vgomez

Cumpre este blog 10 anos de vida. Comenzou alá polo 5 de agosto de 2007 e dende aquela pasaron moitas cousas que se resumen nos seguintes datos:

Visitas ata hoxe: 265.645

Visitas no último ano: 48.901                       

Promedio mensual: 4.075 visistas/mes

Nº artigos publicados no último ano: 395

Promedio mensual:  33 artigos/mes

Visitas ata agosto de 2015: 216.744

Visitas ata agosto de 2015: 165.935

Visitas ata agosto de 2014: 137.408

Visitas ata agosto de 2013: 117.568

Visitas ata agosto de 2012: 89.980

Visitas ata agosto de 2011: 56.615

Visitas ata agosto de 2010: 20.746

Visitas ata agosto de 2009: 13.780  

Visitas ata agosto de 2008:   5.588  

A todos e todas moitas grazas, pois sen vós esto non tería ningún sentido. Seguirei traballando sempre que estedes detrás.

O Horbito pódese definirse en poucas palabras como unha páxina web que funciona como o teu propio computador. A plataforma online replica o equipo do usuario na nube, permitíndolle acceder aos seus arquivos e ao software que ten instalado desde calquera terminal do mundo que estea conectado a Internet. Non hai que descargar nada, instalar ningún cliente que termina por consumir recursos nin andar sincronizando cartafoles. Basta con crear unha conta e acceder á plataforma para atopar o teu escritorio tal cal e comezar a traballar.

Roberto Gómez e Xavier Garmón, os intrépidos creadores de Horbito, coñecéronse o primeiro día de clase na universidad Politécnica de Madrid. A súa idea foi bolseira primeiro na Politécnica e despois no MIT, antes de comezar a unha rolda de financiamento coa que obtiveron un millón de euros para o seu lanzamento e desenvolvemento. O Horbito fixo realidade o soño de moitas empresas tecnolóxicas que levan tempo perseguindo unha ferramenta web que permita traballar na nube con liberdade e de forma eficaz.

A nova nube xa está aquí e estes dous "frikis" parecen capaces de mostrar o camiño que debe seguir.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Nun futuro moi próximo, cando nun restaurante cedamos a ese costume tan español de querer entrar na cociña para felicitar ao chef, é probable que sexamos incapaces de facelo a non ser que saibamos algunha linguaxe de programación. Porque tras os fogóns, en lugar de alguén con gorro de cociñeiro, atoparemos un robot. Talvez o da linguaxe de programación sexa un pouco esaxerado... porque o robot entenderanos de todos os xeitos. De feito ese prodixio xa existe e podes comunicarte con el a través dunha pantalla táctil ou unha aplicación móbil.

O que ata agora coñeciamos como robot de cociña non pasaba de ser un aparello capaz de triturar, cocer, bater e fritir alimentos. Unha máquina útil pero moi afastada da imaxe que temos dun robot. O de Moley é completamente distinto, xa que se trata dunha cociña con todo o necesario (forno microondas e vitrocerámica incluída) que desprega dous brazos robóticos de alta precisión capaces de facer o traballo completo... e limpar despois. O creador deste robot é Mark Oleynik, un matemático e programador que está convencido de que a súa idea será un éxito porque, grazas a Moley, calquera poderá ter acceso a comer pratos realizados polos mellores cociñeiros do mundo. Á fin e ao cabo, asegura Oleynik, o segredo dos chefs está na súa imaxinación: se fósemos capaces de ter exactamente a mesma materia prima, con idénticas cantidades, os mesmos procesos de cociñado e os movementos exactos para levar a cabo as receitas (incluído o emplatado), todos poderiamos realizalos. E iso é o que fai Moley, posto que primeiro captura os movementos dos cociñeiros para reproducilos despois; aínda que esa precisión mecánica nunca poderá substituír, segundo Oleynik, a creatividade dun verdadeiro mestre da cociña.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Durante o curso hai que recoñecer que ás veces é complicado gozar dun bo libro, salvo os de lectura obrigatoria que mandas os profes. Afortunadamente, no verán a situación é distinta, o reloxo detense e hai tempo para gozar de boa lectura.

Para iste verán propóñoche un libro da escritora francesa Annelise Heurtier (1979): "Sweet Sixteen" (Doces dezaseis).

Aínda que pareza mentira, non hai tanto diso. Unhas décadas atrás, as persoas de raza negra non podían acceder aos mesmos espazos que os brancos nin gozar das mesmas cousas que calquera outro ser humano. Ata a aprobación da sentenza Brown versus Board of Education of Topeka, en Estados Unidos non se permitiu o acceso igualitario ao ensino.

Neste contexto nace unha historia conmovedora, o relato de nove adolescentes que sobreviviron ao clima hostil dun dos institutos que, por mor da citada resolución, comezaron a aplicar unha nova política que cambiou aquel país para sempre.

Alternando ficción e a máis crúa e incrible, ante os ollos dun lector do XXI, realidade coñecemos as andanzas dun grupo de heroes (disfrazados aquí baixo outros nomes), honestos e valentes, mozos e mozas que se atreveron a romper as normas e loitar contra o despropósito. Unha certeira radiografía dunha época amarga, narrada con mestría ao son de cancións, programas de radio e televisión, que capta con gran veracidade todo o proceso e as relacións que se estableceron entre os distintos alumnos do Instituto Central de Little Rock (Arkansas)

Merece a pena lelo!

O tratamento contra a hepatite C converteuse o ano pasado no cabalo de batalla entre os gobernos (non moi contentos coa idea de gastar millóns no tratamento) e os enfermos, desesperados por recibir o medicamento que lles salvaría a vida. De súpeto, había esperanza. Iso si, acompañada dun negocio millonario.

Por iso, cando o pasado mes de maio na fermosa Santa Fe (EE UU), escoitei de boca de John McHutchison, un dos científicos detrás do fármaco, que unha ecuación diferencial foi clave para chegar a ese descubrimento, confeso que foi emocionante (si, un pódese emocionar cunha ecuación diferencial).

En realidade, non se debe só a unha ecuación diferencial, senón ao traballo de Alan Perelson, un científico do Laboratorio Nacional dos Álamos, en Novo México. Alan é un deses científicos que crean escola (non me resisto en contar que teño número de Perelson 1). Científico pioneiro, mentor e amigo de decenas de científicos que, como el, utilizan as matemáticas para entender as infeccións virales e que viaxaron a Santa F´r con motivo dos seus 70 aniversarios.

Durante dous días e medio, científicos dos cinco continentes, reunímonos para homenaxear a súa persoa e o seu traballo, que tivo unha gran influencia práctica, en especial na chamada guerra contra a sida (Alan Perelson forma parte da exclusiva lista dos 500 matemáticos máis influentes do mundo).

A xenialidade de Alan foi observar estudos clínicos sobre o tratamento de infeccións víricas e cambiar o enfoque. En lugar de analizar o resultado do tratamento (isto funciona e aquilo non), puxo a énfase naquilo que cambia. O cambio está detrás do que os físicos chamamos dinámica. Do mesmo xeito que Newton fai uns cuantos séculos, para entender o mundo hai que entender como se move, como cambia. Máis aló da infinidade de detalles que afectan a un tratamento contra a hepatite ou a sida, o físico aproxímase ao problema ao vello estilo: intervir no sistema e observar os seus cambios.

Xa nos primeiros traballos hai tres décadas, Alan e os seus colaboradores observaron que, cando se trataba a un paciente cun certo fármaco, esa infinitud de virus loitando para dobregar ao sistema inmune na carreira pola supervivencia, mostraba un comportamento dinámico universal. En particular, ao aplicar o tratamento a carga viral (que mide a cantidade de virus en sangue) diminuía, pero non dunha maneira regular e aburrida, senón que mostraba un decaimiento en dúas etapas. O recoñecemento desas dúas etapas levou a científicos como o mencionado John McHutchison, a identificar o efecto do medicamento. Por que dúas etapas? Que fenómenos había detrás delas? Débense á dinámica de infección do virus soamente, ou ao propio sistema inmune do paciente? Estas novas preguntas, deron pé a novos experimentos e, á súa vez, a novos modelos. O ruído deixou paso ao sinal, e a comprender o que funcionaba e o que non, o que o médico esperaba do tratamento e o que emerxía desa miríada de interaccións entre o fármaco, o virus e o paciente.

Esa nova forma de preguntarse foi a parte difícil, logo chegaron máis modelos matemáticos, coas súas ecuacións diferenciais, os seus axustes e os seus refinamientos. Desde o punto de vista teórico, o máis difícil xa estaba feito. Por suposto, este achado non trouxo debaixo do brazo unha cura. Para iso está a Bioloxía Molecular e o Medicamento. Con todo, grazas a esa maneira de pensar, onde o emerxente domina sobre o particular e o universal sobre o anecdótico, a ciencia da complexidade deu lugar a novas e mellores preguntas, a novas formas de experimentar e a novas formas de mirar á Natureza.

A palabra "complexidade" estaba moi de moda hai uns anos, hoxe diríase que era trending topic. Agora fálase máis de machine learning e de Big Data. Ambos os mundos non son incompatibles senón complementarios. Os datos non falan se non se lles interroga, e a sala de interrogatorios é o modelo matemático. Como en caso da hepatite C, as matemáticas afinan a pregunta, calibran a resposta e abren novas rutas que explorar. As matemáticas eliminan o accesorio, cuantifican as tendencias e cualifican as opinións. En definitiva, as matemáticas son beneficiosas para a saúde.

Non está clara aínda cal será a definición da palabra "posverdade" cando dentro duns meses (concretamente en decembro) sexa incluída no dicionario da Real Academia Española (posverdad). Máis fácil parece situar a lista de sinónimos que se suxiren: mentira, bulo, falacia... mesmo trola ou enganabobos. O director da institución, Darío Villanueva, nunha recente conferencia, afirmaba que o termo, que entrará como substantivo no dicionario, fai referencia ás informacións que non buscan a obxectividade baseada nos feitos, senón que apelan aos desexos, ás emocións ou ás crenzas de quen as recibe. Ou, dito doutra forma, a posverdad é que o que todos observamos cada día no timeline do noso Twitter ou no muro de Facebook. Noticias que reforzan o que xa pensamos, opinións coas que estamos de acordo e puntos de vista que non poñen en dúbida as nosas conviccións. Unha burbulla na que todo é monocromo e que axuda ao non cuestionamiento, a soster unha mirada acrítica sobre o mundo. O termo, provén dunha tradución directa do inglés (post-truth), aínda que no noso idioma perderá o guion e convértese en substantivo, fronte ao adxectivo orixinal. O dicionario de Oxford elixiuno como palabra do ano en 2016 e os medios de comunicación abrazárona con urxencia para tentar explicar os acontecementos políticos que os seus sisudos analistas erraran. Hai quen asegura que detrás do triunfo de Donald Trump nas últimas eleccións estadounidenses estaba a posverdad (tamén puideron ter a culpa os rusos ao parecer), unha afirmación que esquece con demasiada facilidade os 63 millóns de votos do republicano.

Combater esa posverdade, devolver aos medios de comunicación o prestixio que eles mesmos dilapidaron poñéndose ao servizo de intereses que pouco ou nada tiñan que ver coa información, é unha tarefa necesaria. O é porque unha prensa veraz e honesta resulta esencial para calquera sociedade que aspire a ofrecer ás persoas a posibilidade de ter liberdade de opinión. A posverdade é filla do noso tempo, dun mundo dixitalizado no que os likes teñen máis valor que os feitos e calquera pode, desde o anonimato, lanzar un bulo que bote a rodar ata converterse en noticia. Jimmy Wales, fundador da Wikipedia, cre que a orixe do problema está, precisamente, nas fontes: "Algo que vimos nos dous ou tres últimos anos é un incremento continuo de fontes de información de moi baixa calidade. Isto provoca que fagan o que sexa por conseguir un clic, como titulares disparatados, historias escandalosas e cousas así". E continúa sinalando a precariedade dos xornalistas nas axencias de información, sen tempo para contrastar nin profundar no que publican, como unha das causas da perda de confianza que sofren os medios.

A achega que uno dos principais responsables da revolución dos contidos na internet decidiu facer chámase Wikitribune. Trátase dunha web de noticias que ten como base o modelo da Wikipedia: a información é elaborada por un equipo de xornalistas profesionais, que comparten as súas fontes para que calquera poida consultalas e comprobar se son fidedignas ou non. Os lectores convértense desta forma en fiscais do publicado e poden suxerir cambios achegando novas informacións. Wales, que mantén a ausencia de publicidade e o código aberto como acenos de identidade do proxecto, cre que esta fórmula pode axudar a terminar coas noticias falsas na internet. A misión antóllase difícil, case tan imposible como conseguir que as poboacións non se deixen seducir por gobernantes pouco amigos da verdade. Pero iso tampouco é culpa da internet.

FONTE: José L. Álvarez Cedena

A viñeta de onte de Gogue (José Angel Rodríguez López-O Grove, 1953) publicada no xornal Faro de Vigo, vén hoxe ao caso, pois despois de recoller as notas, para a maioría (e tamén en menor medida para o resto) comezan dous meses de descanso e lecer, onde os despertadores e toques de timbre quedan en silencio.

Espero que as notas fosen as mellores posibles. Boas vacacións a tod@s!

Aceptamos (case) con normalidade que un coche autónomo conduza por nós e estamonos a facer á idea de que, moi probablemente, se temos a mala sorte de ter que pasar por un quirófano nos próximos anos, quen manexará o bisturí non será un humano senón unha máquina. É dicir, estamos dispostos a superar os temores e poñer as nosas vidas en mans dos robots. Aceptámolo porque situamos todas estas actividades no espectro da precisión, do cálculo, da fiabilidade matemática e mecánica. Pero no noso orgullo de especie quédanos o refuxio da arte. Queremos crer que nunca haberá un robot como Picasso, como Faulkner ou como Miguel Ángel; talvez sexa certo... ou talvez non.

Huang Yi, coreógrafo e bailarín taiwanés, creou un ballet único no que se presenta só no escenario cun robot. A máquina en cuestión está moi afastada dos músculos perfectos dun Rudolf Nureyev: trátase dun brazo xigante da compañía KUKA utilizado habitualmente en cadeas de montaxe. Un aparello industrial, pesado e perigoso como explica Yi: "cando me puxen en contacto con eles dixéronme que a regulación ditaba que cando a máquina ponse en funcionamento, está terminantemente prohibido que unha persoa atópese preto do seu radio de acción". Pero o bailarín conseguiu convencer á compañía para levar a cabo un espectáculo pouco convencional co que soñaba desde moitos anos atrás. Concretamente desde que a súa acomodada familia tivo problemas económicos e el viuse obrigado a adaptarse a unha situación de necesidade e privacións: "Medrei sabendo que tiña que ser un neno perfecto. Ocultei todas as miñas emocións, paixóns, ira e tristeza para ser ese neno perfecto, e parecer un robot: obediente, amigable, considerado, dócil, sen personalidade mesmo". A imaxe infantil dese mundo no que todos os problemas podían ser resoltos grazas a inventos marabillosos estaba entón representada polo manga televisivo Doraemon (o gato do espazo que todo o pode), e hoxe plásmase nunha obra complexa e dunha estraña beleza.

O proceso para conseguir que o brazo KUKA responda os seus movementos foi longo e complicado: "programar o robot é moi difícil, especialmente se queres que responda os detalles, porque tes de dicirlle como queres que faga cada movemento. Está completamente preprogramado, non pode verme nin sentirme. Lévame 10 ou 20 horas programar cada minuto dos seus movementos". O resultado, que xa puido verse en varias cidades, é unha coreografía inusual que non foi entendida por todos. O crítico do Washington Post escribiu que "moitas partes da peza fanche sentir coma se mirases unha aspiradora encerrada nun armario. KUKA permanece en gran medida inmóbil e sen iluminar mentres Huang fítao". E é que a arte, sobre todo na vangarda, nunca foi entendido nos seus comezos: cando en 1913 Nijinsky estreou en París a coreografía da consagración da primavera con música de Stravinsky, o escándalo foi maiúsculo e o público tentou mesmo agredir aos intérpretes. Huang Yi está a innovar e por iso non se desanima. Porque o que busca é influír a través do baile nas relacións que estamos a construír coas máquinas que nos rodean: "A xente ten medo dos robots porque non teñen sentimentos, pero eu quero cambiar esa forma de pensar".

O resultado é unha coreografía que xa puido verse en varias cidades e que inaugurou a última edición da prestixiosa conferencia TED en Vancouver; unha peza inusual que non foi entendida por todos.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

O xeial Davila, na viñeta de hoxe no xornal Faro de Vigo, plasma esa espectacular vitoria do Mecalia Guardés no último partido ante o KH7 Granollers por 28-20, o que supón o Campionato de Honra da Liga Feminina de Balonmán.

Parabéns, campionas!

A robótica foi sempre un terreo abonado para a imaxinación, esporeada polos autores de ciencia ficción, que en demasiadas ocasións situaban ás máquinas como inimigos dos humanos. Enxendros que, como golems futuristas, rebélanse contra os seus creadores ata destruílos. Para García Armada (Valadolid, 1971), investigadora do CSIC e fundadora da empresa Marsi Bionics, esta imaxe que esperta desconfianza non se corresponde coa realidade; por iso cos seus traballos e nos labores de divulgación que realiza quere que a xente deixe de ver ao robot "como un Terminator" para aceptar "que trátase dun aliado, dunha axuda, de algo que pode contribuír a mellorar a súa calidade de vida".

Esta visión da robótica que ela defende  é a que a levou a converterse nunha pioneira mundial no deseño e construción de exoesqueletos pediátricos, un camiño que ninguén máis se atreve a percorrer pola súa dificultade. No mundo hai 17 millóns de nenos afectados por enfermidades neuromusculares, parálise cerebral, espiña bífida ou lesións medulares que lles impiden camiñar. Os médicos coinciden en que se estes pequenos recuperasen a súa capacidade para andar ergueitos, moitos dos síntomas e as complicacións asociadas á enfermidade desaparecerían mellorando a súa calidade de vida.

As características deste tipo de enfermidades fai que cada paciente requira un exoesqueleto distinto que se adapte ás súas necesidades. Un condicionante que freou o investimento e a investigación ata agora, pero que non asusta á española: "os principais obstáculos aos que nos enfrontamos ata agora non son científicos nin tecnolóxicos. Son financeiros, regulatorios e legais".

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

 Carlos Casares  / Imaxe: Portal da Lingua Galega

Dende o ano 1963 vense celebrando ininterrupidamente O DÍA DAS LETRAS GALEGAS, oa fin de homenaxear a aquelas persoas que destacasen pola súa creación literaria ou pola defensa do noso idioma.

Moitos foron os homenaxeados dende Rosalía de Castro. Iste ano adicaselle a Carlos Casares Mouriño (Ourense, 1941-Nigrán, 2002).

Na parte superior tes un vídeo para coñecer polo miudo a súa vida e a súa obra.

Quedamos cun anaco do poema  "Amemos":

Amemos
o tempo que turra de nós e que nos leva.
Inda que o ceo está azul e non hai nubes e non chove,
sempre é cedo
pra o froito que agardamos e non chega.

Amemos á rosa porque é breve
e ao tempo porque fuxe e non se para,
inda que á veira das horas, nas esquiñas,
morran as verdades contra o vento
i a noite seña un recendo podrecido
das frores que chantamos pra salvarnos.

Amemos
as bocas que mancan ao bicalas,
aos pianos que medran e non tocan
e ás tardes fermosas que se acaban.

Amemos
inda que a espranza turre cara abaixo
a vencellarnos sempre contra nuncas
de campos sen aire e corazóns parados.

Non só un día. Todos os días do ano, Día das Letras Galegas!

“Of Course I Still Love You” é o nome dun barco moi especial, que pode ser dirixido a distancia e con capacidade para que sobre a súa plataforma aterren naves espaciais. A embarcación, propiedade de SpaceX forma parte do primeiro proxecto que conseguiu recuperar e lanzar con éxito un foguete destinado previamente a poñer en órbita un satélite.

O Falcon 9 de SpaceX acaba de facer historia na carreira espacial, ao converterse no primeiro foguete que volve ser lanzado ao espazo despois de ser utilizado previamente. Desde a compañía aseguran que este avance significa que a partir de agora poderemos ter unha sorte de servizo de mensaxería desde a Terra ata a Estación Espacial, algo inimaxinable hai poucos anos debido ao prezo desorbitado que supón lanzar un foguete que tan só pode utilizarse unha vez.

A posibilidade de recuperar os foguetes lanzados ha estado desde o inicio no ambicioso plan de negocios de SpaceX. A compañía calcula que con este sistema poden aforrarse ata un 30% do custo dun foguete, cuxa parte máis cara son os motores que ata agora eran refugados despois dunha misión. A da compañía, asegurou que en breve estarán preparados para poder facer un lanzamento “cada dous ou tres semanas”, aínda que o seu verdadeiro obxectivo é ser capaces de lanzar, recuperar e volver lanzar o Falcon 9 en 24 horas. Unha frecuencia revolucionaria que abre novas perspectivas á conquista do espazo e que desde SpaceX xa ven como un fito para o seu máis rechamante e ambiciosa idea: a anunciada chegada a Marte en 2018.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Cualificado por Business Insider como "unha idea tola", un dos novos proxectos de Microsoft é, realmente, unha proposta arriscada. Pola súa mera concepción e pola execución para levala a cabo. Porque o que pretende unha das compañías tecnolóxicas máis importantes do mundo é mergullar no océano por centos de metros de profundidade varios centros de procesamento de datos. Por moi absurda que pareza a ocorrencia, o que Microsoft quere facer é buscar solucións a un dos máis grandes problemas que atopa a información na actualidade: a acumulación de equipos informáticos provoca temperaturas moi altas que poden danalos irreversiblemente, polo que as compañías que se dedican ao aloxamento destes centros de datos deben gastar enormes cantidades de diñeiro en refrixeración.

Cada vez que vemos un vídeo en YouTube, facemos unha procura en Google ou engadimos un amigo en Facebook, nalgún lugar do planeta ponse en marcha un equipo que está aloxado xunto a miles de unidades de almacenamento e quilómetros de cables. Sen o correcto funcionamento destes centros de datos o noso mundo pararíase, por iso é polo que todos os xigantes tecnolóxicos gasten miles de millóns de euros na súa construción e conservación. Para resolver o problema das altas temperaturas xeradas, Google situou algúns dos seus centros en lugares fríos, como Hamina en Finlandia, e proxecta construír algún en plataformas ou barcos móbiles.

Así pois, "a idea tola" parece unha manobra intelixente, aínda que mesmo os mesmos implicados non o tivesen claro no inicio. Segundo Microsoft, a súa rede global de centros de datos na actualidade consiste nun millón de servidores repartidos en 100 lugares por todo o mundo, e o New York Times cifraba en 15.000 millóns de dólares o diñeiro que a compañía investiu nos mesmos. Un orzamento que pode reducirse drasticamente se o proxecto Natick, como o bautizou a compañía, ten éxito. Os primeiros agoiros son bos: o primeiro prototipo, un container con forma cilíndrica de 5 por 2 metros e máis de 17.000 quilos de peso foi mergullado no océano Pacífico en agosto de 2015. A proba non puido resultar mellor. Non só resulta máis barato refrigerarlo grazas ás tempraturas mariñas, senón que a transmisión de datos é máis rápida (co que aumentaría a velocidade da internet, por exemplo) e poden estar situados preto de grandes nucleos urbanos, o que resolve moitos problemas loxísticos.

Microsoft segue investigando os problemas de enxeñería que o proxecto Natick expón, pero na compañía están convencidos de que neste tipo de almacenamento será unha realidade en breve. Se as probas continúan tendo éxito, é posible que o futuro de "a nube" atópese debaixo do mar.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal abc

Un látigo, un chapeu e un medio sorriso repleto de ironía é todo o que necesitaba Indiana Jones, o personaxe creado por George Lucas e levado ao cinema polo seu amigo Steven Spielberg, para descubrir tesouros ocultos. É verdade que a súa práctica da arqueoloxía pode resultar para os expertos nesta ciencia moi pedestre, pero non se lle pode negar o seu encanto. O doutor Jones expolia pezas valiosas, esnaquiza evidencias de antigas civilizacións e móvese entre os restos arqueolóxicos como un adolescente británico en Magaluf. No seu defensa hai que dicir que habitualmente os arqueólogos non teñen que enfrontarse a nazis ou extraterrestres. Eric Powell, director da revista Archeology, falando no New Yorker sobre o famoso personaxe, recoñecía que evidentemente as películas eran "unha visión romántica do traballo que facemos. Indy pode ser un arqueólogo terrible, pero é un excelente embaixador da arqueoloxía".

As aventuras de Indiana Jones estaban ambientadas nos anos trinta e corenta do pasado século. Pero xa entón o látigo e a chúpa de coiro resultaban ferramentas extravagantes para un arqueólogo. Máis ben, o que estes científicos levaban (e continúan levando) ás escavacións para realizar o seu traballo son rasquetas, picos, pas e escobillas. Todo este equipo segue sendo habitual, pero agora as novas tecnoloxías viñeron a botar unha man aos arqueólogos en forma de drons, escáneres de alta resolución e programas de representación en 3D. En concreto, a importancia dos drons neste terreo é tan significativa, que nun artigo en The New York Times Luís Jaime Castelo, viceministro de Patrimonio Cultural de Perú, aseguraba que a súa chegada marcara "un antes e un despois para a arqueoloxía". Os drons poden cumprir varias misións, por unha banda permiten rexistrar e catalogar os obxectos dos xacementos (tanto para o seu estudo como para a súa vixilancia) e, por outro, realizan fotografías aéreas que, a través da técnica chamada fotogrametría, son utilizadas para facer unha reconstrución tridimensional dixital de superficies e edificacións. Estas reconstrucións son escalables e medibles, polo que permiten realizar estudos a distancia coma se estivésese sobre o terreo.

Os investigadores cren que a utilización de drons atópase aínda nas súas primeiras etapas e que a súa achega será moito maior nos próximos anos. Un artigo do Journal of Archaeological Sience, sinalaba que a posibilidade de incluír cámaras infravermellas neste tipo de vehículos axudou a descubrir tesouros ocultos baixo terra aos que, doutra forma, dificilmente accederiamos. Como en tantas outras ocasións, tamén na arqueoloxía parece que as posibilidades crecen cando se amplía o punto de vista. E é que para saber o que oculta a terra, teremos que mirar desde o ceo.

 O proxecto de Heracleópois Magna en Exipto conta coa axuda dde varias institucións privadas e públicas entre as que se atopan: Fundación Gaselec, Fundación Paralarq, Ministerio de Educación, Cultura e Deporte de España, Asociación Acophia e a Empresa Empty.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Portada do libro / Imaxe: Amazon.es

Hoxe celebramos o Día do Libro. Festa que se celebra dende 1995, baixo os auspicios da UNESCO, coa idea de fomentar a lectura, a edición e publicacións impresas e os dereitor de autor. Esta data coincide co día da norte de  Miguel de Cervantes.

