vgomez

Para Vitoria Camps, unha das grandes figuras da Filosofía contemporánea en España, “a felicidade non é unha cuestión de fórmulas, consignas nin receitas fáciles. É un esforzo constante do individuo e unha aprendizaxe”. Doutora en Filosofía moral e política, profesora, investigadora, escritora e experta en Bioética, na actualidade é membro permanente do Consello de Estado. Nos últimos anos centrou a súa investigación na xestión das emocións, tema que aborda no seu libro máis recente, ‘A procura da felicidade’. 

O seu traballo destacou pola defensa da democracia participativa, o Estado de benestar e a ética como instrumento de formación cidadá. Tamén foi unha firme defensora do empoderamento da muller e da súa participación activa na política. Camps recibiu numerosos premios e é unha escritora prolífica. Entre as súas publicacións destacan obras como ‘Crer na educación’, ‘O século das mulleres’, ‘O goberno das emocións’ e ‘Eloxio da dúbida’.

Crer que comer de todo é saudable, que o almorzo é a comida máis importante do día ou que engadindo vitamina D e C á túa alimentación terás máis saúde son algúns dos mitos máis estendidos entre a poboación. Para o  dietista-nutricionista Julio Basulto, a clave non está en comer ben, senón en deixar para comer mal: “Os danos á saúde non se compensan tomándoche soia xerminada; é mellor que lembres que, tanto para os teus fillos como para ti, a clave é afastar da túa día a día os produtos malsanos, que pensas que son excepción pero que, en realidade, son norma”.
Foi editor da Revista Española de Nutrición Humana e Dietética, e Basulto tamén exerce como docente en diversas institucións e consultor en comités especializados. Ademais, colabora en múltiples medios e é autor de numerosas publicacións científicas e libros como ‘Non máis dieta’, ‘Mamá come san’, ou ‘Fáiseme bóla’, onde aborda temas como a alimentación vexetariana, a obesidade infantil e a crecente preocupación por comer san. Julio Basulto desmonta falsas crenzas a través dunha sólida base científica. O seu principal obxectivo é que comamos conscientemente porque “non se trata de ‘impoñer’, senón de incorporar dentro de casa un patrón de dieta sa para que os nosos fillos aprendan co exemplo”, conclúe.

A xestión das emocións, respectar e saber dicir que non, son algúns dos principios fundamentais das relacións humanas segundo a doutora en psicoloxía Clínica e da Saúde, Laura Rojas-Marcos. Esta especialista destaca a familia como a primeira escola e a contorna de convivencia ideal para aprender a manexar as emocións. “Convivir non é fácil, estamos a falar de como xestionamos os conflitos, as nosas emocións e como establecemos límites”. A través dos seus libros, entre os que destacan: ‘A familia’, ‘Somos cambio’, ’Falar e aprender’, Rojas-Marcos bríndanos a oportunidade de observar diferentes aspectos da condición humana: como favorecer unha autoestima positiva, o impacto que teñen as relacións familiares no desenvolvemento emocional ou que é a asertividad e como podemos axudar aos nosos fillos a que sexan máis  asertivos. “As persoas  asertivas saben o que queren, saben o que pensan e tómanse o tempo para pensar, para decidir e para actuar", reflexiona. Laura Rojas-Marcos foi seleccionada entre as Top 100 Mulleres Líderes en España e colabora con institucións dedicadas a diversos temas sociais e de saúde mental.

“Tiven cancro dos 14 aos 24 anos e perdín unha perna, un pulmón e un anaco de fígado, pero fun feliz”. Albert Espinosa é escritor, guionista, actor e director de cinema, pero por encima de todo, é alguén capaz de compartir unha mensaxe esperanzadora sobre o cancro infantil e xuvenil. Vendeu máis de tres millóns de libros en 42 países, con títulos como ‘O mundo amarelo’, ‘O que che direi cando te volva a ver’, ‘O mundo azul. Ama o teu caos’, ’Se ti mes dis ven déixoo todo… pero dime ven’, ou o máis recente ‘O mellor de ir é volver’.

