VEHÍCULO POLAR MOVIDO POLO VENTO

 

Antártida é sinónimo de aventura. É tamén lenda. E drama. É a última gran conquista dos exploradores que durante o século  XIX e principios do  XX lanzáronse, con cabeza científica e corazón aventureiro, a descubrir ata o último recuncho do noso planeta. E sobre todo é a historia dunha rivalidade: a do noruegués Amundsen e o británico Scott que foi plasmada en libros, películas e cancións. A traxedia de Robert Falcon Scott é dabondo coñecida: cando despois de varios meses de penosa travesía acadou o polo sur o 17 de xaneiro de 1912 xunto a catro dos seus homes, descubriu que alí, sobre o paralelo 90, ondeaba xa a bandeira de Noruega que Roald Amundsen colocara cinco semanas antes. O explorador británico morreu xunto ao resto de membros da súa expedición tratando de regresar ao seu campamento basee. Meses despois foi atopado o seu diario onde o 26 de marzo, dous días antes de falecer, escribira: “Perseveraremos ata o final, pero cada vez atopámonos máis débiles, por suposto, e o fin non pode estar lonxe. É unha pena, pero non creo que poida escribir máis. Polo amor de Deus, coidade da nosa xente”. Aquel diario e a súa morte, preñada da poesía que outorgamos sempre aos perdedores, elevaron a Scott á categoría de heroe e convertéronlle nunha icona da cultura popular.

Seguramente cando Ramón Larramendi alcanzou o polo sur xusto un século despois de que o fixese o  desdichado Scott, o aventureiro español tivo na súa memoria ao británico. Naquela expedición do 2012, a súa segunda ao centro da Antártida, Larramendi e o seu equipo percorreron 4.300 quilómetros nunha zorra impulsada unicamente polo vento. Un vehículo ideado e deseñado por el mesmo e que pode considerarse “o primeiro vehículo polar movido por enerxías renovables, capaz de desprazarse eficientemente polo interior da Antártida e Groenlandia. E tamén o primeiro vehículo de investigación de facto totalmente limpo”. A zorra, utilizado xa en varias expedicións dende hai case unha década, pode funcionar con ventos de entre 6 e 60 quilómetros por hora. Despois de dez versións do vehículo, na súa configuración actual trátase dun verdadeiro convoi, que alcanza os 12 metros de longo por 3,30 de ancho, con varios módulos (locomotora, científico e habitabilidade) e capaz de trasladar catro tripulantes e 2.500 quilogramos de carga.

Larramendi, explorador experimentado en moitas e variadas expedicións, é ademais un apaixonado  divulgador científico, autor do que está considerado mellor libro sobre as condicións de vida e a historia dos inuit (Esquimais) cos que conviviu varios anos, e colaborador habitual de varios medios de comunicación. Na nova expedición, que comezará en decembro deste ano, o seu obxectivo é alcanzar xunto a Ignacio  Oficialdegui, Fío Moreno e Manuel Olivera o Domo Fuji, a 3.810 metros de altitude, sen medios motorizados. Soportarán temperaturas de inferiores a 50º baixo cero e nestas condicións extremas levarán a cabo diversos dez proxectos de investigación punteiros de bioloxía, xeoloxía, telecomunicacións, ciencia espacial e medio ambiente. Unha actividade científica  importantísima que non pode, con todo, ocultar a poesía do aventureiro que Larramendi e os seus compañeiros senten cada vez que inician un novo proxecto. Aínda que, iso si, tendo sempre presente a advertencia de  Roald  Amundsen quen si volveu daquela expedición  primigenia: “A vitoria agarda a aquel que ten todo en orde: a xente chámao sorte. A derrota é segura para aquel que non tomou as precaucións necesarias a tempo; e isto é o que se chama mala sorte”.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.es