E coma tal, propóñovos un libro da editorial Galaxia, colección Costa Oeste: "Os nenos da variola" de María Solar (Santiago,1970).

O libro achéganos a unha das aventuras máis importantes da historia da humanidade, protagonizada por uns nenos que non tiñan idea de facerse heroes. Aínda que o foron. Nos seus pequenos corpos, brazo a brazo, levaron a vacina da varíola a América. Sacados dos hospicios da Coruña, Santiago e Madrid, cruzarán o Atlántico formando parte da Expedición do doutor Balmis e na que unha muller fascinante, Isabel Zendal, xogará un apapel determinante. A historia comeza en 1803. Na miseria dos orfanatos. Nun barco que pode ser tamén unha tumba. Nun mar hostil e desapiadado. No medio dese universo cruel, a esperanza e un posible futuro. O heroísmo anónimo de 22 nenos que, grazas a este libro, xa non o serán máis nunca.

Por certo, quen prefira en castelán, tédelo na editorila Anaya: Los niños de la Viruela.

Boa lectura!

Houbo un tempo no que os xeógrafos tiñan máis de aventureiros que de científicos. Durante o século XIX, explorar un territorio era sinónimo de xogarse o tipo en rexións descoñecidas, pasar frío ou calor, tentar sobrevivir a enfermidades terribles como o paludimo ou o cólera, e tratar de negociar a vida ou morte con outros seres humanos aos que, loxicamente, non lles gustaba nada que un grupo de europeos metésense nas súas terras con intencións descoñecidas. Os ingleses foron especialmente proclives a este tipo de correrías. As lendarias expedicións de Richard Burton e John Hanning Speke ao África para buscar as fontes do Nilo, ou a dramática morte de Robert Falcon Scott no Polo sur tras peder a súa carreira por alcanzar a Antártida con Roald Amundsen, serviron como material de ficción e han inflamado a emoción de todo aquel que, nalgún momento da súa vida, soñou con ser un explorador.

Hoxe, en cambio, para explorar calquera territorio, o único que hai que facer é elevar o punto de vista o suficiente. As caravanas e as canoas foron substituídas, primeiro, polos avións e agora polas imaxes que proporcionan os satélites. O resultado é menos heróico pero moito máis certeiro, tanto que o seu nivel de exactitude sobre o que se pode observar desde o espazo, asusta. Pavel Machalek, cofundador de SpaceKnow, compañía fundada en 2013 dedicada á análise deste tipo de imaxes, ilustra o nivel de detalle que se pode alcanzar cun exemplo: "Se tu queres, por exemplo, saber todas e cada unha das prazas de aparcadoiro que se construíron en España no último ano, non existe unha ferramenta que poida responder a esa pregunta". Pero, aclara, "se tes fotografías tomadas por satélite en alta resolución desa parte do mundo, podes analizar esta información". Resultará tan sinxelo como deseñar unha aplicación que poida extraer os datos. E quen di aparcadoiros di cidades, tendas de campaña en campos de refuxiados, fábricas, coches, containers, cultivos ou calquera outro obxecto cunha precisión extrema.

Como ocorreu sempre, a información significa diñeiro. Moito diñeiro. Tanto como para chamar a atención de The Economist, quen dedicou un artigo a esta actividade no que a cualificaba como "un gran negocio" e incidía na importancia que ten para a economía global. Ata hai pouco anos, poñer en órbita un satélite só estaba ao alcance dalgúns gobernos, pero na actualidade a frota creceu moitísimo: as cifras exactas son difíciles de calcular, pero a Space Surveillance Network cifra en máis de 8.000 os obxectos que orbitan sobre o noso planeta, aínda que moitos deles xa non están activos. A maioría destes satélites son privados e de uso comercial; entre eles están os que fotografan a superficie terrestre, que son cos que SpaceKnow realiza as súas análises. En poucas horas pódense ter subidas á nube e a disposición do cliente imaxes en alta resolución de extensas áreas do mundo. "A nosa visión para o próximos dez anos, conclúe Machalek, é ser capaces de entender  o que fan os seres humanos cotidianamente nos 220 países do mundo. As imaxes a través de satélite teñen o potencial de cambiar a nosa sociedade tanto como o fixo Internet".

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

As tapas dos sumidoiros son redondas. Por que teñen esa forma e non son cadradas, por exemplo?

Fernando Corbalán, do grupo RISArchers, monologuistas científicos da Universidade de Zaragoza, explícanos por que se tomou esa decisión.

O motivo está relacionado coa utilidade das figuras que teñen unha superficie de anchura constante, uns elementos que se poden ver en moitos lugares no noso día a día.

  

Recreación artística que amosa un asteroide achegándose á Terra (ESA)

Un asteroide de más de 600 metros de ancho, considerado potencialmente peligroso, pasará cerca de la Tierra hoy miércoles, a una distancia de 1,8 millones de kilómetros, aunque no existe la posibilidad de un impacto, según científicos de la NASA.

Un asteroide de máis de 600 metros de ancho, considerado potencialmente perigoso, pasará preto da Terra hoxe mércores, a unha distancia de 1,8 millóns de quilómetros, aínda que non existe a posibilidade dun impacto, segundo científicos da NASA.

Asteroides máis pequenos pasan preto da Terra con frecuencia, pero o 2014 J025 será o maior en achegarse ao noso planeta desde 2004, voando a 1,8 millóns de quilómetros, só unhas 4,6 veces a distancia que separa a Terra da Lúa.

2014 JO25 foi descuberto en maio de 2014 polo Mount Lemmon Survey. O diámetro da roca espacial foi determinado polas observacións da misión NEOWISE da NASA tras o seu descubrimento.

As informacións solicitadas durante anos sobre a traxectoria do asteroide permite aos científicos predicir o percorrido con seguridade, segundo asegura vía telefónica Davide Farnocchia, un matemático do programa Obxecto Próximo á Terra da NASA.

O asteroide, cuxa superficie é dúas veces máis reflectora que a Lúa, non poderá ser observado a primeira ollada, pero si con telescopios simples durante unha ou dúas noites desde hoxe mércores.

Este achegamento será o máis próximo do J025 á Terra nos próximos 500 anos. JO25 2014 está clasificado como un "asteroide potencialmente perigoso" polo Minor Planet Center.

FONTE: Xornal La Vanguardia

Mikko Hypponen é unha especie de superheroe da seguridade informática. En febreiro de 2011 o finlandés viaxou ata Lahore, Paquistán, para entrevistar os creadores de Brain, o primeiro virus informático da historia, que infectou a numerosos computadores a través de disquetes a comezos de 1986. Por aquel entón, Hypponen era un adolescente que aprendera a programar aos 13 anos coa súa primeira computadora, un Commodore 64. Brain foi o primeiro virus que analizou para aprender a combatelo, e a súa viaxe a Lahore 25 anos despois pechaba un círculo: o que poñía cara a cara a un dos maiores expertos mundiais en seguridade informática cos iniciadores dun problema que hoxe en día afecta a gobernos, empresas e particulares de todo o planeta.

Como alguén que pasou a maior parte da súa vida combatendo infeccións informáticas e denunciando ás grandes axencias gobernamentais polos seus sistemas de control sobre os cidadáns (nunha conferencia afirmou: "Os dous grandes avances da comunicación do noso tempo convertéronse nas dúas grandes ferramentas de vixilancia dos gobernos. Falo do teléfono móbil e da internet. George Orwell era un optimista"), a pregunta que máis veces tivo que responder Hypponen é: como pode un usuario normal protexer a súa intimidade na internet? A resposta é desesperanzadora: "É difícil, recoñecía nunha entrevista á web especializada securityaffairs.co. A encriptación axuda. Os VPN axudan. Navegar en modo privado axuda. Borrar as cookies axuda. Non estar logeado en Facebook, Linkedin e Google axuda. Usar diferentes navegadores tamén axuda. Pero non existe o 100% de privacidade online. Desafortunadamente".

Ante estas declaracións asusta pensar que algunhas das infraestruturas máis importantes para a nosa vida, como redes alimentarias, centros de tratamentos de auga ou plantas de enerxía (por non falar dos medios de comunicación ou o sistema bancario), están conectados a Internet. E, por tanto, expostos a ataques informáticos. A ciberdelincuencia é un excelente negocio, sobre todo co crecemento do comercio electrónico e as operacións de usuarios cos seus bancos a través dos teléfonos móbiles. Existe todo un mercado de servizos ao redor deste tipo de crime porque é moi rendible. E, ao mesmo tempo, os gobernos de todo o planeta buscan tamén ter controlados e vixiados aos seus cidadáns, non sempre con boas intencións. Afortunadamente hai xente como Hypponen que se negan a resignarse, eles son os superheroes da internet, que velan para que o resto podamos durmir (relativamente) tranquilos: "Este problema nunca se acabará. Sempre teremos ataques porque esa xente non vai desaparecer. É un círculo sen fin, é o xogo do gato e o rato. Con todo nós non planeamos rendernos. Negámonos a rendernos, imos continuar loitando".

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Un pouco de humor neste día de comezo de vacacións. Aquí tedes a parodia do vídeo "Despacito" de Luís Fonsi ft. Daddy Yankee.

Moi bo!

Antes dos grandes centros comerciais e as tendas outlet. Antes de Amazon. Antes mesmo da internet, quen levaba unhas zapatillas de deporte de marca ao instituto convertíase automaticamente nunha icona de moda (e en branco de pisotóns). Cubrir os pés cunhas Air Jordan, quizais as máis icónicas e desexadas desde mediados dos oitenta, non estaba ao alcance de calquera. Hoxe, en cambio, este tipo de calzado estendeuse ata converterse no máis popular para todas as idades e parece adecuado en calquera situación (queda aínda algún local onde impidan entrar por levar zapatillas?). A pregunta é se esta idade dourada poderá soportar a irrupción das novas tecnoloxías e a implantación de novas técnicas de fabricación como a impresión en 3D. De feito algunhas marcas xa están a pensar nese futuro; Eric Sprunk, xefe de operacións de Nike, recoñeceu nunha conferencia hai dous anos que o 3D vai representar unha revolución neste mercado e que se estaban preparando para afrontalo.

Como adoita ser habitual no terreo das innovacións, as compañías máis pequenas son máis proclives a correr riscos e poden mostrarse máis áxiles á hora de implementar novos procesos. Feetz Shoes nun exemplo diso. Fundada por Lucy Beard, matemática, e o seu marido Nigel, doutor en biotecnoloxía, Feetz propón unha nova forma de fabricar e comprar calzado, completamente personalizada e axustada ás medidas do consumidor. A idea naceu despois dunha frustrante xornada de compras: “Probeime 20 zapatos e ningún me quedaba ben. Despois, fun ao Starbucks e pedín un café dobre con moka e leite de soia. Entón pensei: por que podo personalizar o meu café e non os meus zapatos?”.

Feetz desenvolveu unha aplicación coa cal o usuario crea unha imaxe virtual dos seus pés para que os zapatos axústense perfectamente á forma que necesita. Esa imaxe envíase xunto con algúns datos, a altura e o peso, para elixir o material máis adecuado co que fabricar as solas. Posteriormente estas solas son impresas en 3D, ensambladas e enviadas ao cliente. O sistema permite fabricar o calzado en poucas horas e a compañía presume de que o seu método de fabricación reduce ata nun 60% as emisións de carbono, co que ademais son unha empresa sustentable. Lucy Beard cre que en 10 ó 15 anos non será necesario encargar as súas zapatillas: “teremos unha impresora 3D no armario. Buscaremos o que queremos no smartphone, enviarémolo á impresora, iremos durmir e, ao espertar, teremos os zapatos listos. Ese é o futuro que nos depara a tecnoloxía: moda que se adapta a nós, entregada a domicilio dunha forma realmente sinxela”.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

No paper titulado "Dotando de Wifi aos próximos mil millóns de dispositivos", Vamsi Talla, Bryce Kellogg, Benjamin Ransford, Saman Naderiparizi, Shyamnath Gollakota e Joshua R. Smith, estudantes da universidade de Washington, citaban a Nicola Tesla. Un xesto que fai xustiza á memoria deste visionario maldito, esquecido primeiro e agora reivindicado por moitos como un dos grandes xenios da ciencia e a tecnoloxía. O físico croata iniciou en 1901 o que ía ser o seu proxecto máis ambicioso, a torre de Wardenclyffe, mediante a cal pretendía transmitir a todo o planeta a través repetidores enerxía e comunicacións de forma inalámbrica e gratuíta. A famosa torre Tesla chegou a ser construída en Long Island e mesmo funcionou nun par de probas, pero despois o banqueiro J. P. Morgan, que era quen o financiaba, abandonou o proxecto e a construción terminou por ser destruída en 1917. Durante moito tempo especulouse acerca das posibilidades reais que tería a xigantesca antena se permitisen a Tesla desenvolver todas as súas capacidades (mesmo dous científicos rusos anunciaron hai anos a súa intención de volver levantala), e hoxe sabemos que as súas intuicións talvez non estivesen moi desencamiñadas. De feito, o que os investigadores da universidade de Washington afirman é que é poden replicar, a pequena escala, o que Tesla pretendía para solucionar os problemas derivados do alto consumo de enerxía que requiren as comunicacións inalámbricas.

Calcúlase que cara ao 2020 haberá ao redor de 20.000 millóns de obxectos conectados á rede. A Internet das cousas xa é unha realidade, pero atopámonos aínda nos seus primeiros balbuceos. Para a maioría é habitual ter un odenador, un teléfono ou unha televisión conectados a Internet, pero en moi poucos anos tamén o estarán a nosa neveira, o coche, os servizos de calefacción da casa e mesmo a roupa que levemos posta. Esta proliferación de conexión levará asociada, sen dúbida, un enorme gasto eléctrico e ese é o problema que os investigadores da universidade de Washington queren resolver. O seu sistema, que denominaron "wifi pasivo", en lugar de obrigar ao router a que estea constantemente emitindo un sinal como sucede actualmente, aproveita a capacidade que teñen as ondas de radio de reflectirse ou rebotar para aforrar enerxía.

O sistema sairá ao mercado en breve a través de Jeeva Wireless, a compañía que creou este grupo de estudantes, e desde a súa páxina web aseguran que son capaces de ofrecer wifi 10.000 veces máis barata que os sistemas actuais. Se están no certo e a súa proposta xeneralízase, ademais de aforrar electricidade, as baterías dos nosos dispositivos poderían alongar significativamente a súa vida. Ese será o momento no que, como escribiu April Glaser en Wired, todos teremos que enviar a estes raparigos unha nota de agradecemento.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/ Xornal El País

Cambio de hora / Imaxe:GuadalMálaga

Na madrugada de hoxe sábado ao domingo, día 26 de marzo, producirase o cambio de hora, pasando ao horario de verán. Como consecuencia teremos que adiantar o reloxo 1 hora, de xeito que as 2 da madrugada serán as 3.

Este cambio horario é parte dunha directiva europea que afecta a todos os Estados membros da Unión e que pretende aproveitar mellor as horas de luz solar e consumir menos electricidade.

O peor, unha hora menos de sono!

Teclear en Google CERN e "end of the world" arroxa máis de 400.000 resultados. Unha cifra considerable que se multiplica se lle sumamos variantes desta mesma procura como "destruír o planeta", "apocalipse", "fin dos tempos", e similares. Así de famosa (e así de descoñecida) é a Organización Europea para a Investigación Nuclear, nome oficial do maior laboratorio de investigación en física de partículas do mundo. A explicación destas alarmas foi a posta en marcha do LHC (Gran Colisionador de Hadrones), un acelerador de partículas deseñado para facer chocar feixes de protóns a gran velocidade. Os primeiros experimentos estaban previstos para outubro de 2008, aínda que unha avaría obrigou a atrasalos, algo que levou ao Daily Mail a titular (coa habitual mesura dos tabloides británicos): "O fin do mundo foi posposto". Os temores proviñan non só dos amigos das pseudociencias, proclives a prognosticar todo tipo de cataclismos a cambio dun pouco de publicidade gratuíta, senón que houbo incluso un químico alemán, profesor universitario, que demandou ao CERN ante o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos. Os riscos que a prensa publicou neses días non soaban nada ben: ían desde o nacemento dun buraco negro que enguliría o planeta á creación de materia estraña supermasiva que nos reduciría a unha chea de neutróns inertes, pasando polo baleiro cuántico ou a formación de monopolos magnéticos.

 Afortunadamente para todos, nada diso ocorreu. Os hadróns seguen chocando no túnel de 27 quilómetros situado preto de Xenebra na fronteira franco suíza, e con estes experimentos os científicos do CERN puideron demostrar a existencia do escurridizo boson de Higgs, algo tan improbable ata hai pouco que mesmo Stephen Hawking chegou a apostarse 100 dólares cun colega a que nunca sería descuberto. O británico perdeu a súa aposta, pero grazas ao CERN os humanos estamos máis preto de coñecer a orixe do universo. Aínda que os experimentos que máis llamán a atención do centro son os que implican ao LHC pola súa importancia para os avances na física de partículas, hai moitos outros descubrimentos nados no CERN que teñen unha expresión máis directa na nosa vida cotiá. Sen ir máis lonxe, calquera que estea a ler este texto faio grazas a que Tim Berners Le creou a World Wide Web mentres traballa alí a comezos dos anos 90.

O CERN é un exemplo único de colaboración internacional. Fundado en 1954, 12.000 científicos de 180 países teñen acceso aos experimentos que se realizan nas súas instalacións. A española Mar Capeans, líder do grupo de tecnoloxía de Detectores do CERN, destaca ademais outra característica importante do centro: "no CERN facemos desenvolvementos para ciencia básica que evidentemente teñen un impacto na sociedade, pero nunca con fins militares. Ese é un das grandes achegas de Europa". Un obxectivo deste, o de investigar para a vida e o coñecemento e non para uso militar, decisivo se pretendemos seguir avanzando. Ao CERN debémoslle sen sabelo moitas das comodidades que hoxe gozamos e tamén algunhas das cancións máis surrealistas que xamais se escribiron na historia do pop. As súas creadoras son The Horribles Cernettes, un grupo de traballadoras do centro de investigación, que se definen como a única banda de rock de alta enerxía. "Nunca pasas as noites comigo. Tampouco saes con outras mozas. Só amas á túa colisionador" cantan... unha confesión de desamor que ilustra, con todo, a paixón que guía a quen investiga no CERN.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Un informe do Parlamento Europeo describe o mercado dos drons como unha "tremenda oportunidade" para a industria aeronáutica europea. E, aínda que advirten da dificultade de previr con exactitude o seu potencial, estiman que na próxima década podería representar o 10% do total da aviación (uns 15.000 millóns de euros anuais). A Comisión Europea calcula que no ano 2050 a industria dos drons poderá crear ao redor de 150.000 postos de traballo na eurozona, repartidos entre fabricantes, operadores e outros actores implicados. Trátase, pois, dun asunto que excede por moito o que algúns aínda ven como un pasatempo dominguero e, por tanto, hai que prestarlle atención desde moi distintas perspectivas, entre elas a lexislativa.

Como sucede con todas as novas tecnoloxías, ata que chega a súa implantación xeneralizada, á súa ao redor espértanse temores e sospeitas. No caso dos drons, a posibilidade de que sobrevoen lugares sensibles como zonas habitadas, aeroportos, centrais nucleares ou embaixadas, convértenos nun perigo potencial, sen contar ademais co dereito á privacidade das persoas (non hai que esquecer que moitos disto aparellos van equipados con cámaras de foto e vídeo). Ata agora a lexislación europea en materia de drons limitábase a un conxunto de leis fragmentadas, distintas para cada país membro, herdadas das normas de aviación civil e, por tanto, obsoletas e pouco adecuadas para este novo fenómeno. Violeta Bulc, comisaria europea de Transportes, é a máxima responsable dentro deste campo na Unión Europea, e asegura que os pasos que están a dar asentarán as bases do futuro: "Queremos crear no espectro da aviación unha zona especial que se chamará Ou-Space, que significa espazo aéreo urbano, que poderá ser usado por obxectos voadores. Sabemos que os drons non van ser os únicos vehículos en utilizalo. Cada vez estase investindo e investigando máis en coches voadores e outras solucións de mobilidade aéreas. Cremos que é o momento adecuado para crear normas que poidan incluír a todos estes vehículos".

Para aqueles que queiran comezar a voar drons, hai uns cuantos factores que a comisaria europea aconsella ter en conta antes de lanzarse co mando ás rúas: "O primeiro que se debe facer é comprobar se existen regras locais e asegurarche de que coñeces as condicións en que se poden utilizar os drons. O segundo é comprobar se levan a etiquetaxe da Comisión Europea e que cumpren todos os requisitos de seguridade e sanitarios. E, por último, un mesmo debe saber se é responsable, se como usuario de drons podes facerche cargo das consecuencias que poidan orixinarse".

FONTE: José L. Álvarez Cedena&Xornal El País

As novas tecnoloxías colonizaron case todos os aspectos da nosa vida cotiá. Alá onde miremos hai un computador, unha aplicación ou un robot destinado a facernos a vida máis sinxela. Con todo, inexplicamente, o ámbito da educación foi un dos últimos en incorporarse a esta revolución. Hai intentos, probas, experiencias e moitas, moitísimas teorías, acerca das vantaxes que a tecnoloxía pode levar ás aulas, pero poucos exemplos prácticos. Esta ausencia resulta aínda máis clamorosa ao tratarse, precisamente, de formar a xeracións que, de forma nativa, xa se relacionan con pantallas e softwares de todo tipo. Talvez sexa a esixencia de investimentos ambiciosos ou a falta de visión dos responsables educativos o que estea a frear unha evolución que, aínda que non ao ritmo que debería, antóllase inevitable.

Mentres o momento da xeneralización chega, algunhas institucións e centros educativos, tanto desde o ámbito público como privado, están a aplicar solucións tecnolóxicas nas súas aulas que sinalan a dirección de cara a onde irán as tendencias no futuro. Un destes centros é o IE Business School de Madrid: a prestixiosa escola de negocios leva varios anos tratando de implementar solucións efectivas para poder facer das clases online un recurso eficaz tanto para profesores como para alumnos. E a resposta que atopou chámase WoW Room, un nome que, aínda que fai referencia a "Window on the World", parece a onomatopeya do asombro que causa a visión do videowall de 45 metros cadrados coas súas 48 pantallas de 55 polgadas que sustenta a plataforma. Nesta especie de aula virtual, o único que está presente na habitación é o profesor (e non sempre, posto que pode ser substituído por unha imaxe holográfica), mentres que os alumnos seguen a clase desde calquera lugar do mundo. Profesor e alumnos comunícanse a través do vídeo, á vez que comparten información ou elaboran documentos en conxunto.

Pero a verdadeira achega de WoW Room non son as súas humillantes pantallas, senón o nivel de interactuación que pode conseguirse entre quen imparte a clase e quen a recibe. O software creado especificamente para a plataforma indica ao profesor, por exemplo, se algún dos alumnos non está a prestar atención: "Un algoritmo pode indicar, pola contracción dos músculos faciais, que emocións estás a sentir en cada momento. Isto pode ser usado durante a clase, pero tamén despois. O profesor pode ver un vídeo e debaixo os gráficos das seis emociones básicas e do nivel de atención dos alumnos". A WoW Room foi inaugurada hai só uns meses e o seu impacto está a ser aínda avaliado polo IE, aínda que as perspectivas son moi prometedoras. Eles confían en que as novas tecnoloxías abrirán outras posibilidades na educación que leven ao que, cre, tería que ser o seu verdadeiro obxectivo: "as universidades non só deberían axudar a desenvolver mellores profesionais, senón mellores persoas e máis felices".
 
FONTE: José L. Álvarez Cedena(Xornal El País

Pareidolía nunha nube no festival de Pinkpop en Limburg-Amsterdam,produto dunha tormenta / Imaxe: Asusta2

Recibe este nome o fenómeno de ver caras ou formas de cousas nas nubes ou no lume.

O fenómeno psicolóxico responde á tendencia do ser humano a organizar en estímulos que teñan sentido as cousas que ve. Aos humanos cóstanos moito ver formas aleatorias (ou escoitar cousas noutros idiomas) sen buscar un significado, algo que o noso cerebro recoñeza. Alí onde só hai unha mancha, unha sombra ou unha rugosidade, o ser humano ve unha forma ou un rostro, dependendo da imaxinación do ollo que o ve. Porque onde non hai orde, a nosa mente pona, pois o noso cerebro sempre está clasificando e ordeando.

Cando percibimos algo, non só o facemos obxectivamente a traves dos ollos e os oídos, senón que inconscientemente creamos patróns que nos permitan identificar o que observamos e darlle un sentido.

Pero coidado, percibir formas e expresións concretas a partir de estímulos ambiguos pode xogarnos malas pasadas e facernos ver e oir cousas que non existen.

FONTE: Calendario Menajero 2017

Na pasada madrugada celebrouse a gala da 89ª Entrega de los Premios Óscar Dolby Theatre, Los Ángeles-California (Estados Unidos). Estes foron os galardoados:

Mellor Película:  “Moonlight” Barry Jenkins

 Mellor Actriz: Emma Stone por “La La Land”

Mellor Actor: Casey Affleck por “Manchester fronte ao mar”

Mellor Actriz de Reparto: Viola Davis por “Fences”

Mellor Actor de Reparto: Mahershala Ali por “Moonlight”

Mellor Director: Damien Chazelle por ”La La Land”

Mellor Guión Adaptado: Barry Jenkins e Tarell Alvin McCraney por “Moonlight”

Mellor Guión Orixinal: Kenneth Lonergan por “Manchester fronte ao mar”

Mellor Canción Orixinal: City of Stars de “La La Land”

Mellor Banda Sonora Orixinal: Justin Hurwitz por “La La Land”

Mellor Fotografía: Linus Sandgren por” La La Land”

Mellor Curto de Ficción: “Sing”

Mellor Curto Documental: “Os Cascos Brancos”

Mellor Montaxe: John Gilbert por “Ata o último home”

Mellores Efectos Visuais:  “O libro da Selva”

Mellor Deseño de Produción: “La La Land·

Mellor Película de Animación: “Zootrópolis”

Mellor Curto de Animación: “Piper”

Mellor Película de Fala Non Inglesa: “O Viaxante”

Mellor Mestura Musical: “Ata o último Home”

Mellor Montaxe Musical: ”A chegada”

Mellor Documental: “O.J.: Made in America”

Mellor Vestiario: “Animais fantásticos e onde atopalos”

Mellor Maquillaxe: “Escuadrón Suicida”

Parabéns aos gañadores!

FONTE: Xornal La Vanguardia

Chegou o Entroido! Festa popular e rural, que nas vilas pasa a ser carnaval. Tempo de transgresións e onde, case todo, está permitido.

