#DígochoEu: Os #cibercarrachos 😈 están encantados cando compartes de máis nas redes
Coidado co oversharings! É a necesidade de compartir aspectos da nosa vida sen control nas redes sociais. Os #cibercarrachos 😈 están a espreita!
#DígochoEu
Oceanix: A primeira cidade flotante do mundo para evitar a subida do mar
A subida do nivel do mar é algo que se nota e notarase especialmente en áreas costeiras de cota baixa, como praias e beiras de moi baixa altura. É o que sucede en moitas illas do mundo, que xa están a se ver obrigadas a tomar medidas concretas (ás veces, mesmo, a evacuación de poboacións ou o traslado de pobos). Corea do Sur vai construír a primeira cidade flotante do planeta para sortear este problema.
O proxecto en concreto, fronte a Busan, a segunda cidade máis importante de Corea do Sur, impulsa a construción dunha cidade flotante con capacidade para unhas 12.000 persoas. Trátase dunha iniciativa que nace baixo os auspicios de Nacións Unidas e as obras comezarán meste ano, 2025.
En realidade, xa existen algunhas comunidades flotantes nos Países Baixos, Tailandia e outros puntos do sueste asiático. Pero son pequenos grupos de casas flotantes amarradas unhas a outras. En cambio, agora vaise crear por primeira vez unha verdadeira cidade que flote sobre as augas, provista de todas as infraestruturas para asegurar unha vida cómoda aos seus habitantes.
De feito, o complexo Oceanix, que así se chamará, consistirá na suma de varios módulos residenciais, unidos entre si e edificados sobre enormes plataformas de formigón suspendidas sobre a auga.
"Un bloque de formigón afúndese", afirma Koen Olthuis, arquitecto holandés, en declaracións ao diario Clarín. "Pero se lle damos forma de caixa, frota. É o principio de Arquímedes. A cantidade de volume que se despraza é igual ao peso da auga desprazada”, comenta o experto. E agrega: "Pensen na estrutura dos portaavións".
O proxecto de Busan nace ao amparo do Programa das Nacións Unidas para os Asentamentos Humanos, coñecido como ONU-Hábitat. Forman parte do equipo o estudo de arquitectura BIG (Bjarke Ingels Group) e a empresa tecnolóxica Oceanix, dedicada a construír infraestruturas flotantes.
Con sede en Nova York, Oceanix deseña e constrúe infraestruturas flotantes para que as persoas vivan e traballen de forma sostible sobre o mar.
Unha alta porcentaxe das cidades son costeiras e, por tanto, poden ser vulnerables ao aumento do nivel do mar, segundo datos divulgados por ONU-Hábitat.
A cidade flotante que construirá fronte ás costas de Corea do Sur estará composta por unha serie de plataformas flotantes conectadas entre si, e que abarcarán unha superficie total de 6,3 hectáreas. Sobre elas poderán vivir entre 10.000 e 12.000 persoas.
Todo o conxunto estará unido a terra por unha ponte e cada unha das plataformas residenciais estará ancorada ao leito mariño.
Oceanix abastecerase de enerxías renovables e o obxectivo non é só a autosuficiencia, senón tamén, se é posible, producir suficiente enerxía para inxectar o sobrante na rede eléctrica xeral.
A construción do complexo, segundo confirmou un portavoz de Oceanix a este diario, comezará neste 2025. Primeiro fabricaranse as grandes plataformas de formigón, logo remolcaranse ata a súa localización definitiva e, acto seguido, levantaranse as edificacións e infraestruturas.
As plataformas de Busan serán basicamente grandes hexágonos de bordos redondeados, deseñados para que non se balanceen coa ondada e asegúrese así a comodidade dos seus habitantes, segundo os responsables da construtora, BIG.
BIG tamén traballou co Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT) e diversas empresas de enxeñería naval para asegurarse que as plataformas poidan soportar non só as ondas, senón tamén os ventos e mesmo furacáns que poidan afectar a zona.
Estas estruturas caracterízanse tamén pola súa capacidade de aumentar a biodiversidade nos lugares nos que están ancoradas, ao proporcionar lugares para que medren ostras e mexillóns, por exemplo. “Este tipo de estrutura flotante atrae vida ao océano e axuda a restaurar a ecoloxía”, afirman os seus impulsores.
“É un fito fundamental para todas as cidades costeiras e nacións insulares que se atopan na primeira liña do cambio climático. Estamos en camiño de entregar OCEANIX Busan e demostrar que a infraestrutura flotante pode crear novos espazos para as cidades costeiras que buscan formas sostibles de expandirse cara ao océano, mentres se adaptan ao aumento do nivel do mar”, dixo o director executivo de Oceanix, Philipp Hofmann.
FONTE: Joan Lluís Ferrer/farodevigo.es/medio-ambiente
CANTO SABES DE ASTURIAS? VIII
Continúo coa serie adicada a Asturias, oficialmente Principado de Asturias, comunidade autónoma española uniprovincial, situada no norte da Península Ibérica, caracterizada por ter unha especial contorna verde e natural coa mestura perfecta entre mar e montaña, praias, cantís e miradoiros espectaculares, municipios e pobos pesqueiros moi pintorescos que os fai únicos.
