vgomez

Radiante da chuvia de meteoros das Líridas / Maxbrothers2020/es.wikipedia.org

6 de abril: Lúa Chea

13 de abril: Cuarto Minguante

20 de abril: Lúa Nova

27 de abril: Cuarto Crecente

Chuvia de meteoros: Líridas: do 14 ao 30 de abril, con máximo o día 23. O seu corpo proxenitor é o cometa C/1861 G1 Thatcher, sendo o seu radiante a constelación de Lyra, preto da súa estrela máis brillante Vega.

BRANCO       VERMELLO       AZUL

VERDE          MARRÓN          NEGRO

ROSA            VIOLETA          LARANXA

GRIS             BEIXE              AMARELO

No capítulo de hoxe do #ApuntamentoLusófono temos a sétima competición de ’fofinhos’: Renan contra Marcelo. E Márcia reacciona á canción de España de Eurovisión 2023.  

#DígochoEu

Polo menos dous dos 27 satélites de Urano poderían albergar océanos subterráneos baixo grosas capas de xeo, algo similar ao que sucede nalgunhas das lúas de Xúpiter e Saturno. A extraordinaria posibilidade, descuberta tras a revisión dunha serie de antigos datos obtidos hai xa catro décadas pola sonda Voyager 2 na súa viaxe cara aos confíns do Sistema Solar, apunta a que os principais candidatos a ter mares ocultos son as lúas Miranda e Ariel. Desde entón, ningunha outra nave volveu a ir a Urano.

Unha desas dúas lúas, ou igual ambas, poderían ser, de feito, as responsables de ’sementar’ os arredores de Urano con reveladoras nubes de partículas cargadas que, segundo os investigadores, poderían proceder de grandes géiseres xurdidos das gretas do xeo superficial, emitindo ao espazo o contido dos océanos que teñen debaixo.

O achado foi presentado hai uns días polo astrónomo Ian Cohen, do Laboratorio de Física Aplicada da universidade John Hopkins, durante a súa intervención na 54 Conferencia de Ciencia Lunar e Planetaria, e foi aceptado para a súa publicación en Geophysical Research Letters.

"Desde hai algúns anos -explica Cohen- estivemos argumentando que as medicións de partículas enerxéticas e campos electromagnéticos son importantes non só para comprender a contorna espacial, senón tamén para contribuír á investigación científica planetaria máis ampla. E resulta que iso pode ser válido mesmo no caso duns datos que son máis antigos que eu. Simplemente, isto demostra o valioso que pode ser ir a un sistema e exploralo de primeira man".

Cando a Voyager 2 realizou o seu sobrevoo de Urano en 1986, un dos seus instrumentos detectou algo peculiar: partículas cargadas que parecían estar atrapadas en rexións específicas da magnetosfera do planeta. Segundo a lóxica, esas partículas deberían dispersarse, pero permanecían confinadas sobre o ecuador, e moi preto das órbitas de Miranda e Ariel.

Por aquel entón, os científicos pensaron que ese perfil tan peculiar debíase a unha inxección de electróns enerxéticos procedentes dalgunha perturbación no campo magnético de Urano. Pero agora, na súa nova análise, Cohen e os seus colegas descubriron que estes electróns non teñen as características esperadas se ese fose a súa orixe. O cal lles devolveu ao momento de partida. De onde viñan entón eses electróns?

O equipo tratou de obter unha resposta profundando aínda máis nos datos da Voyager 2, os únicos dispoñibles. Executaron modelos informáticos e determinaron que, sen dúbida, as partículas cargadas eran máis abundantes no espazo que hai entre Miranda e Ariel, o que lles suxeriu que a súa fonte non podía estar moi lonxe de alí.

Afortunadamente, nos case 40 anos que pasaron desde entón os científicos avanzaron moito na identificación de ións cargados. A propia Voyager 2, en efecto, tamén os detectou ao redor de Saturno, e moitos anos despois outra misión, a Cassini, determinou que a súa orixe estaba nos géiseres xeados disparados ao espazo pola que hoxe sabemos que é unha lúa oceánica, Encelado. Case exactamente o mesmo sucedeu con outra detección similar en Europa, a gran lúa de Xúpiter que tamén ten un océano subterráneo. En palabras de Cohen, "non resulta raro que as medicións de partículas enerxéticas sexan un precursor que leva a descubrir un mundo oceánico".

Pero no caso de Urano, é Miranda ou Ariel a responsable da emisión? ou poida que ambas? Miranda é a máis pequena das cinco maiores lúas de Urano, e Ariel é a máis brillante. As dúas mostran signos de actividade xeolóxica relativamente recente, o que podería ser consistente cunha erupción de material líquido desde o seu interior.

O malo é que, para pescudalo, os científicos só dispoñen dun único conxunto de datos, o da veterana Voyager 2. Por iso piden cada vez con máis insistencia unha nova misión dedicada en exclusiva a explorar Urano. O planeta, de feito, ten tantas peculiaridades que ninguén dubida de que sería algo ’emocionante e gratificante’ á vez.

"Os datos - conclúe Cohen- son consistentes co emocionante potencial de que haxa polo menos unha lúa oceánica activa alí. Sempre podemos facer un modelo máis completo, pero ata que teñamos novos datos, a conclusión sempre será limitada".

FONTE: José Manuel Nieves/abc.es/ciencia   Imaxe: unprofesor.com

En galego non podemos *zambullirnos na piscina! Temos outras maneiras de expresalo!

#DígochoEu

Remato coa serie sobre Cuba, oficialmente República de Cuba. Iste país soberano insular co que temos tantoz lazos: idioma, emigración...

A contestación correcta á pregunta de onte é Miguel Díaz-Canel. Miguel Mario Díaz-Canel Bermúdez (Santa Clara, Villa Clara; 20 de abril de 1960), político e enxeñeiro cubano. Desde o 10 de outubro de 2019 é o presidente da República de Cuba e desde 2021 desempéñase como primeiro secretario do Partido Comunista de Cuba. E o primeiro mandatario da illa en nacer despois da Revolución cubana. Acompáñano no goberno Salvador Valdés Mesa, como Vicepresidente, e Manuel Marrero Cruz, como Primeiro Ministro.

De esquerda a dereita: Manuel Díaz-Canel (Presidente), Salvador Valdés Mesa (Vicepresidente) e Manuel Marrero Cruz (Primeiro Ministro)

E aquí remato esta serie, que o único que pretendeu foi facer unha aproximación a Cuba, pondo ao día as preguntas básicas sobre este país.

Ata a proxima serie!

FONTE: es.wikipedia.org            Imaxes: es.wikipedia.org

Remato coa serie, que onte comezamos, adicada as libélulas, insectos fascinantes que, polas súas rechamantes cores e a súa elegancia ao voar, resultan atractivos para moitas persoas. Dentro deste fascinante grupo que son os odonatos existen dous subórdenes: Anisoptera (libélulas) e Zygoptera (cabaliños do diaño).

15. Orthemis ferruginea