Pero tamén días de descanso: 27, 28 de febreiro e 1 de marzo (luns, martes e mércores respectivamente).

Vémonos o xoves, día 2!

Que o pasedes ben!

Nun futuro moi próximo, cando nun restaurante cedamos a ese costume tan español de querer entrar na cociña para felicitar ao chef, é probable que sexamos incapaces de facelo a non ser que saibamos algunha linguaxe de programación. Porque tras os fogóns, en lugar de alguén con gorro de cociñeiro, atoparemos un robot. Talvez o da linguaxe de programación sexa un pouco esaxerado... porque o robot entenderanos de todos os xeitos. De feito ese prodixio xa existe e podes comunicarche con el a través dunha pantalla táctil ou unha aplicación móbil.

Ata hai ben pouco a idea dun robot cociñeiro pertencía tan só ao terreo da imaxinación, e non con moi bos resultados. Na actualidade, con todo, as máquinas ocupan practicamente calquera espazo da nosa vida cotiá, e a cociña non ía quedar á marxe.

O que ata agora coñeciamos como robot de cociña non pasaba de ser un aparello capaz de triturar, cocer, bater e fritir alimentos. Unha máquina útil pero moi afastada da imaxe que temos dun robot. Moley é completamente distinto, xa que se trata dunha cociña con todo o necesario (forno microondas e vitrocerámica incluída) que desprega dous brazos robóticos de alta precisión capaces de facer o traballo completo... e limpar despois. O creador deste robot é Mark Oleynik, un matemático e programador que está convencido de que a súa idea será un éxito porque, grazas a Moley, calquera poderá ter acceso a comer pratos realizados polos mellores cociñeiros do mundo. Á fin e ao cabo, asegura Oleynik, o segredo dos chefs está na súa imaxinación: se fósemos capaces de ter exactamente a mesma materia prima, con idénticas cantidades, os mesmos procesos de cociñado e os movementos exactos para levar a cabo as receitas (incluído o emplatado), todos poderiamos realizalos. E iso é o que fai Moley, posto que primeiro captura os movementos dos cociñeiros para reproducilos despois; aínda que esa precisión mecánica nunca poderá substituír, segundo Oleynik, a creatividade dun verdadeiro mestre da cociña.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

O atleta austriaco Markus ’Max’ Stöckl bateu un novo récord de velocidade en bicicleta. O ciclista alcanzou os 167 km/h durante o seu descenso no deserto de Atacama (Chile). Stöckl, de 42 anos, necesitou once segundos e 650 metros para chegar a ese pico de velocidade sen necesidade de pedalear.

O deportista chegou "exhausto" á liña de meta debido á forte tensión que tivo que soportar durante o descenso de 1.200 metros. A montaña onde bateu o récord atópase a 3.972 metros de altura e ten un desnivel de 45 graos. O ciclista utilizou un traxe especial con airbag, similar ao que empregan os corredores de esquí e os saltadores e unha bicicleta de montaña sen modificacións, para non restar velocidade. Con este rexistro bateu a marca que lograra en 2011 cando alcanzou os 164,95 km/h no volcán do Cerro Negro de Nicaragua.

FONTE: Xornal El País

O dilema sobre por que lado hai que usar o papel de aluminio é case tan antigo como este elemento da cociña. Poden usarse as dúas caras? Cal é a mellor? Estes días volveu a estenderse por redes sociais e WhatsApp un bulo que leva polo menos dous anos dando voltas, segundo o que, a outra cara do rolo (a máis brillante) leva unha capa protectora que impide que o aluminio estrague os alimentos e por iso debería ser esta a que está en contacto coa comida e non a outra.

Esta afirmación é falsa, como confirma a Organización de Consumidores e Usuarios (OCU) na súa páxina web: "É rotundamente falso afirmar que unha cara do papel e outra son distintas e teñen propiedades distintas. Son exactamente iguais salvo na cor. O papel de aluminio é igual de eficaz por ambas as caras. Non é tóxico a non ser que se inxira".

"A presenza dunha cara brillante ou mate é debido ao proceso de fabricación polo que pasa, a parte exterior de ambas as láminas, en contacto cos rodetes, quedará máis puída e por tanto máis brillante; mentres que a parte interna, en contacto coa outra lámina, terá un aspecto mate. As propiedades do papel de aluminio non ven afectadas en ningún momento por este proceso, posto que é posible utilizalo indistintamente por unha cara ou outra", indican dende unha marca comercializadora deste produto como é Albal.

No vídeo superior tedes o proceso de fabricación do papel de alumnio.

Zanxado!

FOTE: Verne/xornal El País

A meninxite bacteriana é unha desas enfermidades cuxo nome causa temor con tan só mencionalo. Especialmente porque a súa mortalidade afecta os pacientes máis vulnerables, os nenos, nos países máis desfavorecidos. Segundo cifras da Organización Mundial da Saúde, a meninxite bacteriana causa anualmente a morte de 240.000 nenos menores de cinco anos no mundo (ao redor de 60.000 deles neonatos). A maioría destas mortes son por causa dun diagnóstico tardío ou equivocado debido á complexidade de identificar os síntomas con certeza (febres sen causa aparente, dores de cabeza, náuseas e vómitos, entre outros). Ata agora, só unha punción lumbar podía identificar a enfermidade correctamente, un método doloroso para os pequenos e na maioría das ocasións difícil de realizar en moitos lugares por falta de medios adecuados. A situación en países ricos é, obviamente distinta á que sofren en amplas zonas de África, xa que, en primeiro lugar, a taxa de incidencia da enfermidade é relativamente baixa e, ademais, os hospitais contan co material adecuado. Aínda así, son miles os nenos (calquera que teña un fillo sabe o que é pasar horas no hospital por un cadro de febres altas) que ven sometidos a unha punción lumbar sen necesidade de facerlles pasar por ese grolo: na Unión Europea, por exemplo, realízase esta intervención diariamente sen necesidade a 271 nenos.

Todas estas puncións innecesarias poden pasar á historia grazas á idea dun enxeñeiro español, Javier Jiménez. O seu invento, que desenvolveu a través dunha empresa fundada por el mesmo (Newborn Solutions) é un dispositivo con forma de bolígrafo, que mide a través de ultrasonidos os glóbulos brancos que se atopan no fluído cerebroespinal situado debaixo da fontanela do bebé (a zona onde se unen os ósos do cranio e que ata os 18 meses de idade non se pecha por completo). Pero máis importante, o que permite Neosonics é detectar a presenza anormal destas células nas meninges dunha forma rápida, económica e non invasiva. Así se pode iniciar a tempo un tratamento con antibióticos ata que se realicen as probas definitivas.

Jiménez sabe que a súa idea pode ser crucial para salvar miles de vidas nos próximos anos. De momento está a ser probado con éxito e a idea de Newborn é lanzalo ao mercado nun ano aproximadamente. Jiménez, que foi recoñecido como o mellor innovador menor de 35 pola edición española do MIT Technology Review, cre que esta técnica pode servir, ademais, para diagnosticar outras infeccións. E tamén que o prezo dos dispositivos debe ser o suficientemente económico como para ter impacto nos países onde máis se necesita. Porque, como asegurou ao recoller o seu premio do MIT, "a innovación non vai sobre tecnoloxía, vai sobre persoas".
 
FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

Estamos de volta no IES. Comezamos a 2ª avaliación que nos levará ata o día 7 de abril, venres, cando, despois de recoller as cualificacións, comezaremos as vacacións de Semana Santa.

Longa avaliación cun pequeno descanso, o Entroido, que será o 27 e  28 de febreiro e 1 de marzo (luns, martes e mércores, respectivamente).

É o que toca, polo tanto: Ánimo!

O curto de hoxe é... ENXEÑEIRA TÉXTIL.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

Aquí remato esta serie. Espero que fose do voso interese!

FONTE: mujeresconciencia.com

Só, os meus mellores desexos para un feliz 2017 cheo de moitas satisfaccións e emocións… Todo o demais podedes agregalo ao voso gusto.

VÍCTOR.

Reloxo da Porta do Sol /Imaxe: Libertad Digital

Esta noite, Noitevella, será un pouco máis longa este ano. Os reloxos de todo o mundo sumarán un segundo extra ás 23 horas, 59 minutos e 59 segundos do Tempo Universal Coordinado (UTC), o que significa que na España peninsular ese tempo de agasallo chegará unha hora despois, xa no recentemente estreado 2017.

Historicamente, o tempo baséase na rotación media da Terra con respecto aos corpos celestes, e o segundo definiuse neste marco de referencia. Con todo, a invención dos reloxos atómicos define unha escala de tempo «atómica» moito máis precisa e un segundo que é independente da rotación da Terra. En 1970 os acordos internacionais estableceron un procedemento para manter unha relación entre o Tempo Universal Coordinado (UTC) e UT1, unha medida do ángulo de rotación da Terra no espazo.

O International Earth Rotation and Reference Systems Service (IERS) é a organización que supervisa a diferenza entre as dúas escalas de tempo, e establece segundos intercalares para ser inseridos ou retirados da UTC, cando sexa necesario. Para determinar a UTC, xérase primeiro unha escala de tempo secundaria, o Tempo Atómico Internacional (TAI); consistente na UTC sen segundos intercalares.

Cando o sistema se instituíu en 1972, a diferenza entre a TAI e a UTC era de 10 segundos. Desde 1972, 26 segundos bisiestos adicionais engadíronse a intervalos variables de seis meses a sete anos, co máis recente inserido o 30 de xuño de 2015. Despois da inserción do próximo segundo intercalar, a diferenza acumulada entre a UTC e a TAI será de 37 segundos, informa o US Naval Observatory.

Ás veces xorde confusión sobre a idea errónea de que a inserción ocasional de segundos bisiestos cada poucos anos indica que a Terra debería deixar de rotar dentro duns poucos miles de anos. Isto é debido a que algúns segundos adicionais erróneos son medidos polo índice ao que a Terra se está retardando. Os incrementos de segundos, con todo, indican a diferenza acumulada no tempo entre os dous sistemas.

A decisión en canto a cando engadir un segundo determínaa polo IERS. As medicións mostran que a Terra, en media, corre lenta en comparación co tempo atómico, ao redor de 1,5 a 2 milisegundos por día. Estes datos son xerados utilizando a tecnoloxía de interferometría de base moi longa (VLBI). VLBI mide a rotación da Terra mediante a observación das posicións aparentes dos obxectos distantes preto do bordo do universo observable. Estas observacións mostran que despois de ao redor de 500 a 750 días a diferenza entre o tempo de rotación da Terra e o tempo atómico sería aproximadamente un segundo.

En lugar de permitir que isto suceda, un segundo insérese para achegar as dúas escalas de tempo. Facilmente podemos cambiar a hora dun reloxo atómico, pero non é posible alterar a velocidade de rotación da Terra para que coincida cos reloxos atómicos.

FONTE: Xornal abc/ciencia

O curto de hoxe é... ENXEÑEIRA INFORMÁTICA.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconciencia.com

Nesta noite tan especial, desexovos todo o mellor para cada un de vós e as vosas familias.

Feliz Navidad!

VICTOR

Dedicatoria / Imaxe:ondas mariñas

Remataron as clases!

Por fin, vacaciooooooooóns!

Vémonos o 9 de xaneiro de 2017, luns.

Que o pasedes ben!

Poden convivir un independentista catalán e un español? E un bético cunha sevillista? En aparencia odiaríanse, pero son parellas e teñen fillos. Son "os fillos do entendemento", é o lema da campaña do Nadal de Campofrío que se estrea hoxe e mostra casos reais.

Detrás dos dous minutos que dura o anuncio pódese ver a parellas moi diferentes: militante do PP e de Podemos; taurina e antitaurino; independentista catalán e español; bético e sevillista; carnívoro e vegetariana; crente e ateo; e un policía antidisturbios e unha activa manifestante.

No fondo trátase de facer que "miremos máis o que nos une para superar barreiras, e animar ao diálogo, que non haxa medo a debater. Debemos ser capaces de superar e aprender a convivir con todas as nosas diferenzas".

Boas intencións!

O curto de hoxe é... ENXEÑEIRA DE TECIDOS.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconcienci

O curto de hoxe é... COMUNICADORA CIENTÍFICA.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconciencia.com

O curto de hoxe é... EPIDEMIÓLOGA.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconciencia.com

Para viaxar no tempo basta con mirar, como di Begoña Vila Costas, "máis atrás". Soa sinxelo, pero é que a Vila gústalle simplificar para que poidan entendela quen non posúen a súa capacidade e brillantez intelectual. É dicir, case todos. Para conseguir mirar máis atrás a NASA puxo en mans desta astrofísica galega (Vigo, 1963) un orzamento de 9.500 millóns de euros e un equipo de mil persoas. Así que tan fácil non debe ser mirar máis atrás. A ferramenta para conseguilo é un súper telescopio que será posto en órbita dentro dalgúns meses (en outubro de 2018) e que nestes momentos atópase en fase de probas. O James Webb, bautizado con este nome en honra de James E. Webb (administrador da NASA e home esencial no proxecto Apollo), será o substituto do Hubble, que leva desde abril de 1990 orbitando ao redor do noso planeta. 26 longos anos nos que varios intentos para relevalo quedaron na nada.

O James Webb en pouco parécese ao telescopio que mostrou en 1609 Galileo Galilei, baseándose ao parecer en patentes e deseños previos doutros inventores (entre eles un de orixe xirondense, Joan Ruget). Se seica na súa utilidade: ambos están pensados para observar as estrelas, aínda que o novo enxeño da NASA conta coa nada desdeñable vantaxe de estar un millón e medio de quilómetros por encima das nosas cabezas. Orbitar a tanta distancia da Terra ten vantaxes para o traballo que desenvolverá, pero un inconveniente moi delicado: se algún dos múltiples elementos que o conforman falla, ao contrario do que sucede co Hubble, non poderá ser reparado. Os máis de 9.000 millóns de euros serían arroxados ao sumidoiro do espazo. Begoña Vila asume o risco coa naturalidade de quen está completamente segura da eficacia do seu traballo. Non imaxina que poida cometerse un erro, aínda que seguro que os seis meses que pasarán desde que o telescopio sexa lanzado ata que se despregamento e comece a enviar sinais faránselle moi longos.

E que é o que se espera atopase alá arriba? Respostas. "A maior parte do universo  é materia e enerxía que non vemos -explica Begoña Vila-. A parte que vemos é unha porcentaxe moi pequena, o 10%". Grazas á capacidade do James Webb poderemos observar esa parte do universo ata agora descoñecida e achegarnos ao Big Bang, viaxar no tempo case ata o principio. "Estas cousas que non vemos non sabemos o que son. Imos buscalas e a ver o que nos din", conclúe Vila coa luz da curiosidade acesa nos seus ollos. Porque poida que o que nos conten esas estrelas sexan historias doutros planetas habitables... ou talvez xa habitados.
 

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

O curto de hoxe é... MATEMÁTICA.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconciencia.com

Desde 1985 os premios Darwin outorgan unha homenaxe póstuma a aqueles seres humanos que, pola súa ineptitude, cortan de raíz a posibilidade de transmitir os seus xenes ás futuras xeracións. Ou, dito dunha forma máis directa, dan un galardón aos que morren de forma estúpida. Entre os premiados, a pesar do luctuoso das situación, hai exemplos dunha xocosidade extrema, como o cámara de televisión que se tirou dun helicóptero para gravar unha acrobacia en paracaídas… sen poñerse paracaídas, ou o do vendedor que faleceu despois de estamparse contra unha xanela para demostrar que o cristal era irrompible. Durante 14 anos  Adam Savage e Jamie Hyneman opositaron ao premio Darwin colocándose nas situacións máis comprometidas que poidan imaxinarse. Xuntos fixeron explotar un camión de cemento, conducindo unha motocicleta sobre a auga, colocando foguetes nun coche e poñendo ratos no camiño de elefantes para demostrar se é certo ou non que lles teñen medo. E xuntos tamén gravaron 282 episodios dun dos programas de televisión máis populares en todo o mundo: “Os cazadores de mitos”.

Mestura de show televisivo e exercicio de ciencia escolar ao besta, o programa, que emitiu o seu episodio final en marzo deste ano, consistía en probar a veracidade ou falsidade de distintas lendas urbanas aplicando o método científico. Se a proba incluía explosións, choques, incendios ou carreiras, mellor. Todo polo show… aínda que advertindo previamente do perigo: “baixo ningunha circunstancia, tentedes facer isto en casa”, anunciaban Savage e Hyneman ao comezo de cada programa. A proximidade de ambos os dous ao Darwin quedou demostrada cando foron convidados a interpretar un papel na película “Mortes de risa”, baseada nas historias dos famosos premios.

Savage, como Hyneman, non chegou ao programa polos seus coñecementos tecnolóxicos, senón pola súa habilidade para construír cousas forxada en equipos de efectos especiais do cinema. Desde o taller onde segue construíndo calquera idea que se lle pase pola imaxinación (a súa “cova” como el denomína), afirma que el era “un friki da ciencia cando cheguei ao programa, pero convertinme nun verdadeiro científico”. E é posible que, ademais, axudase a espertar, a trancazos e co sentido do humor como mellor ferramenta, moitas vocacións nos nenos que creceron véndolles xogar con materias químicas, motores, engendros mecánicos e placas basee. Savage considera que actualmente se vive o mellor momento da historia para aqueles que queiran facer cousas, as que sexan, grazas a Internet.

“Non hai unha soa habilidade no mundo acerca da cal non poidas atopar a alguén en YouTube que che conte como facelo”, asegura. El mesmo ten unha canle que conta con máis de dous millóns de subscritores, no que ensina como construír calquera obxecto: desde un traxe de astronauta a un disfrace de oso ou unha casa nunha árbore. En realidade todo o que se lle pase pola imaxinación, porque contrariamente á idea aburrida e gris que moitos teñen sobre os científicos, Savage asegura descubrir que “a ciencia consiste nun profundo esforzo creativo”.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País

O curto de hoxe é... INVESTIGADORA FARMACÉUTICA.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconciencia.com

Fotograma do vídeo "Os lugares favoritos de Stephen Hawking" / CuriosityStream

Nunha nova película online, chamada "Os lugares favoritos de Stephen Hawking" e emitida na internet por CuriosityStream, o popular xenio británico volveu a deixar claras as súas opinións acerca da posible existencia de civilizacións extraterrestres. No transcurso dunha viaxe espacial imaxinaria aos seus lugares favoritos do Universo, entre os que están Saturno ou o buraco negro Saxitario A*, o xenio británico detense coa súa nave, a SS Hawking, a explorar o exoplaneta Gliese 832c, a 16 anos luz da Terra e no que non se descarta a existencia dalgunha forma de vida avanzada. "A medida que envellezo (asegura o científico mentres sobreviuela o planeta) estou máis convencido que nunca de que non estamos sós. E agora, despois de toda unha vida de preguntas, estou a axudar a liderar un novo esforzo global para atopalos". Atopalos si, pero non comunicar con eles. De feito, tamén nesta ocasión Stephen Hawking advirte que os esforzos de organizacións como o SETI para establecer un posible contacto con alieníxenas poderían supoñer o fin da Humanidade.

"O proxecto Breakthrough Listen (afirma o físico británico) escaneará máis dun millón de estrelas próximas en busca de signos de vida, pero eu se exactamente onde empezar a buscar. Un día poderiamos recibir un sinal procedente dun planeta como Gliese 832c, pero debemos ter moito coidado de non responder. Se o facemos, poderían ser moito máis poderosos que nós e darannos o valor que nós damos ás bacterias". 

Recentemente, os responsables do proxecto Breakthrough Listen asociáronse co novo radiotelescopio chinés FAST, o máis grande do mundo, para explorar, tamén, a hipotética "megaestructura alieníxena" que algúns pensan que é a culpable dos estraños e aleatorios oscurecimientos da estrela KIC 8462852, situada a 1.500 anos luz de distancia, nun dos brazos espirais externos da nosa galaxia. A estrela, en efecto, desconcertou aos astrónomos, que non logran comprender cal pode ser a causa de que, a intervalos aleatorios, perda temporalmente ata o 22% do seu brillo, algo nunca visto ata agora.

As cautelas de Hawking baséanse na idea de que unha civilización extraterrestre que poida captar os nosos sinais e entender de onde veñen, especialmente se se trata de alieníxenas que viven ao redor dunha anana vermella de enorme antiguedad, como é o caso do planeta Gliese 832c, ten o potencial de ser miles de millóns de anos máis avanzada que nós, o que nos converte nun obxectivo moi facil de conquistar ou invadir.

FONTE: Xornal abc/ciencia

O curto de hoxe é... ENXEÑEIRA EN ROBÓTICA.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconciencia.com

A violencia de xénero segue sendo unha das principais secuelas da nosa sociedade. No que vai de ano, 40 mulleres foron asasinadas polas súas parellas ou exparejas no noso país. A violencia de xénero é un un problema que persiste a nivel global: a OMS estima que unha de cada tres mulleres no mundo sufriu violencia física ou sexual. Pero ademais, debemos recalcar que a violencia contra a muller tamén se manifesta doutras maneiras: con trátaa de mulleres e nenas con fins de explotación sexual ou a través da mutilación xenital feminina.

É necesario tomar conciencia de toda esta situación que nos rodea. Por iso, cada 25 de novembro celébrase o Día Internacional contra a Violencia de Xénero. Unha xornada para reflexionar.

Non a violencia contra as mulleres!

Denuncia!

Teléfono de axuda 016

FONTE: enfemenino.com

O curto de hoxe é... BIOMEDICINA.

 De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconciencia.com

De maior quero ser científica é unha das accións vinculadas á iniciativa de divulgación científica Científicas en Biomedicina, unha carreira de fondo. O principal obxectivo deste proxecto é achegar á sociedade a investigación biomédica, tecnolóxica e innovadora realizada por mulleres.

De maior quero ser científica é unha serie de dez curtos audiovisuais nos que unha moza científica e a súa filla conversan, dando a coñecer a través de situacións cotiás o perfil de diferentes profesionais da biomedicina.

O curto de hoxe fálanos da INVESTIGACIÓN CLÍNICA.

En próximos días máis!

FONTE: mujeresconciencia.com

Un  ano máis, e xa é un clasico, Gadis lanzou hoxe o seu novo vídeo de "Vivamos como galegos " que leva por título " Por un futuro á galega". Un vídeo no que se defende a vida que levaron sempre os galegos e a loita por un futuro no que os galegos sigan mantendo o seu espírito.

"Dille a un galego que non pode e levarás unha sorpresa”, "pronto veredes a misión espacial galega", "o futuro á galega vai ter moitas cousas boas" e  "seguiremos sendo morriñentos sen fronteiras" son algunhas das frases que deixa a protagonista neste entrañable vídeo.

Que teremos o próximo ano?

Cambio de hora / Imaxe:es.paperblog.com

Na madrugada desta noite, xa domingo, cambiamos a hora. Os reloxos atrásanse unha hora, de modo que ás 3:00 volverán ser as 2:00.

O cambio horario obedece a unha directiva europea, 2000/84/CE, que afecta a todos os Estados membros da Unión e ten como obxectivo aproveitar mellor as horas de luz solar e, grazas a iso, consumir menos electricidade en iluminación.

Segundo estimacións do Instituto para a Diversificación e Aforro da Enerxía (IDAE), o potencial de aforro en iluminación en España polo cambio de hora pode chegar a representar un 5% do consumo eléctrico en iluminación, equivalente a uns 300 millóns de euros.

Quen queira, poderá durmir unha hora máis!

As primeiras deste outono / Imaxe: Víctor

Un ano máis os amantes dos cogomelos saímos a percorrer os montes na procura deste fantástico tesouro agochado.

Na tarde de onte fixen a primeira saída deste outono. Apañei só dúas especies: a primeira e máis abondosa foron os níscalos ou robellóns (Lacatarius deliciosus) e da segunda só uns poucos boletus (Boletus aereus).

Non estivo mal! Gocei da natureza e aínda trouxen algo para a cea!

Iso si, se decidides ir na súa procura sempre ide acompañados dunha persoa que coñeza este mundo da micoloxía, unha cesta e unha navalla. Nunca vaides por libre, é cando acontecen accidentes, pois non todas as especies son comestibles.

Viñen un chisco triste pois vin especies arrancadas, como se andivesen a patadas con elas. Se son son comestibles deixanse e non se estragan!

Para estudar e consultar, aquí tedes unha GUÍA.

Sede prudentes!

O azucre nos refrescos / Imaxe:buhomag.com

O azucre é un saborizante utilizado para mellorar a aceptación de certos alimentos como o iogur, o café, o chocolate ou mesmo algunhas froitas acedas. Pero a sociedade de consumo converteuno nunha das grandes ameazas para a saúde pública, tal e como revelou a Organización Mundial da Saúde (OMS). Javier Aranceta, médico e presidente do Comité Científico da Sociedade Española de Nutrición Comunitaria (SENC) responde a algunhas cuestións prácticas sobre este hidrato de carbono.

Canto azucre podemos consumir diariamente de forma segura?

A recomendación da OMS é non superar os 25 gramos de azucres engadidos, pero iso non inclúe os azucres (fructosa, por exemplo) presentes de forma natural en alimentos non procesados como a froita ou a verdura. Unha cucharita de café chea ten catro ou cinco gramos e unha sopeira entre 12 e 15 gramos. Un lata dunha coñecida marca de refrescos de cola ten 35 gramos, 10 máis do recomendado pola OMS.

Por que as bebidas azucradas e non a bolería industrial?

Os azucres presentes noutro tipo de produtos tamén están contemplados no informe da OMS, do mesmo xeito que tamén o están as graxas insaturadas ou o sal. O problema das bebidas azucradas e os refrescos é que a súa presentación líquida fainos menos conscientes de estar a inxerir un elevado contido de azucres.

Os zumes de froitas envasados son prexudiciais?

Depende. Os zumes naturais e aqueles que son 100% zume de froita espremida sen máis ingredientes non conteñen os chamados azucres libres. E non contabilizan no sumatorio dos 25 gramos diarios que a OMS marca como límite. É importante fixarse en que a etiquetaxe poña «sen azucres engadidos», porque en ocasións estes inclúense baixo os enunciado «azucres naturais» e á fin e ao cabo todos os azucres son naturais.

Hai diferenzas entre uns azucres e outros?

É unha crenza habitual pensar que os azucres morenos, de cana, panelas, mascabos, etcétera son menos prexudiciais, ou máis sans, para a saúde que os refinados ou brancos. Pero desde o punto de vista ao que se refire a OMS todos os azucres están ao mesmo nivel. Todos achegan 4 kilocalorías por gramo. Aínda que os azucres menos refinados teñen un pequeno valor engadido por conter elementos traza, como algunhas vitaminas ou minerais.

Como podemos reducir o consumo de azucre?

