OUTRAS COUSAS

MOITOS ADULTOS SOBRE TDHA SEN SABELO

Levado pola súa conduta impulsiva e temeraria, David sóbese a un guindastre e cae ao baleiro. Supón un punto de inflexión na vida deste mozo universitario, xa que por mor do accidente diagnostícanlle un trastorno por déficit de atención e hiperactividade (TDAH).

Este é o argumento dun relato que escribín hai un tempo e que posteriormente se adaptou como curto de animación para sensibilizar sobre o feito de que, do mesmo xeito que David, hai moitas persoas que sofren TDAH sen sabelo. A identificación e tratamento do TDAH poden reducir considerablemente o impacto que ten na vida de quen o padece. Por iso é tan relevante revisar as súas principais características, como faremos a continuación.

O TDAH caracterízase por tres conxuntos de síntomas principais:

–Inatención. Dificultades para prestar atención aos detalles, cometer erros por descoido, esquecer tarefas cotiás e perder obxectos importantes.

–Hiperactividade. A inquietude, a incapacidade para permanecer sentado en situacións onde se espera facelo e a dificultade para participar en actividades de lecer de maneira tranquila definen este tipo de conduta.

–Impulsividade. Reflíctese na toma de decisións sen considerar as consecuencias, as continuas interrupcións e a dificultade para esperar a quenda en situacións sociais que o requiren.

Outros síntomas frecuentes son a desregulación emocional, que pode mostrarse como baixa tolerancia á frustración, irritabilidade e labilidade emocional; e dificultades nas funcións executivas, que se traducen, por exemplo, nunha baixa capacidade para planificar actividades.

Aínda que os síntomas de TDAH aparecen tipicamente na infancia (e dos que teño constancia pola miña profesor durante 40 anos no CEIP M R Sinde e no IES A Sangriña), tenden a persistir e manifestarse na idade adulta. Aproximadamente, o 50% dos nenos afectados seguirán cumprindo os criterios que definen este trastorno durante a adultez.

Ao longo do tempo, adoitan reducirse os síntomas de impulsividade, mentres que se manteñen, e mesmo aumentan, os de inatención. Ademais, como ocorría con David, o TDAH pasa moitas veces inadvertido durante a nenez e é detectado na vida adulta, cando se intensifican os desafíos asociados ao rendemento laboral, as relacións interpersoais e a calidade de vida en xeral.

Os mellores estudos indican que a frecuencia do TDAH en adultos roldaría o 3%, aínda que moitos destes casos permanecen sen diagnóstico. Ademais, crese que a maioría das persoas diagnosticadas na infancia pero non na vida adulta presentan síntomas subclínicos (é dicir, que non son suficientes para un diagnóstico). Isto convida a entender o TDAH como un trazo estable na forma de ser do individuo cuxas consecuencias negativas pode minimizar, conforme madura, mediante a creación de hábitos.

É importante recalcar que estes síntomas danse nun continuo na poboación xeral. É dicir, moitos individuos poden experimentar certos graos de inatención, hiperactividade e impulsividade nalgún momento das súas vidas. O TDAH percíbese como a “cola” desta distribución, onde os síntomas alcanzan niveis clinicamente significativos que afectan á vida e o funcionamento cotiáns.

Só se considera que existe un trastorno cando os trazos asociados ao mesmo interfiren substancialmente coas actividades diarias, as relacións interpersoais e o rendemento académico ou laboral. Unha crítica común é dicir que non existe un punto exacto a partir do cal se poida considerar que as persoas se atopan dentro ou fóra da normalidade, pero o mesmo ocorre, por exemplo, cos problemas de peso ou a presión arterial.

A realidade é que os síntomas do TDAH en adultos asócianse cun peor rendemento no traballo, conflitos persoais e familiares, unha maior frecuencia de trastornos mentais (ansiedade, depresión), consumo de substancias, alteracións físicas (obesidade ou trastornos do sono) e maiores riscos de sufrir accidentes de tráfico ou cometer delitos.

