Blogia

vgomez

POLÉMICA SOBRE A ORIXE DE COLÓN: O DOCUMENTAL DE 1927 XA DEFENDÍA A ORIXE GALEGA DE COLÓN

 

A orixe de Colón parece un debate eterno. O documental emitido o pasado sábado na 1 de TVE prometía resolver a incógnita, mais foi unha peza audiovisual con moita ficción e escasas probas científicas. O equipo da Universidade de Granada, capitaneado polo catedrático de Medicina Legal José Antonio Lorente, asegurou que os ósos que descansan na catedral de Sevilla son de Colón, que o almirante era xudeu e que procedía da rexión mediterránea. Por tanto, este resultado descartaría a teoría galega. Con todo, a acérrima defensa de que o almirante naceu en Pontevedra, proposta a mediados do século XIX polo historiador Celso García de la Riega, tivo o seu propio documental. Pontevedra, cuna de Colón foi un filme mudo estreado en 1927 que defende ao longo de 23 minutos a orixe galega do almirante.

O documental está publicado en aberto na canle de YouTube “Cine Español Mudo”. Na descrición do vídeo especifícase que o filme foi producido polo documentalista Enrique Barreiro e que a peza está conservada na Filmoteca Española. “Unha coidada restauración permitiu que a película recupere a súa cor orixinal, lograda grazas a un sistema bicrómico patentado polo propio Barreiro”, indican na canle.

O xornalista e divulgador cultural Xosé Gago define a peza de 1927 como unha “xoia”. Porén, máis alá do seu valor documental, móstrase crítico coa teoría do Colón galego e afirma que os persoeiros que a defenderon, como De la Riega, buscaban o encaixe da burguesía galega no proxecto nacional de España a través de Colón. Para Gago, o documental de 1927 “revela a capacidade deses grupos por crear relatos convicentes”.

A polémica segue a medrar!

FONTE: Victoria García/gciencia.com

CANTO SABES DE IRLANDA? XIII

Continúo coa serie adicada a Irlanda (Éire), un dos vinte e sete Estados soberanos que forman a Unión Europea, que ocupa a maior parte da illa homónima. É un país fascinante e con bastante historia, música tradicional, literatura, lendas celtas…

A contestación correcta á pregunta de onte é 5-David Beckham. David Robert Joseph Beckham (Londres, 2 de maio de 1975) é un exfutbolista británico, non Irlandés. O resto son todos Irlandeses. A Saber:

E imos coa pregunta de hoxe e última da serie!

13. En que ano Irlanda conseguiu a súa independencia efectiva do Reino Unido?

- 1898

- 1922

- 1931

- 1949 

Mañá a solución e fin da serie!

FONTE e Imaxes: es.wikipedia.org

#DígochoEu: A versión galega do 'perro salchicha'

*Perro salchicha é incorrecto en galego. Atención a Esther!

#DígochoEu

SABÍAS QUE... QUE LLE PASARÍA Á TERRA SE NON HOUBESE FASES LUNARES?

A Lúa ten unha clara influencia nas mareas da Terra / Adobe Stock

 

Desde tempos inmemoriais a Lúa cativou a mirada humana. O seu suave resplandor na noite e os seus constantes cambios de forma inspiraron mitos, lendas e calendarios en todas as culturas. Pero, por que experimenta estas fascinantes fases?

Para comprender as fases lunares debemos visualizar a danza cósmica que levan a cabo o noso planeta, o noso satélite e a nosa estrela. E é que a Lúa orbita ao redor da Terra mentres esta, á súa vez, orbita ao redor do Sol. A medida que a Lúa se move na súa órbita a porción da súa superficie iluminada polo Sol que podemos ver desde a Terra cambia constantemente.

Noutras palabras, as fases lunares son unha consecuencia directa do movemento orbital da Lúa ao redor da Terra e da posición relativa destes dous corpos celestes respecto ao Sol.

A luz do sol incide sobre a Lúa iluminando diferentes porcións da súa superficie a medida que se move na súa órbita. A Terra, desde a súa perspectiva, observa estes cambios na iluminación como as distintas fases lunares.