Coa súa película ‘Planta 4ª’, dirixida por Antonio Mercero, estivo nomeado ao Premio Goya, e a serie televisiva ‘Pulseiras vermellas’, gañadora de dous premios Emmy, conseguiu facer viral a súa historia e a dos seus compañeiros de hospital máis aló das nosas fronteiras, chegando a emocionar a Steven Spielberg, que se encargou da versión estadounidense.

“A miña nai hospitalaria tiña 92 anos e era de Zaragoza. Colleunos a todos os rapaces que tiñamos cancro e deunos un berro de guerra: ‘Non somos coxos, somos  coxonudos!’, que encantábanos. Ela ensinounos que non existe a felicidade, senón ser feliz cada día. Tiña esa forza, esa enerxía, de facerme crer que todo era posible”. Sempre co humor e a tenrura de fondo, Albert Espinosa decidiu retirarse dos focos para dedicar o seu tempo para escribir novos libros, unha serie e outra película, ler e gozar da vida. Este é o seu legado.

No seu pobo non había escola e na súa casa non había libros. Os pais de Nuccio Ordine nin sequera chegaron ao instituto, pero el logrou converterse nun referente mundial sobre literatura clásica. É un dos maiores expertos no Renacemento e en teoría do xénero literario. “Amo a literatura porque tiven mestres que me fixeron amala. Cambiar a vida dun estudante é a misión máis importante dun educador”, asegura.

Profesor de Literatura Italiana na Universidade de Calabria, humanista, filósofo e escritor, alcanzou fama internacional polos seus estudos sobre Giordano Bruno. Ordine, reivindica a construción dunha sociedade mellor a través de valores humanistas. Sostén que “disciplinas como a música, a literatura, a arte, hoxe en día considéranse inútiles porque non producen ganancias, e son o coñecemento que máis necesitamos, porque poden facer á humanidade máis humana”. É o que el chama “a utilidade do inútil” e que dá título a un dos seus libros superventas, traducido a máis de vinte idiomas e que obtivo a consideración de Mellor Libro Humanista do ano 2017.

Nuccio Ordine reflexiona sobre as grandes transformacións da escola, da investigación científica e da sociedade. Considera que o ensino e a educación “constitúen unha forma de resistencia ás leis do mercado, á  mercantilización das nosas vidas e ao temible pensamento único”. Este sabio italiano convídanos a facer unha viaxe aos problemas do presente a través da literatura clásica.

“É fundamental que os mozos conten con recursos para saber como actuar diante situacións de trato malo ou acoso na escola”, afirma o profesor Juan de Vicente. Con máis de 25 anos de traxectoria docente, é experto en resolución de conflitos,  interculturalidade e convivencia escolar. Tamén é un dos grandes referentes en España na aplicación da metodoloxía educativa coñecida como ‘Aprendizaxe e Servizo’. En 2016 foi o gañador do Premio ao Docente máis Innovador de España no Certame D+I.

David Matsumoto é un recoñecido experto no campo da comunicación non verbal, a linguaxe xestual e as emocións. Psicólogo e profesor de psicoloxía na Universidade Estatal de San Francisco, ademais é o fundador e director do Laboratorio de Investigación en Cultura e Emocións, que estuda o papel da cultura, a emoción, a interacción social e a comunicación do ser humano. Para Matsumoto comprender que é a comunicación non verbal e como usala é esencial, xa que nos permitirá crear contornas educativas que favorezan a aprendizaxe tanto na contorna familiar como na aula: “O meu obxectivo é tomar conciencia do tipo de cousas que facemos, como nos desenvolvemos, e o noso ton de voz. Se observamos as cousas e ás persoas podemos obter unha gran cantidade de información e intencións diferentes”.