Entón, se unha persoa cre que sofre eses síntomas e que están a interferir de maneira significativa na súa vida diaria, que ten que facer?

Aínda que potencialmente os médicos de cabeceira poden derivar a un especialista ou mesmo realizar eles mesmos o diagnóstico, moitas veces móstranse reticentes por falta de tempo ou coñecemento. Neses casos quizais sexa necesario recorrer a un especialista privado.

De calquera modo, hai que salientar que o diagnóstico é clínico e que a ferramenta por excelencia debe ser a entrevista. Outros métodos como os cuestionarios de síntomas ou os test cognitivos (incluíndo os computarizados) poden complementar á primeira, pero a súa eficacia é moderada. Finalmente, non se demostrou a utilidade de técnicas como a electroencefalografía.

Os tratamentos considerados eficaces poden clasificarse en tres categorías:

–Psicoeducación. Céntrase en proporcionar información e recursos educativos para mellorar a comprensión do trastorno e desenvolver estratexias de manexo.

–Terapia cognitivo-conductual. Aborda patróns de pensamento e comportamento, ensinando habilidades para afrontar os desafíos asociados ao TDAH.

–Prescrición de tratamentos farmacolóxicos para controlar os síntomas. Adoitan dividirse en estimulantes ou non estimulantes.

Aínda que existe certa controversia social ao redor do uso destes psicofármacos para o TDAH, os expertos están de acordo que son tratamentos moi seguros e que poden axudar enormemente ao manexo dos síntomas primarios e secundarios. Nun estudo que levamos a cabo, demostramos que os nenos con TDAH tiñan un menor risco de accidentes, lesións e intoxicacións cando estaban a tomar a medicación. Outras investigacións demostran efectos similares en adultos e condución ou risco de consumo de drogas.

En España, por exemplo, o tratamento de primeira liña en adultos son medicamentos non estimulantes como a atomoxetina. Os estimulantes resérvanse xeralmente para aqueles que continuaron tomándoos desde a infancia cunha boa resposta.

Do mesmo xeito que no caso da identificación, hai tamén diferentes terapias que, a pesar de ser populares, non mostraron a súa utilidade, como o neurofeedback ou os exercicios de adestramento en funcións executivas similares aos videoxogos e cadernos de adestramento cerebral (brain training).

En resumo, coñecer como se manifesta o TDAH en adultos é crucial para identificalo tempranamente, realizar intervencións efectivas, reducir o estigma e brindar apoio en ámbitos laborais e persoais. Con todo, e tal e como concluïamos no vídeo de David, ao identificar e tratar este trastorno non buscamos cambiar ao que o padece, senón que siga sendo el mesmo, pero máis feliz.

FONTE: Gonzalo Arrondo/gciencia.com

AS SAMBESUGAS, "AS CURANDEIRAS" DO SÉCULO XIX QUE SE CULTIVARON NA LAGOA DE ANTELA

Sambesuga (Hiduro menicibalis) / es.wikipedia.org

O médico francés François Joseph Victor Broussais estipulou no século XIX que todas as enfermidades se desenvolven no tracto gastrointensinal e viaxan polo sistema simpático ata que afectan os órganos. Unha das prácticas que defendía para atallar este problema consistía en sangrías con sambesugas, que radicaba en eliminar o sangue prexudicado e “restaurar” a saúde. Non era, nin moito menos, o primeiro doutor que se servía destes vermes para insumo médico, pero as súas teorías triunfaron tanto dende Francia que ocasionaron unha sobreexplotación do recurso en varios puntos da península, entre eles, a Lagoa de Antela (Ourense). Un novo traballo elaborado na Universidade de Santiago en colaboración coa Universidade de Cádiz demostra a importancia da comunidade galega no comercio internacional destes animais dende 1820. “O proceso foi tan importante que en 1827 Galicia convértese no primeiro territorio en prohibir a extracción de sambesugas”, explica Damián Copena, do Departamento de Economía Aplicada da USC.