Na fase de lúa nova o noso satélite atópase entre a Terra e o Sol, a súa cara iluminada non é visible desde o noso planeta, polo que aparece como un disco escuro no ceo. A medida que a Lúa continúa a súa órbita, unha porción cada vez maior da súa cara iluminada vólvese visible desde a Terra, adoptando a forma dunha ’C’ (cuarto crecente).

Na fase de lúa enche a Terra atópase entre o Sol e a Lúa. A cara da Lúa que vemos está completamente iluminada polo Sol, presentándonos un brillante disco prateado no ceo nocturno. Despois da lúa chea, a porción iluminada da Lúa comeza a diminuír, adoptando a forma dunha ’C’ investida ou "D" (cuarto menguante).

A razón pola que observamos estas catro fases principais débese á xeometría simple da disposición Terra-Lúa-Sol. A medida que a Lúa completa a súa órbita ao redor da Terra a cantidade da súa superficie iluminada que podemos ver cambia de maneira gradual e cíclica.

Poderiamos subdividir aínda máis as fases lunares, pero estas catro son as máis distintivas e fáciles de identificar. Por exemplo, entre a lúa nova e o cuarto crecente, podemos observar unha fase chamada «lúa crecente xibosa» e, de maneira similar, entre o cuarto menguante e a lúa nova, atopamos a «lúa menguante xibosa».

As fases lunares tiveron unha profunda influencia na historia da humanidade. Serviron como base para a creación de calendarios, foron obxecto de adoración e superstición, e guiaron aos navegantes nas súas travesías. Mesmo hoxe en día, as fases lunares seguen sendo importantes en campos como a agricultura, a pesca e a oceanografía.

As mareas son causadas principalmente pola atracción gravitacional da Lúa, sen fases lunares as mareas practicamente desaparecerían. As mareas impulsan as correntes oceánicas, que á súa vez inflúen no clima global e a distribución de nutrientes. Por este motivo, se non houbese mareas estas correntes veríanse drasticamente reducidas, alterando os ecosistemas mariños e os patróns climáticos.

A Lúa xoga, ademais, un papel fundamental na estabilización do eixo de rotación da Terra. Sen a súa influencia, o eixo terrestre podería variar de maneira máis caótica, provocando cambios extremos nas estacións e nos patróns climáticos.

Por último, numerosas especies mariñas e terrestres evolucionaron en sincronía cos ciclos lunares, por ese motivo a desaparición das fases lunares tería un impacto significativo nos seus patróns de reprodución, migración e alimentación.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia

A ORIXE DE CRISTOBAL COLÓN A DEBATE

Colón ADN. A súa verdadeira orixe / RTVE

En ciencia, a falsabilidade e a capacidade de refutación de hipótese son esenciais para distinguir o coñecemento científico do non científico. Este principio, promovido por Karl Popper, establece que as teorías deben poder ser probadas e refutadas se as evidencias así o esixen. Con todo, cando os métodos científicos non se aplican rigorosamente ou os resultados non se publican de maneira transparente, xorden dúbidas sobre a validez dos achados. Neste contexto, é importante analizar como a falta de publicacións científicas e de rigor pode levar á percepción de fraude científica, como se está debatendo no caso da suposta orixe de Cristóbal Colón.


O documental "Colón ADN. A súa verdadeira orixe", emitido en RTVE, xerou un debate sobre os métodos e conclusións empregados para determinar a orixe de Cristóbal Colón. Ao longo de máis de vinte anos, un equipo de investigadores analizou restos óseos, sen poder concluír o seu lugar exacto de nacemento, aínda que si descartou certas teorías populares. As implicacións destes resultados tocan aspectos sensibles da historia, así como a metodoloxía e a ética na presentación pública de achados científicos.

A comunidade científica, pola súa banda, mostrouse cautelosa. A falta dunha publicación revisada por pares e a difusión de resultados a través dun medio televisivo en lugar dun ámbito académico xerou críticas, que inclúen a posible incompletitude dos datos presentados e a falta de transparencia nos métodos. Este caso expón preguntas importantes sobre a falsabilidade en ciencia e como a exposición mediática sen un respaldo rigoroso pode afectar a percepción da investigación en temas históricos e culturais.

