O MEU IMAXINARIO NACEU DE VER COUSAS BONITAS ONDE NON AS ATOPABA

 

Corazóns en chamas, estrelas e ollos, moitos ollos, confeccionan o particular universo dun dos artistas españois máis recoñecidos a nivel mundial. A brocha de Ricardo Cavolo acariñou paredes en México, Palestina ou Hong Kong. Ningún recuncho do planeta escapa ao seu variado traballo (de cores vibrantes e perfectamente recoñecibles) que abarca libros, portadas de discos, colaboracións de moda ou exposicións en galerías de arte.

Medrou rodeado de lenzos e pinceis, mentres xogaba a ser artista como o seu pai. Aínda que a infancia de Cavolo está tamén marcada pola separación dos seus proxenitores e a convivencia coa comunidade xitana en España, pegadas latentes no carácter social da súa obra artística. “Desde moi neno vin dúas realidades sociais. Nesta sociedade na que vivimos ensináronnos, desde moi pequeniños, que temos que fuxir do fracaso e só buscar o éxito. E iso é esgotador, demoledor e imposible. O caso é que moi pronto deime conta de que había estes dous camiños na sociedade: a cara A, a oficial, a do éxito, e a cara B, da pobreza, o fracaso e o barro”, recoñece o ilustrador.

Licenciado en Belas Artes na Universidade de Salamanca, Cavolo usa a súa iconografía colorista para mostrar realidades sociais incómodas. E bo reflexo disto é o seu libro ‘Periferias. Gran libro ilustrado do extraordinario’, onde achega ao lector a máis dun centenar de realidades marxinais. “Encántame que a arte actúe como protesta social, da maneira que sexa, pero non ten por que ser a finalidade”, matiza Cavolo, que coa súa desbordante imaxinación trasládanos a mundos de fantasía, repleto de referencias do cómic, os videoxogos ou a cultura pop. Autor dunha decena de libros ilustrados, na súa última obra reinterpreta ’Poeta en Nova York’, de Federico García Lorca.