O artigo O comercio de sambesugas hispano-francés e as súas consecuencias: dende o aumento da demanda médica ata o esgotamento dos recursos e a innovación técnica foi publicado na revista Medical History. O seu obxectivo é estudar a recolección, regulación, ámbitos de demanda de uso médico das sambesugas e as relacións comerciais de España con Francia dende o século XIX ata 1860. A febre das sambesugas tivo o seu máximo apoxeo en 1832 e disto deixouse constancia en múltiples documentos históricos que analizan Copena e a coautora do traballo, a profesora María Gómez-Martín. Tanto na península como en Galicia houbo un intenso proceso de recopilación de vermes para exportar a Francia. Na Lagoa de Antela instalouse unha factoría que deixaba, como anotaban os investigadores, “para os franceses tanto lucro como puidesen os atúns nas almadrabas de Conil”. Damián Copena, sostén que a explotación deste recurso “aconteceu nun período relativamente curto de tempo, por iso é algo descoñecido”.

Este comercio efímero pero de grandes repercusións para o medioambiente estivo baseado na demanda dun recurso natural con pouca regulación. Con todo, tivo tanta relevancia que se desenvolveu un corpus normativo para establecer un control á comercialización con medidas restritivas. “En Galicia a norma evidencia o impacto da extracción de sambesugas. As iniciativas tratan de recuperar os recursos para incrementar as cantidades”, apunta o investigar da USC. En 1839 prohibiuse capturar o anélido e a medida foi complementada con outras que impulsaban “solucións tecnolóxicas” para aumentar as poboacións. E é que, no noroeste da penísula, o lugar de referencia para a recolección do animal que aportaría milagres médicos se atopaba en Ourense. Segundo indica o artigo publicado polos expertos, os franceses mercaban sambesugas a catro reais por libra (que eran de trinta a corenta docenas).

 

Subministro de Sambesugas publicado no Boletín Oficial da Provincia de Ourense / Damián Copena

As consecuencias nos recursos naturais tamén se observaron en Francia: o esgotamento de sambesugas, o aumento do prezo dos anélidos e una escasa resposta no ámbito comercial e médico. “En 1825 tiña que ser moi difícil transportar sambesugas vivas de Galicia a Francia. Era unha actividade moi lucrativa para os franceses, non tanto para os galegos”, explica Copena. Os autores atoparon na Gaceta de Madrid que o Goberno de España, a partir da información que subministrara a Subdelegación de Medicina, Cirurxía e Farmacia de Santiago de Compostela, considerou necesario controlar as poboacións destes vermes; á vez que o Goberno procuraba dar resposta ás demandas para a obtención de beneficios do comercio con Francia, en Galicia poñíanse en marcha medidas para “preservar este recurso médico”. Así comezaba un parón de dous anos no que se estableceu unha tempada exclusiva para poder capturar sambesugas, prohibindo a súa recolección durante os meses de marzo, abril e maio, época na que se reproducen.

“A prohibición discutiuse na prensa francesa, que explicou que, incluso se esta suspensión de dous anos da explotación tamén foi solicitada inicialmente por outros territorios españois, finalmente se concluíu que a zona máis afectada era Galicia, e a temporada de peche estableceuse en última instancia só aí e durante os meses da primavera”, sinalan os autores.

Ubicación xeográfica das áreas importantes para o comercio de sambesugas hispano-francesa / Artigo ‘O comercio de sambesugas hispano-francés e as súas consecuencias: dende o aumento da demanda médica ata o esgotamento dos recursos e a innovación técnica’

A pesar do ‘boom’, o aproveitamento destes animais existiu antes e despois, cando cirurxiáns e sangradores realizaban as curas que os médicos consideraban algo “mecánico”. Así se recolle nos Arquivos de Galicia, que apuntan que estes traballadores practicaban sangrías para evacuar o exceso de sangue do corpo (plétora) a través de flebotomías, sambesugas e ventosas, sendo unha “terapia tradicional galénica”. Iso si, en Galicia as capturas non provocaron o esgotamento do recurso. E é que a febre das sambesugas ocasionou que Francia importara máis de 57 millóns de exemplares. “Se iso [as teorías médicas arredor da sambesugas] acontece en París, no lugar do coñecemento, se se fai literatura científica arredor desas innovacións, inevitablemente aumenta a demanda nos hospitais e no ámbito militar”, engade o investigador da USC.