A todo iso engadamos un matiz: Respondeuse á pregunta "Cal é a orixe de Colon"? Si e non. Non se contestou en base a unha orixe xeográfica concreta. Algúns falan de "teatro" e outros de "show", mentres que outros se fascinaron coa emisión.

O propio José Antonio Lorente di no documental: "Iso é o importante e transcendente na ciencia, que un non pode tomar decisións ata que non está o estudo completo". A pregunta é, onde podemos ver o estudo completo?

Enrique Viguera Mínguez, profesor de Xenética da Universidade de Málaga que montou os Servizos de Ultrasecuenciación e Xenotipado da UMA. Conta o seguinte sobre a forma na que se procedeu:

"Nesta ocasión non se enviou a nota de prensa á vez que se publica o artigo científico como é o habitual, pero o equipo investigador evitouo dar ningún dato científico que puidese invalidar a súa publicación. Para entendelo mellor, unha patente queda invalidada se divulgan antes os resultados aos medios".

Tamén quixo expresarse ao redor da controversia producida: "O balbordo causado na comunidade científica é bo, así funciona a ciencia, pero o Dr. José Antonio Lorente é un reputado investigador e debemos darlle un voto de confianza. Posiblemente o contrato ao que chegou coa produtora sería que adiantasen parte das conclusións pero sen prexudicar a publicación científica".

O documental gustoulle ao profesor Viguera, só observa unha mellora: "No documental botei en falta unha infografía divulgativa que permitise ao público entender o tipo de análise molecular realizada. Déuselle un compoñente máis histórico que científico, que contentou a uns pero non a outros".

Cristóbal Colón / Wikimedia / Christian Pérez

O caso de Colón lembra outros episodios na historia da ciencia, nos cales descubrimentos revolucionarios foron presentados en medios sen o debido respaldo científico, resultando en fraudes ou investigacións pouco rigorosas. De aí as dúbidas expostas e a cautela na credibilidade de todo o que se conta.

O documental "Colón ADN. A súa verdadeira orixe" presenta unha serie de resultados que, máis que resolver definitivamente o enigma da orixe de Cristóbal Colón, establecen certos descartes respecto a teorías previamente defendidas. Segundo a investigación, liderada por José Antonio Lorente, analizáronse mostras de ADN de restos atribuídos a Colón e aos seus familiares, suxerindo que o navegante non era orixinario de Galicia, Navarra ou Portugal, descartando estas rexións, e outras, como posibles lugares de nacemento. Con todo, os resultados non ofrecen unha afirmación concluínte sobre a súa procedencia e limítase a propoñer unha posible relación cunha liñaxe sefardí español.

Para moitos científicos, esta postura é ambigua, pois, aínda que os descartes poden ser un paso na investigación histórica, non substitúen a necesidade dun achado claro sobre a orixe de Colón. A ciencia baséase en probar tanto o que é como o que non é. Nun caso como este, no que o ADN mitocondrial está altamente degradado, o que limita a precisión dos resultados, o enfoque en descartar orixes específicas debe ir acompañado de evidencias robustas que apoien cada eliminación e que aclaren o proceso utilizado. Isto asegura que os descartes teñan tanto valor científico como as afirmacións positivas. Sen estes elementos, córrese o risco de quedar nun terreo intermedio que non confirma nin refuta de forma contundente ningunha hipótese sobre o lugar de nacemento de Colón.

En ciencia, probar "o que non é" pode chegar a ter tanto valor como confirmar "o que é". Este principio aplícase en investigacións de gran relevancia histórica como a de Colón, onde é esencial coñecer os métodos e as análises detalladas para dar credibilidade a descartalos. Con todo, ata o de agora, o documental non detallou publicamente os procedementos específicos nin as técnicas de ADN utilizadas para estes descartes. A falta de acceso a estes datos deixa a varios expertos insatisfeitos, xa que limita a capacidade doutros investigadores para verificar os resultados e aplicar unha revisión crítica, o cal é fundamental para a consolidación de calquera descubrimento no ámbito académico.

