OPINIÓN E COMENTARIO

Dúas claves para converter o estrés no teu aliado

Podemos adestrar o noso cerebro para vivir mellor? É verdade que podemos utilizar os últimos descubrimentos da neurociencia para mellorar a nosa autoestima, as nosas capacidades ou xestionar mellor nosas emocións? Para Ana Ibáñez, experta en neurociencia e adestradora cerebral, a resposta é un rotundo “Si”. Desde hai 15 anos, Ibáñez dedícase á neurociencia aplicada, axudando ás persoas para adestrar o seu cerebro para mellorar o seu rendemento, combater o estrés ou a ansiedade, e mesmo, a afrontar mellor os cambios e retos da vida. Como admiradora do doutor Ramón e Cajal, Ana Ibáñez subscribe as palabras deste pioneiro no estudo da plasticidade cerebral e a neurociencia: “Todo ser humano, se o propón, pode ser escultor do seu propio cerebro”. E, por tanto, da súa propia vida. Ibáñez propón ideas tan retadoras como que a autoestima a fabrica o noso propio cerebro ou que todos podemos modificar as nosas conexións neuronais para lograr un maior benestar. “Existen adestramentos cerebrais que xa están ao noso alcance e que podemos poñer en marcha para mellorar moitísimos aspectos da nosa vida. Adestrar o noso cerebro para sacarlle o máximo partido é posible no século XXI”, afirma.

Ana Ibáñez é enxeñeira superior química, exnadadora de alto rendemento e piloto de helicóptero. Desde 2011 está ligada á súa paixón, a neurociencia, investigando os últimos avances neste campo para lograr a optimización cerebral. É unha das únicas adestradoras de técnicas e tecnoloxía de neurociencia en España. Nos seus centros ‘MindStudio’ realiza adestramentos para o alto rendemento e benestar mental de nenos e adultos. Tamén adestra a equipos directivos de empresas en todo o mundo e a equipos deportivos. É conferenciante e divulgadora habitual e en 2023 publicou o libro Sorprende á túa mente: adestra o teu cerebro e descobre o poder de transformar a túa vida’(Ed. Planeta).

Para ser feliz necesitas un propósito

Emilio Duró leva catro décadas preguntándose de que vai a vida. Aos seus 64 anos, este empresario e profesor catalán asegura entender que a vida non vai de éxito ou fracaso, nin sequera de actitude. Como admirador do neurólogo, psiquiatra e filósofo austriaco Víctor Frankl, autor de O home en busca de sentido e ex prisioneiro en campos de concentración nazis, Duró afirma: “a clave de todo está en ter un sentido de vida, un propósito polo que levantarse cada mañá, un ‘para que’ vivir”. A pesar de cultivar grandes éxitos profesionais na súa mocidade, un golpe emocional fíxolle tomar conciencia de que non era feliz. E pasou a preguntarse cal era o secreto daquelas persoas que sempre desprenden optimismo, enerxía e paixón. Asegura que unha das claves cando recibimos un golpe na vida está en asumir a responsabilidade: “Cando a vida vai mal, ti non es culpable de todo o que che pasa. Pero si es responsable da túa resposta”, afirma. E que significa “responsabilidade”?: “Aprender a responder con habilidade”.

Tras anos de estudo e investigación no campo da psicoloxía positiva e a neurociencia, Emilio Duró ofrece algunhas claves fundamentais para enfrontar a adversidade e vivir unha vida con propósito, baseada no benestar a longo prazo e non no pracer inmediato. “Hoxe sabemos que a mente prográmase, sabemos que as emocións condicionan o que pensamos e que a nosa mente é un buscador, que está programado para sobrevivir e buscar o malo. De nós depende cambiar e reconectar iso para lograr ser máis felices e plenos”, conclúe.

A HISTORIA DUN COMPROMISO COA INFANCIA

Ata principios do século XX a infancia non era considerada unha etapa que había que protexer, os nenos e nenas eran considerados adultos en miniatura, persoas incompletas coas que non había que contar, nin ás que había que salvagardar.

Nacho Guadix, responsable de Educación de UNICEF España, comparte cun grupo de mozos os acontecementos históricos que culminaron, en 1989, coa Convención dos Dereitos da Infancia, o tratado de Dereitos Humanos máis ratificado da historia.

Un percorrido infestado de dificultades que arrinca no contexto da Primeira Guerra Mundial, cando unha mestra inglesa, Eglantyne Jebb, impulsou o recoñecemento dos dereitos dos nenos, establecendo un tratado que elevou á Sociedade de Nacións, iniciando o camiño cara ao recoñecemento dos Dereitos da Infancia.

Uns anos máis tarde, no ano 48, Nacións Unidas funda UNICEF (Fondo das Nacións Unidas para a Infancia) co obxectivo de protexer á infancia no contexto da Segunda Guerra Mundial. Desde entón, traballa incansablemente mantendo intacta a súa misión, a súa paixón e a súa dedicación, adaptándose aos desafíos de cada época.

Aínda que os avances son innegables, queda moito por facer, apunta Guadix, millóns de nenos no mundo ven vulnerados os seus dereitos cada día, por iso, UNICEF segue traballando para cambiar esta realidade, lembrándonos que a infancia necesita unha sociedade comprometida.

O ilusionista que deixou sen palabras a Stephen Hawking

Houbo un tempo no que Antonio Díaz preparaba sandwiches e imprimía carteis para que os seus amigos do barrio reunísense no salón da súa casa para verlle facer algúns trucos de maxia. Hoxe aquel raparigo saído de Badía do Vallés, un pequeno pobo situado a 25 quilómetros de Barcelona, é propietario de dous teatros (un deles en Misuri, Estados Unidos), e bateu todos os récords imaxinables de venda de entradas ao redor do mundo.