Prohibición da extracción de sambesugas en Galicia / Artigo ‘O comercio de sambesugas hispano-francés e as súas consecuencias: dende o aumento da demanda médica ata o esgotamento dos recursos e a innovación técnica’

Como principal conclusión, o traballo esgrime como un cambio no coñecemento científico na Francia do século XIX cambiou a caracterización que posuía un animal, provocou un aumento da súa demanda, a creación de novos sistemas de transporte e o coñecemento asociado á actividade económica. Por exemplo, en España, para conservar as sambesugas fóra do seu hábitat natural, colocáronse nunha base de arxila en grandes contedores. A partir de 1850, as relacións entre España e Francia mudan e a península deixa de ser un provedor de sambesugas para ser un importador. “A necesidade de abastecer as farmacias e hospitais civís e militares, centros de caridade e prisións durante as décadas centrais do século XIX aumentou a presión sobre o recurso”, alegan os autores nas conclusións do traballo. Foi partir de 1860 cando a terapia con sambesugas se substitúe por outras baseadas na ciencia teórica moderna.

FONTE: Alba Tomé/gciencia.com

OS CIENTÍFICOS QUEREN RESUCITAR MAMUTS EN 2028

Os científicos queren ’resucitar’ mamuts en 2028 / Midjourney/Sarah Romero

Unha empresa estadounidense chamada  Colossal Biosciences afirma que deu un "paso transcendental" para recuperar ao mamut lanudo (Mammuthus primigenius). Isto é todo o que necesita saber sobre se tal fazaña é posible. 

Este herbívoro extinto (que se alimentaba de pastos, xuncos e herbas) relacionado cos elefantes deambulou ao longo das tundras-estepas de Eurasia e América do Norte durante a última Idade de Xeo (na que xigantescas capas de xeo enterraban a maior parte de Europa, Asia e América), ata hai ao redor de 11.000 anos cando o seu número decreceu dramaticamente e apenas quedaron uns exemplares atrasados en Siberia ou Alaska.

 Adaptado a ambientes fríos, estaba ben equipado para sobrevivir ás duras condicións da época do Pleistoceno. Era un animal rechamante cos seus ata 4 metros de altura e ata 6 toneladas de peso.

Cos seus impoñentes cabeiros (que podían alcanzar ata 5 metros de lonxitude) e a súa pelame peluda que lle recubría todo o corpo cunha densa capa de pelo de ata un metro de longo, é unha icona da vida prehistórica que inspirou innumerables investigacións científicas. Un deses soños da ciencia foi poder rescatalo da extinción, ’resucitar’ a este xigante lanudo grazas á innovación xenética.

E este mes, a compañía creada para resucitar animais extintos, afirmou lograr converter células normais de elefante en células nai, o que podería dar lugar a unha criatura parecida a un mamut. "Este é un paso transcendental", afirmou o seu director xeral, Ben Lamm, nun comunicado de prensa.

Como tal, é imposible recuperar ao mamut lanudo da extinción a pesar dos xenomas de mamuts conxelados que posuímos. Isto pertence máis á ciencia ficción porque hai moitos ocos por cubrir e o que se conseguirá neste caso, é crear un “elefante resistente ao frío con todos os trazos biolóxicos do mamut lanudo”.