É editor e membro de varias revistas de psicoloxía como a ‘Revista de Psicoloxía  Transcultural’ ou ‘Compás de Psicoloxía Social e Personalidade’, entre outras. Ademais de autor de libros como ‘O Manual de Cultura e Psicoloxía’, no que describe a evolución da psicoloxía cultural e intercultural. Á súa vez, Matsumoto é un destacado judoca, e recibiu varios premios como o ‘Coach do Ano’, outorgado polo Comité Olímpico de Estados Unidos en 2003, polos seus labores como coach principal do Equipo Olímpico de  Judo de Atlanta en 1996.

Foi un neno distraído, con problemas de aprendizaxe, hiperactividade e fracaso escolar. Pero acabou sendo un avalado psiquiatra de fama internacional.

A historia de Luís Rojas-Marcos é o resultado dunha enorme capacidade de superación. Tras licenciarse como médico en Sevilla, emigrou a Nova York a finais dos 60 para estudar psiquiatría. Tras máis de 40 anos de traxectoria en Estados Unidos, os seus traballos de investigación e as súas pioneiras achegas neste campo levárono a converterse nun referente para médicos, psiquiatras e psicólogos de todo o mundo. Nos anos 90 foi o máximo responsable dos Servizos de Saúde Mental, Alcoholismo e Drogodependencias da cidade de Nova York. O 11 de setembro de 2001 foi testemuña dos atentados contra as Torres Xemelgas, mentres ocupaba o cargo de presidente do sistema de hospitais públicos da cidade. Alí tivo un papel fundamental na creación de grupos de apoio para os familiares das vítimas.

Luís Rojas-Marcos é profesor de psiquiatría na Universidade de Nova York e autor de numerosas obras de divulgación, nas que aborda temas como a importancia do optimismo, a relación entre a linguaxe e a felicidade, a superación da adversidade ou a autoestima. En 2010, o Consello de Ministros español concedeulle a Orde das Artes e as Letras.

Actriz, directora, produtora… pero por encima de todo, Branca Portillo defínese como “intérprete”, namorada da comunicación e da conexión co outro.

“Algunha vez pasouvos que sentistes unha emoción e contástesllo a alguén, e esa persoa emocionouse convosco. Saltáronselle tamén as bágoas ou tamén se riu. Eu teño o privilexio de vivir iso cada día da miña vida. E iso é o máis fermoso que me deu esta profesión. Sentir que o que eu sinto é real e chega ao que está alén, e compartímolo”, afirma.

Licenciada pola Real Escola Superior de Arte Dramática e Danza, Branca Portillo lembra a aprendizaxe que recibiu do seu mestre Pepe Estruch ao rematar os estudos. “E agora que?”, preguntou a actriz. “Agora aguanta”. E iso fixo.

A súa longa traxectoria aséntase en grandes éxitos en cinema, teatro e televisión, como o memorable personaxe de Carlota en sériea ‘Sete Vidas’, e as súas valentes interpretacións como inquisidor do século  XVII na película ‘Alatriste’ ou Segismundo en ‘A vida é soño’ baixo a dirección de Helena Pementa.

Traballou con grandes referentes do cinema e o teatro como Pedro Almodóvar, Miloš Forman, José Luis Gómez, Jorge Lavelli ou Tomaz Pandur, e recibiu entre outros galardóns, o Premio Max á Mellor Dirección de Escena por ‘A Avaría’ e o Premio Nacional de Teatro en 2012.

Albert Espinosa acaba de publicar o seu último libro: "O MELLOR DE IR É VOLVER", na editorial Grijalbo.

Albert Espinosa i Puig (Barcelona, 5 de novembro de 1973) é un enxeñeiro industrial de formación, guionista, autor teatral, escritor, actor e director de cinema español. Tamén colabora como columnista no diario O Xornal de Catalunya.

O libro conta unha fermosa historia sobre os recordos, o perdón e o amor que transcorre o 23 de abril, o día do libro e as rosas, entre a cidade de Barcelona e as illas de Ischia e Menorca.