A comunidade científica esixe precisión e claridade en cada paso de calquera análise, especialmente no caso dunha figura histórica tan relevante como Colón. Se os descartes mencionados no documental baséanse en estudos incompletos ou difíciles de replicar, o seu valor científico redúcese e córrese o risco de interpretar estes resultados de maneira incorrecta, o cal afecta tanto á credibilidade do estudo como ao seu impacto histórico.

Por exemplo, a análise de ADN realizado ao longo de 20 anos descartou a orixe xenovesa de Cristóbal Colón. As mostras xenéticas de persoas co apelido Colombo en Italia non revelaron coincidencias cos restos atribuídos a Colón. Hai que engadir que o apelido Colombo era comunmente asignado a nenos abandonados, polo que isto non implica unha orixe xenovesa.

O Dr. Lorente non di realmente nada concluínte sobre a orixe xeográfica de Colón. "Es o que máis preto está do que sexas", comentáballe o Dr. a Francesc Albardaner, defensor da tese xudía. O que di posteriormente o forense é: "Tanto no cromosoma Y como no mitocondrial de Hernando hai trazos compatibles de orixe xudía". A pregunta que cabe aquí é "Por que esa compatibilidade?". Moitas persoas están a pedir esas probas.

O que si  demostra o ADN: Descártanse todas as teorías que non son de orixe xudía e probouse que os restos de Hernando son de verdade do seu fillo, a par de que Diego non era irmán seu. 

O que non se demostra co ADN ao 100 %: Que sexa xudeu e que non fose xenovés (isto cunha proba algo débil)

A revisión por pares é un paso crucial para confirmar os métodos e resultados, sobre todo cando se trata de afirmacións que desafían teorías amplamente aceptadas na historiografía. A difusión destes achados a través dun medio televisivo en lugar dun artigo revisado pola comunidade científica xerou preguntas entre especialistas, quen suxire que a publicación nunha revista científica brindaría un marco máis adecuado para expoñer os datos e métodos con total transparencia. Isto permitiría á comunidade científica en xeral acceder a detalles específicos sobre o ADN analizado e as tecnoloxías empregadas, fortalecendo o diálogo e a colaboración ao redor destes descubrimentos e disipando calquera posible inquietude en canto ao proceso e os resultados obtidos

Aínda que o documental non se catalogou oficialmente como unha fraude, presenta características que levan a algúns científicos para sospeitar. A ausencia de datos científicos compartidos e a negativa para someter os resultados a un proceso de revisión aberta coa comunidade xeran dúbidas. Este tipo de presentación, apoiada nunha produción mediática sen o respaldo formal dunha publicación académica, podería cualificarse de pouco ética en termos de metodoloxía científica, aínda que sería prematuro etiquetarlo como fraude sen evidencias adicionais.

Entón... que debemos pensar? Pois a resposta está aberta e depende de cada un. O coñecemento dános a liberdade e temos a liberdade de expor e valorar toda a investigación, proceso e comunicación de datos como queiramos. Tes as claves e podes dicir: é toda unha fraude ou debemos esperar os resultados? En calquera caso, o que é innegable é que a investigación é unha obra mestra desde o punto de vista burocrático. Hai españois aos que lles custa ter cita previa no seu Médico de cabeceira e o Dr. Lorente desenterrou restos de todo tipo de personalidades.

FONTE: Eugenio M. Fernández Aguilar/muyinteresante.com

SABÍAS QUE... ESTE PEIXE LEVA VIVO MÁIS DE 400 MILLÓNS DE ANOS

Este peixe leva vivo máis de 400 millóns de anos / Midjourney/Sarah Romero

Un sobrevivinte extraordinario desafiou a marcha implacable da evolución. A súa historia arrinca no período Devónico, unha época á que a miúdo se fai referencia como a "Era dos Peixes", cando os primeiros vertebrados diversificábanse nas innumerables formas que podemos ver hoxe día. Marca un capítulo fascinante na historia da Terra, que abarca desde hai uns 419 a 359 millóns de anos dentro da Era Paleozoica, testemuña de extraordinarios avances evolutivos e transformacións ecolóxicas.