Lendo as etiquetas dos produtos que compramos e tratando de consumir alimentos cociñados en casa cuxo achegue de azucre podamos controlar. Os expertos sinalan que é importante fixarse na cantidade que indica o cadro de valor nutricional onde di: «hidratos de carbono, dos cales azucres», e fixarse no valor total, non na porcentaxe por cada 100 gramos.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

A revista Annals of Improbable Research fixo entrega dos premios Ig Nobel (tamén chamados os antinobel) que sempre destacan por ser as investigacións científicas máis absurdas, divertidas e curiosas do ano.

IG Nobel de Química

As malas prácticas de Volkswagen merecéronlle o Ig Nobel de Química, por resolver o problema das excesivas emisións contaminantes dos coches de forma automática, ao producir de maneira electromecánica menos emisións cada vez que se están probando os coches. Pois non, isto non ten nada de divertido se pensamos nas consecuencias.

FONTE: Revista Muy Interesante

Hoxe, 21 de setembro, celébrase o Día Mundial do Alzheimer 2016. A Enfermidade de Alzheimer é unha enfermidade dexenerativa das células cerebrais de carácter progresivo para a cal non existe recuperación. Lenta e inexorablemente, a enfermidade ataca as células nerviosas en todas as partes da cortiza do cerebro, así como algunhas estruturas circundantes, deteriorando así as capacidades da persoa de gobernar as emocións, recoñecer erros e patróns, coordinar o movemento e lembrar. Finalmente a persoa afligida perde toda a memoria e funcionamento mental.

Os primeiros síntomas psíquicos da Enfermidade de Alzheimer poden pasarse por alto xa que se asemellan aos sinais do envellecemento natural. Estes síntomas inclúen pequenas e imperceptibles perdas de memoria, perda da concentración, perda de peso sen explicación e problemas motrices, incluíndo dificultades leves para camiñar. Un indicio para diferenciar a Enfermidade de Alzheimer do envellecemento normal pode ser a incapacidade do paciente de comprender o significado das palabras.

Os factores xenéticos desempeñan unha función principal pero non ofrecen unha resposta completa no que respecta ao desenvolvemento da Enfermidade de Alzheimer. Tamén parece que os factores do medio ambiente exercen algún efecto.

Se queres coñecer máis sobre esta terrible enfermidade preme AQUÍ.

FONTE: alzeimer.info

Aínda sigo en León, como comentei hai algúns días. Desta vez quixen lembrar a miña infancia, xa que vivin entre os 8 e 9 anos nun pobo preto da capital: Matallana de Torio Estación.

Quixen ver o que lembraba da estación do FEVE (Ferrocarril de Vía Estreita), a casa onde vivín, o colexio..., e algo que daquela chaomume moito a atención, incluso chegou nun primeiro momento a sentir medo: entrar nas Cova de Valporquero. Por certo, conta meu pai que aínda estaban sin electrificar e que a falta de control sobre as mesmas deixou desperfectos considerables.

As miñas lembranzas foron bastante grandes, salvando o cremento da poboación, o control da Deputación das covas, que cumpriron 50 anos (1966) e a melloría das estradas.

Volvín ser un neno grande, compartindo o momento coa miña familia.

Anímovos a visitar esta espectacular cova e se queredes aventura tamén hai unha posobilidade espeolóxica trepidante.

Vista xeral das Médulas e preparándonos para a entrada ás galerias de Orellán / Imaxes: Nuria G. F.

Nesta fin de semana, visistando a unha filla en León, fixemos una saída familar ás Médulas. Situadas na comarca do Bierzo, ao noroeste dos Montes Aquilanos e xunto ao val do río Sil.

Foi una expoltación mineira aurífera romana que estivo activa durante uns 250 anos. Relamente foi un atentado ambiental da época onde para arrincar o ouro destas montañas empregaban un axente moi ecolóxico: a auga. O procedemento empregado era coñecido como "ruína montium", unha verdadeira obra de inxeñaría.

Cando cesou a actividade mineira quedou esta estampa avermellada con picudos farallóns e unha vexetación de carqueixas e castiñeiros, que fan unha paraxe de extraordinaria beleza.

Foron declaradas Patrimonio Mundial pola UNESCO en 1997.

Moi recomendable!

Hoxe comeza a VOLTA 2016, pero dun xeito especial, en Galicia e na miña terrra: Ourense.

Os números da proba “Ourense Termal-Madrid” asustan: 23 días de carreira, 21 etapas, 22 equipos, 198 ciclistas, 3.277 quilómetros de percorrido, unha caravana con 2.500 persoas acreditadas entre xornalistas e persoas de apoio, e un seguimento polos medios en máis de 150 países, con centos de millóns de espectadores potenciais.

A Volta a España máis ourensá (4 etapas) e máis galega (7 etapas) promete ser unha das máis espectaculares.

Toda a información tela premedo AQUÍ.

O primeiro que adoitamos pensar cando vemos unha bandeira multicolor como a da imaxe é que se trata do emblema do movemento gai en todo o mundo. Cabe a posibilidade de que esteamos equivocados, porque non é o único colectivo que ondea ao vento as cores do arcoíris.

Se contamos seis franxas de cores na orde vermella, laranxa, amarelo, verde, azul e violeta, estamos ante unha apoloxía da liberdade sexual, pero se contamos unha franxa máis de cor celeste, trátase entón da bandeira da paz (vermello abaixo) ou da bandeira en recordo do imperio inca (vermello arriba). Non son as únicas bandeiras que poden levarnos a erro: existe unha longa lista de estandartes que imitan a gama cromática do arcoíris.

A bandeira gai naceu para reivindicar do movemento homosexual en EE.UU., aínda que máis tarde fíxose extensible a toda a comunidade LGTB, que engloba as orientacións sexuais maioritarias (gais, lesbianas, bisexuais, transexuais) e tamén pretende incluír as menos coñecidas (pansexuales, intersexuales…). A bandeira foi ideada polo artista Gilbert Baker en 1978 a petición da organización da marcha do orgullo gai en California. O deseño de Baker inspírase, segundo din, na canción "Over the Rainbow" de Judy Garland.

A versión orixinal da bandeira tiña oito franxas, pero pouco despois suprimíronse as cores rosa e celeste debido á dificultade de produción. Cada tonalidade ten un significado: rosa: sexo; vermello: vida; laranxa: curación; amárelo: luz do sol; verde: natureza; azul: arte; celeste: harmonía; e violeta: espírito humano.

FONTE: Laura Martínez/revista Muy Interesante

A máis exacta, bela e angustiosa definición da finitude humana foi publicada por Jorge Luís Borges, sempre lúcido, na súa Nova refutación do tempo. O arxentino escribiu: “O tempo é a sustancia de que estou feito. O tempo é un río que me arrebata, pero eu son o río; é un tigre que me esnaquiza, pero eu son o tigre; é un lume que me consome, pero eu son o lume. O mundo, desgraciadamente, é real; eu, desgraciadamente, son Borges”. Ao ser humano sempre lle obsesionou medir o tempo; inventou magnitudes nun intento infrutuoso de controlalo ou de atrapalo, porque todos sentimos algunha vez, como Mario Benedetti, que necesitamos “ese tempo que outros deixan abandonado porque lles sobra ou xa non saben que facer con el”.

Existen evidencias arqueolóxicas da utilización de reloxos desde épocas moi remotas. Un reloxo solar atopado no Val dos Reis de Exipto ten máis de 3.000 anos de antigüidade e hai referencias que indican a existencia de mecanismos mesmo anteriores. A fabricación destes reloxos, que aínda poderían ser utilizados, non só demostra un coñecemento profundo de astronomía, senón tamén a necesidade humana de construír algo que transcenda. Que vaia máis aló da curta experiencia vital do propio construtor. Esta forma de idear é seguro compartida por William Daniel Hillis, inventor, matemático, enxeñeiro e un dos pensadores máis orixinais sobre o futuro que nos agarda. De feito Hillis atópase embarcado nun proxecto xigantesco: “para min pensar a longo prazo é pensar na traxectoria humana e que chegaremos a ser. Por iso o primeiro proxecto a longo prazo que fixen por min mesmo, e fíxeno para min, foi construír un reloxo que dura 10.000 anos”.

O reloxo, e as infraestruturas que necesita ao redor, aínda está en construción e non ten unha data precisa para a súa finalización. Poderiamos avalialo como a gran obra de enxeñería que é, cos metros de montaña furadas, as toneladas de aceiro, titanio e cerámica utilizadas ou os complexos mecanismos de precisión que require. Pero é a súa dimensión poética, enxeñería do espírito, o que de verdade fai vibrar a Danny Hillis, tal e como describiu na web do proxecto: “cando era un neno, a xente falaba do que pasaría no ano 2000. Durante 30 anos estiveron a falar do que pasaría entón, pero agora ninguén menciona unha data do futuro. O futuro foise reducindo ano a ano durante toda a miña vida. Creo que chegou o momento de comezar un proxecto a longo prazo que permita á xente superar esa barreira mental que lles fai pensar nun futuro cada vez máis curto”.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal abc

Bacteria E. coli / Imaxe:news.nationalgeographic.com

O teu corpo é un crisol microbiano, fogar de billóns de bacterias que che axudan a estar saudable e funcionar con regularidade. E desde hai décadas, os científicos demostraron a súa importancia cunha afirmación provocativa: os microbios do teu corpo superan ás túas células en dez a un.

Con todo, un novo cálculo indica que, en canto refírese á conta de células, é posible que haxa un empate.

Nun novo estudo divulgado en biorxiv.org, tres científicos liderados por Ron Milo, do Instituto de Ciencias Weizmann, determinaron que un home medio está composto de 30 billóns de células e contén ao redor de 40 billóns de bacterias, as cales residen, maiormente, no aparello dixestivo.

Noutras palabras, a conta celular do teu corpo está sempre a piques de superar ás bacterias. E ás veces faino... dependendo de cando recentemente te libraches duns cantos billóns tras unha evacuación intestinal.

FONTE: ngenespanol.com

A tapa de polbo máis grande do mundo / Imaxe: Jesús Regal/Faro de Vigo

Coincidindo co domingo do Monte, coma todos os anos, na miña terra (Carballiño-Ourense), celébrase a da 54ª edición da "Festa do Pulpo". Para quentar motores, onte,  e por sexto ano consecutivo repetiuse a faraza de elaborar a tapa de polbo máis grande do mundo na Praza Maior da vila. Os datos:

Tempo:18 minutos e 24 segundos.

O parto de madeira de piñeiro: 5,37 metros de diámetro, 7 centímetros máis que o usado o ano pasado.

O polbo: 750 quilos de cefalópodo.

Pulpeiros: 25.

O resultado védelo na fotografía superior. Iso si, despois repartiuse en 2000 racións, con pan de Cea e viño do Ribeiro.

Evento digno do libro Guinness dos Récords!

FONTE: Xornal Faro de Vigo

Sacarina / Imaxe:athleticperformance.es

A sacarina é unha alternativa á que recorren infinidade de persoas en todo o mundo, aquelas que por coidar a liña ou por prescrición médica non queren ou non deben consumir azucre. Con todo, a pesar da súa gran popularidade e a ser un dos edulcorantes sintéticos máis antigos, pouca xente coñece as súas auténticas orixes. Probablemente sorprenderache saber que foi un “atentado” contra a hixiene nun laboratorio o que serviu para descubrir este produto.

O home que descubriu a sacarina foi un químico ruso chamado Constantin Fahlberg, nacido en decembro de 1850. A finais do século XIX, concretamente en 1879, Fahlberg desenvolvía a súa actividade profesional en Estados Unidos, na recentemente inaugurada Universidade John Hopkins (Baltimore, Maryland). O mozo científico traballaba no laboratorio de Ira Remsen, considerado por moitos co-inventor da sacarina a pesar de que o seu nome non aparecería na patente.

O día clave do gran achado, Fahlberg estivera buscando posibles derivados do alcatrán de hulla. Como calquera outra xornada regresou a casa para cear tras finalizar as súas tarefas. Cando deu unha dentada ao pan que había sobre a mesa tivo a impresión de que o seu sabor era extrañamente doce. Pediu á súa esposa que o probase, pero ela non percibiu nada estraño no seu anaco. A lámpada acendeuse nese preciso instante sobre a cabeza do químico: o edulcorante non estaba no pan, senón nas súas mans.

Efectivamente, Constantin Fahlberg descubriu a sacarina porque sentou a cear sen lavarse as mans. Demostrando un encomiable espírito científico non se asustou por inxerir unha sustancia descoñecida e talvez perigosa, senón que se apresurou a analizar e descubrir de que se trataba exactamente. Ao entender o enorme potencial do ácido anhidroortosulfaminebenzoico non dubidou en rexistrar a patente en varios países... unicamente ao seu nome e excluíndo ao seu compañeiro Ira Remsen, que montou en cólera cando coñeceu a noticia. «Fahlberg é un lercho. Prodúceme náuseas escoitar o meu nome na mesma frase que o seu», chegou a dicir.

 Dous anos máis tarde, Fahlberg comezou a producir sacarina nunha fábrica en Alemaña. Aínda que a súa popularidade non terminou de dispararse ata tempo despois da súa morte, as vendas do edulcorante reportáronlle zumentos beneficios. Un descubrimento accidental que chegou ata os nosos días, unhas veces envolvido en polémica, outras eloxiado mesmo polos seus posibles efectos anticanceríxenos. E todo porque unha noite, quizá con demasiada fame para cinguirse ao protocolo, un científico decidiu deixar de lado os seus modais e cear sen lavarse as mans.

FONTE: Bitácoras/xornal abc

Cumpre este blog 9 anos de vida. Comenzou alá polo 5 de agosto de 2007 e dende aquela pasaron moitas cousas que se resumen nos seguintes datos:

Visitas ata hoxe: 216.744

Visitas no último ano: 50.809                       

Promedio mensual: 4.234 visistas/mes

Nº artigos publicados no último ano: 402

Promedio mensual:  33 artigos/mes

Visitas ata agosto de 2015: 165.935

Visitas ata agosto de 2014: 137.408

Visitas ata agosto de 2013: 117.568

Visitas ata agosto de 2012: 89.980

Visitas ata agosto de 2011: 56.615

Visitas ata agosto de 2010: 20.746

Visitas ata agosto de 2009: 13.780  

Visitas ata agosto de 2008:   5.588  

A todos e todas moitas grazas, pois sen vós esto non tería ningún sentido. Seguirei traballando sempre que estedes detrás.

Encephalartos woodii no KEW Royal Botanical Gardens / Imaxe: npr.org/Andrew McRobb/RBG Ke

O ser vivo máis solitario do mundo é unha cícada, un tipo de planta moi estendida durante a era dos dinosauros, que se descubriu en África en 1895. Parécese a unha palmeira e pode acadar unha altura de 6 m. Segue vivo, pero aínda non se atopou outro exemplar da mesma especie (Encephalartos woodii) para poder proceder á polinización (estas árbores necesitan tamén unha parella para reproducirse). Está en Londres e, segundo National Geographic, hai máis de cen anos que non sabe o que é o sexo.

FONTE: Escuela de Robisones/Verne/Xornal El País

Proceso de desenvolvemento do Vanguard 1 / Imaxe:dd1us.de

O obxecto humano máis antigo que aínda se atopa en espazo é o satélite Vanguard 1, que se lanzou en 1958 desde Cabo Cañaveral. Era o cuarto satélite que o ser humano poñía en órbita, e o primeiro que facía uso da enerxía solar. O seu transmisor deixou de enviar sinales seis anos despois do lanzamento, pero a día de hoxe continúa dando voltas á Terra. No ano 2009 alcanzou as 200.000 voltas ao noso planeta, o que supón unha distancia duns 10.000 millóns de quilómetros. Só as sondas Pioneer e Voyager percorreron máis distancia que o Vanguard I.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

Gregorio Allegri e Mozart / Imaxe:luccamusica.it

O Miserere mei Deus do compositor italiano Gregorio Allegri (Roma, 1582-1652) compúxose na década de 1630 para o Papa Urbano VIII. Non se permitía a súa transcrición nin a súa interpretación fóra da Capela Sixtina, onde se tocaba cada ano. Coñecíanse tres intentos non moi exitosos de pasar a melodía a partitura ata que un Mozart de 14 anos escoitouna e ao día seguinte transcribiuna de memoria. En lugar de excomulgarle, o papa Clemente XIV ordenoulle cabaleiro da Orde da Espuela de Ouro.

FONTE: Escuela de Robisones/Verne/Xornal El País

O Everest / Imaxe:irispress.es

O Everest é probablemente a montaña máis coñecida. Ten unha altura de 8848 metros sobre o nivel do mar e atópase no Himalaya, Asia, marcando con rotundidade a fronteira entre Nepal e China. Esta montaña bautizada así en honra de George Everest, o xeógrafo galés, polos seus estudos, presenta un dos climas máis extremos do planeta, con temperaturas tan frías que poden variar entre os -20 (no verán) e os -70 ºC (no inverno).

FONTE: Revista Muy Interesante/Natureza

Novo vídeo promocional do pobo de A Guarda e nova páxina de turismo:AQUÍ

Presumindo de pobo!

Lembrades a película INTERESTELAR?  Unha película de ciencia ficción estadounidense de 2014, dirixida por Christopher Nolan? Nela preséntase un equipo de astronautas que viaxa a través dun buraco de verme en busca dun novo fogar para a humanidade. Interstellar gañou o Óscar aos mellores efectos visuais.

Pois ben detrás desta película estivo o físico teórico Kip Thorne, sendo produtor executivo e participou como consultor científico. No vídeo superior tedes precisamente a Thorne explicando aspectos da citada película.

Actualmente Thorne traballa nunha nova idea para outra película que está a bosquexar xunto aos seus colegas Stephen Hawking e Lynda Obst. E, aínda que non quere dar moitos datos respecto diso, seguro que desas cabezas sairá algo sorprendente. Non pode ser doutra forma en alguén que non concibe pasar un só día “sen tentar comprender algo ou inventar algo. É a esencia da vida”

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País/

Cultivo do arroz / Imaxe:footage.framepool.com

O arroz  (Oryza sativa) non necesita crecer na auga, pero como pode sobrevivir este tipo de cultivo, faise así para controlar as malas herbas e outras pragas, conseguindo mellores colleitas.

O arroz é esencialmente un tipo de herba. É unha planta anual e medra ben na auga. Cando se cultiva en terra firme outras herbas e malas herbas poden superar ao arroz e reducir drasticamente os rendementos de campo e calidade. Non hai herbicidas que podan matar selectivamente outras herbas sen matar arroz. A inundación controlada de campos de arroz é un medio moi eficaz de control de malas herbas e arroz florece na auga.

O arroz é o segundo cereal máis producido no mundo, tras o millo.

FONTE: Escuela de Robisones/Verne/Xornal El País

Detalle dun pantalón vaqueiro / Imaxe: abc.es/recreo

Non é sinxelo atopar unha peza de vestir máis universal que os pantalóns vaqueiros ou “jeans”. Non pasaron de moda desde que foron inventados por Levi Strauss durante o século XIX, sabendo adaptarse ás tendencias e as necesidades de cada época. Pero a pesar da súa lonxevidade, é posible que haxa cousas que aínda non saibas sobre eles. Por exemplo, por que hai pequenos botóns de cobre nas costuras dos seus petos?

A resposta atopámola no blog Elite Daily. Quizá escoitases algunha vez que os vaqueiros se concibiron orixinalmente como peza de traballo: profesionais como os mineiros necesitaban pantalóns moi resistentes que aguantasen as súas esixentes xornadas laborais. A tea dos “jeans” garantía ese aguante, pero as posturas e os esforzos realizados durante as tarefas terminaban provocando que as costuras rompesen en pouco tempo.

Foi un xastre chamado Jacob Davis quen se dirixiu a Levi Strauss en 1872 para propoñerlle unha solución: remaches, auténtico nome deses botoncitos que podes atopar nos petos dos teus vaqueiros. Situados estratexicamente nos puntos de tensións e tensión, os remaches multiplican a resistencia e durabilidad da peza. Davis e Strauss decidiron patentar xuntos a técnica, que se converteu en selo de identidade desta clase de pantalóns.

No blog oficial de Levi Strauss & Co. tamén nos contan outras curiosidades sobre partes das túas “jeans” que talvez che pasaron desapercibidas. Non é casualidade, por exemplo, que o fío das costuras sexa laranxa: conta a lenda que se escolleu esta cor precisamente para que combinase co de remáchelos. En todo caso, non é posible confirmalo de certo debido á gran cantidade de documentación perdida nun incendio nas oficinas da compañía en 1906.

O que si sabemos é por que hai un pequeno peto a un dos lados dos nosos pantalóns, xusto sobre o peto principal. Unha vez máis, Levi Strauss demostrou ser sensible ás necesidades dos seus clientes, deseñando este “extra” para que os traballadores puidesen gardar alí os seus reloxos durante a xornada laboral. Como podes observar, detrás da aparente sinxeleza duns vaqueiros hai moitas horas de traballo e estudo de mercado.

FONTE: Xornal abc/recreo

Dron / Imaxe:haber.sol.org.tr

En termos legais, un dron é unha aeronave pilotada por control remoto. Pero a Axencia Estatal de Seguridade Aérea (AESA), organismo que depende do Ministerio de Fomento e responsable de regular a utilización destes dispositivos, só estima como tales aos drons que teñen un uso comercial ou profesional. En cambio, se un dron está destinado só a un emprego deportivo ou de recreo, considéraselle "aeromodelo" e, por tanto, réxese baixo a súa normativa. É dicir, a regulación actual de drons aplícase no caso de que o dispositivo utilícese de forma profesional para traballos técnicos ou científicos.

Para un uso recreativo dos drons non hai unha normativa específica, senón máis ben unha serie de recomendacións da AESA que inclúe os seguintes puntos:

- Manter contacto visual permanente co dron.

- Altura máxima de voo: 120 metros.

- Saber voalo con seguridade.

- Utilizalo só en zonas adecuadas, como áreas de voo de aeromodelismo ou lugares despoblados.

- Ter en conta que os danos que poida causar o dron son responsabilidade de quen o pilota.

Así mesmo, hai que ter en conta certas limitacións importantes ao voar un dron:

- Non é posible voalo de noite.

- Non se poden sobrevoar núcleos urbanos nin concentracións de xente como praias, parques, concertos...

- Non hai que voalo preto de aeroportos ou aeródromos.

- Non se pode voar en zonas aéreas prohibidas, rexións de uso militar ou infraestruturas críticas, como centrais nucleares ou eléctricas.

- Non se permite voar en áreas onde se realicen voos a baixa altura doutras aeronaves, como parapente, aeromodelismo ou paracaidismo.

Se non se teñen en conta estas recomendacións, poderíase incorrer en imprudencia grave penada con multas de ata 225.000 euros, sen esquecer que a responsabilidade final -e- por tanto, a responsabilidade civil por danos a terceiros- é de quen estea manexando o dron.

FONTE: Revista Consumer/Tecnoloxía

Verán / Imaxe: eicolorincolorado.es 

Esta noite comeza o verán 2016, exactamente ás 22:34 (horario UTC). En España, terá lugar exactamente ás 00:34, hora peninsular, polo tanto xa martes día 21.

Esta estación durará 93 días e 15 horas, e rematará o 22 de setembro co comenzo del otoño, exactamente ás 16:21, hora oficial peninsular

O comezo das estacións vén determinado polo momento en que a Terra se atopa nunha determinada posición ao redor do sol.

Este ano hoxe, 20 de xuño, producirase por tanto o solsticio de verán, momento en que o eixo da Terra estará o máis orientado cara ao Sol. É neste momento cando o Sol alcanza o cenit ao mediodía sobre o trópico de Cancer e no solsticio de inverno alcanza o cenit ao mediodía sobre o trópico de Capricornio.

Veremos que tempo nos depara este verán!

O xenial humorista Davila (Luis Davila, Pontevedra-1972), publica hoxe no xornal Faro de Vigo esta viñeta, na que trata o mal tempo que estamos a padecer, cando está a piques de entrar o verán (día 20, ás 22:34 horas).

Os danos que está a causar no turismo e sobre todos nos negocios de roupa son considerables.

Bueno, pero como di o refrán: Nunca choveu que non escampase!

Comunicación entre cans e humanos / Imaxe:www.enbuenasmanos.com

Moitas foron as teorías achega da orixe da domesticación dos cans. Agora, unha nova investigación internacional, liderada por científicos da Universidade de Oxford (Reino Unido) situou de forma paralela a relación entre o ser humano e o can dando a razón as teorías expostas anteriormente, isto é, a orixe da amizade entre cans humanos comezou á vez no leste e oeste de Eurasia a partir de dúas poboacións separadas de lobos.

"As análises xenéticas e arqueolóxicas demostran que é necesario reconsiderar o número de veces que os cans foron domesticados de maneira independente. Talvez a razón pola que aínda non houbo un consenso acerca de onde foron domesticados os cans por primeira vez é porque todo o mundo tivo algo de razón", explicou un dos autores do traballo.

Para chegar a esta conclusión, os expertos compararon datos xenéticos de fósiles, reconstruíndo a historia evolutiva dos cans secuenciando o xenoma dun can de tamaño medio duns 4.800 anos de antigüidade, cuxos restos foron achados na pasaxe funeraria de Newgrange en Irlanda, e comparándoo con ADN mitocondrial de 59 cans antigos que viviron entre 14.000 e 3.000 anos xunto á firma xenética de máis de 2.500 cans modernos, descubrindo que os cans se domesticaron dúas veces e non unha como se pensaba ata agora. A orixe de ámbalas domesticacións, antes da chegada da agricultura, procedería de dúas poboacións separadas de lobos, xa extintas.

"Así obtivemos a evidencia xenética e arqueolóxica de que os cans foron domesticados en realidade dúas veces. Os cans foron domesticados en ambos os lados do Vello Mundo. Daquela a poboación do leste dispersouse xunto aos humanos cara ao oeste fai entre 14.000 e 6.400 anos,e dalgunha maneira substituíu aos cans que xa vivían en Europa", aclara o investigador.

Desta forma, os primeiros cans xurdirían en Europa hai máis de 15.000 anos e á súa vez en Asia oriental, hai máis de 12.500 anos.

O estudo foi publicado na revista Science.

FONTE: Revista Muy Interesante/Ciencia

As enfermidades raras son aquelas que teñen unha baixa incidencia na poboación. Para ser considerada como rara, cada enfermidade específica só pode afectar a un número limitado de persoas. Concretamente, cando afecta a menos de 5 de cada 10.000 habitantes.

Con todo, as patoloxías pouco frecuentes afectan a un gran número de persoas, xa que segundo a Organización Mundial da Saúde (OMS), existen preto de 7.000 enfermidades raras que afectan ao 7% da poboación mundial. En total, estímase que en España existen máis de 3 millóns de persoas con enfermidades pouco frecuentes.

Por esta razón, calquera persoa pode sufrir unha patoloxía pouco frecuente, en calquera etapa da vida, aínda que sempre é máis impactante nun neno e sobre todo cando nace con ela.