Literatura profunda cara ao optimismo, con ápices filosóficos. Unha historia dacabalo entre ficción e realidade. Un libro que apunta xa de inicio cara a ese aspecto contraditorio que é vivir en si.

Imprescindible!

Para Chema Lázaro, ser mestre nunca foi a primeira opción. Biólogo mariño de vocación, un grupo de nenos cambiou a súa vida: “Descubríronme aos poucos a miña vocación, para o que estaba feito, onde podería desenvolverme profesionalmente”. Foi precisamente ese grupo de nenos co que Chema Lázaro conseguiu o Premio Nacional de Educación en 2013.

Actualmente, Lázaro é profesor do Máster de Neurodidáctica da Universidade Rey Juan Carlos e fundador de NIUCO, unha iniciativa que aposta polo cambio educativo baseado na aplicación da neurociencia na aprendizaxe: “É moi importante que os mestres non empecemos a opinar dende a experiencia e fagámolo desde a evidencia. Pasar dunha cultura da opinión a unha cultura dos feitos e as certezas do que funciona e do que non funciona dentro da aula”.

ParaLázaro, a educación é a única oportunidade para medrar como persoas e conseguir ser a mellor versión dos alumnos: “Os alumnos son cidadáns de hoxe. Temos que educarlos nas competencias como o pensamento crítico, a cooperación, a creatividade que son fundamentais para resolver os problemas de hoxe”, conclúe.

É un dos maiores divulgadores de matemáticas do mundo. Keith Devlin asegura que as matemáticas do século  XXI baséanse na creatividade: “A maioría da xente segue pensando que as matemáticas son só fórmulas e cálculos, pero iso agora fano as máquinas”. E engade: “A mente humana non debe aspirar a converterse nunha calculadora”. Para  Devlin, o problema é que se segue ensinando só a parte aburrida. Pero non se explica aos alumnos como son as matemáticas apaixonantes, aquelas que se basean na análise e a creatividade: “É como cociñar. Se te limitas a seguir unha receita paso a paso, como nunha fórmula, nunca chegas a gozar da parte divertida da cociña, na que podes experimentar”. Keith Devlin é autor de máis dunha trintena de libros de divulgación. Este matemático e profesor, é ademais o cofundador e director do ‘Instituto de Investigación Avanzada de Ciencias humanas e tecnoloxías’ da Universidade de  Stanford. A súa investigación céntrase no uso de diferentes medios para ensinar matemáticas ao público xeral. Tamén é o creador da rede de investigación ‘Stanford mediaX’ e da compañía ‘BrainQuake’, que crea videoxogos para facilitar a aprendizaxe das matemáticas.

Tiña sete anos cando a súa profesora mostroulle, por primeira vez, un lapis de cor carne. “Eu estaba feita de carne, pero a miña pel era marrón. Con todo a xente dicía que eu era negra. Eu tiña unha lea enorme de cores na miña cabeza”, explica Angélica  Dass. Ela naceu nunha familia moi colorida, froito da mestizaxe do seu país natal, Brasil. Pronto tomou conciencia de que a cor da pel, a cultura ou a nacionalidade, eran elementos capaces de levantar muros entre as persoas. “Sempre pensei que o maior tesouro da especie humana é a súa diversidade”, asegura. Con esta idea, decidiu dar un paso á fronte. Creou ‘Humanae’, un proxecto fotográfico que utiliza o retrato para achegar a persoas de todo o planeta. Unha alegación en favor da beleza da diversidade humana: “Debemos entender a nosa diversidade como algo que nos fai medrar. Non como algo que temer ou desprezar”. ‘Humanae’ converteuse nun referente para miles de escolas en todo o mundo. Pero tamén para institucións internacionais como a ONU ou o Foro Económico Mundial: “Todos temos o poder de cambiar a narrativa respecto a a discriminación, sexa do tipo que sexa”. E advirte: “Debemos estar atentos, e tomar conciencia de cando tratamos a outros seres humanos como menos humanos”.

