Un parque solar no espazo? Unha fonte de enerxía limpa, inesgotable e que xa non parece tan imposible

A ilustración mostra como sería o funcionamento dunha central eléctrica baseada en paneis solares no espazo / Wai Hei/King’s College de Londre

Un parque solar no espazo? Trátase dunha fonte de enerxía limpa, inesgotable e que xa non parece tan imposible, segundo un estudo publicado recentemente na revista Joule de Cell Press. A idea é antiga, exposta orixinalmente en 1968, aínda que entón era tecnolóxica e economicamente unha quimera. Pero as cousas cambiaron nos últimos anos, e China, a India, Xapón, Rusia, Estados Unidos e Reino Unido traballan activamente para facer leste proxecto realidade.

O feito é que uns paneis solares espaciais permitirían colleitar enerxía continuadamente, non como na Terra, onde dependemos da luz que chega ou deixa de chegar. Ademais, tal cousa reduciría a necesidade de Europa de enerxía eólica e solar terrestre nun 80%, e mesmo baixaría os custos totais do sistema de rede eléctrica do continente entre un 7 e un 15% dentro de 25 anos. Finalmente, hai que destacar que un parque solar como este permitiría alcanzar o obxectivo de Europa de conseguir cero emisións netas en 2050. "No espazo, potencialmente tes a capacidade de posicionar os paneis solares para que sempre estean orientados cara ao Sol, cousa que significa que a xeración de enerxía pode ser case continua en comparación co patrón diario á Terra", di o autor principal do estudo, Wei Hei (do King’s College de Londres), que engade: "E, como está no espazo, a radiación social é máis alta que na superficie da Terra".

O funcionamento destes paneis sería moi similar ao dos satélites de comunicacións: orbitarían ao redor da Terra, virarían para captar de maneira óptima os raios do Sol e emitiríase a enerxía ás estacións receptoras da Terra en forma de microondas, que despois se poderían converter en electricidade e alimentar a infraestrutura da rede existente. En calquera caso, o que importa é que "este é o primeiro artigo que inclúe a enerxía solar espacial no marco de transición do sistema enerxético", segundo Hei. "Actualmente, estamos nunha fase para transferir esta idea innovadora a probas a gran escala e empezar a debater a regulación e a formulación de políticas", engadiu.

Para saber se a enerxía solar espacial de verdade podería axudar ao obxectivo de cero emisións netas de Europa, os científicos utilizaron modelos da rede enerxética europea en 2050. Primeiro, estimaron os custos anuais e o potencial de captación de enerxía de dous deseños de enerxía solar espacial da NASA: un helióstato e unha matriz de antenas. O deseño do helióstato atópase nas primeiras etapas de desenvolvemento, pero tamén é certo que ten un potencial máis alto para capturar continuadamente enerxía solar. Con respecto á matriz, está máis preto de estar tecnoloxicamente preparada, aínda que só pode capturar enerxía solar un 60% do tempo (que non deixa de ser un gran avance respecto do 15-30% dos paneis solares terrestres).

A continuación, os investigadores compararon escenarios con e sen enerxía solar espacial para comprobar se a tecnoloxía podía complementar ou superar outras fontes de enerxía renovable en Europa. E iso é o que descubriron: aínda que a matriz era menos económica que a enerxía renovable terrestre en calquera escenario, o deseño do helióstato si que superaría a enerxía eólica e solar en 2050 (sempre que se manteñan o rendemento e os custos proxectados pola NASA). Como mencionamos antes, baixaríanse os custos totais do sistema entre un 7 e un 15%, compensaría ata un 80% da enerxía eólica e solar terrestre, e reduciríase o uso de baterías en máis dun 70%, aínda que a almacenaxe de hidróxeno aínda sería vital durante os meses de inverno nalgunhas rexións. Agora ben, para ser rendible, faría falta que o helióstato fose só catorce veces máis caro que os paneis terrestres, e que a matriz o fose nove veces.

A pesar desta relativa ineficiencia, hai que seguir desenvolvendo ambas as tecnoloxías: "Recomendedes unha estratexia de desenvolvemento coordinada que combine e aproveite ambas as tecnoloxías para conseguir un mellor rendemento". "Se primeiro centrámonos no deseño de antenas, poderemos perfeccionar as tecnoloxías de enerxía solar espacial á vez que aceleramos o I+D para deseños cunha xeración de enerxía máis continua", engade Hei. O seguinte paso son as probas a gran escala da transmisión sen cable, ademais de avances para permitir que os dispositivos se poidan montar robóticamente mentres están en órbita. E non nos esquezamos doutro aspecto clave: os residuos orbitais e a degradación do sistema, riscos que se terían que minimizar.

FONTE: Berto Sagrera/elnacional.cat/es