Este vídeo pretende a sensibilización sobre elas. Creado para a Fundación Mehuer a partir dunha idea orixinal da axencia creativa "Crepes&Texas" e baixo a dirección do actor, produtor e director Emilio Aragón.

Esta noite adiantaremos o reloxo 1 hora / Imaxe: 20minutos.es

O horario de verán iniciarase ás 2h da madrugada (hora peninsular) de mañá, domingo 27 de marzo, momento en que os reloxos adiantaranse unha hora, e durará ata as 3h da madrugada (hora peninsular) do domingo 30 de outubro,momento en que os reloxos se atrasarán unha hora, volvendo ao horario de inverno.

Unha hora menos de sono!

Elsa luciando a súa medalla / Imaxe: galiciasuroeste.info

Hoxe, nun día centrado no DÍA DA MULLER, escollo unha das miñas alumnas: ELSA PENA VICENTE, para amosar o esforzo e a recompensa acadada o pasado sábado, 5 de marzo, ao proclamarse Campiona Galega dos 1000 metros lisos de pista cuberta.

Estás marcando un  camiño impresionante. Parabéns!

Cando no mundo conmemórase hoxe o día internacional da muller, poucos saben ou lembran a sanguenta orixe que ten a data, a cal lembra un tráxico feito que conmocionou á opinión pública mundial.

A conmemoración do Día da Muller nace dunha historia sanguenta, onde o abuso, a explotación e a impunidade causou a morte de 146 mulleres, algunhas queimadas e outras mortas porque se arroxaron ante o temor das chamas. Este día non conmemora a diplomacia de mulleres adiñeiradas, amables, de boa familia, que coa súa paixón lograron cambios na sociedade que lles permitisen máis dereitos. Este día conmemora ás revolucionarias pioneiras, as indignadas, as migrantes e as que pedían maior equidade na vida conxugal e en laboral. As que demandaban ser máis muller.

Varios fitos marcan este día: un levantamento de mulleres rusas, unha ocupación de traballadoras neoyorkinas, unha protesta de mulleres de Manhathan e unha conferencia internacional de mulleres en Dinamarca.

O tema de 2016 para o Día Internacional da Muller é "Por un Planeta 50-50 en 2030: Demos o paso para a igualdade de xénero".

Ningún outro mundo é posible e moito menos "mellor", sen as ideas, a coraxe, a forza e a organización das mulleres.

"Cada bágoa é tan única como un copo de neve. É algo moi persoal", afirma o fotógrafo Maurice Mikkers, creador do proxecto "Imaginarium of Tears", concibido para fotografar bágoas baixo o microscopio.

Igual que unha pegada dactilar!

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

James Isaac, xunto ao seu can Mahe no hospital / LOUISE GOOSSENS/CCDHB

Xa non me quedan palabras para describir a lealdade dun can cos seus amigos e amigas. A linguaxe falada queda curta para expresar estes sentimentos. A súa dedicación non ten límites nin condicións.

O último caso saíu publicado a semana pasada. Trátase da historia de James Isaac, un neno autista que se apoia nun can labrador negro alá onde vai. James rexeita a mirada e o contacto físico dos seus pais, pero non o de Mahe, o cal fai de intermediario entre a familia e el. 

James tampouco falou nunca. A confianza e seguridade que necesita para non saír correndo a causa do pánico que lle producen as situacións sociais proporciónallas Mahe. Para este can non existe outra persoa no mundo máis importante que James. E para James, non hai ninguén máis importante que Mahe.

Recentemente, James foi ingresado no hospital para nenos de Wellington en Nova Zelandia. A razón é determinar a causa duns ataques que sofre, os cales lle tiveron ingresado durante uns días. Cando lle anestesiaron, pouco antes de perder a conciencia, Mahe miráballe preocupado e acariñáballe co fuciño suavemente. Estivo ata que xa non lle deixaron máis. "Só miraba a James e parecía realmente preocupado ", declarou a súa nai Michele Isaac.

Pero a preocupación do can ía máis aló do neno. Mentres a nai esperaba a que terminasen as probas que lle estaban realizando, non podía controlar a súa ansiedade. Sufría demasiado ao ver ao seu fillo loitando. Entón, o intelixente Mahe sentou ao seu lado para tranquilizala. E conseguiuno.

Mahe, xunto a James Isaac no hospital. Unha vez que James foi trasladado a unha habitación, Mahe, que significa "agasallo de Deus" botouse co seu mellor amigo, case encima del. Cando o persoal médico tratou de separalos, Mahe negábase a abandonar a habitación. Alí pasaron as horas xuntos, en contacto físico o un co outro. Facendo o que mellor saben facer: quererse. 

O día a día desta familia mellorou moito desde que Mahe integrouse como un membro máis. James adoitaba correr de pánico en calquera dirección ata que o can apareceu nas súas vidas. Mahe está adestrada para asistir a James e van atados por un arnés cando saen á rúa. Así, se sae despavorido, Mahe pode sentar e deterlle para que non poña en perigo a súa vida se corre cara a unha estrada todo descontrolado. 

Os lazos que os nenos autistas e persoas con outras necesidades establecen cos animais non son algo novo aínda que nunca deixan de sorprendernos. Trátase dun lazo indestructible que se crea entre especies, proporcionando aos nenos o afecto e a comprensión que moitos humanos non sabemos darlles. En certo sentido é algo máxico e inexplicable. 

Porque os cans non teñen prexuízos nin son celosos do seu tempo. Aman a quen os coida e failles compañía. Para eles a manda está por encima de todo e non hai peor castigo que separalos dos seus amigos. A superficialidade humana non ten oco na mente desta especie coa que temos unha alianza desde hai máis de 20.000 anos.

FONTE: Yo, mono/Pablo Herrero/Xornal El Mundo 

Caretas / Imaxe:fiestaycaramelos.es

Como marca o calendario, eso si adiantado con respecto ao ano pasado, chega o ENTROIDO, termo propio do rural, ou carnaval, máis propio de vilas e cidades. Tempo de lecer e de certas licencias que non se premiten no resto do ano.

Uns días de descanso, polo que non volveremos ás aulas ata o xoves, día 11. Despois, traballo pois a 2ª avaliación xa está na metade da súa duración e os resultados apremian.

Divertídevos!

Mural da Paz / Imaxe: chilsemania.blogspot.com

Hoxe, día  30 de  xaneiro, celebrase o Día Mundial da Paz. Nesta data  conmemórase o asasinato de Gandhi,  personaxe  que destacou por  ser  un líder  da non violencia curiosamente nunha loita revolucionaria (caso único de tódolos tempos). 

No vídeo superior tedes un tema de Abraham Mateo Chamorro (San Fernando-Cádiz, 1998), máis coñecido como Abraham Mateo.

Empezou a interesarse polas cuestións humanitarias no seu IES  tras  coñecer o traballo  de Unicef. Máis  tarde e grazas a  súa carreira  artística  tivo a ocasión de colaborar en  concertos  e  galas. En canto tivo ocasión   quixo ir máis lonxe  e xunto coa  súa  discográfica  fixo  este  vídeo  doando  os beneficios xerados  polas  reproducións deste tema, firma de  discos etc . 

A canción trata de demostrar  que  todos podemos  contribuír  dun ou outro xeito  e mostrar solidariedade  cos afectados polos  conflitos.  

Pon a túa parte!

O xenial Gogue (José Ángel Rodríguez López, O Grove-1953), plantexa hoxe na súa viñeta diaria do xornal Faro de Vigo, unha das moitas novedades entre os representantes do pobo no Congreso dos Deputados; concretamente "as rastas" do Deputado por Podemos Alberto Rodríguez, elexido por Santa Cruz de Tenerife, de 33 anos e técnico superior de química ambiental.

Os tempos cambian!

Na próxima Volta Ciclista a España 2016, Galicia ten un protagonismo especial. Das 21 etapas de que consta, 6 discorren integramente na nosa terra, e a 7ª aínda ten a súa saída en territorio galego. Pero non só iso é importante, xa que o comezo da mesma é en Ourense, preto da miña casa, concertamente no Balneario de Laias.

A súa celebración será entre o 20 de agosto e o 11 de setembro.

Se queres coñecer o recorrido íntegro so tes que premer AQUÍ, aínda que no vídeo superior tes unha primeira aproximación.

Un aliciente máis para vela e tamén outra forma de dar a coñecer o noso país polo mundo mundial!

Co tempo que temos, vano ter complicado!

Así o recolle o xenial  Davila (Luis Davila, Pontevedra-1972), na súa viñeta diaria no xornal Faro de Vigo de onte. Pero bueno, seguro que os cativos póñenlle mellor cara ao abrrir os regalos.

Que os Reis deixen moitas cousas nas vosas casas!

Só, os meus mellores desexos para un feliz Ano Novo cheo de moita satisfaccións e emocións… Todo o demais podedes agregalo ao voso gusto.

VÍCTOR

Os meus mellores desexos, tanto para os seguidores deste blog, coma para as vosas familias, nestas datas tan entrañables.

Bo Nadal!

VICTOR

“Espertar” é o vídeo deste ano 2015 de Nadal de Camprofrío, que cambia a tónica de humor de anos anteriores. "Creme que hai demasiadas cousas cada día polas que merece a pena abrir os ollos, levantarse e saír a vivir", di o personaxe central, un home que esperta do coma e ao que a súa dona, vaille mostrando o que ocorreu mentres el estaba ausente.

Emotivo!

Chegou o día! Despois de recoller as temidas notas, con algunha que outra sorpresa e a correspondente bronca na casa, chegaron as VACACIÓÓÓÓÓNS!

Nada de madrugar, nada de libros e de profes... e moito de festa!

Iso si, por un tempo limitado, xa que o xoves, día 7 de xaneiro toca volver á rutina, pero será xa outro ano, o 2016.

Boas vacacións a tod@s!

Os personaxes de Floreano e Monchiña do humorista gráfico Gogue (José Ángel Rodríguez López, O Grove-1953), falan hoxe de ciencia.

Esta é a viñeta do xornal Faro de Vigo de onte.

Continuando con exemplos de películas que foron rodadas nun espacio natural, sendo este un dos protagonistas principais, realzando á mesma, falaremos hoxe de “ Os descendentes" do director Alexander Payne, película do ano 2011.

"Os descendentes" conta a historia dun avogado que vive en Honolulu e é o único fiduciario de 25.000 hectáreas de terras virxes da illa de Kauai onde queren facer unha urbanización turística. Foi filmada en fermosas localizacións do estado de Hawai.

Interesante comedia dramática!

FONTE: Recista Consumer

Cada 1 de decembro, Día Mundial de Loita Contra a SIDA, persoas de todo o mundo suman esforzos para xerar unha maior conciencia do que supón o VIH/SIDA e mostrar solidariedade internacional ante a pandemia. Calcúlase que hai en España entre 130.000 e 160.000 persoas con VIH, unhas 7.000 en Galicia, e case un terzo non o saben.

Pero realmemente coñecemos que é esta enfernidade? Vexamos... 

 Que é a SIDA?

A sida é unha enfermidade transmisible producida por un virus que coñecemos por "VIH" (Virus da Inmunodeficiencia Humana). Preséntase cando o virus destruíu as defensas do organismo ata tal punto que facilita a aparición de infeccións oportunistas e dalgúns tipos de cancro. Ao entrar o virus no corpo, xeralmente non aparece ningún síntoma de enfermidade ou estes son moi inespecíficos. Pero as persoas infectadas polo virus producen anticorpos fronte a este e estes poden ser detectados no seu sangue mediante unha análise. Non obstante, é necesario que pasen anos ata que aparezan infeccións oportunistas ou determinados cancros, asociados á infección por VIH, momento no que dicimos que a persoa con VIH ten sida. Por agora a infección por VIH non ten un tratamento curativo eficaz, pero existen tratamentos que frean a actividade do virus e na maioría dos casos permiten ás persoas vivir moitos anos sen complicacións graves. Aínda así hai que recordar que a sida é unha enfermidade moi seria, potencialmente mortal e que na maioría dos contextos, é frecuente causa de exclusión e discriminación.

Como se transmite o VIH?

O VIH transmítese por:

• Relacións sexuais con penetración vaxinal, anal e oral sen preservativo.
• Compartindo un obxecto punzante sen esterilizar que estivese en contacto con sangue infectado: xiringas, agullas, instrumentos para acupuntura, tatuaxes, piercing, etc.
• E dunha nai con VIH ao seu fillo/a durante o embarazo, o parto ou a lactación.

Non se detectou transmisión a través dos seguintes mecanismos:

• Aire, auga
• Bicos, a brazos, darse a man ou tocarse
• Picaduras de insecto ou mosquitos.
• Saliva, suor, bágoas.
• Convivencia habitual no fogar, traballo e na escola.
• Doar ou recibir sangue en países onde estea axeitadamente controlado.

A transmisión/adquisición da infección depende polo tanto do comportamento de cada persoa, aínda que o devandito comportamento está á súa vez condicionado por cuestións sociais e culturais que fan que algunhas sociedades, grupos de poboación e individuos se encontren nunha situación de maior vulnerabilidade á transmisión do virus. A desigualdade entre homes e mulleres, a discriminación que sofren algúns colectivos, o estigma das persoas afectadas ou a pobreza son factores determinantes na aparición e repetición destes comportamentos que poñen en risco as persoas.

FONTE: somospacientes.com e madrid.org

Neira Vilas cun exemplar de Memorias dun neno labrego / Imaxe:ccaa.elpais.com

A lingua galega está de loito. Morreu Xosé Neira Vilas aos 87 anos de idade.

Nacera en Gres (Vila de Cruces) Pontevedra, en 1928. É membro numerario da Real Academia Galega, Doutor Honoris Causa polas universidades da Coruña e da Habana, e Fillo Predilecto do Concello de Vila de Cruces. Entre outros galardóns recibiu a Medalla Castelao, o Pedrón de Honra, o Premio Trasalba. Premio da Crítica Española (novela en galego) e Premio da Crítica Galega (ensaio). É un dos escritores clásicos da literatura galega.

Emigrou a Arxentina en 1949, onde fixo a carreira de Xornalismo. Foi Secretario Xeral das Mocedades Galeguistas, e Secretario da Comisión Organizadora do histórico Congreso da Emigración Galega. Casou coa escritora cubana, de ascendencia galega, Anisia Miranda, en 1957. Xuntos fundaron ese mesmo ano “Follas Novas”, editorial e distribuidora do libro galego no continente americano.
Colaborou na prensa galega de Buenos Aires e publicou nesa cidade o poemario Dende lonxe, en 1960, e a novela Memorias dun neno labrego, en 1961, ano en que Neira e Anisia van vivir a Cuba. Alí funda é dirixe a Sección Galega do Instituto de Literatura e Lingüística. Desempeña diversos traballos na administración, colabora na prensa, e exerce durante seis anos a xefatura de redacción da revista infantil Zunzún. Dende 1992 reside na súa parroquia natal, onde preside a Fundación que leva o seu nome. (A súa compañeira Anisia faleceu en 2009).

Da súa obra destaca:

Narrativa

MEMORIAS DUN NENO LABREGO (1961)
XENTE NO RODICIO (1965)
CAMIÑO BRETEMOSO (1967)
HISTORIAS DE EMIGRANTES (1968)
A MULLER DE FERRO (1969)
REMUÍÑO DE SOMBRAS (1973)
AQUELES ANOS DO MONCHO (1977)
QUERIDO TOMÁS (1980)
TEMPO NOVO (1987)
NA OUTRA BANDA DO MAR (1992)
PAPEIS (1992)
CONTOS DE TRES MUNDOS (1995)
O HOME DE PAU (1999)
RELATOS MARIÑEIROS (2003)
A FUXIDA DE MANUEL (2007)
ESPERANDO O LEITEIRO (2012)

Narrativa para nenos

CARTAS A LELO (1971)
O CABALIÑO DE BUXO (1971)
ESPANTALLO AMIGO (1971)
A MARELA TARAVELA (1976)
O CICLO DO NENO (1978)
CONTOS VELLOS PARA RAPACES NOVOS (1983)
DE CANDO O SUSO FOI CARTEIRO (1988)
CHEGAN FORASTEIROS (1993)

Poesía

DENDE LONXE (1960)
INQUEDO LATEXAR (1969)
POESÍA RECADADA (1994)
CANTAROLAS (1995)
DENDE GRES (2004)

Vilas deixa un importante legado ás nosas letras, do que forma parte Memorias dun neno labrego, a novela galega máis lida e traducida, e que eu persoalmente empreguei como libro de texto para o meu alumnado, a principios dos 80, cando se empezou a impartir o galeno na escola.

Descanse en paz!

Continuando con exemplos de películas que foron rodadas nun espacio natural, sendo este un dos protagonistas principais,realzando á mesma, falaremos hoxe de “Gorilas na néboa”, do director Michael Apted (1988)

A película está baseada na historia real da antropóloga estadounidense Dian Fossey e a súa loita por salvar aos gorilas nas montañas Virunga (en Ruanda e a República Democrática do Congo). O filme rodouse en varias localizacións de África, como o Parque Nacional dos Volcáns e Ruhengeri, ambos en Ruanda, así como en Zaire e en Kenia.

Entrañable!

FONTE: Revista Consumer

Cando visionamos unha película moitas veces non reparamos no escenario onde acontece, e deberíamos de facelo xa que, un espectacular espacio natural realza unha película ata o punto de convertese nun dos seus protagonistas principais.

Vexamos algún exemplo: “Memorias de África”

Esta película, do ano 1985, dirixida por Sydney Pollack, que levou o Óscar á mellor película de 1985 (levou seis figuriñas máis, entre elas á mellor fotografía), está baseada na novela autobiográfica homónima da escritora danesa Karen Blixen. O filme rodouse en Ngong Hills, no Val de Great Rift, ao suroeste de Nairobi (Kenia).

Espectacular!

Seguiremos con outras películas en próximos días.

FONTE: Revista Consumer

AE Aurigae and the Flaming Star Nebula /Jesús Manuel Vargas Ruiz-Maritxu Poyal Viúdez / apod.nasa.gov

A axencia espacial norteamericana NASA distinguiu, o pasado martes día11, como "foto astronómica do día" unha imaxe captada por unha parella de afeccionados á astrofotografía en Puerto Real (Cádiz). Trátase dunha imaxe captada polo gaditano Jesús Manuel Vargas Ruiz e a ibicenca, fincada en Cádiz, Maritxu Poyal Viúdez. Ambos levan dez anos tomando fotografías do ceo profundo desde varios puntos da provincia de Cádiz.

A imaxe recolle a nebulosa de emisión de estréla "AE Aurigae", coñecida tamén como "Estrela Flameante". Ese nome débese a que no seu interior, a estrela fai brillar intensamente os gases, fundamentalmente hidróxeno, polo que parece que estivese a arder. Estrélaa AE Aurigae, visible preto do centro da nebulosa, está tan quente que é azul, está a uns 1.500 anos-luz de distancia e esténdese uns 5 anos-luz.

Para a obtención da imaxe os astrofotógrafos empregaron un telescopio refractor sobre unha montura motorizada e unha cámara CCD que a través de filtros especiais (Hydrógeno Alpha, Hydrógeno Alpha, Osíxeno III e Xofre II) capta a luz os gases que emiten os obxectos de ceo profundo.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

GADIS non falta a súa cita anual!

Neste anuncio o protagonista para que presumamos de galegos é un can, un can de palleiro, un pastor galego. Vivamos como galegos!

Cada día superádesvos!

O xenial Davila (Luis Davila, Pontevedra, 1972), publica hoxe esta viñeta no xornal Faro de Vigo, incidindo no escándalo Volkswagen, que puxo no punto de mira á compañía alemá e desatou unha crise no sector do automóbil.

Falsear os límites das emisiones, non é só un engano aos propietarios deses vehículos, é un problema medioambiental que afecta directa e indirectamente a todos.

Todos somos afectados!

Embutidos e carnes vermellas / Imaxe: elpopular.pe 

O pasado luns, día 16, a OMS, fixo público un ditame no que un Grupo de Traballo de 22 expertos de 10 países clasificou o consumo de carne procesada como carcinógeno para os humanos (Grupo 1) e o de carne vermella como probablemente carcinógeno para os humanos (Grupo 2A).

A alarma está servida, pero que se entende por carne procesada?

Ese estudo considera carne procesada "calquera tipo de carne que foi transformada con sal, curación, fermentación, afumado, para mellorar o sabor e preservar o alimento". Isto inclúe salchichas, algunhas hamburguesas de carne picada e tamén embutidos, desde o peor chourizo ao mellor xamón. Aínda que a maioría destes produtos son de carne de vaca ou porco, este grupo tamén inclúe embutidos feitos con sangue, carne picada de ave ou vísceras.

E que se entende por carne vermella?

A OMS considera carne vermella a que provén do músculo dun mamífero, o que inclúe vacún, cordeiro, porco, cabalo e cabra.

Entón debemos de deixar de comer a carne vermella? Non, pois contén nutrientes esencias. O que si podemos é reducir o seu consumo, ampliando, pola contra, o de peixe, ou substituila por carne de polo, coello ou pavo.

En resumo, calma, e volver á dieta mediterránea, coa máxima variedade de productos, con moitas verduras, pescado e carnes blancas.

Os excesos sempre foron malos!

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Ás 3 será as 2 / Imaxe:lasprovincias.es

O horario vólvese a adaptar ao inverno na madrugada de hoxe, sábado 24 ao domingo 25. Ás 3 da madrugada serán as 2, por tanto teremos unha hora máis para durmir.

O cambio horario nos países europeos, en realidade, remóntase á segunda década do 1900. Alemaña foi o primeiro país que empezou a atrasar as agullas do reloxo para aforrar carbón durante a Primeira Guerra Mundial. A medida contaxiou rapidamente aos países veciños, aínda que España decidiu prescindir do cambio horario a partir dos anos 50. Volveuno a introducir definitivamente en 1973, como moitas outras nacións, con ocasión dunha circunstancia extraordinaria: a primeira crise do petróleo.

Nesta nova etapa do ano, haberá menos luz, anoitecerá antes e os días serán máis curtos. O obxectivo deste atraso de hora é o de reducir o consumo de enerxía e equiparar o comezo da xornada laboral coas horas de luz natural.

Aínda que os datos falan dun aforro do 5% (sobre 300 millóns de euros), o aforro real estímase en 0,5% sobre o consumo nacional dun país, mesmo hai un número relevante de publicacións que manteñen que o seu efecto é nulo ou ata negativo.

Cuestionable!

Hoxe comezan as clases en Secundaria no noso IES. A viñeta do humorista gráfico SANTY (Santiago Gutiérrez Gómez, A Coruña-1972) dalle un  toque diferente a este día.

Bo comezo de curso a tod@s!

Imaxe da nova aventura de Astérix e Obélix: "O papiro do César" / Imaxe: asterix.com

Os seguidores dos cómics de Astérix e Obélix estamos de boa sorte. A 36ª aventura dos carismáticos galos estará dispoñible o próximo 22 de outubro e contará cun novo vilán que dará moito que falar. O personaxe será Bonus Promoplús, un asesor de Xulio César obsesionado con erradicar a aldea de Astérix e Obélix e dos seus compañeiros irredutibles.

A aventura, "O papiro do César" tomará como referencia o libro histórico escrito por Xulio César “A Guerra das Galias” onde se narra a campaña levado a cabo polo militar romano no ano 58 a.C.

Un pouco de paciencia ata ese día!

Hoxe comezan as clases en E. Infantil e Primaria. O humorista gráfico Davila, (Luis Davila, Pontevedra, 1972) publica hoxe esta viñeta no xornal Faro de Vigo sobre o tema.

Paciencia para os profes nestes primeiros días!

A Volta a España 2015 comeza hoxe, sábado 22 de agosto, e rematará o domingo 13 de setembro de 2015. Contará con 21 etapas, cun percorrido total de ao redor de 3.357,1 quilómetros.

Un total de 22 equipos con 198 ciclistas sairán de Porto Banús, en Málaga, e loitarán polo prezado maillot vermello na chegada a Madrid.

Esta 70 edición, non pasará por Galicia, sendo a etapa máis próxima a número 16, o luns 7 de setembro, en Asturias, entre Luarca e a Ermida de Alba. Quirós.

Se queres estar ao día nesta proba, sobre percorridos, clasificacións..., só tes que premer AQUÍ.

Roubo de móbiles / Imaxe: comunidad.orange.es

En España existen 56 millóns de liñas de teléfono móbil e, de acordo cunha estatística recollida pola Secretaría de Estado de Seguridade, durante o último ano producíronse case 280.000 denuncias por roubos destes dispositivos. Isto equivale a un furto cada dous minutos.

A isto hai que sumar que hoxe en día o smartphone é moito máis que un simple teléfono. Nel gárdase todo tipo de datos persoais, de acceso ao correo electrónico e aos perfís de redes sociais, contrasinais, contas bancarias... En resumo, case toda a vida de cada persoa está nun destes dispositivos, polo que perdelo ou sufrir o seu roubo é unha gran faena.

Por fortuna, os dous sistemas operativos de móbil máis importantes do mercado, iOS de Apple e Android de Google, implementar medidas de seguridade nas súas opcións de configuración para minimizar o impacto que poida ter a perda ou roubo do smartphone.

Como recupero un móbil Android roubado ou perdido?

Os dispostivos Android contan cun servizo que posibilita localizar os móbiles e eliminar a información contida neles de forma remota. É o chamado Android Device Manager ou administrador de dispositivos.Para configurar este servizo no dispositivo Android, hai que seguir os seguintes pasos:

1. Ir ao menú de "Axustes" e tocar en "Seguridade".

2. Dar en "Administradores de dispositivos".

3. E seleccionar a opción "Administrador de dispositivos" para activala. Esta función permitirá diferentes opcións de seguridade, como localizar o dispositivo, cambiar o contrasinal de bloqueo de pantalla ou borrar todos os datos.

A partir dese momento, o teléfono poderá ser localizado a través da web de Administrador de dispositivos Android, en calquera navegador web. Dende este site poderase ver cal é a última situación coñecida do móbil e a súa última conexión, así como facelo soar, bloquealo ou eliminar os datos.

Como recupero o iPhone ou iPad perdido ou roubado?

Os dispositivos de Apple tamén teñen un sistema similar, que funciona en combinación coa app Buscar o meu iPhone. Para configuralo, débense seguir os pasos descritos a continuación:

1. Ir ao menú "Axustes" > "iCloud".

2. Introducir os datos do IDE de Apple.

3. Deslizarse pola pantalla ata que ver a opción "Buscar o meu iPhone" e entrar nela para activala.

4. A continuación, hai que descargar a app Buscar o meu iPhone dende a App Store e configurala tamén cos datos do IDE de Apple.