Juan Luís Arsuaga é un dos paleontólogos máis recoñecidos do mundo. Entre as súas importantes investigacións, destaca o seu papel como codirector do equipo de investigación dos xacementos de Atapuerca e director científico do Museo da Evolución Humana de Burgos. Catedrático de Paleontoloxía pola Universidade Complutense de Madrid, onde tamén é profesor, en 1993 Arsuaga foi portada da revista Nature polo descubrimento do cranio humano máis completo no rexistro fósil da Humanidade: o número 5, un cranio de Homo heidelbergensis. Desde unha perspectiva histórica e humanista, este destacado paleontólogo convida tamén a vivir o presente conscientemente. Entre as súas claves para unha vida plena, Juan Luís  Arsuaga sinala a aprendizaxe, a admiración e o apetito de coñecemento: “Sexamos contemporáneos, vivamos conscientemente o noso momento. Agora están a ocorrer cousas que dentro de non moito tempo serán historia. Gózaas, forma parte delas, participa, feixe historia”.

Boris Cyrulnik é psiquiatra, neurólogo, profesor da Universidade de Tolón (Francia) e autor de libros como ‘Os parruliños feos’, ‘Resiliencia e adaptación’ ou ‘O amor que nos cura’. Considerado un referente internacional da chamada “resiliencia” (capacidade do ser humano para repoñerse á dor), Cyrulnik sobreviviu á Segunda Guerra Mundial e o nazismo con seis anos de idade, cando perdeu a gran parte da súa familia en Auschwitz. A pesar de vivir experiencias traumáticas, o profesor Cyrulnik é un exemplo de superación e dedicou gran parte da súa vida para estudar os mecanismos do ser humano para combater o sufrimento. Colaborador da Asociación para o Estudo Sistémico da Familia e outros Sistemas Humanos (AESFASHU), o  neuropsiquiatra acaba de recibir o encargo do goberno francés para fomentar a  empatía dende as garderías. "A clave para crear sociedades altruístas, empáticas e  resilientes é a “segurización”, é dicir, a creación dunha contorna segura e afectuosa para o neno, tanto no seu fogar como na escola, desde os primeiros anos de vida", afirma  Cyrulnik. Para iso propón retardar os ritmos de vida e ensinar aos nenos para confiar en si mesmos e nos demais.

O eu, o ego, a conciencia ou como se queira denominar a ese observador que nos dá identidade e dítanos os actos volitivos foi un dos grandes misterios da filosofía, o misticismo e a ciencia desde que os seres humanos comezaron a  teorizar sobre a súa esencia e o que nos identifica como o que somos. Distintas correntes, desde o budismo ata a fenomenoloxía, teorizaron sobre a conciencia buscando definila e ata situala fisicamente, un esforzo ao que agora se uniu a neurobioloxía, unindo así dous camiños: o da ciencia e o do espírito, separados hai séculos pero destinados, parece, a converxer de novo nalgún momento. Divya Chander, doutora en  neurociencia, anestesióloga e profesora da Singularity University, é unha das persoas que con máis empeño buscou nos últimos anos esa definición científica da conciencia. E esta procura converteuse, dalgunha forma, no sentido da súa vida: “A beleza e sinxeleza da complexidade das neuronas éo todo. Todo canto somos. Nin sequera podo explicar como se relaciona unha cousa coa outra. Simplemente esa relación estreméceme por dentro. Non se como dicilo, é unha sensación a nivel espiritual, máis aló do científico”.