Para crear estes "mamuts funcionais", os científicos enfróntanse numerosos desafíos e obstáculos: ten que modificar o xenoma do elefante asiático, nutrir células modificadas (células nai pluripotentes inducidas ou iPSC) para convertelas en animais completamente formados e mesmo terán que atopar un hábitat adecuado para esta enorme criatura.“No pasado, numerosos intentos de xerar iPSC de elefante non deron resultado. Os elefantes son unha especie moi especial e apenas comezamos a rabuñar a superficie da súa bioloxía fundamental”, compartiu Eriona Hysolli, xefa de ciencias biolóxicas de Colossal Biosciences. “Os meus primeiros traballos no laboratorio do Dr. George Church tiveran un éxito parcial con células similares a iPSC que conduciron á base das células que desenvolvemos actualmente. E agora, utilizando un enfoque múltiple para a reprogramación, temos os esforzos máis exitosos ata a data. O equipo do mamut Colossal persistiu con bastante éxito xa que este progreso é invaluable para o futuro das tecnoloxías de reprodución asistida por elefantes, así como o modelado celular avanzado de fenotipos de mamut”, continúa a experta.

A clave deste desenvolvemento é a capacidade de inducir que as células de elefante convértanse en células nai pluripotentes. E, aínda que isto xa se fixo con éxito en humanos, coellos, grandes felinos e mesmo no rinoceronte branco do norte, ata o de agora nunca se fixo cun elefante. Converter células nai pluripotentes inducidas en óvulos e espermatozoides non é nada fácil.

Os pasos son complexos pero segundo Colossal Biosciences estes elefantes editados parecerán e soarán como os mamuts lanudos aínda que a maioría non terá cabeiros para evitar a caza furtiva de marfil.

"Non queremos interferir en absoluto coa reprodución [dos elefantes salvaxes]", explica George Church, xenetista de Harvard e cofundador de Colossal. "Queremos facelo de forma independente". Isto fai referencia a que as poboacións de elefantes asiáticos están en perigo de extinción. A súa situación é tan grave que apenas quedan entre 30.000 e 50.000 exemplares no mundo. Colossal espera que o híbrido resultante axude aos elefantes para prosperar e reparar os ecosistemas árticos danados. Así, se puidesen criarse para soportar condicións máis extremas, serían capaces de prosperar en áreas afastadas dos humanos onde algunha vez vagaba o mamut lanudo.

Por diante queda un camiño intrigante: a compañía afirma que o seu primeiro “mamut” nacerá en 2028, pero para xerar embrións a tempo para cumprir co prazo, terán que empregar a mesma técnica de clonación utilizada para crear a ovella Dolly. E tendo en conta que os elefantes teñen un período de xestación de dous anos, habería que implantar os embrións como moi tarde cara a finais de 2026.

FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.es

MITOS EVOLUTIVOS: CONCEPTOS ERRÓNEOS SOBRE AS TEORIAS DE DARWIN

Mitos evolutivos: conceptos erróneos sobre as teorías de Darwin / Midjourney/Sarah Romero

A teoría da evolución é unha das teorías científicas máis innovadoras e influentes da historia que ha cincelado a nosa comprensión da bioloxía e o desenvolvemento da vida na Terra. Obra do naturalista inglés Charles Darwin, coa súa épica obra "Sobre a orixe das especies", publicada en 1859, presentou o concepto de selección natural como un mecanismo de evolución. Hoxe desacreditamos algúns dos mitos que seguen perseguindo á evolución e aclararemos que implica realmente a teoría da evolución de Darwin.

Mito: os humanos modernos evolucionaron a partir dos monos

Un mito moi habitual é a crenza de que o home vén do mono ou doutros primates modernos. Darwin xamais propuxo que os humanos vimos do mono. Este malentendido pode atribuírse a diagramas demasiado simplificados e a unha falta de claridade no discurso público. O certo é que os humanos e os simios modernos comparten un devanceiro común pero este diverxeu en liñaxes separadas. Este antepasado non era nin humano nin simio. En cambio, a liñaxe evolutiva separouse hai millóns de anos, o que levou a camiños distintos para o desenvolvemento dos homínidos (o grupo que inclúe aos humanos e os nosos parentes extintos) e outros primates. En resumo, Homo sapiens sapiens non evolucionou do mono pero si comparte un devanceiro común con eles.