Dentro desta engrenaxe de diversificación dos peixes, que dominaron as augas e comezaron a dar forma á paisaxe do noso planeta, atopamos ao noso protagonista. Trátase do celacanto, alcumado fósil vivente pola súa permanencia nas augas desde hai millóns de anos. Se non oíches falar del, non se trata dun peixe moi atractivo visualmente, pero pertence a un grupo de peixes de aletas lobuladas, que se caracterizan por medir ata dous metros de longo e polas súas distintivas aletas pareadas, que se cre que son os precursores evolutivos das extremidades dos vertebrados terrestres. Realmente teñen un gran parecido cos ósos dos nosos brazos actuais.

Neste período da historia da vida na Terra, tamén apareceron os primeiros arrecifes de coral, que proporcionaron hábitats complexos para a vida mariña e contribuíron á biodiversidade dos océanos. Unha época de grandes cambios.

Durante a era dos dinosauros, os celacantos viviron unha etapa de gran esplendor, medrando nunha enorme variedade de especies, pero non tan resistente como para facer fronte ao impacto do famoso asteroide Chicxulub hai uns 66 millóns de anos durante o período Cretácico. Estes peixes desapareceron mesmo do rexistro fósil. Ou iso críase ata que en 1938, un grupo de pescadores surafricanos extraeu un peixe das profundidades do océano que resultou ser un celacanto vivo e que respiraba. Precisamente, foi o momento no que se acuñou o alcume de “fósil vivente”.

O achado dun curioso peixe de aleta azul dunha especie que se cría extinta hai millóns de anos, foi igual de parecido a toparse cun dinosauro vivo. Naquel momento, os científicos estaban ansiosos por estudalo, coa esperanza de que proporcionase información sobre a transición evolutiva do mar á terra.

Agora, un novo estudo dirixido pola Universidade de Flinders e expertos de Canadá, Australia e Europa, dun fósil achado da Formación Gogo en Australia Occidental, chamado Ngamugawi wirngarri, axuda a pechar o período de transición na historia do celacanto, entre as formas máis primitivas e outras formas máis "anatomicamente modernas".

"As nosas análises descubriron que a actividade das placas tectónicas tivo unha profunda influencia nas taxas de evolución dos celacantos. É dicir, que era máis probable que novas especies de celacanto evolucionasen durante períodos de maior actividade tectónica a medida que se dividían e creaban novos hábitats", afirman os científicos no seu traballo publicado na revista Nature Communications.

A análise examinou unha nova especie de celacanto, Ngamugawi wirngarri, cuxos ósos do cranio despois foron gravados con ácido na rohca no Museo Victoria. “As nosas análises atoparon que a actividade das placas tectónicas tivo unha profunda influencia nas taxas de evolución do celacanto. É máis probable que novas especies de celacanto evolucionen durante períodos de maior actividade tectónica, a medida que se dividían e creaban novos hábitats”, aclaran os expertos.

Aínda que a evolución dos celacantos retardouse drasticamente desde a era dos dinosauros, o certo é que non son entidades estáticas fosilizadas no tempo, senón que seguiron evolucionando. Esta nova proba desafía a idea de que os celacantos sobreviventes sexan os “fósiles viventes” máis antigos ao mostrar unha clara evolución e colocando a Ngamugawi wirngarri no celacanto devónico máis coñecido do mundo.

Hoxe en día, o celacanto é un peixe de augas profundas que vive nas costas do leste de África e Indonesia e, debido aos seus ósos robustos nas súas aletas, considérase que están máis estreitamente relacionados cos peixes pulmonados e os tetrápodos que coa maioría dos peixes. E, como vemos, non permaneceron inalterados durante millóns de anos, senón que evolucionaron e adaptáronse ás súas contornas de augas profundas, demostrando resiliencia e adaptabilidade.

FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.com/ciencia

POR QUE OS COCHES NON FAN O ESTRONDO DAS MOTOS AO PASAR?

Algunha vez preguntácheste por que o seu coche non soa como unha motocicleta? A resposta está nunha pequena caixa de metal, a miúdo escondida baixo o coche: o silenciador. Para entender como funciona, imaxínate unha tubaxe moi longa e tortuosa, chea de curvas e obstáculos. Os gases de escape do motor, xerados na combustión da gasolina, teñen que viaxar por esta tubaxe antes de saír ao exterior.