Desde aquelas primeiras actuacións ata a actualidade, o Mago Pop continuou investigando e ensaiando para conseguir revivir unha sensación que describe como única: o son do asombro, que describe como “unha cousa fascinante, porque ás veces mestúrase co silencio, é algo incrible”.

Referente para todos aqueles que hoxe queiran dedicarse á maxia de gran formato, o Mago Pop creceu soñando ser David Copperfield, pero tamén aprendendo da mestría como prestidixitadores de Juan Tamariz ou René Lavand.

Neste vídeo Antonio Díaz atrévese a falar do medo a que as ilusións fallen, da rivalidade existente nos magos, dos famosos aos que coñeceu e fronte aos que actuou, e tamén do delicado momento (persoal e profesional) que tivo que afrontar cando chegou a Broadway disposto a converterse no mago máis famoso do planeta na actualidade.

CINE: GLADIATOR II

Cartel da película Gladiator II / accioncine.es

Esta fin de semana chega aos cines Gladiator II, película de drama histórico épico dirigida por Ridley Scott, como secuela de Gladiator do ano 2000. Esta é a súa ficha técnica:

Título orixinal: Gladiator II

Ano: 2024

Duración: 148 min

País: Estados Unidos

Xénero: Drama histórico épico

Dirección: Ridley Scott

Guión: David Scarpa

Música: Harry Gregson-Williams

Fotografa: John Mathieson

Produtoras: Coprodución Estados Unidos-Reino Unido; Scott Free Productions, Rede Wagon Productions, Paramount Pictures

Distribuidora: Paramount Pictures

Reparto: Paul Mescal, Denzel Washington, Connie Nielsen, Joseph Quinn, Derek Jacobi, Fred Hechinger, Lior Raz, Peter Mensah, Matt lucas, Fred Hechingur, Tim Mclnnerny, Alexander Karim, Rory McCann...

Sinopse: Anos despois de presenciar a morte do admirado heroe Máximo a mans do seu tío, Lucio vese forzado a entrar no Coliseo tras ser testemuña da conquista do seu fogar por parte dos tiránicos emperadores que dirixen Roma con puño de ferro. Cun corazón desbordante de furia e o futuro do imperio en xogo, Lucio debe rememorar o seu pasado en busca da forza e a honra que devolvan ao pobo a gloria perdida de Roma.

Película fascinante, chea de acción, drama, unha historia na que a ficción é palpable, con momentos de  aburrimento, pero que merece a pena vela, eso si, no cine.

A incrible historia do doutor Balint

“Destilar as emocións e cociñar a baixa temperatura os sentimentos” é a metáfora culinaria que utiliza Inma Puig para explicar o seu método de traballo. A psicóloga, experta en creación, formación e desenvolvemento de equipos de alto rendemento no ámbito do deporte e das organizacións empresariais, reivindica a idea de “sustentabilidade emocional”.

Inma Puig é psicóloga clínica, licenciada en Psicoloxía pola Universidade de Barcelona e colaboradora académica do Departamento de Dirección de Persoas e Organización de ESADE. Durante catro décadas traballou como consultora de organización en diversos proxectos. Foi psicóloga deportiva do Fútbol Club Barcelona durante 15 anos e é responsable do proxecto ‘Xestión das Emocións’ no Restaurante ‘O Celler de Can Roca’.

Puig comparte a súa filosofía de acción en obras como Retratos de Familia, todo o que sempre quixo saber sobre a empresa familiar e nunca se atreveu a preguntar, Tras as viñas. Unha viaxe á alma dos viños e no libro superventas A Revolución Emocional. Convencida da importancia de coidar ás persoas que forman equipos humanos, sostén: “O pasado foi dos fortes fisicamente, o futuro é dos sensibles”.

É necesario ter a alegría como un escudo

Nado en Salvador de Baía (Brasil), o percusionista, cantante, compositor e produtor Carlinhos Brown é un das grandes iconas musicais e sociais de Brasil. Coñecido polo seu compromiso coa cultura afrobrasileña, Brown levou a fusión de xéneros como a samba, funky, pop e ata aos primeiros postos da clasificación musical, especialmente a partir da creación da banda Timbalada, que revolucionou a percusión baíana ao integrar elementos electrónicos e ritmos ancestrais, e o éxito da súa colaboración coa banda Tribalistas, con premios ao mellor CD, DVD e canción por ‘Já sei namorar’.

Ademais da súa longa e exitosa traxectoria musical, Brown destacou polo seu compromiso social, o seu traballo pola convivencia e a paz e a súa divulgación cultural, que o levou a ser nomeado Embaixador Iberoamericano da Cultura pola Secretaría Xeral Iberoamericana (SEGIB) en 2018. Un dos seus grandes recoñecementos está relacionado pola conversión do barrio de Candeal en símbolo da música como elemento transformador, a través da súa Asociación de Acción Social Pracatum, que se recolle no documental O milagre de Candeal, de Fernando Trueba, con dous Premios Goya 2005, ao Mellor Documental e Mellor Banda Sonora Orixinal. “Os tambores para nós foron unha verdadeira ferramenta de educación. Os mozos en Brasil quedan na rúa porque os seus pais necesitan facer que o seu diñeiro, o seu traballo ou o seu labor xere oportunidades para que, á súa vez, poidan levar aos seus fillos a escolas. Só que a esas escolas… tárdanse moitísimo en acceder, non chegan nunca. Por iso era necesario un proxecto dentro do barrio de Candeal como Pracatum”, conclúe o artista.

CINE: XURADO Nº 2