BURACOS NEGROS ULTRAMASIVOS
Os buracos negros en xeral son unha sorte de xigantescos "monstros" que devoran todo ao seu paso. Con todo, sabemos que hai de diferentes tamaños e voracidades. Por exemplo, os do centro das galaxias adoitan ser buracos negros supermasivos. O da nosa, chamado Saxitario A, ten a masa equivalente a 4 millóns de soles. Pero hainos máis grandes. E con máis "fame". É o caso de J2157, que ten 34.000 millóns de veces a masa do sol e engole tanta masa como a da nosa estrela a diario.
É por iso que se acaba de catalogar como o buraco negro de máis rápido crecemento coñecido no universo, cuxa magnitude o coloca dentro dos chamados "buracos negros ultramasivos". "Se o buraco negro da nosa Vía Láctea quixese engordar tanto, tería que tragarse dous terzos de todas as estrelas da nosa galaxia", afirma o principal autor dun estudo respecto diso na revista Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
O descubrimento do xigante en cuestión anunciouse por primeira vez en 2018. Iste alimenta un quasar no centro dunha galaxia chamada SMSS J215728.21-360215.1 (J2157 para abreviar) no Universo temperán, a miles de millóns de anos luz de distancia. Ao principio de descubrirse, estimouse a súa masa nuns 20.000 millóns de masas solares, colocándoo na categoría ultramasiva (máis de 10.000 millóns de masas solares), e a súa taxa de acreción (o seu crecemento) na metade dunha masa solar diaria.
Pero agora, novas medicións indican que astrónomos e astrofísicos foran tímidos nas súas predicións. Na súa masa recentemente derivada, o buraco negro J2157 tería un radio de Schwarzschild (é dicir, o radio do seu horizonte de eventos) de ao redor de 670 unidades astronómicas (UA). Sabendo que ata Plutón habería unha distancia de 39,5 UA desde o Sol, pódese dicir que J2157 ten máis de cinco veces o tamaño do Sistema Solar.
A pesar destes datos incribles, J2157 non é o buraco máis grande descuberto pola humanidade: un de 40.000 millóns de masas solares atópase no corazón da galaxia Holmber 15A, a uns 700 millóns de anos luz de distancia. Pero tamén temos o buraco negro ultramasivo que alimenta o cuásar TON 618, unha besta absoluta con 66.000 millóns de masas solares a 10.400 millóns de anos luz de distancia.
Os buracos negros supermasivos son difíciles de entender, pero os ultramasivos encerran máis misterios aínda se cabe. Aínda non se coñece moi ben o mecanismo que forma ambos os tipos de monstros, nin como crecen tanto. Pero J2157, que se formou cando o Universo tiña menos do 10% da súa idade actual, pertence a unha clase propia. Non só descoñécese a orixe da súa formación, senón que non se sabe como puido crecer tanto tan próximo ao momento do Big Bang.
Con todo, estudos recentes apuntan a que os cuásares que albergan buracos negros supermasivos non só existían no Universo temperán, senón que serían bastante comúns. Este descubrimento é un gran desafío para os nosos modelos cosmolóxicos actuais, xa que segundo estas teorías, un obxecto como J2157 debería devorar moita materia en moito tempo, e con el os cálculos non cadran. É dicir, sobre o papel, non existía tanto "alimento" para que este xigante crecese tanto en tan pouco tempo.
FONTE: abc.es/ciencia
0 comentarios