A partir dese momento, poderase localizar o iPhone ou iPad dende calquera navegador web, usando a páxina de iCloud e os datos de IDE de Apple. Facendo clic no punto que marca a situación do dispositivo, poderase facelo soar, borrar os datos ou poñelo en modo "perdido". O modo "perdido" do iPhone bloquea o dispositivo para que outras persoas non teñan acceso á información privada. Ademais, permite mostrar unha mensaxe personalizada (explicando que se perdeu o dispositivo, por exemplo) e un teléfono alternativo de contacto na pantalla de bloqueo. Mentres estea no modo "perdido", o iPhone ou iPad non mostrará alertas nin emitirá sons ao recibir chamadas, mensaxes ou notificacións.

FONTE: Revista Consumer

Coma todos os anos, na miña terra, en O Carballiño (Ourense) e coincidindo, sempre, coa Festa do Monte (segundo domingo do mes de agosto, día 9), a miña terra de adopción, celébrase a Festa do Pulpo, que iste ano chega á LIII edición.

Para quentar motores, o pasado luns, bateuse o récord coa tapa de pulpo á feira máis grande do mundo, é dicir unha talla XXL. Para que teñades unha idea. estes son os datos:

Tamaño do prato: 5,13 metros de diámetro

Cantidade de pulpo: 500 quilogramos

Pulpeir@s participantes: 20

Tempo invertido: 14 minutos e 31 segundos

Outros condimentos: 40 litros de aceite, 6 paquetes de sal e un de pimentón.

O bo do asunto é que deste prato saíron 1.200 racións que secomeron no lugar (Praza Maior), acompañadas de pan de Cea, viño do Ribeiro e tarta de chocolate.

Se queredes seguir o proceso deste récord, premede AQUÍ.

Cumpre este blog 8 anos de vida. Comenzou alá polo 5 de agosto de 2007 e dende aquela pasaron moitas cousas que se resumen nos seguintes datos:

Visitas ata hoxe: 165.935

Visitas no último ano:  28.527                      

Promedio mensual:  2.377 visistas/mes

Nº artigos publicados no último ano: 359 

Promedio mensual:  30 artigos/mes

Visitas ata agosto de 2014: 137.408

Visitas ata agosto de 2013: 117.568

Visitas ata agosto de 2012: 89.980

Visitas ata agosto de 2011: 56.615

Visitas ata agosto de 2010: 20.746

Visitas ata agosto de 2009: 13.780  

Visitas ata agosto de 2008:   5.588  

A todos e todas moitas grazas, pois sen vós esto non tería ningún sentido. Seguirei traballando sempre que estedes detrás.

Os freos de disco foron unha das primeiras innovacións tecnolóxicas que pasaron da Fórmula 1 aos utilitarios. Despois fixérono os metais lixeiros como o aluminio ou os cambios de marcha a través de mandos no volante. Centos de obxectos da nosa vida diaria beneficiáronse dos avances en coches de alta competición.

A fibra de carbono, un dos materiais cos que se constrúe a carrocería dos bólidos, é o elemento clave no que Mike Spindle, ex enxeñeiro de Fórmula 1, baseou a súa revolucionaria cadeira de rodas todoterreo. No ano 2000 decidiu aplicar esa tecnoloxía de última xeración nalgún obxecto da vida cotidiana. Xunto ao seu equipo púxose en marcha para descubrir de que xeito podía mellorar o deseño da cadeira tradicional. Encontraron a solución na fibra de carbono. Con este material sintético facíase posible a fabricación dun asento monopieza resistente e lixeiro, doado de ensamblar co resto do equipo. A diferenza das cadeiras correntes, a de Trekinetic conta cunha pequena roda traseira e dous grandes por diante lixeiramente inclinadas. Un sistema de pancas nas rodas dianteiras permite controlar a velocidade no descenso. O asento reclínase cara a atrás para evitar a sensación de esvararse fóra del.

Esta cadeira todoterreo facilitou a mobilidade a Mikel Bidaurre, navarro de 30 anos e campión de España de Vela, tanto na cidade coma en plena naturaleza. En 2008 sufriu un accidente de circulación mentres participaba no Gran Premio Miguel Induráin. Dende entón necesita unha cadeira de rodas para trasladarse. Unha desvantaxe que non lle impediu esquiar, mergullarse ou lanzarse en parapente.

A cadeira de Trekinetic non é a única invención que se vale dos avances en tecnoloxía da Fórmula 1. Novas incubadoras móbiles para bebés máis lixeiras ou amortecedores hidráulicos para limitar o rebote en superficies irregulares son outras das contribucións que a categoría reina do automobilismo fixo ao mundo.

FONTE: Xornal El País/Motor

Educación e saúde / rednovasalud.com

Cada vez existen máis evidencias de que o benestar e o bo estado físico non dependen só da Sanidade en si mesma, de cantas revisións nos fagamos ao ano, que tratamentos sigamos, ou a que hospital vaiamos, senón de que, en realidade, todo está conectado, e aspectos que a priori poden non parecer estritamente sanitarios, teñen tamén un importante efecto na esperanza de vida das persoas.
Un clásico na Saúde Pública é a teoría que relaciona o nivel educativo dunha persoa co seu estado de saúde: canta máis educación recibise alguén, máis san estará, e isto repercutirá en moitos aspectos da súa vida. Agora, un estudo realizado en Estados Unidos e publicado na revista PLOS ONE pon números a esta teoría, e sinala as mortes que se poden atribuír a un baixo nivel educativo. As cifras resultantes son, canto menos, rechamantes, tanto que os investigadores afirman que a falta de educación pode ser tan daniña como fumar.

As conclusións son que, se en 2010, os estadounidenses que non remataran o instituto o tivesen rematado, se poderían ter salvado 145.243 vidas. Para chegar a esta cifra, os autores calcularon primeiro o número de mortes entre persoas que non finalizaran o instituto, e despois, as mortes que terían acontecido entre esas mesmas persoas se tivesen as mesmas cifras de mortalidade que o grupo que si completara esta etapa educativa. A diferenza entre ambas as dúas cifras é o número de vidas que, potencialmente, se poderían ter salvado.

A pesar de que a evidencia existente sinala que unha parte da asociación entre mortes e educación pode ser casual, unha mellor educación asóciase a unha vida máis longa, porque aqueles que teñen maior nivel educativo son máis propensos a ter os recursos e o coñecemento para seguir uns comportamentos máis saudables, gañar máis diñeiro e vivir con menos estrés crónico.

Así, a educación repercute na nosa actitude fronte á saúde: cunha mellor educación mellora a resposta fronte á enfermidade, o paciente ten unha maior adherencia aos tratamentos e ás pautas terapéuticas. Ademais, as repercusións sociais da educación son amplísimas: unha mellor formación está ligada a un mellor traballo, e polo tanto, a un mellor salario. De feito, segundo cifras de UNICEF, un ano extra de educación tradúcese nun aumento do 10% nos ingresos da persoa.

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

No día de onte, 25 de xuño, celebramos a xubilación de Pilar Pérez Campo, profesora nos últimos anos do CEIP "Manuel R. Sinde" e que tamén o foi algúns anos neste IES, sendo compañeira do meu Departamento.

Nesta nova etapa da vida que comezas, deséxoche todo o mellor, que poidas realizar esas cousas que por unha ou outra razón quedaron sen facerse e que sexas moi feliz.

Unha aperta para unha excelente profesional!

Triple Conjunction Over Galician National Park / Imaxe:apod.nasa.gov/apod/ap150624.html

No día de onte, 24 de xuño, a NASA, elexiu como  imaxe astronómica do día (Astronomy Picture of the Day) a  captada, nas Illas Cies, polo vigués Fernando Rey, na que retrata o triángulo que forma a Lúa con Venus e Xúpiter (Triple Conjunction Over Galician National Park).

Espectacular!

Solsiticio de verán / Imaxe:maxenlaluna.com

Hoxe, domingo 21 de xuño,  ás 18 horas e 38 minutos, comezará o verán. Esta estación durará 93 días e 15 horas, e rematará o 23 de setembro co comezo do outono.

O inicio desta estación vén dado, por convenio, polo instante en que a Terra se atopa nunha determinada posicións na súa órbita arredor do Sol. En concreto, esta posición dáse no punto da eclíptica no que o Sol alcanza a súa posición máis boreal. O día en que que isto sucede, o Sol alcanza a súa máxima declinación Norte (+23º 27) e durante varios días a súa altura máxima ao mediodía non cambia; a esta circunstancia o a chama tamén solsticio ("Sol quieto") de verán. Neste instante no hemisferio sur iníciase o inverno.

O día do solstico de verán corresponde ao de maior duración do ano. Arredor desta data encóntranse o día en que o Sol sae máis pronto e aquel en que se pon máis tarde. Un feito circunstancial non relacionado coas estacións dáse tamén nesta época: o día do afelio, é dicir, o día en que o Sol e a Terra están máis afastados entre si ao longo do ano. É este maior afastamento ao Sol a causa de que a Terra se mova máis lentamente ao longo da súa órbita elíptica durante o verán (segundo a coñecida como segunda lei de Kepler) e polo tanto a duración desta estación sexa maior que outras.

Xa están de volta o grupo de alumn@s de 1º ESO A do noso IES que participaron na Rally Matemático.

Formaban parte da selección galega composta polos grupos: IES A Sangriña (A Guarda),  IES Xermán Ancochea Quevedo ( A Pobra de Trives), IES María Casares (Oleiros), IES Os Rosais  2 (Vigo), IES Lauro Olmo (O Barco de Valdeorras), que  conseguiron a victoria nunha nova modalidade do Rally Matematico sen Fronteiras na súa fase internacional celebrada o día 22 de maio na Universidade Paul Sabatier  de Toulouse (Francia). Despois de resolver 4 problemas cunha puntuación de 10, recibiron as súas respectivas copas e a ilusión e as gañas de repetir a experiencia en próximas veces.

Parabéns campións!

Un novo sísmo é de magnitude 7,3 na escala Richter, con epicentro a 68 quilómetros ao oeste da cidade de Namche Bazar (noreste de Katmandú), cerca do campamento base do Everest, e a 15 quilómetros de profundidade, segundo informou o Servizo Xeolóxico de Estados Unidos (USGS). O sísmo, que sucedeu ás 12.35 hora local (catro horas menos en España), volveu a golpear a zona máis afectada polo terremoto do pasado 25 de abril, de magnitude 7,9.

Polo menos 57 persoas morreron en Nepal, segundo comunicou o Ministerio do Interior nepalí, e máis dun milleiro resultaron feridas, ademais de 17 falecidos en India e un en Tíbet. Ata o momento, rexistráronse seis novas réplicas, unha delas de magnitude 6,3, durante a primeira hora tralo terremoto.

FONTE: Xornal El Pais /El Mundo

Hoxe celébrase o 1º de MAIO: O DÍA DO TRABALLO. O xenial Forges (Antonio Fraguas de Pablo), na súa viñeta diaria no xornal El País de hoxe, trata o tema de forma maxistral.

A bos entendedores, poucas palabras!

Unha inesperada e sorprendente erupción tivo lugar o mércores  pasado no volcán Cabuco, a uns mil quilómetros ao sur de Santiago de Chile, o que obrigou as autoridades a ordenar a evacuación preventiva de máis de 4.000 persoas que viven nun radio de 20 quilómetros. Despois dunha serie de tremores, a primeira explosión produciuse ás 17:50 hora local e provocou unha columna de fume duns 17 quilómetros de alto, cunha forma similar a un fungo atómico. A madrugada do xoves produciuse un segundo estalido, obrigando as autoridades chilenas a elevar o número de persoas evacuadas a máis de 6500.

O volcán Calbuco é un volcán activo localizado ao sueste do lago Llanquihue (rexión de Los Lagos), no sur de Chile. A súa aba sur está dentro da comuna de Porto Montt e a súa aba norte, na de Puerto Varas. É parte da reserva nacional Llanquihue, administrada pola Conaf. O volcán é de composición de andesita,1 alcanza os 2015 m sobre o nivel do mar.

O Calbuco, un dos tres volcáns máis perigosos dos 90 activos que ten Chile, permanecera 43 anos inactivo: a súa última erupción rexistrouse en 1972, aínda que foi de baixa intensidade

Aínda que o volcán non desprendeu lava, pequenas localidades dos arredores sofren unha chuvia de cinzas e mala calidade do aire. mentres varias aeroliñas internacionais decidiron cancelar preventivamente voos a Santiago, Bos Aires e Montevideo.  

A rexión onde se atopa é coñecida por ser un dos principais focos turísticos nacionais, visitado por chilenos e estranxeiros xustamente por estar rodeado de montañas e lagos.

Máis dun millar de persoas morreron, case 2.000 encóntranse feridas e un patrimonio cultural incalculable quedou destruído no terremoto de 7,9 graos de magnitude na escala Richter que este sábado sacudiu Nepal. Trátase da peor catástrofe natural que padeceu este país dende 1934, cando outro sismo deixou preto de 8.500 mortos.

O sismo, que tivo o seu epicentro a 150 quilómetros ao oeste de Katmandu, afectou tamén á India, onde se rexistraron máis de trinta vítimas mortais, e en Tibet, onde as autoridades chinesas informaron da morte de polo menos unha ducia de persoas. Tamén causou unha avalancha no Everest que causou a morte a máis de dez montañeiros.

FONTE: Xornal El Pais

Estamos de volta / Imaxe:efvilaverde.blogspot.com

Todo o bo remata e as vacacións tamén!

Despois duns días de descanso e cun tempo estupendo, retomamos as clases para afrontar esta última e definitiva avaliación do curso, que nos levará ata o día 19 de xuño, venres, que rematarán oficialmente as clases. Uns días despois entregaranse as notas e comezarán as vacacións de verán.

Serán 53 días de clase, distribuídos en 3 meses, cun pequeno descando na ponte do 1º de maio (venres).

Hai que poñer o resto neste tempo, coa mente posta nos bos resultados de xuño e un verán fantástico.

Bo trimestre a tod@s!

Nestas vacacións entrou un novo servizo de WhatsApp: chamadas. O servizo da popular aplicación de mensaxería instantánea realízase a través de internet. Substitúese a tradicional rede de telefonía grazas á tecnoloxía VoIP ou Voz sobre IP, que converte a voz en datos dixitais para poder transmitilos. Polo tanto, a cobertura, se falas moito ou pouco, os ruídos de fondo... farán que consumas máis ou menos datos.Ao ser un servizo que depende de internet, a calidade varía. Como é normal, en redes 4G funciona moito mellor que en 2G.

Outro aspecto que debes ter en conta é que, ás veces, hai retardo, a conversación sofre cortes, etc. Isto prodúcese porque o servizo, ao ter que converter a voz en bites, comprimir a mensaxe, envialo e volver descomprimilo para que o receptor poida escoitalo, pode ocasionar algún que outro pequeno inconveniente pero o servizo funciona con normalidade, sempre e cando teñas unha boa cobertura.

Evita, para ter unha conversación fluída, falar ao mesmo tempo que o teu emisor ou realizar chamadas nas que tanto un coma o outro sexan varias persoas porque todo iso supoñerá enviar maior número de datos á vez. Polo tanto, maior consumo.

Este servizo non ten un custo económico adicional pero si supón un gasto no consumo de datos. Polo tanto, debes vixiar moi ben o teu consumo tendo en conta o tipo de tarifa que teñas contratada. Por esta razón, é mellor realizar este tipo de chamadas cando esteas conectado a unha rede WiFi.

Segundo os primeiros cálculos, unha chamada dun minuto consume uns 500 kb. A diferenza das chamadas tradicionais, nas que só paga o emisor, nas de WhatsApp, tanto o emisor coma o receptor «gastan» datos. As chamadas perdidas, aínda que pouco, tamén consumen (100 kb, aproximadamente).

Hai compañías como Yoigo ou Vodafone que, nas súas tarifas máis económicas, non inclúen as chamadas IP. Fíxate, polo tanto, se no teu contrato están incluídas. En caso de non o estar, terías que comprar bonos de voz IP ou cambiar o contrato coa compañía.

Non fagas caso a aplicacións fraudulentas que circulan pola rede ou a correos electrónicos que cheguen á túa bandexa de entrada nos que che digan que tes que executar un arquivo adxunto ou instalarche algunha outra aplicación. O único que necesitas es instalarte WhatsApp ou actualizar a «app» desde Google Play coa última versión (2.12.5).

FONTE: Xornal abc/tecnoloxía

Lagoa de Doniños (Ferrol-A Coruña) / Imaxe:guias.masmar.net

Conta a lenda que a aldea de Doninos estaba habitada por xentes pagás e irreverentes. As únicas boas persoas eran unha parella que, fartos de tanto escándalo e promiscuidade, decidiron vivir nunha pequeña casiña situada nun outeiro, fóra da aldea.

Vendo Deus a escasa moral daquel pobo, decidiu enviarlles un castigo para destruír aquel niño de corrupción e pecado. Pero concidiu que, ese mesmo día, o home do outeiro baixaba á aldea a vender a súa excelente colleita de trigo, alegre e confiado polo carreiro. Ao chegar á entrada da aldea pareceulle escoitar os berros dunha muller pedindo socorro. Volveu a cabeza e, para o seu espanto, viu á súa muller perseguida por dous soldados. Inmediatamente acudiu na súa axuda, pero entre a vaxetación do bosque perdeunos de vista.

O home, presa do nerviosismo e desepero, quedou atordado uns instantes, pero, cando recuperou o alentó, deuse a volta e, para a súa sorpresa, viu que estaba ante a porta da súa casa.

O delicioso olor a guiso de carne, a suave voz da cantareira da súa muller, a cortina movéndose tranquilamente na ventá, síntomas todos dunha normalidade que o encheu de felicidade. Entrou correndo e abrazouna con infinita alegría, aliviado por vivir unha alucinación sen consecuencias.

De súpeto, un estrondo aterrador asustounos. Dende a ventá viron a magnitude do terrible cataclismo que tivera lugar: as terras abríanse e un abundante manancial de auga sepultaba toda a aldea, convertíndoa nunha lagoa.

Dando grazas a Deus pola súa misericordia, viviron felices sen esquecer nunca o exemplar e drástico castigo enviado sobre aquela aldea de pecadores, que hoxe se coñece como lagoa de Doniños.

FONTE: Almanaque Agrícola ZZ. Ano 1015

Cambio de hora / Imaxe: publico.es 

Na madrugada de hoxe ao domindo, día 29, producirase o cambio de hora hora para adaptarnos ao horario de verán. Iso significa que cando o reloxo marque as 02:00 horas, teremos que adiantalo ás 03:00.

Como consecuencia, hoxe, durmiremos unha hora menos, pero a cambio obteremos máis horas de luz durante o día ata o último domingo de outubro, cando volvamos a cambiar para o horario de inverno.

O obxectivo desta iniciativa é poder aproveitar mellor a luz do sol e consumir menos electricidade.

O cambio de hora xeneralizouse de forma desigual dende 1974, a raíz da primeira crise do petróleo. En España e a Unión Europea aplícase dende 1981 cunha Directiva que foi renovada cada catro anos ata que no ano 2001 se consolidou o seu carácter indefinido.

Viñenta de Davila, no xornal Faro de Vigo de hoxe.

Flores de primavera / Imaxe:veoverde.com 

A primavera de 2015 comezará hoxe, venres 20 de marzo, ás 23 horas 45 min. Durará 92 días e 18 horas, rematando o 21 de xuño co comezo do verán.

O próximo domingo, 29 de marzo, terá lugar o cambio de hora, recuperando o horario de verán.

A erupción do volcán Villarrica, nos Andes meridionais, provocou onte que as autoridades chilenas elevasen a vermello a alerta en varias zonas do sur do país. O Servizo Nacional de Xeoloxía e Minaría avisou ás 03.00 da madrugada hora local (07.00 hora española) da explosión deste volcán, despois de que a actividade sísmica crecese durante as últimas semanas. O volcán emite unha columna de cinzas e lava que alcanzou alturas próximas aos tres quilómetros, aínda que a súa actividade comezou a diminuír a primeira hora da mañá.

As comunas de Villarrica, Pucón e Curarrehue na Rexión de La Araucanía e a comuna de Panguipulli na Rexión de Los Ríos, todas zonas moi turísticas de Chile, manteñen a alerta vermella e 3.600 persoas foron evacuadas de xeito preventivo por posibles aluvións de lava. O perigo agora son os deslizamentos do desxeo do cono volcánico.

O volcán Villarrica é un dos máis activos de Sudamérica e posúe unha forma cónica case perfecta. É clasificado como estratovolcán e conta cunha altitude de 2847 msnm (2450 m contando dende a base). Está situado no límite das provincias de Cautín (Rexión da Araucanía) e Valdivia (Rexión de Los Ríos), entre os lagos Villarrica e Calafquén.

FONTE: Xornal El País/Materia/Ciencia

Encima da pía (refírese a unha pía megalítica emprazada nun lugar preto da aldea de Francelos, pertencente a o termo municipal de Rivadavia-Ourense) púñase ás veces una moura que peiteaba os sesus cabelos cun peite de ouro.

Eran moitos os que de lonxe a viran, pero ninguén se achegou a ela polo temor que inspiran as cousas que non son do noso mundo. Pero un día, un mozo máis valente que os demais achegouse até alí e estableceu conversación coa moura, quen lle contou que tanto ela como un grande tesouro  que lle pertencía estaban encantados, e que se el quería axudarlle viñese nunha noite que determinarían , e que se lle presentaría en figura de serpe cun caravel na boca, e que el, que estaba demostrando gran valor polo mero feito daquela conversación, non tería que facer outra cousa que deixarse abrazar polo réptil e retirar cos seus beizos o caravel que a serpe levaría na boca.

Foi o mozo á pía onde a moura adoitaba peitearse na noite que sinalaron; apareceu o réptil co varavel na boca, tal como llo anunciara, avanzou até el, envolveuno nos seus aneis e presentoulle, preto dos seus beizos a flor para que el lla arrebatase, pero o mozo, ao verse naquela situación, sobrecollido de medo ou de noxo, soltouse violentamente da serpe, que caeu morta, e no mesmo instante o monte no que estaba tremeu cun ruído enorme, e fíxose chan como está hoxe, e como recordo de tal suceso aínda se chama aquel sitio "Chao da Moura".

FONTE: Almanaque Agrixola ZZ 2015

Rosalia de castro / Imaxe: frasesdemujeres.com

Hoxe celébrase o Día de Rosalía, xa que tal día coma hoxe deo ano 1837, nacía en Santiago de Compostela, nunha casa do Camiño Novo (hoxe Rosalía de Castro, memo na porta do Campus Sur da Universidade), a escritora Rosalía de Castro. A súa vida foi realmente apaixonante, chea de interese histórico, cultural e intelectual.

Pero a mellor forma de lembrala é a través do que ela nos deixou, os seus textos, concretamente o comezo de "Airiños, airiños aires" de Cantares Gallegos (1863):

Airiños, airiños aires,

airiños da miña terra;

airiños, airiños aires,

airiños, levaime a ela.

Sin ela vivir non podo,

non podo vivir contenta,

que adonde queira que vaia,

cóbreme unha sombra espesa.

Cóbreme unha espesa nube.

tal preñada de tormentas,

tal de soidás preñada,

que a miña vida envenena.

Levaime, levaime, airiños,

como unha folliña seca,

que seca tamén me puxo

a callentura que queima.

¡Ai!, si non me levás pronto,

airiños da miña terra;

si non me levás, airiños,

quisais xa non me conesan,

que a febre de min come,

vaime consumindo lenta,

e no meu corazonciño,

tamén traidora se ceiba.

Bo día a tod@s!

Por incrible que pareza ciencia e arte teñen máis elementos comúns que diverxentes. Aínda que perseguen obxectivos dispares ambas as dúas esixen calidades e formulacións similares e dalgunha forma recíprocas.

Ambas as dúas baséanse na experimentación, a observación e a busca de novas ideas que rompan co anterior abrindo novas fronteiras. Non esaxeramos se dicimos que a arte necesitou moita ciencia para conseguir (por medio de diferentes técnicas e tecnoloxías) producir ou reproducir paisaxes, retratos, ilusións, sensaciones,… Á súa vez, a ciencia necesitou de moita creatividade e imaxinación para buscar a solución a problemas aparentemente irresolubles así como para desenvolver experimentos cos que testar novas ideas.

O obxectivo de investigarte é precisamente este, indagar nos puntos comúns de ciencia e arte e dalos a coñecer aos interesados en ambas as dúas disciplinas.

Ata o próximo 9 de marzo estará no nos IES unha exposición itinerante onde se amosan algunhas obras gañadoras de edicións anteriores dun concurso que a fundación Barrie organiza co fin de dar a conocer as investigacións científicas actuais.

Non pases, párate diante dos totems que hai na planta baixa do IES. Merece a pena!

A illa mínima, o thriller que onte levou 10 das 17 posibles estatuiñas a que aspiraba na 29ª gala dos Premios Goya: mellor película, director, actor, vestiario, actriz revelación, montaxe, dirección artística, dirección de fotografía, música orixinal e guión orixinal.

Esta é a súa ficha técnica:

Título orixinal: La isla mínima

Ano: 2014

Duración: 105 minutos

País: España

Xénero: Thriller

Director: Alberto Rodríguez

Guión: Alberto Rodríguez, Rafael Cobos

Música: Julio de la Rosa

Fotografía: Alex Catalán

Reparto: Raúl Arévalo, Javier Gutiérrez, Nerea Barros, Antonio de la Torre, Jesús Castro, Mercedes León, Manolo Solo, Jesús Carroza, Cecilia Villanueva, Salvador Reina, Juan Carlos Villanueva

Productora: Atresmedia Cine/Atípica Films/Sacromonte Films

Estudio: Warner Bros. Pictures

Sinopse: 1980. Xoan e Pedro son dous policías de homicidios de Madrid, ideoloxicamente opostos, que son expedientados e castigado a desprazarse a un remoto e esquecido pobo das marismas do Guadalquivir a investigar a desaparición e brutal asasinato de dúas rapazas adolescentes durante as súas festas. Xuntos, deberán superar as súas diferenzas e descubrir e enfrontarse a unha salvaxe asasina que leva anos matando rapazas adolescentes nunha comunidade ancorada no pasado onde as mulleres non lle importan a ninguén.

Parabéns!

Así de fermosa loce a Península Ibérica desde o espazo. Cazouna, o 4 de decembro de 2011,unha lente de 24 milímetros dunha Nikon D3S. E tanto a cámara como as mans que a suxeitaban atopábanse a uns 350 quilómetros sobre a superficie terrestre; a altura media á que opera diariamente a Estación Espacial Internacional (ISS). 

FONTE: Xornal El Pais/Ciencia

Estamos de volta / Imaxe: gopixpic.com

Acabouse o turrón, os polvoróns e a festa. Toca volver á rutina e ás clases.

Comezamos este segundo trimestre que nos levará ata o 27 de marzo, venres, no que se entregarán as notas da segunda avaliaciación e empezarán as vacacións de Semana Santa.

