A natureza é un lugar para coidar, admirar, gozar e tamén para divertirse ocultando e buscando "tesouros". É a proposta do "xeocaching", un xogo que para iso utiliza a tecnoloxía GPS e que ten millóns de seguidores en todo o mundo.
Que é xeocaching?
"Capturar ou atrapar xeograficamente". Esta podería ser a tradución da palabra inglesa "xeocaching". Neste xogo, unha especie de xincana, hai que utilizar un receptor GPS para buscar uns "tesouros" que algún outro participante do xogo ocultou nalgún lugar. Trátase, por tanto, dunha maneira lúdica de percorrer espazos naturais e de estar en contacto con outras persoas de afeccións similares.
O "xeocaching" empezou como un entretemento dun grupo de especialistas en tecnoloxía de xeoposicionamiento e, na actualidade, é un xogo que a nivel mundial cativa a uns tres millóns de "xeocachers", dos que a maioría se atopan en Estados Unidos (830.000 usuarios activos), Alemaña (375.000) e Reino Unido (160.000), segundo datos da web de referencia dos afeccionados a este xogo: xeocaching.
A invención do xeocaching atribúeselle a un estadounidense, David Ulmer, que formaba parte dun grupo de noticias da internet especializado nos Sistemas Globais de Navegación por Satélite. A Ulmer ocorréuselle a idea dun xogo para atopar un "cofre do tesouro" que servise como celebración de que o Goberno do seu país permitise o 1 de maio que os receptores comerciais de GPS fosen máis precisos. Dous días despois, propoñíallo ao resto do grupo e escondíao nos arredores da cidade de Portland (EE.UU.). O "xeocaching" nacera.
Como se xoga ao xeocaching?
Para ser un "xeocacher" é imprescindible o uso dun receptor GPS e abrir unha conta na web de xeocaching, onde aparecerán todos os tesouros ou "caches" máis próximos.
Os responsables de xeocaching Spain recomendan aos principiantes que empecen con algún "cache" próximo e co menor número de estrelas posible, ler a descrición, marcar as coordenadas GPS e, por suposto, asumir as mesmas recomendacións que se seguirían se se iría de excursión á natureza para evitar sustos, en especial levar un móbil para estar localizables, auga e alimentos.
Os "tesouros" que poden acharse son moi variados, sinalan desde Xeocaching Spain: "Depende do tamaño do tesouro, pero normalmente son pequenos xoguetes, libros, ladrillos de Leigo, minixogos, peluches, CD de música, CD-ROM, DVD, etc. Algúns agochos conteñen unha cámara para que te saques unha foto e vólvala a deixar no seu lugar. Os agochos máis pequenos só conteñen un anaco de lapis e uns papelitos para rexistrarche, outros nin sequera teñen lapis".
Palabras crave que hai que saber sobre xeocaching
O "xeocaching" utiliza unha terminoloxía concreta que é conveniente saber cando se fala con outros "xeocachers":
Cache: o tesouro que se ten que buscar. Gárdanse en envases reutilizables de diferentes tamaños e materiais, segundo o tipo de "cache". Se unha vez atopado quérese levar, hai que deixar a cambio outro de igual ou maior valor para o seguinte "xeocacher" que o descubra.
Logbook: é un caderno que está dentro do "cache" onde apuntar o nome de quen o acha para que quede rexistrado.
Travel Bug (do inglés "bicho viaxeiro"): é calquera cousa cun código para que viaxe de agocho en agocho. A maioría ten un obxectivo específico, con diversa información. Os "xeocachers" non poden quedarse con el.
Geocoin (da inglés "moeda xeográfica"): é o mesmo que un "travel bug", pero o código vai gravado nunha moeda.
FONTE: Revista Consumer/medio ambiente
