RESOLTO O MISTERIO DA POLONIA DE MAUD RISE

A misteriosa polinia rexistrada polos satélites en 2017 e que só se viu otra vez en 1970 / Imaxe: Scar Atlas/abc.es

En  glacioloxía (a ciencia que estuda os glaciares), unha polinia é un espazo aberto de auga líquida rodeada de xeo que se forma nos polos. É dicir, unha sorte de lago no medio de auga conxelada que se forma por varios motivos e de forma cíclica. De feito, algúns animais, como as morsas, aprovéitanse deste fenómeno para non ter que emigrar ao sur e poder pescar nestas augas líquidas. Con todo, a polinia de Maud Rise é máis complexa e trouxo de cabeza aos científicos. Por que xurdiu só dúas veces e nos meses máis duros do inverno antártico?

Agora un estudo publicado na revista Journal of Geophysical Research: Atmospheres di ter a resposta ao fenómeno que foi descuberto polos satélites por primeira vez en 1970. Situada no centro dunha bolsa de xeo no mar de Lázarev, a polinia non se volveu a repetir ata 2017, inquietando á comunidade científica, xa que se orixinou no momento en que as capas de xeo son máis espesas. No momento do descubrimento, a polinia tiña aproximadamente 9.500 quilómetros cadrados (equivalente á masa de terra do estado de  Connecticut, en Estados Unidos). Pero nun mes medrou en máis de 740% ata os 800.000 quilómetros cadrados. Finalmente, fusionouse co océano aberto unha vez que o xeo comezou a retirarse ao comezo dos meses de verán austral.

Debido ao difícil acceso ao lugar, o equipo tivo que axudarse das observacións con satélites e datos meteorolóxicos. Con esta información descubriron que os ciclóns (tan intensos como a categoría 11 na Escala Beaufort) crean dúas correntes opostas que moven o xeo en dirección contraria, abrindo a polinia no centro. Coma se desgarrásese o xeo da plataforma.

Sen o efecto illante da capa de xeo mariño, unha polinia permite que a atmosfera e o océano intercambien calor, impulso e humidade, o que xera impactos significativos no clima. A convección dos océanos que ocorre dentro da polinia, trae auga quente á superficie, que  derrite o xeo mariño e evita que se forme xeo novo.

A investigación tamén apunta a que a relación entre as  polinias e os ciclóns pode provocar que estes fenómenos sexan moito máis frecuentes en climas máis cálidos, "porque estas zonas están expostas a ciclóns máis intensos", indican os investigadores. De feito, estudos anteriores sinalan que a maior calor, os ciclóns polares intensificaranse, ademais de que os ciclóns extratropicais (os que se forman na zona tépeda do planeta) moveranse cara á Antártida, "o que podería diminuír a extensión do xeo mariño e facer que as áreas das  polinias achéguense máis á zona de formación dos ciclóns", agregan.

FONTE: abc.es/ciencia