Durante estes tres meses só teremos uns días de descans alá polo Entroido, que iste ano cae nos días 16, 17 e 18 de febreiro (luns, martes e mércores).

Resignación e ánimo que queda menos para as próximas vacacións!

Postal / Imaxe: guauquecosas.com

Deséxovos todo o mellor para iste ano que comeza. Que se cumpran todos os vosos desexos e ilusións.

Feliz 2015

VICTOR

Imaxe da árore ilumnida coa costa ao fondo / Imaxe: galiciaunica.es

Para todos vós deséxovos unha boa noite e un bo día de Nadal, na compaña dos voso seres queridos.

Unha aperta

VÍCTOR

“Bombería”, o anuncio de Campofrío deste 2014, intenta mandar aos españois, como fixo nos últimos tres anos, a idea de "que nada nin ninguén nos quite o noso xeito de gozar da vida".

Pero para entender o contido deste anuncio que tedes na parte inferior da imaxe, deberiades de ver o primeiro, no que se explica o por que e o contido do anuncio: “Queimados”. Tanta xente queimada, empezando pola mesma empresa polo incendio ocurrido na súa planta de Burgos o pasado 16 de novembro, preferentistas, estudantes, sanitarios…

Relamente reflexa a situación do país e deixa caer que a única forma de saír  adiante é co esforzo e apoio de todos.

Parabéns, polo anuncio!

FONTE:O primeiro vídeo: verme/elpais.es

 Cartel / cienciaqueconta.com

Tal como prometín, aquí tedes o texto do relato de Gabriel Otero Moreira, coa que acadou o accésit na 7ª edición do concurso de relatos "A CIENCIA QUE CONTA" 2014.

Estrela sentíase a muller máis feliz do mundo con aquela pequena vida que medraba no seu interior; na clínica dixéronlle que era un neno.

Un día Estrella tivo un precioso soño. Soñou cun precioso bebé loiro, forte e fermoso. Pero cando chegou o feliz momento, o seu bebé non era como no seu soño, o seu pelo era negro coma o carbón e a súa cabeciña non era precisamente... normal. A súa forma era esaxeradamente apepinada e, aínda que o médico da clínica dixéralles que non era nada anormal, Estrela non quedou tranquila.

Quince días máis tarde, os pais levaron a Gabriel á consulta do seu pediatra. O doutor Rivas deuse conta inmediatamente de que algo non ía ben, o problema era serio.

- Teño que darlles unha mala noticia -dí o médico mentres palpa suavamente a cabeza do neno 

- Que é o que sucede? -pregunta o pai.

- Gabriel ten un problema na unión dos ósos da súa cabeza chamado craneosinoestosis -engade mentres os pais miranse entre eles asustados.

- Ai, meu Deus! E iso e grave? -pregunta a nai, tremendo do medo.

- Pois naceu coa súa fontanela pechada... hai que operar canto antes.

-Ai, Deus! E en que consiste a operación? -preguntalle o pai.

- Trátase dun mal desenvolvemento nos ósos do cráneo durante o embarazo, nun caso normal os ósos do cranio únense entre o primeiro e o terceiro ano do bebé, no caso dos nenos ou nenas afectados por esta malformación sucede durante o embarazo. De non separamos ises ósos, o cranio e o cerebro medrarán de forma anormal.

- Non sei, doutor; isto é demasiado forte, teño que o pensar, fáltame o aire, vémonos fóra! -engade o home moi impresionado, saíndo da sala.

- Non mo podo crer!, pero a operación é perigosa? -pregunta Estrela.

- Home pois...non podedes pensar niso, tendes que ser valentes e autorizar a operación, senón a súa cabeciña deformaríase enormemente e o seu cerebro podería sufrir danos irreversibles xa que non podería medrar con normalidade.

Durante a viaxe de camiño á casa a nai e o pai case non falaron nada. Preocupáronse moito, moitísimo; aquel pequeno ser era o seu máis prezado tesouro. Pola noite comezaron a pensar e darlle voltas.

- Que imos facer con isto, … non podemos deixar que lle pase nada ao noso fillo -comeza dicindo o pai.

- Seino... Creme, eu tampouco quero que lle pase nada, pero temos que operalo -respóndelle.

- Non hai ningunha outra alternativa? Que pasaría se non o operamos? -pregunta o pai.

- Pois as consecuencias serían irreversibles, podería dañarse o seu cerebro, e ademais, os nenos non quererían xogar con el polo seu aspecto, tería moitos problemas ao longo da súa vida -dille a nai.

- Seino, seino! Pero por en risco a vida do noso fillo...-dí o pai dubitativo.

- E se non o operamos, que clase de vida lle espera? -interrumpelle a nai-Ademais o doutor Rivas asegurounos que en Galicia temos os mellores neurociruxanos infantís e que todo sairía ben.

A decisión estaba tomada. Cinco meses máis tarde e despois dunha dura espera para os pais, o neno foi operado con éxito. Os médicos, tras unha difícil operación de 5 horas conseguiron separar os osos do seu pequeno cranio e remediar a deformación que tiña. O neurociruxano explicáralles o proceso:

- A incisión quirúrxica irá na parte superior da cabeza dende unha orella ata a outra. A incisión será en zig-zag para facilitar a rexeneración da pel. A continuación manipularemos os ósos retirando os pedazos que sobren, o que se denomina “sinoestectomía”. Despois será necesario cambiar ou mover os ósos que se deixan no cranio. Finalmente fíxaranse mediante unha placa con parafusos.

O neno estivo 2 días na UCI e nove mais ingresado. Pouco a pouco recuperouse de tan dura experiencia. Os pais sentíronse moi felices ao saber que o seu fillo estaba ben. Quedáronlle, sen embargo, algunhas consecuencias como por exemplo, non podía evitar porse a chorar ao ver unha bata branca ou unha camilla, e estivo máis dun ano sen dormir ben polas noites.

Tres meses despois da operación chegou o día do bautizo ao que asistiron amigos e familia. A nai sentíase a muller máis feliz do mundo, o seu bebé estaba a salvo por fin; mentres vestía ao seu fillo, a mirada quedóuselle cravada nel, desúpeto deuse conta de que aquel neno que ela soñara aquela noite, tíñao diante dos seus ollos, Gabriel era un bebé forte e fermoso, e o peliño que empezaba a aparecer era loiro coma os raios de sol, mágoas coma cristais de neve saíron dos seus ollos.

Oito anos mais tarde, Gabriel e a súa familia foron de viaxe ás Covas de Altamira, onde no museo viron, nun mostrario de cristal, o fragmento dun periódico no que estaba escrito unha noticia sobre unha excavación en Atapuerca na que se atoparan o cranio dunha nena de fai máis de 500.000 anos afectado por esta deformación:

- Gabriel mira! -dixo a nai emocionada.

- Isto é o que me pasou a mí? -preguntou o neno.

- Sí, pero esa neniña non tivo tanta sorte coma tí, morreu cando tiña dez anos - respondelle a nai.

E así Gabriel entendeu o longo percorrido que a ciencia fixera para que el poidera ter un futuro digno por diante. Grazas a evolución da ciencia, hoxe en día a craneosinoestosis pódese remediar. Grazas á ciencia, iste neno hoxe está sentado no seu sofá cunha taza de leite quente, escribindo a súa historia. Agora o único recordo que teñen da operación Gabriel e os seus pais é unha cicatriz en zig-zag de orella a orella.

Chegou o día! Despois de recoller as temidas notas, con algunha que outra sorpresa e a correspondente bronca na casa, chegaron as VACACIÓÓÓÓÓNS!

Nada de madrugar, nada de libros e de profes... e moito de festa!

Iso si, por un tempo limitado, xa que o xoves, día 8 de xaneiro toca volver á rutina, pero será xa outro ano, o 2015.

Boas vacacións a tod@s!

Logo de Conrazones / Imaxe:www.15kdelatlantico.com

O próximo venres de 8:20 a 10:30 horas, no vestíbulo do noso IES estarán voluntarios do colectivo "Conrazones" para recoller alimentos non perecedeiros para persoas necesitadas no Baixo Miño.

Ata ese día tes a posibiliade de levara cabo esta ación alturista nunha grande bolsa que veras co distintivo que arriba aparece.

Colabora!

Gabriel Otero Moreira / Imaxe: Víctor M. Gómez

Esta fin de semana pasada, concretamente o sábado 13, procedeuse á entrega de premios da 7ª edición do concurso de relatos "A CIENCIA QUE CONTA" 2014, que se celebrou na sede da Fundación Barrié, organizadora do concurso, de Vigo.

Entre os premiados, cun accésit, na categoría de Educación Secundaria, estivo un alumno do noso IES, GABRIEL OTERO MOREIRA, alumndo de 3º ESO A. O título do seu relato foi "A Ciencia Salva Futuros"

Dase a casualidade de que este alumno xa fora finalista no Concurso de Relatos, na categoría xuvenil modalidade microrrelatos, que organizou o Centro Oceanográfico de Vigo con motivo da celebración do Centenario do Instituto Español de Oceanografía o ano pasado.

En próximos días poderemos ler aquí este relato.

Parabéns!

Queda pouco para que chegue o Nadal e por este motivo o grupo animalista de nenos Alba Kids for animals e FAPAM, xunto a personaxes coñecidos, lanzaron a campaña "Non regales abandono" co obxectivo de que non compren animais por capricho durante esta época do ano.

Pensao dúas veces antes de mercar unha mascota iste Nadal!

Viñeta de Juan Carlos Partidas / El Rechiste

De que tipo de lóxica estamos falando!

A lóxica é unha ciencia formal que estuda os principios da demostración e inferencia válida. A lóxica matemática estuda os sistemas formais en relación co modo no que codifican ou definen nocións intuitivas de obxectos matemáticos como conxuntos, números, demostracións, e algoritmos, utilizando unha linguaxe formal

Un ano tras outro comprobamos que a violencia de xénero segue sendo a principal causa de morte entre as mulleres de entre 15 e 44 anos en todo o mundo, por diante da suma das mortes provocadas polo cancro, a malaria, os accidentes de tráfico e as guerras.

A violencia de xénero foi e segue sendo un delito invisible, oculto en demasiadas ocasións por unha aparente felicidade conxugal. Para decatarnos da gravidade da situación debemos remitirnos ás cifras: 1 de cada 7 mulleres ten sufrido algún tipo de violencia física ou psíquica ao longo da súa vida, 603 millóns de mulleres e nenas viven en países onde a violencia doméstica aínda non é considerada delito, polo menos 1 de cada 4 mulleres sufriron violencia de xénero durante o embarazo, ao redor de 60 millóns de nenas no mundo son obrigadas a casarse con menos de 18 anos, concretamente en España, no que vai de ano, 51 mulleres faleceron ás mans das súas parellas... Só 11 presentaran antes denuncia. Feitos que nos deixan xeadas e que evidencian que aínda queda moito por facer. Aínda que son cada vez máis as mulleres que se atreven a poñer nome e apelidos á violencia doméstica, o número de mulleres que calan é moi superior ao das que se atreven a falar. O medo, a insuficiente protección e o escaso amparo que reciben por parte da lei son algunhas das causas principais que paralizan as vítimas.

A violencia de xénero ou violencia machista contra as mulleres é unha manifestación da desigualdade existente entre aqueles e estas.

Os malos tratos aparezan cada vez en idades máis temperás.

É por iso que cada 25 de novembro ten lugar o Día Internacional contra a Violencia de Xénero cos obxectivos de concienciar e erradicar este grave problema que é unha eiva para a sociedade.

O pasado venres, día 7, a cadea de Supermercados Gadis, quitou o seu último anuncio da saga VIVAMOS COMO GALEGOS, co título:"Soñemos como galegos".

O vídeo está ambientado nun salón de peiteado, onde un grupo de homes (membros da Universidade da vida) intenta convencer un mozo de 24 anos de que, aínda que ser novo ás veces é complicado, a vida é moi longa e ten moitos soños por cumprir.

Cada vez fano mellor. Veremos que nos presentan a próxima vez!

O cantante de soul Marvin Gaye lanzou en 1971 “Mercy Mercy Me (The Ecology)” (Ten misericordia de min. A Ecoloxía) para denunciar algúns dos principais impactos ambientais que sofre o planeta, como a contaminación, a extinción dos animais ou a superpoboación.

FONTE: Revista Consumer

Imaxe da Nebulosa NGC 6302 / NASA/ESA Hubble

Hai moitos obxectos celestes espectaculares, pero as escenas máis impactantes, segundo a ESA (Axencia espacial Europea), chegan co último alento das estrelas de masa media, co que emiten grandes nubes de gas a altas temperaturas. Estes estertores forman nebulosas planetarias como NGC 6302, máis coñecida como a Nebulosa do Insecto, ou Nebulosa Bolboreta.

A súa forma tan característica convértea nun bo exemplo dunha nebulosa bipolar, nas que o gas pode escapar máis doadamente dos polos que da rexión ecuatorial da estrela moribunda, creando unha estrutura lobular que recorda a un reloxo de area ou, neste caso, a unha gran bolboreta cósmica.

Esta complexa estrutura encóntrase a uns 3.800 anos luz da Terra, dentro da Vía Láctea. Formouse cando unha estrela cunha masa cinco veces superior á do Sol se transformou nun xigante vermello, desprendéndose das súas capas externas e volvéndose extremadamente quente.

Ademais do seu indiscutible valor estético, esta imaxe revela unha gran cantidade de información sobre as propiedades físicas da nebulosa.

O ton avermellado dos bordos das ás da bolboreta é produto da radiación emitida polo nitróxeno, e indica que esta rexión se encontra a unha temperatura relativamente baixa. En contraste, as manchas brancas preto do centro da estrutura son as emisións do xofre, que se corresponden coas zonas de máis alta temperatura, nas que as correntes de gas colisionar no ámbito da estrela central.

O gas quente expulsado pola estrela colisionar coa materia do seu ámbito, creando ondas de choque a través de toda a nebulosa. Un bo exemplo é a liña serpeante ben definida que atravesa a mancha branca na esquina superior dereita da imaxe. As outras tonalidades da nebulosa indican a presenza de osíxeno, helio e hidróxeno.

Fonte: Xornal El Mundo/Ciencia

The Big Van Theory demostra que a ciencia tamén pode ser divertida. E non, iso de Van non é unha errata, non falamos de televisión, falamos de cómicos. Son os "científicos sobre rodas" que se botaron á estrada para facer divulgación científica dun xeito moi diferente á habitual. Non máis publicacións con termos indescifrables que ninguén entende. Para estes investigadores a ciencia é para todos, así que utilizan "o humor como accesorio", como unha linguaxe universal que é capaz de chegar a todas as persoas.

Con iso de ser científicos de día e monologuistas de noite calquera preguntaríase se estes investigadores teñen tempo para durmir, pero, "por sorte", son 12 integrantes e fan quendas para as xiras. Ademais, contan co apoio dos seus xefes, que "entenden a importancia do labor de divulgación".

Para estes investigadores, a divulgación é "unha obriga", pois senten a necesidade de ensinar ás persoas en que inverten os seus impostos, "porque, aínda que a xente non se decata da súa importancia, a ciencia é un dos motores da economía".

No vídeo superior tedes unha das súas actuacións!

FONTE: Xornal El Mundo/Ciencia

A banda de punk rock estadounidense Bad Religion lanza en gran parte dos seus traballos mensaxes de denuncia e concienciación pola destrución do planeta. “Kyoto Now” (Kioto agora), de 2002, é un tema de apoio ao movemento estudantil de igual nome. Os seus integrantes defenden o Protocolo de Kioto, cuxo obxectivo é a redución das emisións de dióxido de carbono (CO₂), un dos principais gases de efecto invernadoiro implicados no cambio climático, e que Estados Unidos non se comprometeu a cumprir.

FONTE: Revista Consumer

Jack Johnson é un cantautor de folk rock que compuxo en 2006 ’The 3 R’s’ (As tres erres). O seu obxectivo é aproveitar o seu estilo melódico e pegadizo para concienciar aos nenos sobre a importancia de asumir o coñecido lema do ecoloxismo: "Reducir, reutilizar e reciclar".

FONTE: Revista Consumer

Plutón, o disco grande no centro, visto dende unha das súas lúas / NASA, ESA y G. Bacon (STScI)

Que é un planeta? Durante xeracións, a resposta era doada. Unha gran bóla de rocha ou de gas que orbitaba ao Sol, e había nove deles no noso Sistema Solar. Pero entón os astrónomos empezaron a encontrar novos obxectos do tamaño de Plutón máis alá de Neptuno. Despois acharon mundos do tamaño de Xúpiter que circundan estrelas distantes, primeiro a ducias e logo por centos. De súpeto, a resposta non eran tan doada. Eran planetas todas esas cousas recén descubertas?

A Unión Astronómica Internacional (IAU), encargada de nomear estes mundos recén descubertos, abordou a cuestión nunha reunión en 2006. Trataron de chegar a unha definición de planeta coa que todos puidesen estar de acordo. Discutiron, votaron e elixiron unha definición que eles pensaban que ía funcionar.

A actual definición oficial di que un planeta é un corpo celeste que:

-Está en órbita arredor do Sol.

-É redondo ou case redondo.

-“Limpou a veciñanza” arredor da súa órbita.

Pero esta definición desconcertou ao público. Por un lado, só se aplica aos planetas no noso Sistema Solar. Que pasa con todos os exoplanetas que orbitan outras estrelas? Son planetas? E Plutón foi expulsado do club planetario e pasou a chamarse planeta anano. É un planeta anano un planeta pequeno? Non segundo a IAU.

Oito anos máis tarde, o Centro Harvard-Smithsoniano para Astrofísica decidiu volver examinar a cuestión cun debate entre tres primeiras espadas da ciencia planetaria, cada un dos cales presentou unha opinión. O obxectivo: atopar unha definición coa que todo o mundo puidese estar contento.

O historiador científico Owen Gingerich, que presidiu o comité de definición de planetas da IAU, presentou o punto de vista histórico. Gareth Williams, director asociado do Centro de Planetas Menores, presentou o punto de vista da IAU. E Dimitar Sasselov, director da Iniciativa Orixes da Vida de Harvard, presentou o punto de vista dun experto en exoplanetas.

Gingerich argumentou que “un planeta é unha palabra culturalmente definida que cambia co tempo”, e que Plutón é un planeta. Williams defendeu a definición da IAU, que declara que Plutón non é un planeta. E Sasselov define un planeta como “a masa máis pequena esférica da materia que se forma arredor das estrelas ou restos estelares», o que significa que Plutón é un planeta.

Despois, o público do debate votou sobre que é un planeta ou non e se Plutón está dentro ou fóra nesa definición. De acordo coa audiencia, a definición de Sasselov é a gañadora e, polo tanto, e Plutón si é un planeta.

Seguro que a IAU non está de acordo!

FONTE: Xornal abc/Ciencia

O sobrepeso e a obesidade, un tema preocupante nos nenos / Imaxe: sociedad.elpais.com 

Os edulcorantes artificiais que se empregan frecuentemente como substitutos do azucre acompañando o café, en refrescos e alimentos preparados quizais non sexan o aliado que aparentan ser contra a obesidade, o sobrepeso e os seus trastornos metabólicos asociados como a diabete. Un estudo de investigadores do Weizmann Institute of Science (Israel) sostén que o consumo destes aditivos provoca, polo menos nalgunhas persoas, intolerancia á glicosa, unha fase previa á diabete na que hai unha maior concentración de azucre no sangue, e alteracións metabólicas relacionadas coa obesidade; é dicir, o efecto contrario ao que pretenden conseguir.

O traballo, que publica a Revista Nature, explica este paradoxo apoiándose fundamentalmente nos cambios que estas substancias (analizáronse tres: a sacarina, a sucralosa e o aspartamo) provocan na flora intestinal de ratos e que derivan en alteracións tanto da composición coma da función das bacterias do sistema dixestivo.

Como consecuencia diso, os autores do estudo, sosteñen que a expansión do uso dos edulcorantes artificiais en bebidas e alimentos pódese considerar, entre outros motivos, como unha das causas da epidemia de diabete e obesidade que se estende polo mundo. Case un terzo da poboación padece sobrepeso.

Outros especialistas son moito menos contundentes e matizan seriamente as conclusións ás que chegou o grupo israelí. É o caso do secretario da Sociedade Española de Endocrinoloxía e Nutrición, quen destaca que a maioría dos estudos realizados ata o momento non encontraron problemas para a saúde polo consumo de edulcorantes nas doses habituais. O matiz é importante, xa que, engade, no artigo que publica Nature administrouse a cantidade máxima permitida polas autoridades sanitarias estadounidenses (FDA), 5 miligramos por quilo de sacarina. "Isto suporía 350 miligramos nunha persoa de 70 quilos, o que supón unha dose esaxerada, ninguén consume estas cantidades", comenta. Ademais, censura que a maioría das conclusións ontíveronse das probas feitas en ratos cando, debido ás diferenzas entre ambas as dúas especies, non son resultados que se poidan trasladar directamente a humanos.

Os autores do traballo, non obstante, destacan como o incremento do consumo dos edulcorantes é paralelo ao aumento "dramático" das epidemias mundiais de obesidade e diabete. "Os nosos achados suxiren que estas substancias poderían ter contribuído a aumentar a epidemia que trataban de combater", conclúen.

FONTE: Xornal El Pais /Ciencia

Comezo do outono / Imaxe: natursan.net

Mañá, martes 23, día de Santa Trega, ás 4 horas e 29 minutos, hora oficial peninsular, entra o outono.

Esta estación durará 89 días e 20 horas, e rematará o 22 de decembro co comezo do inverno.

O inicio astronómico desta estación vén dado, por convenio, como o instante en que a Terra pasa por unha determinada posición da súa órbita arredor do Sol. Esta posicion é dende a que o centro do Sol, visto dende a Terra, cruza o ecuador celeste no seu movemento aparente cara ao sur. Como consecuencia a duración do día e a noite practicamente coinciden, e por iso, a esta circunstancia chámase tamén equinoccio de outono.

Perda de luminosidade nos días, baixada das temperaturas, cambio de hora, chuvia...

É o que toca!

Vídeo 1: “Heal the World”  Vídeo 2: “Earth Song”

Os seus temas e a súa peculiar forma de bailar fixeron de Michael Jackson (1958-2009) un das principais iconas da música pop de todos os tempos. En 1991 publicou “Heal the World” (Cura ao mundo), un chamamento para facer do planeta un lugar mellor en todos os aspectos. Catro anos despois lanzou “Earth Song” (Canción da Terra), onde se mostra máis crítico pola destrución do mundo causada polos seres humanos.

FONTE: Revista Consumer

Por que se produce a ELA? / Imaxe:Rodrigo Silva/Xornal El Mundo

A Esclerose Lateral Amiotrófica é unha enfermidade dexenerativa que afecta ás células nerviosas do sistema motor. Este é o encargado de controlar o movemento reflexo e voluntario, o que provoca que ao diminuír o funcionamento deste tipo de células xérese debilidade e atrofia muscular.

Atendendo á súa denominación, a palabra “esclerose” fai referencia ao endurecemento do tecido nervioso tras a súa dexeneración, mentres que o conxunto deses nervios que se atopan a ambos os dous lados da espiña dorsal fai que se lle asigne ao nome da enfermidade o termo “lateral”. Como consecuencia diso aparece a atrofia muscular á que se lle concede o vocábulo “amiotrófico”.

Descoñécese a orixe e as causas desta afección aínda que algúns expertos teorizan sobre algúns posibles factores que poderían ter relación con esta: o compoñente xenético como o seu detonante, unha alteración concernente ao crecemento neuronal na que se desencadea o suicidio destas vitais células nerviosas…

A media de idade na que a Enfermidade Lateral Amiotrófica comeza a facer a súa inmersión oscila entre os 40-70 anos, aínda que iso non descarta que se poida producir en persoas máis novas.

Entre as súas características cabe mencionar que non se trata dunha enfermidade contaxiosa, aínda que a súa incidencia na poboación española é de 1 por cada 50.000 habitantes, afectando en maior número a varóns.

O diagnostico da enfermidade é complexo xa que non existe unha avaliación definitiva, senón que un neurólogo especialista debe examinar por completo o paciente atendendo así mesmo ao seu historial médico. A realización dun electromiograma é fundamental para determinar o estado dos nervios e músculos.

En canto ao seu tratamento non existe cura, sendo os tratamentos de control e os paliativos as únicas alternativas para mellorar a calidade de vida dos afectados. A esperanza de vida dos pacientes varía en cada caso.

Hai moitos afectados por esta enfermidade, un dos máis coñecidos é o físico e científico Stephen Hawking.

FONTE: Xornal Faro de Vigo

Rematan as vavacións / Imaxe:93dias.blogspot.com 

Remataron as vacacións para todos e mañá volveremos á rutina diaria. Non queda outra!

O curso 2013/2014 remata nun días, xa que só quedan os exames de setembro que serán os días 1, 2 e 3. A entrega de notas será o día 5, venres, ás 9 horas (para o alumnado de ESO).

O curso 2014/2015 comezará oficialmente o día 15, luns.

Pensade positivamente, despois...volven as vacacións!

O amor é o tema principal das cancións do grupo mexicano Maná, pero non só polas relacións de parella, senón tamén polo medio. Demóstrano con títulos como "Onde xogarán os nenos?" de 1992, e tamén co seu activismo ecolóxico. Os seus integrantes crearon en 1995 a Fundación Selva Negra para financiar diversos proxectos ambientais, como a protección da tartaruga mariña, e pola que recibiron diversos premios.

FONTE: revista Consumer

Seguimos co percorrido por esa ducia de cancións  en cuxas letras está presente o medio ambiente. Hoxe tócalle a un tema do ano 1989 “Entre salitre e suor” do grupo donostiarra Duncan Dhu. Nel denunciase a caza de baleas que levou á desaparición destes cetáceos da costa do Cantábrico.

FONTE: Revista Consumer

Spot da Volta Ciclista a España 2014, coa bailadora flamenca Sara Baras.

Maña, sábado 23, comeza a Volta a España 2014, ata o domingo 14 de setembro. O seu punto de partida será Xerez da Fronteira (Cádiz)  e contará con 21 etapas, cun percorrido total de ao redor de 3.239,9 quilómetros, que a levará á nosa Comunidade, a Santiago de Compostela, onde rematará.

Cun final galego (“O final do camino”), contará en total con 4 etapas na nosa Comunidade, a saber:

Etapa 17: Ortigueira - A Coruña

Etapa 18: A Estrada – Monte Castrove. Meis

Etapa 19: Salvaterra do Miño- Cangas do Morrazo

Etapa 20: San Estevo de Ribas do Sil / Porto dos Ancares

Epata 21: Santiago de Compostela – Santiago de Compostela

Se queres coñecer o percorrido de tódalas etapas preme AQUÍ.

Para estar ao día na 69ª edición desta proba ciclista, no refrente a clasificacións, historia…só te que premer AQUÍ.