A contestación á pregunta de onte é 1.000.000 habitantes. Exactamente 1.009.599 habitantes, ocupando o posto 14º das Comunidades e Cidades Autónomas do país. A modo comparativo para que te fagas una idea un chisco máis que a nosa provincia, Pontevedra (947.957 habitantes).
E imos coa preguta de hoxe!
8. Cal é o actual Presidente de Asturias?
1-Juan Cofiño González
2-Gimena Llamedo González
3-Adrián Barbón Rodríguez
Mañá a solución e una nova proposta
FONTE e Imaxes: es.wikipedia.org
Sé arrogante cos teus soños, pero humilde co teu camiño
Alfredo Quiñones Hinojosa, coñecido como o Dr. Q, é un neurocirurxián de renome mundial cuxa vida é un testemuño de perseveranza e dedicación. Nacido en México, emigrou aos Estados Unidos en busca de mellores oportunidades, enfrontando desafíos significativos desde unha idade temperá. A súa traxectoria profesional comezou na Universidade de California, Berkeley, onde se destacou en investigación científica, o que lle abriu as portas á Facultade de Medicina de Harvard. Alí, especializouse en neurociruxía, desenvolvendo un interese particular no tratamento de tumores cerebrais.
O Dr. Q realizou máis de 5.000 cirurxías, moitas delas co paciente esperto, e publicou máis de 650 artigos científicos. O seu compromiso coa investigación e os seus pacientes levouno a ser un líder no seu campo, traballando en institucións prestixiosas como Johns Hopkins e a Clínica Mayo. Ademais, fundou Mission Brain, unha organización dedicada a levar atención neuroquirúrxica a comunidades desatendidas en todo o mundo.
Ao longo da súa carreira, Quiñones Hinojosa mantivo unha conexión profunda coas súas raíces mexicanas, utilizando a súa historia persoal como inspiración para outros. A súa vida e obra foron obxecto de documentais e series, destacando o seu impacto na medicina e a súa capacidade para superar adversidades. O seu legado non só reside nos seus logros médicos, senón tamén na súa capacidade para inspirar a futuras xeracións a soñar e alcanzar as súas metas.
A ORIXE DAS PALABRAS: CAMARLENGO
O camarlengo, cardenal Kevin Farrell / Zumapres.com/Cordon Press
Estes días, pola porte do papa Francisco, hai moitas palabras vaticanas descoñecidas para a maioría de nos. A máis reperida é CAMERLENO.
O camarlengo é o Cardeal que preside a Cámara Apostólica e se encarga da administración e goberno da Igrexa mentres a sé apostólica de Roma está vacante.
Esta palabra ten a súa orixe nun termo do franco *kamarling que non significa outra cousa que ’camareiro’; certamente, como imos ver, o cargo de camarlengo é en certo sentido semellante ao de camareiro, por ser o axudante máis próximo ao pontífice.
De entre os cardeais posibles, é nomeado polo propio papa cada cinco anos para presidir a Cámara Apostólica, corpo administrativo da Igrexa romana. As súas funcións consisten en asumir o goberno da Igrexa, só administrativo, durante o período de sé vacante; na preparación do conclave e o seu correcto desenvolvemento, así como tamén en comprobar ou verificar a morte do pontífice, se se dá o caso. Ademais, destrúe o selo do pescador para evitar posibles falsificacións de documentos e sela cun lacre as dependencias papais ata que se instale o novo.
FONTE: portaldaspalabras.gal
CANTO SABES DE ASTURIAS? VII
Continúo coa serie adicada a Asturias, oficialmente Principado de Asturias, comunidade autónoma española uniprovincial, situada no norte da Península Ibérica, caracterizada por ter unha especial contorna verde e natural coa mestura perfecta entre mar e montaña, praias, cantís e miradoiros espectaculares, municipios e pobos pesqueiros moi pintorescos que os fai únicos.
A contestación á pregunta de onte é 10.000 km2. Exactamente 10.603,57 km2. Ocupa o 10º lugar en extensión nas Comunidades e Cidades Autónomas do noso país co 2,13%. A moso comparativo para que teñas una idea é algo maior que a provincia de Lugo (9.856 km2).
E imos coa preguta de hoxe!
7. Cal é a poboación, aproximada, de Asturias?
- 800.000 habitantes
- 900.000 habitantes
- 1.000.000 habitantes
Mañá a solución e una nova proposta
FONTE:es.wikipedia.org Imaxes: es.wikipedia.org e lavozdeasturias.es
#DígochoEu: Non é mesmo Tánxer que tanxer
Saber cal é o significado de tanxer ou tanguer, que son sinónimos? Ester explícanolo! Nada que ver ten con Tánxer, cidade do norte de Marrocos.
#DígochoEu
Marte tiña ciclo de carbono como a Terra, pero sen vida
Planeta Marte e rovert Curiosity / es.wikipedia.org
O róver Curiosity revelou un secreto enterrado durante millóns de anos no chan marciano: evidencias dun antigo ciclo de carbono que unha vez puido facer do planeta vermello un mundo habitable. Ao analizar mostras de po marciano, científicos atoparon pegadas químicas dun sistema similar ao que sustenta a vida no noso planeta azul.