Dentro do silenciador os gases atópanse cun labirinto de cámaras e tubos. A medida que se moven chocan entre si e contra as paredes, perdendo enerxía en forma de son. É como cando berramos dentro dunha cuncha, o son rebota polas paredes e vólvese máis suave.

Ademais deste labirinto o silenciador adoita estar cheo dun material absorbente, como a la de rocha, unha especie de esponxa que absorbe o son, reducíndoo aínda máis. É coma se os gases tivesen que pasar por unha nube de algodón antes de saír ao exterior.

Grazas a este enxeñoso sistema, o silenciador consegue reducir drasticamente o ruído producido polo motor; sen el os nosos coches soarían como avións despegando, e vivir nunha cidade sería unha experiencia bastante ruidosa.

Ademais de facer que os nosos coches sexan máis silenciosos, este dispositivo tamén cumpre outras funcións: reducir a contaminación acústica, mellorar o rendemento do motor e protexer o medio ambiente.

Ao diminuír o ruído o silenciador contribúe a mellorar a calidade de vida das persoas que viven preto das estradas. Así mesmo, un sistema de escape ben deseñado pode mellorar o rendemento do motor ao reducir a contrapresión, é dicir, a resistencia que atopan os gases ao saír do motor. Ademais, algúns silenciadores incorporan catalizadores que axudan a reducir as emisións contaminantes do motor.

Pero non todos os coches levan o mesmo dispositivo, hai diferentes tipos de silenciadores e cada un combate dunha maneira diferente o ruído e ofrece un son característico.

O máis común é o chamado silenciador de absorción, que funciona como unha esponxa acústica, absorbendo o son a medida que os gases de escape viaxan a través del. Adoita estar recheo de materiais que actúan como amortiguadores do son. Este tipo de silenciadores son moi eficientes para reducir o ruído a baixas frecuencias.

O silenciador de expansión aumenta e diminúe o diámetro do tubo de escape en varios puntos, creando zonas de alta e baixa presión que fan que as ondas sonoras interfiran entre si, cancelándose mutuamente. Son máis compactos que os de absorción, pero poden xerar un son máis resonante a altas revolucións.

Similar ao de expansión é o silenciador de interferencia, pero en lugar de cambiar o diámetro do tubo utiliza unha serie de cámaras e perforacións para facer que as ondas sonoras reboten e cancélense entre si. Estes silenciadores son moi eficientes para reducir o ruído, pero poden ser máis pesados e voluminosos.

O silenciador de resonancia de Helmholtz utiliza o principio de resonancia para cancelar certas frecuencias de son. É como un diapasón que vibra a unha frecuencia específica, anulando o son que coincide con esa frecuencia. É un silenciador moi eficiente para reducir o ruído nun rango de frecuencias moi estreito.

Por último, estaría o coñecido como silenciador de resonador lateral, que utiliza un tubo perforado que rodea ao tubo de escape principal. Os buracos permiten que parte dos gases de escape entren no tubo exterior, onde se mesturan e expándense, reducindo o ruído. Estes silenciadores son compactos e eficientes, pero poden xerar un son máis resonante a baixas frecuencias.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia   Imaxe: J de Marcos/farodevigo.es

CANTO SABES DE IRLANDA? XII

Continúo coa serie adicada a Irlanda (Éire), un dos vinte e sete Estados soberanos que forman a Unión Europea, que ocupa a maior parte da illa homónima. É un país fascinante e con bastante historia, música tradicional, literatura, lendas celtas…

A contestación correcta á pregunta de onte é San Patricio. O Día de San Patricio é a festa nacional da República de Irlanda, e cada 17 de marzo conmemora a morte de Patricio (17 de marzo de 461), santo patrón de Irlanda; grandes desfiles nos que a cor verde asolaga as rúas de miles de cidades, sendo unha das festividades máis celebradas en todo o mundo.

E imos coa pregunta de hoxe!

12. Nesta listaxe de irlandeses famosos hai un gazapo. Podes atopalo?

1- Enya

2- Stephen Roche

3- Ralph Firman

4- James Joyce

5- David Beckham

Mañá a solución e una nova proposta!

FONTE: es.wikipedia.org      Imaxes: experienciajoven.com