DAR UNHA LABAZADA A TEMPO NON SOLUCIONA NADA

 Pegar ao teu fillo é ilegal e así o idica a lei española / Imaxe: guiainfantil.com

O caso recente dun pai condenado por losquear á súa filla tras negarse a facer os deberes demóstranos que, aínda que se loitou con afán os últimos anos polos dereitos e respecto de todos os menores, a disciplina con violencia segue vixente. Este proxenitor foi condenado a 56 días de traballos en beneficio da comunidade polas lesións que lle causou á súa filla que tardaron oito días en curar. Tamén se lle interpuxo unha orde de afastamento. O tribunal estableceu na súa sentenza que "en ningún caso pode entenderse que o dereito de corrección xustifique o que un pai golpee a unha filla menor de idade". Pegar ao teu fillo é ilegal e así o indica a lei española. Pero, que ocorre co feito de dar un azoute? Aínda que o castigo físico está cada vez peor visto, segue suscitando polémica entre moitos pais que consideran que a súa regulación supón  entrometerse na súa forma de educar.

Hoxe os nenos viven nunha constante avaliación. "Hai unha colonización da infancia que ten unhas consecuencias negativas nos menores, que lles impide desenvolver adecuadamente a súa autonomía e creatividade", explica José Ramón Ubieto, psicanalista e profesor colaborador da Universidade  Oberta de Cataluña. "Todo isto leva que os  sobreestimulemos e  sobreprotexamos, creando unha xeración á que non se lle permite evolucionar ao seu propio ritmo, levando á obsesión de moitos pais para controlar todo o que fan os seus fillos", engade o experto.

Esta conduta pode chegar a que os proxenitores perdan as formas e usen o castigo físico, aínda que sexa de forma puntual, como medida  correctiva. E “a pesar de que son conscientes de que está mal, moitos optan por dar unha labazada”, engade o tamén autor do libro "Nenos  Hiper" (NED edicións). “Son da crenza de que non hai penalizar un azoute, pero temos que ser conscientes de que non conseguiremos o efecto esperado”, argumenta  Ubieto.

Moitas veces, por exemplo, ante unha perrencha do pequeno nun supermercado, os pais sofren e terminan por darlle un azoute. “Nestas situacións podemos evitar a losqueada, afastándonos, deixándoos tranquilos, porque pasaralle. Se o neno nota que domina a situación non vai parar e é cando chega o sopapo, debido ao sentimento de impotencia dos pais, que responde o medo inherente actual dos pais para perder o amor dos seus fillos”, incide o experto. “O mellor que se pode facer, cando perdemos o control varias veces, é buscar axuda. Reformularnos a relación familiar. O que está claro é que as labazadas non son o recurso, son cousas doutra época, non producen o efecto desexado”.

Unha investigación publicada no  Journal of Family Psychology en 2016 apuntaba que os azoutes teñen o resultado oposto ao que buscan os pais. O  metaestudio, que analizaba os datos recolleitos durante 50 anos cunha mostra de 160.000 nenos, concluía que as losqueadas están asociados a unha maior probabilidade de desenvolver condutas desafiantes cara aos proxenitores, de exhibir comportamentos antisociais e de sufrir problemas psicolóxicos, entre outros. Para a análise, refugouse o abuso físico grave. “Os azoutes non só doen cando se dan, senón que o seu efecto é prolongado no tempo”, aseguraban os autores do estudo das universidades de  Austin e  Michigan.

Nesta liña, Olga  Carmona, psicóloga infantil do grupo Ceibe, cre que non hai debate posible. "O noso obxectivo é traballar para extinguir da nosa cultura que calquera forma de violencia sexa válida”, explica rotunda Carmona. Para esta experta, “aqueles pais que sosteñen que funciona e defenden a labazada a tempo, creno porque obteñen a conduta desexada momentaneamente, pero é un espellismo doloroso. O que ese neno está a facer é responder a unhas expectativas por medo, para evitar o golpe, non aprende nada".

Ademais,  Carmona cre que o "menor, de aprender algo, é que a violencia é unha ferramenta válida”. A psicóloga explica que a losqueada ten que ver cun impulso. “Ningún pai, ou case ningún, planifica dar unha labazada”, sostén a experta. E cre que estas situacións “adoitan ser produto da impotencia, da falta de control e de recursos, do cansazo, do bloqueo". "É certo que ás veces os nenos lévannos ao límite. Pero é a nosa responsabilidade aprender a non reaccionar. Cando se lles educa desde o amor e o respecto, os nenos son capaces de detectar cando non lles están tratando ben e defenderse”, conclúe  Carmona.

Verónica Pérez, psicóloga infantil do centro Raíces, engade que “o problema que nos atopamos é que hai moitas familias que aínda non coñecen outra maneira de poñer límites que non sexa exercendo violencia física ou verbal, por iso é tan necesario detectar estas carencias e axudar a crear alternativas de actuación en casa”. Esta experta asegura que “os pais séntense culpables tras pegar aos seus fillos, pero nunha situación similar volven exercer violencia. Teñen que ser conscientes da gran responsabilidade que leva educar e que busquen axuda se non saben como abordar estas situacións".

FONTE: Adrián Cordellat e Carolina García/sociedad/elpais.com