Chander soubo desde moi pequena que a súa paixón era o cerebro, o seu funcionamento e o seu  fisionomía: “con tan só sete anos adoitaba ler artigos científicos nunha revista chamada Scientific American”. Esta intención levouna a formarse nalgúns dos centros máis prestixiosos do mundo como Harvard e Stanford, e a converterse nunha das investigadoras que máis avanzou no terreo da  optoxenética aplicada ao estudo dos interruptores de soño e conciencia no cerebro. Os seus estudos, que teñen extraordinarias aplicacións prácticas en medicina, por exemplo, e a súa experiencia incitárona a reflexionar sobre o potencial do noso cerebro e o que poderemos chegar a conseguir no futuro a través da neurociencia. Segundo  Chander, escribir, mover robots ou comunicarnos a través do cerebro será posible nun tempo non moi afastado, e cre que eses avances chegarán mesmo a modificar a propia concepción da especie. Un salto interesante que, con todo, tamén pode ser perigoso se a desigualdade económica é a que dita quen pode e quen non beneficiarse dela: “Hai que asegurarse de que a tecnoloxía se democratiza, pola contra se empezamos a mellorar humanos o que pasará é que empezarán a evolucionar a unha velocidade que nalgún momento converteraos en superhumanos ou máis que humanos ou algo totalmente diferente. Acabarán tendo tal vantaxe fronte a aqueles que non poden permitirllo que non só crearemos unha nova especie, senón que marcaremos unha diferenza parecida á que existía entre nós e os nosos antepasados primates máis inmediatos”.

A científica estadounidense, que aínda soña con viaxar ao espazo como cando era unha nena de sete anos porque “estamos feitos de po cósmico”, pensa que seguiremos preguntándonos quen somos ata dar cunha resposta que nos satisfaga. E para iso, Chander cre que a ciencia e a tecnoloxía, pero tamén a filosofía e a espiritualidade, teñen moito que achegar a unha pregunta que deberiamos “dirixir ao cerebro”.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.com

O naturalista e escritor Joaquín Araújo fai un chamamento apaixonado e urxente a toda a sociedade: debemos ser conscientes da nosa responsabilidade ante o cambio climático, “a maior equivocación na historia da nosa especie”. O seu compromiso científico e profundo coñecemento da natureza foi recoñecido con multitude de galardóns, como o premio "GLOBAL 500" outorgado polas Nacións Unidas (ONU) polo seu labor divulgativo, así como o Premio Ondas 2003 pola súa participación no programa de radio ‘Non é un día calquera’. Na súa traxectoria, destaca o seu labor como guionista dos 50 capítulos da serie ‘A arca de  Noé’, e como asesor científico de Félix Rodríguez de la Fuente en ‘O home e a terra’, o mítico programa que se alzou co premio á mellor serie da Historia outorgado pola Academia da Televisión. Hoxe, Joaquín Araújo continúa o seu legado como campesiño e  divulgador, permanece nel, un espírito de poeta da paisaxe e a veciñanza, e todo a través dun excelso manexo da palabra que nos transporta ata o corazón dos bosques e os seus habitantes. As súas historias reividican que a sensatez e a harmonía deberían arraigar no ser humano para lograr o funcionamento sustentable do noso mundo: “Hoxe que temos máis conciencia ambiental que nunca, parece mentira que a nosa intelixencia non se faga amiga da transparencia e do clima”.

En A invasión dos ladróns de corpos, película dirixida por Don Siegel en 1954, uns estraños dobres chegados do espazo exterior suplantan a identidade de pacíficos cidadáns estadounidenses. Os aliens non teñen sentimentos e, aínda que exteriormente móstranse idénticos, é fácil recoñecer a  impostura porque pase o que pase ao redor mantéñense  impávidos. A crítica viu na obra de  Siegel (cineasta de trazo groso e pouco dado ás sutilezas) unha  diatriba  anticomunista, aínda que tamén hai quen afirmou que o que reflicte é precisamente o contrario: a  paranoia do país durante a Guerra Fría, a súa obsesión por atopar inimigos e sospeitosos en calquera parte. Dunha ou outra forma, o seguro é que aqueles extraterrestres impertérritos dicían máis da sociedade humana do seu tempo que de civilizacións doutros planetas.