A clásica ilustración da evolución do mono ao home é errónea / Midjourney/Sarah Romero

Mito: a selección natural equivale á "supervivencia do máis forte"

Partamos de que a frase orixinal é a ’supervivencia do máis apto’, non do máis forte. Foi acuñada polo filósofo Herbert Spencer despois de ler a obra de Charles Darwin e converteuse en sinónimo de selección natural. Con todo, esta frase pode ser enganosa se se interpreta no sentido de que só sobreviven os individuos máis fortes, máis rápidos ou máis agresivos. En ningún momento alúdese á forza ou que a selección natural promove a supervivencia do máis forte. A selección natural ten máis matices que a forza e refírese á supervivencia e reprodución diferencial de organismos debido a distincións no fenotipo.

Que significa isto? Que a aptitude en termos evolutivos fai referencia á capacidade dun organismo para sobrevivir e reproducirse na súa contorna específica. Por iso é polo que os trazos que confiren vantaxes á especie poden conferir unha vantaxe de supervivencia, por exemplo, unha boa camuflaxe, a resistencia ás enfermidades ou as estratexias de comportamento. É moito máis que forza ou resistencia física.

Mito: Darwin rouboulle a idea da selección natural a Alfred Russel Wallace

Outro mito persistente é que Darwin roubou o concepto de selección natural do seu contemporáneo, Alfred Russel Wallace. En verdade, ambos os científicos concibiron de forma independente a idea da selección natural, pero cunha importante diferenza. Wallace chegou a conclusións similares sobre o mecanismo da evolución (que Darwin denominou "selección natural") pero a evidencia histórica sobrevivente deixa claro que Darwin pasara anos desenvolvendo a teoría, acumulando evidencia e que a escribía en forma de borrador anos antes, en 1842. Antes que Wallace, polo que non, Darwin non a roubou.

Aínda que a Darwin atribúeselle máis crédito, a comunidade científica recoñece a Wallace como codescubridor do principio de selección natural. O artigo de Wallace e un resumo do traballo de Darwin foron presentados á Sociedade Linneana o 1 de xullo de 1858 aínda que ningún deles acudiu ao evento. Darwin e Wallace non sempre estiveron de acordo nas súas conclusións, pero continuaron debatendo entre si sobre cuestións científicas con moita cordialidade.

Xenética / Midjourney/Sarah Romero

Mito: a evolución é unha teoría sobre a orixe da vida

Outro erro común é crer que a evolución explica a orixe da vida. A teoría da evolución explica como os organismos cambian e adáptanse á súa contorna; como a vida cambia co tempo a través da selección natural, pero sen explicar en ningún momento de que forma ou como comezou a vida. O estudo científico das orixes da vida, coñecido como abioxénese, é un campo de investigación totalmente diferente.

A teoría da evolución por selección natural non se ocupa da faísca inicial que acendeu a vida senón máis ben dos procesos que impulsan a diversidade e complexidade da vida unha vez que esta xa existe. Descifra os mecanismos biolóxicos que actúan na evolución, isto é, como se produce, tendo en conta que as especies cambian ao longo do tempo, orixinan novas especies e comparten unha común.

Mito: a evolución é un proceso moi lento

Cando imaxinamos a evolución dunha especie, adoitamos evocar imaxes de transformacións graduais ao longo de vastas escalas de tempo xeolóxicas; é unha visión moi arraigada na conciencia pública, pero non se asocia coa realidade. Aínda que o propio Charles Darwin favoreceu na súa famosa obra a idea do gradualismo, onde os cambios evolutivos ocorren a un ritmo lento e constante, o certo é que é unha simplificación que non explica todo o espectro de dinámicas evolutivas observadas na natureza. Si que é certo que moitos cambios evolutivos ocorren durante longos períodos, pero o rexistro fósil e os estudos xenéticos reveláronnos que o ritmo de evolución pode ser moi variable.