"Marte parece ser habitable durante o seu primeiros mil millóns de anos e iso diminuíu moi rapidamente", dixo o Dr. Benjamin Tutolo, investigador espacial da Universidade de Calgary, Canadá.
Na súa época "dourada", Marte estaría envolvido nunha espesa manta de dióxido de carbono que, como un "efecto invernadoiro", atrapaba suficiente calor para manter auga líquida fluíndo sobre a súa superficie.
Con todo, os novos achados, publicados hoxe na revista Science, suxiren que este delicado equilibrio rompeu debido a un ciclo de carbono "desequilibrado", alterando para sempre o destino do planeta veciño.
Este dramático cambio podería explicar por que o planeta pasou de ser un mundo potencialmente acolledor a converterse no deserto xeado que coñecemos hoxe; un planeta frío e seco con auga concentrada en forma de casquetes polares conxelados. Por este motivo, os científicos que estudan Marte preguntáronse durante moito tempo: Onde foi a parar o carbono?
A análise dirixida por Tutolo de mostras de superficie tomadas por Curiosity da NASA avanza cara a unha explicación. Identificou carbonato de ferro, coñecido como siderita (FeCO3), en cantidades moito maiores que as previamente identificadas por sensores orbitais.
Isto suxire unha historia de reaccións químicas entre auga, dióxido de carbono e sedimentos para formar estes depósitos baseados en carbono, similar ao ciclo natural do carbono que ten lugar na Terra.
Na Terra, o carbono existe na atmosfera como dióxido de carbono, en organismos vivos como unha molécula esencial no ADN e proteínas que produce para crear vida xeneticamente distintiva, así como en "sumidoiros" como océanos, rochas e chans.
En escalas de tempo que van desde miles ata millóns de anos, o carbono circula a través da atmosfera, sedimentos e rochas, e organismos vivos.
A tectónica de placas (os desprazamentos e colisións entre estruturas xeolóxicas masivas e móbiles baixo a superficie terrestre) é responsable de causar terremotos e erupcións volcánicas que inxectan carbono de volta á atmosfera como parte deste proceso natural.
A cantidade de carbono na Terra non cambia ao longo deste ciclo, pero o seu lugar dentro de cada reserva si o fai, como o demostra a queima de combustibles fósiles, derivados de plantas e animais descompostos, liberando enormes cantidades de carbono á atmosfera e quentando rapidamente a Terra.
Fotomosaico tomado polo rover Curiosity o 30 de abril de 2023 no sitio de perforación de Ubajara no cráter Gale, Marte. As mostras de po de rocha perforadas aquí contiñan cantidades substanciais de siderita. As orugas do rover en primeiro plano teñen 40 cm de ancho / NASA/Jet Propulsion Laboratory (JPL)-Caltech/Malin Space Science Systems (MSSS)
Na súa viaxe a través de Marte, o róver Curiosity perforou catro áreas do Cráter Gale, que algunha vez foi un antigo lago. Tutolo e os seus colaboradores descubriron que ata unha décima parte do material recuperado contiña siderita, ou carbonato de ferro.
É un achado sorprendente, xa que análises previas da superficie de Marte por satélites orbitais atoparan só cantidades ínfimas de siderita, e non suficientes para explicar por que Marte ten unha atmosfera tan delgada hoxe. "Sorprendeunos completamente atopar carbonatos neste depósito", dixo Tutolo.
A siderita parece estar enmascarada por abundantes depósitos de sulfato de magnesio que se atopan en todo o planeta, o que explicaría por que non se detectou anteriormente. Isto suxire que o carbono se almacenou no chan cando antigos océanos en lugares como o Cráter Gale reaccionarían co CO2 atmosférico e os sedimentos subxacentes para producir siderita.
Marte é un planeta moi diferente á Terra, e o seu ciclo de carbono tamén é único. Mentres que a tectónica de placas é unha parte crucial do sistema terrestre, Marte non ten esta base xeolóxica."Non hai tectónica de placas en Marte, non hai un bo mecanismo para devolver ese CO2 á atmosfera", dixo Tutolo. Atribuíu a Marte un ciclo de carbono "desequilibrado" como resultado: mentres que o carbono atmosférico pode ser secuestrado no chan, a ausencia de tectónica de placas dificulta o desencadeamento de erupcións que o devolverían.
É probablemente un factor decisivo para determinar se Marte pode albergar vida. Mesmo cando diferentes planetas poden ter certas condicións requiridas para fomentar a vida tal como coñecémola, as pezas faltantes poderían impedir que evolucione.
"Marte ten un tipo moi diferente de ciclo de carbono e iso saca á luz a posibilidade de que a tectónica de placas sexa necesaria para manter a habitabilidade", dixo Tutolo. "Se outros planetas nunca desenvolven tectónica de placas, como o fixo o noso, é posible que perdan a súa habitabilidade despois de comezar inicialmente a ser cálidos e húmidos", concluíu.
FONTE: dw.com/es