Luís Miguel  Ariza, xornalista,  divulgador científico e escritor coincide en que esta é a tónica xeral do cinema de ciencia ficción, debido a que “ofrece unha xanela sociolóxica de exploración destas sociedades e dos seus medos. É unha máquina do tempo”. No seu último libro, Vixíen os ceos!,  Ariza repasa 22 grandes títulos do xénero para revelar os segredos e significados que se esconden (ou se mostran) nas súas imaxes. Utilizar a ciencia ficción como instrumento para afirmar teorías sociais, políticas e mesmo relixiosas non é nada novo. Aí está, sen ir máis lonxe, Ron L Hubbard, o polémico fundador da Ciencioloxía. Un modesto escritor de novelas do xénero sobre as cales, con todo, cimentou algunhas das ideas do seu exitoso culto. No terreo académico e universitario a ciencia ficción tamén tivo  predicamento. Numerosas teses doutorais analizaron a realidade do mundo tomando como pedra de toque as ficcións futuristas. O panorama é  inabarcable, con propostas tan heteroxéneas como o estudo de xénero De homes e  cyborgs: a construción da  masculinidad no cinema americano actual de ciencia ficción de Rocío Carrasco publicado pola universidade de Huelva, ou a análise arquitectónica Entre  Blade runner e Mickey Mouse, novas condicións urbanas: unha perspectiva dende Os Anxeles, California de José Luis Pérez de Lama e publicada pola universidade de Sevilla.

“Cada película é produto da súa época”, asegura  Ariza, e así o reflicte nas análises que dedica a estes clásicos no seu libro, tratando de responder a preguntas como que é o que representa o personaxe de Neo e  Matrix, se Star Trek responde a unha visión optimista e cosmopolita do que podería ser o futuro, ou que ideoloxías políticas e ansiedades sociais expóñense en Terminator. Todo iso, ademais, dunha forma accesible e divertida. Tal cal é sempre a boa ciencia ficción.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.com

Está considerada como unha das mulleres científicas de maior impacto no século XX. Os ollos de Jane Goodall brillan ao compartir as súas historias de onte, convertidas hoxe en grandes leccións de vida sobre a ciencia e a educación: "Se curiosa e comete erros, se paciente e non te rendas", repite esta muller extraordinaria. Goodall é Doutora en Etoloxía pola Universidade de Cambridge e Doutora ’honoris causa’ por máis de 45 universidades do mundo. Recibiu máis de 100 premios internacionais como o Premio Príncipe de Asturias de Investigación, a Lexión de Honra da República de Francia, o título de Dama do Imperio Británico ou a Medalla de Ouro da UNESCO, entre outros. Ademais é “Mensaxeira da Paz” de Nacións Unidas. Goodall viviu a súa infancia e mocidade cun só soño: viaxar dende a súa Inglaterra natal a África para estar preto dos animais e escribir sobre eles. En 1960, con apenas 23 anos, fixo realidade o seu propósito da man do famoso antropólogo Louis Leakey quen lle encargou a arriscada misión de viaxar á selva de Gombe, Tanzania e converterse así no primeiro ser humano en observar e investigar aos chimpancés salvaxes. Acompañada da súa nai comezou un proxecto de investigación de seis meses de duración. Hoxe, case 60 anos despois, continúa desenvolvéndose grazas ao equipo de investigadores do Instituto Jane Goodall na que é, unha das investigacións de campo máis prolongadas sobre animais en liberdade. As investigacións da Doutora Goodall revolucionaron á comunidade científica e fascinaron ao mundo enteiro. A súa perseveranza, intuición,  empatía e capacidade de observación, non só permitíronnos descubrir o descoñecido mundo dos chimpancés e doutras especies, senón que, convídannos a reflexionar sobre nós mesmos, promover un estilo de vida máis sustentable e a construír unha sociedade máis xusta.