Poden ocorrer cambios evolutivos rápidos en resposta a cambios ambientais repentinos, como o cambio climático, erupcións volcánicas ou a introdución de novos depredadores ou competidores no hábitat. Por iso é polo que algúns cambios poidan ocorrer nunhas poucas xeracións, o que evidencia que a evolución pode ter lugar en escalas de tempo moi curtas. A resistencia das bacterias aos antibióticos é un bo exemplo diso.

FONTE: Sarah Romero/muyinteresante.es/ciencia

MERGULLADOR ATOPA UN SUBMARINO NAS PROFUNDIDADES DO OCÉANO XVI (FIN)

Ao emerxer das profundidades, o equipo saíu á superficie cunha sensación de triunfo mesturada con solemnidade. O océano reveláralles os seus segredos, confiándolles as reliquias dun pasado esquecido.

En cuberta, os obxectos recuperados, tanto do submarino como do barco, colocáronse coidadosamente. Cada artefacto, documento e fotografía era unha peza dun crebacabezas que abarcaba décadas.

O equipo, aínda que cansado da inmersión, sentía animado ante a perspectiva de reconstruír unha historia oculta durante moito tempo baixo as ondas.

A medida que o equipo seguía desentrañando os achados, fíxose evidente que os seus descubrimentos non eran só achados arqueolóxicos significativos, senón que tamén poñían en cuestión os relatos históricos establecidos sobre as operacións navais en tempos de guerra.

As probas apuntaban a misións e estratexias non reveladas, o que suxería unha complexa rede de intrigas bélicas. O equipo sabía que os seus achados provocarían un novo exame dos rexistros históricos, o que podería reescribir capítulos da historia da Segunda Guerra Mundial.

Despois da misión, Carter reflexionou sobre a aventura e o seu impacto. Dunha inmersión rutineira a descubrir segredos do pasado, a viaxe fora extraordinario.

Pensou nos homes que serviran no submarino e no buque, cuxas historias non se contaron ata o de agora.

Carter sentiu unha profunda conexión co pasado, un sentimento de responsabilidade cara a aqueles que permaneceran en silencio no fondo do océano.

Esta aventura cambiáralle, profundando o seu respecto polos misterios e as historias ocultas nas profundidades do mar.

Fin...

FONTE:  justperfact.com

MERGULLADOR ATOPA UN SUBMARINO NAS PROFUNDIDADES DO OCÉANO XV

Carter, que dirixía a inmersión, sentiu unha profunda responsabilidade a medida que se achegaban ao segundo pecio. A auga que lles rodeaba era unha cápsula do tempo, e cada brazada achegáballes a unha historia descoñecida durante décadas.

A medida que se achegaban ao pecio, o seu enorme tamaño e os restos ornamentados da súa estrutura indicaban que fora un navío importante.

Estaban a piques de mergullarse nun capítulo da historia que se perdeu nas profundidades, unha narración á espera de ser redescubierta.

O equipo traballou meticulosamente para explorar o pecio. A pesar da deterioración e a invasión da vida mariña, a grandeza do navío seguía sendo evidente.

O deseño suxería que se trataba dun buque de guerra, pero a súa construción facía pensar en algo máis especializado.

Mentres navegaban polas cubertas rotas e os mamparos derrubados, cada membro do equipo era plenamente consciente de que estaban a nadar polos corredores do pasado, descubrindo unha historia que estivera mergullada no misterio.

Cando o equipo volveu á superficie cos seus achados, empezou a asimilar a importancia do seu descubrimento. Descubriran non só unha, senón dúas pezas da historia, cada unha coa súa propia historia que, combinadas, contaban unha historia de guerra, segredismo e quizais traxedia.