O filósofo e pedagogo José Antonio Mariña desenvolveu ao longo das últimas décadas unha corrente de pensamento que resume na súa proposta de “Pacto Educativo”. Propón unha mobilización da sociedade civil, como compromiso que reúna a familias e escolas a favor do alumnado, para reclamar á clase política que cumpra cos seus compromisos respecto a a mocidade. Inclusión educativa, autonomía pedagóxica, creatividade, motivación, talento e convivencia son algúns dos aspectos que desenvolve en libros como ‘Espertade ao Diplodocus’, ‘O bosque pedagóxico’, ‘Obxectivo: xerar talento’ ou ‘A intelixencia que aprende’. José Antonio Mariña, fundador da Universidade de Pais, é tamén autor do ‘Libro Branco da Profesión Docente’, por encargo do Ministerio de Educación, onde abre o debate sobre as novas correntes de innovación pedagóxica. “España perdeu o tren da Ilustración, perdeu o tren da Industrialización. Se España perde o tren da aprendizaxe, convertémonos no bar de copas de Europa. E eu, para os meus alumnos, non o quero. De maneira que hai que empezar a dicirlle á sociedade: «Eh, que isto vai en serio», e que podemos ter un problema de paro xuvenil crónico gravísimo porque non estamos a poñer as medidas necesarias para atallalo, e é un asunto dunha gran inxustiza social”, conclúe Mariña.

E se os nenos, para medrar sans, necesitan experimentar? O educador estadounidense  Gever Tulley está convencido diso. Asegura que o risco, controlado, pode converterse nunha potente ferramenta educativa: “Para obter adultos competentes, debemos educar a nenos capaces de enfrontarse á adversidade, superándose a si mesmos”. Tulley cre firmemente que a educación sen sobreprotección é moi necesaria no século XXI: “Necesitamos nenos e nenas valentes, que estean preparados para afrontar os retos do mundo que vén”. Escritor, educador, orador e científico, Gever Tulley é o fundador de ‘Brightworks  School’ e ‘Tinkering School’, dous proxectos educativos baseados na aprendizaxe a través da experimentación, o risco e a creatividade. O seu libro, ‘50 cousas perigosas que deberías deixar facer aos teus fillos’, escrito xunto a Julie Spiegler, é unha compilación de actividades pensadas para realizar en familia. Nel, propón experimentos controlados como pegarse os dedos con pegamento, ou  vendarse os ollos durante unha hora. “Os nenos son persoas capaces de facer cousas asombrosas mentres aprenden a avaliar os riscos e as súas consecuencias”. Aos pais medorentos, Tulley lánzalles unha mensaxe clara: “Non permitas que entre os teus fillos e a súa autonomía, interpóñase o teu medo”.

Viñeta no xornal Faro de Vigo de Davila

Xenial!

Nesta Semana Santa, chega aos cines a película "Mia e o león branco", unha película familiar que pretende crear conciencia. Esta é a súa ficha técnica:

Título orixinal: Mia et le lion blanco

Año: 2018

Duración: 98 minutos

País: Francia

Xénero: Drama

Produtora: Coproducción Francia-Sudáfrica-Alemania; Galatée Films / Outside Films / Film Afrika Worldwide / Pandora Films / M6 Films / Canal+

Dirección: Gilles de Maistre

Guión: Prune de Maistre, William Davies

Música: Armand Amar

Fotografía: Brendan Barnes

Reparto: Daniah De Villiers, Mélanie Laurent, Langley Kirkwood, Ryan Mac Lennan, Lionel Newton, Lillian Dube, Brandon Auret

Sinopse: Dende que era unha nena, Mia comeza unha relación extraordinaria con Charlie, un cachorro de león branco nado na granxa de leóns dos seus pais en Sudáfrica. Durante varios anos, medrarán xuntos e vivirán unha amizade incondicional. Cando ela cumpre 14 anos, e Charlie xa se converteu nun fermoso león adulto,  Mia descobre que vano vender. Ao saber que o seu amigo está en perigo,  Mia e o león emprenderán unha viaxe a través da sabana en busca dunha terra onde Charlie poida vivir en liberdade.

Boa película para estas vacacións!