Os documentos suxerían unha historia moito máis complexa que unha simple misión naval. Era unha historia que entrelazaba os destinos do submarino e do buque, unha historia que estivera esperando nas profundidades, silenciosa e oculta, durante décadas.

Carter sentiu unha profunda admiración e respecto pola viaxe que acababan de emprender, unha viaxe que sacara á luz o pasado.

Continuará...

FONTE:  justperfact.com

MERGULLADOR ATOPA UN SUBMARINO NAS PROFUNDIDADES DO OCÉANO XIV

A medida que a embarcación se achegaba ás coordenadas, o ambiente no equipo era de tensión e expectación.

O soar zoaba, debuxando unha imaxe do fondo oceánico. Carter observaba atentamente a pantalla, cada sinal engadíase ao mapa que aos poucos ía cobrando vida.

As lecturas de profundidade aumentaron e o escuro abrazo da auga envolveu a nave. Estaban a entrar nunha parte do océano que poucos viran, ao bordo dun descubrimento que podería redefinir a historia.

Descendendo ás profundidades, o equipo navegou cara á figura sombría. A medida que se achegaban, empezaron a xurdir detalles da escuridade.

A estrutura era enorme, moito maior do que previran. O pulso de Carter acelerouse ao darse conta da enormidade daquilo ao que se achegaban.

Non se trataba de simples entullos; era algo substancial, algo que albergaba historias nos seus corredores afundidos. O equipo fíxose acenos uns a outros, reagrupándose mentres se preparaban para explorar a misteriosa estrutura.

Con cada metro que descendían, a estrutura facíase máis clara. Tratábase sen dúbida dun naufraxio, pero diferente a todos os que viran antes.

O navío era vello, a súa estrutura, outrora poderosa, era agora un esqueleto de óxido e coral. O seu deseño era arcaico e indicaba unha época pasada.

Mentres rodeaban os restos do naufraxio, Carter e o seu equipo sentiron embargados por un sentimento de reverencia. Era unha xanela aberta ao pasado, unha oportunidade de tocar un anaco de historia que o mar perdera.

Continuará...

FONTE:  justperfact.com

MERGULLADOR ATOPA UN SUBMARINO NAS PROFUNDIDADES DO OCÉANO XIII

Para esta misión, o equipo utilizaría parte da tecnoloxía submarina máis avanzada dispoñible. Preparáronse para a inmersión equipos de soar de última xeración, vehículos teledirixidos (ROV) e traxes de mergullo especializados.

Carter estaba especialmente intrigado por un novo sistema de imaxes que podía crear mapas tridimensionales de alta resolución de lugares submarinos.

Esta tecnoloxía sería crucial para navegar polo terreo descoñecido que estaban a piques de atopar e asegurarse de que captaban todos os detalles do misterio submarino.

A medida que o equipo se penetraba na planificación da navegación, enfrontábase a unha serie de retos.

As coordenadas conducían a unha rexión coñecida polas súas traizoeiras correntes submarinas e o seu terreo impredicible. A topografía do fondo oceánico era complexa, con profundos canóns e escarpados afloramientos.

Carter e o equipo de mergullo trazaron meticulosamente o seu roteiro, tendo en conta os factores ambientais que podían afectar á súa misión.

Analizáronse e planificaron todos os posibles obstáculos para garantir a seguridade do equipo e o éxito da misión.

Chegou o día da inmersión e o equipo reuniuse para unha sesión informativa final. Comprobáronse e volveron comprobar os equipos, revisáronse os protocolos de comunicación e ensaiáronse os procedementos de emerxencia.

Carter sentiu unha mestura de enerxía nerviosa e determinación mentres se poñía o equipo. Chegara o momento: a culminación de todos os preparativos.

O equipo subiu á nave e dirixiuse ás coordenadas con determinación. Estaban a piques de aventurarse no descoñecido, de descubrir segredos ocultos nas profundidades do océano.

Continuará...

FONTE:  justperfact.com