Inicio este apartado que pretense facer un percorrido por unha ducia de cancións, de toódolos tempos, en cuxas letras está presente o medio ambiente. De seguro que non son as máis coñecidas, pero si amosan compromiso e denuncia, facendo a súa aportación á defensa deste planeta tan acosado ambientalmente.

Comezamos pola canción do 2006 “Ready to Fall” (Preparados para caer), de Rise Against, unha banda estadounidense de hardcore punk. Nela denunciase a destrución do planeta, pero ao final do tema, o seu cantante, Tim McIlrath, dá unha mensaxe de esperanza: "Cada acción ten unha reacción. Nós temos un planeta e unha oportunidade".

Aquí tedes a súa letra en galego:

Agárrate reduce a velocidade

outra vez no cume

agora

e dinme todo

Coñézoo

tería sido para o que sempre parece

Pero aquí agora espero

convencelo que non son un fantasma ou un forasteiro

Pero máis preto do que ti pensas

Ela soamente continúa

ela quéreo e este fai a súa vida

por favor non morras sobre min

O costume de ter ás tómame

Teño os ollos pechados

Entón dou un paso

Pero non mires abaixo

Dou un paso

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Pensan que estou no bordo agora, pero eu poderia

equivocarme

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Movemento perpetuo o foco de costume de imaxe

Un aspecto borroso é todo o que vin

Pero aqui neste momento, é como estar no ollo da tormenta

Isto todo vino claro

Atopei un ombreiro onde inclinarme

Unha razón infalible de vivir absolutamente só

Fixen unha última mirada das alturas

ás que unha vez me gustaron

E logo corrín como o inferno

O costume de ter ás tómame

Teño os ollos pechados

Entón dou un paso

Pero non mires abaixo

Dou un paso

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Pensan que estou no bordo agora, pero eu poderia

equivocarme

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Conto as veces

ás que te é coñecido (coñézoo)

Agora a miña confesión afógase devagar (coñézoo)

Se hai un tempo estas paredes poderían protexerme (coñézoo)

Entón deixei aquel tempo para ter agora a razón

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer

Pensan que estou no bordo agora, pero eu podria

equivocarme

Estou de pé sobre un tellado apunto de caer (x5)

FONTE: Revista Consumer e musica.com

Virus do ebola / Imaxe:examiner.com 

Dende África Occidental chegan noticias preocupantes pola enfermidade do EVE (Enfermidade polo Virus do Ébola), que só tomamos en serio cando afecta aos nosos ou cando hai posibilidade de entrada na nosa contorna.

Segundo a OMS (Organización Mundial da Saude) están infectados polo ébola preto de 2.000 persoas, das cales máis da metade  xa morreron. Os países, en principio, efectados pola epidemia son: Guinea Conakry, Liberia, Nixeria e Serra Leoa.

Pero que é o ÉBOLA?

O virus do Ébola (virus da familia Filoviridae e do xénero Filovirus) causa no ser humano a EVE, antes coñecida como febre hemorráxica do Ébola, cuxa taxa de letalidad pode chegar ao 90%.

Detectouse por vez primeira en 1976 en dous brotes simultáneos acontecidos en Nzara (Sudán) e Yambuku (República Democrática do Congo). A aldea en que se produciu o segundo deles está situada preto do río Ébola, que dá nome ao virus.

O virus do Ébola introdúcese na poboación humana por contacto estreito con órganos, sangue, secrecións ou outros líquidos corporais de animais infectados. En África documentáronse casos de infección asociados á manipulación de chimpancés, gorilas, morcegos fruxívoros, monos, antílopes e puercoespines infectados que se encontraran mortos ou enfermos na selva.

Posteriormente, o virus propágase na comunidade mediante a transmisión de persoa a persoa, por contacto directo (a través das membranas mucosas ou de solucións de continuidade da pel) con órganos, sangue, secrecións, ou outros líquidos corporais de persoas infectadas, ou por contacto indirecto con materiais contaminados polos devanditos líquidos.

A EVE é unha enfermidade vírica aguda grave que se adoita caracterizar pola aparición súbita de febre, debilidade intensa e dores musculares, de cabeza e de garganta, o cal vai seguido de vómitos, diarrea, erupcións cutáneas, disfunción renal e hepática e, nalgúns casos, hemorraxias internas e externas.

O período de incubación (intervalo dende a infección ata a aparición dos síntomas) oscila entre 2 e 21 días.

Non hai vacina contra a EVE. Estanse a probar varias, pero ningunha está aínda dispoñible para uso clínico.

Lamentablemente o medo aumenta no mundo, aínda que o risco de contaxio no noso país é remoto!

FONTE: www.who.int

A tapa de pulpo máis grande do mundo / Imaxe: laregion.net

Na miña terra, no Carballiño (Ourense) onte volvérono conseguir. As mans de 20 profesionais da Asociación de Pulpeiros e Pulpeiras de Arcos conseguiron preparar a tapa de polbo máis grande do mundo. Para iso valéronse de 420 quilos de pulpo ou polbo e dun prato de 5,10 metros de diámetro. Ademais, estes expertos na arte da cocción, o aliño e o picado traballaban baixo a presión dun cronómetro o que non lles impediu bater o seu propio récord. Se o ano pasado o recipiente tiña un diámetro de 4,60 metros e tardaban en enchelo 12 minutos, onte con medio metro máis, completaron a súa tarefa en 10 minutos e 35 segundos.

Este segundo intento sebeuse a que tan só catro memes despois de conseguilo o ano pasado foi superado en Ponferrada (León).

Esta actividade enmárcase na 52 edición da Festa do Pulpo que terá lugar o próximo domingo, día 10, que coincide sempre coa subida ao Monte, nas festas da miña segunda terra, A Guarda.

Xa sabedes para pulpo, Carballiño!

Cumpre este blog 7 anos de vida. Comenzou alá polo 5 de agosto de 2007 edende aquela pasaron moitas cousas que se resumen nos seguintes datos:

Visitas ata hoxe: 137.408

Visitas no último ano: 19.840                        

Promedio mensual: 1.653 visistas/mes

Nº artigos publicados no último ano: 363

Promedio mensual: 30 artigos/mes

Visitas ata agosto de 2013: 117.568

Visitas ata agosto de 2012: 89.980

Visitas ata agosto de 2011: 56.615

Visitas ata agosto de 2010: 20.746

Visitas ata agosto de 2009: 13.780  

Visitas ata agosto de 2008:   5.588  

A todos e todas moitas grazas, pois sen vós esto non tería ningún sentido. Seguirei traballando sempre que estedes detrás.

WhatsApp / Imaxe: bittonet.com 

Cando expira a licenza gratuíta de WhatsApp de uso dun ano, é necesario pagar unha cota de subscrición para continuar gozando do servizo sen incómodos contratempos.

O prezo de WhatsApp dunha subscrición anual é de 0,73 euros. As subscricións son acumulativas, de modo que se pagamos por un ano adicional de servizo, se ampliará un ano máis a subscrición actual. Cabe ter en conta que se borramos a aplicación e a volvemos descargar, non cambia de ningún xeito a subscrición.

Á hora de aboar a cota, WhatsApp ofrece tres opcións:

Google Wallet: Podemos pagar mediante unha tarxeta de crédito, débito ou unha tarxeta regalo. Así mesmo, é posible aboar a cantidade a través do noso operador de telefonía, de forma que o pagamento aparecerá reflectido na factura, aínda que non todas as compañías ofrecen esta alternativa.

Paypal: A forma máis doada e segura de pagar a cota é mediante Paypal. Para iso deberemos ter aberta unha conta nesta plataforma de pagamento online.

Enviar enlace de pagamento: Esta última opción ten a vantaxe de que mediante un enlace podes pagar WhatsApp dende o ordenador ou outro dispositivo, ou ben pedirlle un amigo que pague por ti (non necesita acceso ao teu móbil). Outra vantaxe é que non se gardará no teu teléfono ningún contrasinal nin datos de tarxetas de crédito.

Unha advertencia sobre o sistema de enlace: o número de teléfono forma parte da dirección do enlace, polo que só débese usar o xerado pola nosa conta de WhatsApp. Cada número dispón do seu propio enlace.

FONTE: Xornal Faro de Vigo

Alumnado de 1º ESO C, equipo verde, ganadores da proba de pistas

Coma todos os anos, o último día de clase pasámolo na praia da Armona-Lamiña de Camposancos, nun día marabilloso e radiante.

Para empezar unha caminata ata o lugar. Alí, chisco de Educación Física, outro chisco de Ciencias da Natureza e moito ocio: praia e baño (que por certo estaba moi boa a auga). E para rematar, outra camiñata ata o noso IES.

Un fin de curso redondo!

Gabriel Otero Moreira / Imaxe: Víctor M. Gómez

O mar é  a súa contorna sempre foi un tema que formou parte das mellores novelas e relatos. Se a iso lle engadimos un toque ecolóxico e ambiental temos un combinado perfecto.

Este é o caso do relato dun alumno do noso IES, concretamente de 2º ESO A, que foi finalista no Concurso de Relatos, na categoría xuvenil modalidade microrrelatos, que organizou o Centro Oceanográfico de Vigo con motivo da celebración do Centenario do Instituto Español de Oceanografía. O rapaz en cuestión é Gabriel Otero Moreira con "La desaparición de los arrecifes". Aquí tedes o seu texto:

LA DESAPARICIÓN DE LOS ARRECIFES

Cuando yo era pequeño ya sabía que quería dedicarme a la biología. Quería estudiar los animales, yo decía que me gustaban porque se movían. Pensaba que los arrecifes de coral, al no moverse, no eran animales pero con el tiempo aprendí a apreciarlos. Ahora sé que son uno de los principales elementos que dan vida al océano y que tenemos que protegerlos para evitar un desastre ecológico de consecuencias desastrosas para la humanidad.

Hace años solía ir de vacaciones con mi familia a Cangas do Morrazo. Un día, al atardecer, cuando estaba disfrutando de los últimos rayos de sol en la playa me fijé en un hombre mayor que a mí me pareció que tenía mil años. Comencé a hablar con él tímidamente; poco a poco comencé a darme cuenta de que detrás de aquellas arrugas había una persona llena de sabiduría y muchas experiencias que compartir. El tiempo voló mientras escuchaba fascinado las historias de aquel hombre, me habló de cuando, siendo joven, viajó a Australia y estuvo buceando por los arrecifes de coral. Me dijo que había sido una de las experiencias más bonitas de toda su vida y me contó emocionado todo lo que había aprendido allí. Desde ese día empecé a interesarme por el buceo y los ecosistemas coralinos y desde entonces, visitar los arrecifes australianos es uno de mis sueños. Empecé a investigar sobre la riqueza de los océanos, y decidí que quería dedicar mi vida a la biología marina.

Hoy, cuando miro documentales sobre la vida marina todavía me impresionan, porque me doy cuenta de que todavía hay mucha vida por descubrir en esos preciosos jardines marinos. Los arrecifes de coral, aún a pesar de que son ecosistemas muy poco conocidos y valorados por la mayor parte de la población mundial, son uno de los temas más importantes que existen en el campo de la biología marina. Para empezar, en ellos habitan la mayoría de los seres vivos acuáticos; de hecho, sin ellos los océanos no tendrían tanta belleza como la que tienen ahora. En estos grandes ecosistemas sumergidos, habitan una gran diversidad de seres vivos; entre ellos, tortugas marinas, crustáceos, gran cantidad de peces, tiburones de arrecife y muchos más organismos. Los arrecifes de coral son incluso utilizados para la investigación y fabricación de medicamentos que ayudan a mejorar nuestra calidad de vida. Sin embargo, por culpa de la contaminación provocada por la irresponsabilidad del ser humano, están empezando a desaparecer.

Este mes el Oceanogràfic ha recreado en su sala oval los arrecifes del Océano Indo-Pacífico y del Caribe. Todavía me acuerdo de cuando, siendo muy pequeño, mi madre nos llevó allí y me quedé extasiado viendo todos los animales marinos que hasta entonces había admirado en mis libros sobre el océano. Ese es mi gran sueño, trabajar en un sitio así y poder contribuir a que la belleza que hay bajo ese manto azul siga permaneciendo para las generaciones venideras.

Os meus parabén para este incipiente escritor e amante da bioloxía!

Conxunto real de pistón, biela e cigoñal dun motor de explosión dun automobil. Modelo en 3d realizado co programa 123D Catch.

Este modelo foi realizado por alumnos do IES A Sangriña  para participar no campionato do mundo de modelado 3D de precisión co móbil, "d3mobile.es Metrology World League".

O nome do equipo é tecnosang 2.1

Se queres votalo preme AQUÍ.

Icona do Whatsapp / Imaxe: hiperdroid.com

Whatsapp ten en España máis de 25 millóns de usuarios activos que case todos os días utilizan a aplicación. Pero a app máis coñecida no noso país tamén esconde algúns riscos.

Un estudo elaborado por Panda Security confirma que os usuarios de Whatsapp están expostos a posibles roubos de información e mesmo de cartos. A coñecida empresa de antivirus elaborou unha lista con algunhas das estafas máis comúns que quixemos analizar para que saibas en que consisten e que facer fronte á ameaza. Preme AQUÍ para coñecelas.

FONTE: expasión.com/tencoloxía 

Os adolescentes afrontan cambios biolóxicos, psicoafectivos e sociais de singular calado. Os cambios na sexualidade, imaxe corporal, identidade e orientación sexual, afectos sexuais (desexo, atracción e namoramento) e actividade sexual, ocupan un lugar preeminente. O inicio cada vez máis precoz das relacións sexuais pode levar consigo problemas de embarazos non desexados, abandono de estudos e proxectos vitais, interrupcións voluntarias de embarazo, infeccións de transmisión sexual, desenganos, insatisfacción e problemas emocionais. Para tratar de reducir estas consecuencias, é esencial que a nosa sociedade recoñeza o dereito dos adolescentes a ser sexualmente activos e os prepare para gozar de forma responsable da súa sexualidade.

Os pediatras poden xogar un importante papel neste proceso, podendo apoiar aos adolescentes con CONSELLOS que lles poden axudar.

FONTE: sepeap.org (Sociedade Española de Pediatria Extrahospitalaria e Atención Primaria)

As computadoras son un elemento esencial na nosa vida cotiá. O desenvolvemento actual busca deseñar dispositivos cada vez máis pequenos e veloces, e que faciliten unha utilización máis eficiente da enerxía. Ademais, os técnicos encóntranse abocados a producir unidades de memoria que impliquen un paso máis cara á intelixencia artificial.

Este vídeo conta a historia das supercomputadoras e os retos a superar para o futuro.

FONTE:actualidad.rt.com

A Xunta de Galicia organiza un ano máis durante as vacacións de verán, campamentos para rapaces e rapazas de entre 9 e 17 anos. Sendo o aloxamento en albergues, residencias ou tendas.

Son unha forma diferente e divertida de pasar as vacacións estivais.

As diferentes actividades que integran esta programación levaranse a cabo en diversas quendas de entre oito e doce días de duración durante os meses de xullo e agosto.

Podes escoller o campamento que queiras en función da túa idade e das actividades que se leven a cabo nel: actividades de mar, iniciación ao teatro, rutas en bicicleta pola natureza, actividades de multiaventura....

No prezos hai descontos do 50% aos membros de familia que teñan o título de numerosa e do 25% as persoas usuarias do Carné Xove.

O prazo de presentación de solicitudes remata o 10 de abril. 

Estás interesado? Pois aquí tes toda a información:

• Condicións xerais (autorización para a publicación de imaxes, servizos ofertados e incorporación aos campamentos, participantes, solicitudes, prazo de presentación, adxudicacións, documentación que deben presentar as persoas participantes, descontos nos prezos, devolución de cotas, protección de datos)
• Campamentos en Galicia
• Campamentos fóra de Galicia
• Anexo I
• Presentación telemática de solicitudes 
• Consulta a Orde de publicación no Diario Oficial de Galicia ou tamén a podes descargar aquí. 
  

     FONTE:xuventude.xunta.es
  

A madrugada do sábado ao domingo adiantamos unha hora o reloxo / Imaxe:afines.com

Na madrugada de hoxe, sábado a domingo 30 de marzo, procederase ao cambio de hora, polo que teremos que adiantar o noso reloxo 1 hora, de forma que ás 2 serán as 3, tendo o día 23 horas.

Segundo estimacións do (IDAE), Entidade Pública Empresarial do Ministerio de Industria, Turismo e Comercio, no noso país, o aforro en iluminación no sector doméstico polo cambio de hora durante os meses que teñen efecto; é dicir, dende final de marzo ata final de outubro, pode representar un 5%. Se o consumo medio dunha familia española é de 3.200 kWh, o aforro sería de máis de 6 € por fogar e máis de 60 millóns de euros para o conxunto deles.

De obrigado cumprimento, a pregunta real é: merece tanto a pena?

Interior do centro de interpretación inagurado / Imaxe: farodevigo.es 

O castro de San Cibrao de Lás  localízase xusto na fronteira dos municipios de San Amaro (concello dos meus avós paternos) e de Punxín (concello onde eu nacín), nunha lomba de 472 m, onde se dividen os dous concellos , sendo un dos castros galaicos en proceso de escavación de maior tamaño de Galicia. Podemos consideralo como un poboado castrexo pero achegándose máis a unha gran cidade fortificada romana, razón pola que este castro era coñecido como "A Cidade". O seu período de ocupación debeu estar comprendido entre os séculos II a.c. e o II d.c. e alcanzaría o seu explendor cara a mediados do primeiro século da nosa era, coincidindo co comezo da romanización de Galicia.

A pasada fin de semana botou a andar o seu centro de interpretación e as visitas guiadas, polo que anímovos a vístalo. Quedaredes gratamente sorprensidos, xa que é distinto ao que temos na nosa localidade, o de Santa Trega.

Co apareitivo, no vídeo superior tedes imaxes aéreas do citado castro, onde se amosa a súa magnitude e a súa singularidade!

Pantallas, de Xinzo (Ourense) coas tradicionais vexigas de vaca inchadas / Imaxe: Iñaki Osorio/ vivirgaliciaturismo.com 

Chegoron uns día de descanso. Chegou o ENTROIDO!

Das festas do ano, quizais o Entroido sexa a que máis entusiasmo esperta e a que ten raices máis afastadas. Dende hai millares de anos, o Entroido son días nos que se vive por un investimento de valores, de trastornar papeis, de "tolear" colectivamente rompendo moldes e maneiras de vivir. É tempo no que cada quen sente a necesidade de inverter o papel que lle tocou vivir, a muller viste de home e o home de muller; os pobres séntense ricos, e os ricos visten de farrapos; as máscaras cobran papel de autoridades e os non disfrazados poden ser obxecto das bromas máis crueis.

Vémonos o xoves, día 6 de marzo. Que o pasedes ben!

Cartel dos Xogos de Inverno 2014 / Imaxe:quehaydonde.es 

Dende hoxe ás 16 horas, venres día 7, ao domingo, día 23 de febreiro, celébranse os XXII Xogos Olímpicos de Inverno  na cidade de rusa de Sochi, aínda que algúns eventos terán lugar na cidade de Krasnaya Polyana, nos que participarán máis de 2.500 representantes de 88 países.

España participará cunha delegación de 20 deportistas (14 homes e 6 mulleres) que competirán en 7 dos 15 deportes destes xogos: Biatlón, Esquí acrobático, Esquí alpino, Esquí de fondo, Patinaxe artístico, Skeleton e Snowboard.

Se queres seguir polo míudo estes xogos só tes que premer AQUÍ .

Boa sorte a todos! 

 Volcán Sinabung en erupción / Imaxe:rtve.es

Polo menos 14 persoas morreron, o sábado pasado, engulidas polas nubes de cinza quente que lanza o volcán  Sinabung, ao norte da illa de Sumatra, no oeste de Indonesia.

O volcán Sinabung leva latente 400 anos, pero espertouse en 2010 e de novo en setembro de 2013. A situación estaba tranquila dende mediados de xaneiro, pero de súpeto estalou a mañá do pasado sábado, expulsando rochas e cinzas quentes ata 2.000 metros. O campo dos arredores, zona fundamentalmente agrícola, está cuberto de po gris.

O Sinabung (estratovolcán, cunha altitude de 2.460 m) é un dos 129 volcáns activos en Indonesia, atopándose no Arco de Sonda, unha cadea volcánica que une o cinto alpino co Cinto de Lume do Pacífico. Ten catro cráteres, dos que só un está activo.

FONTE: Xornal El Mundo e wikipedia.org

2014, ano do cabalo de Madeira / Imaxe: es-es.facebook.com

Non me equivoquei, hoxe, 31 de xaneiro de 2014, do calendario gregoriano, comeza o ano 4712, no calendario chino, sendo a festa do aninovo, a máis importante das festividades chinesas, tamén coñecida como "festa da primavera".

Así mesmo comeza, segundo o seu horóscopo, o ano do cabalo, animal que rexira a súa vida ata o 1 de febreiro de 2015.

Nestas datas prodúcese a maior migración humana do planeta, con millóns de persoas viaxando aos seus lugares de orixe para celebralo aninovo coas súas familias.

Feliz ano 4712

Fragmento do "Luar" emitido o pasado venres, día 24, no que a Agrupación Musical da Guarda participou como banda invitada, interpretando a peza "San Lorenzo de Muimenta".

Da xenio ver a un nutrido grupo de exalumn@s e outros aínda alumn@s facelo tan ben.

Parabéns a tod@s!

 Método Zimbabwe Hand Jive / Imaxe:antena3.com 

Nin dietas milagre, nin libros de autoaxuda nin nutricionistas-gurús: algo tan sinxelo como as nosas propias mans pode ser a mellor ferramenta para lograr que nos alimentemos correctamente. A idea é sumamente simple, e talvez sexa esta simpleza a que propiciou que numerosas institucións, dietistas e asociacións de prevención da obesidade estean a apostar por ela.

Trátase de utilizar as nosas mans como guía para calcular o tamaño das porcións. Así, a palma da man sería a medida da porción de proteínas animais (é dicir, adeus a esas costeletas que se saen do prato); unha manchea serviríanos para establecer a cantidade de arroz, pasta e outros cereais que deberiamos tomar; a xema do dedo gordo equivalería á porción de manteiga e de azucre, mentres que a dose de queixo e outras graxas similares non debería ser maior de dous dedos. En canto a hortalizas e verduras, poderiamos comer tantas como caiban nas nosas dúas mans xuntas. Ao tempo, os cinco dedos recordaríannos non só que convén distribuír a inxestión diaria en cinco comidas (almorzo, media mañá, comida, merenda e cea), senón tamén o número de porcións de froitas e verduras que hai que inxerir cada día.

Pero, por que as mans? A historia é curiosa, e para coñecela debemos remontarnos 30 anos atrás e mirar cara a África. Alí, en Zimbabwe, o doutor Kazzim G.D. Mawji, un reputado médico especialista en diabete, centrou os seus esforzos en conseguir que a poboación aprendese a alimentarse correctamente co fin de previr o impacto desta enfermidade.

Ante o elevado grao de analfabetismo, comprendeu que debía deseñar un método que fose sinxelo, visual e ao alcance de todos. E así ideou o coñecido como Zimbabwe Hand Jive, polo que as mans se usan como recordatorio e ferramenta de medida que axude a mellorar a dieta no lugar. Como recordatorio, porque as mans teñen a vantaxe de que sempre as levamos connosco; como ferramenta de medida, porque serven para personalizar as porcións: o tamaño das mans vai en consonancia co das persoas e, en consecuencia, coas necesidades alimenticias.

Pero o que naceu como un rudimentario método local rematou dando a volta ao mundo: o doutor Mawji expúxoo na Global Medical Conference on Diabetes Education, celebrada en 1993 en Indiana, e o seu éxito foi rotundo. Ata o punto de que se incorporou ás recomendacións sobre alimentación ofrecidas polas distintas sociedades e asociacións dedicadas á prevención da diabete tipo 2. Tamén o exército norteamericano, a través do programa Guard your Health (dedicado a promover a saúde entre militares e as súas familias), publicou unha guía baseada nesta dieta. E o que aconteceu despois foi que dietistas e nutricionistas occidentais foron adaptando esta dieta, máis alá da diabete, co fin de empregala como método para baixar de peso.

O obxectivo da dieta da man, «non» é «adelgazar, senón recuperar o sentido común na nosa alimentación. Pero é evidente que, naquelas persoas afeitas a comer grandes porcións, a aplicación deste sinxelo método terá como consecuencia unha baixada de peso». Así pois, xa o sabemos: non temos que ir moi lonxe a buscar o modo de recuperar a figura; a solución témola, e nunca mellor dito, nas nosas propias mans.

FONTE: Xornal El Mundo 

Imaxaxe coma estas ou tamén estoutras, nas que se amosan o temporal na costa guardesa do día 6, deron a volta ao mundo.

O humorista gráfico Davila, no xornal Faro de Vigo de onte, plasmou na súa viñeta este tema.

A verdade é que foi un temporal moi duro!

De volta ás clases / Imaxe:fotolog.com

Remataron as vacacións!

Comezamos a 2ª avaliación do curso, que ten unha particularidade: rematará antes das próximas vacacións (Semana Santa, que serán en abril). Exactamente a entrega de notas será o 21 de marzo, venres. A razón, de non ser así a última avaliación quedaría moi descompensada.

Neste tempo teremos unhas minivacacións : O ENTROIDO, que serán os días 3, 4 e 5 de marzo (luns, martes e mércores).

Espero que estedes preparados para afrontar, ao meu entender, a avaliación fúndamental de todo o curso, pois deixará claro as posibilidades reais de superar o curso definitivamente na 3ª avaliación.

Ánimo e boa avaliación!

Mosaico do Ano Internacional da Luz 2015 / SOCIEDADE EUROPEA DE FÍSICA

A Asemblea Xeral da ONU proclamou 2015 como Ano Internacional da Luz, coincidindo con varios aniversarios de descubrimentos na área dende hai mil anos e co obxectivo de destacar "a importancia das tecnoloxías baseadas na luz que poden promover o desenvolvemento sostible e ofrecer solucións aos problemas mundiais sobre enerxía, educación, agricultura e saúde", explica a Sociedade Europea de Física nun comunicado. Participarán nese ano conmemorativo a Unesco, sociedades e unións científicas, institucións educativas, plataformas tecnolóxicas, organizacións sen ánimo de lucro e socios do sector privado.

A iniciativa do ano da luz foi presentada, en novembro de 2013, por México.

Entre outras moitas actividades, en 2015 celebraranse os aniversarios de avances cruciais relacionados coa luz, como os traballos sobre óptica de Ibn Al-Haytham durante a idade de ouro do Islam, o concepto da luz como unha onda proposto por Auguste Jean Fresnel en 1815; a teoría electromagnética da propagación da luz proposta por James Clerk Maxwell en 1865, a teoría do efecto fotoeléctrico formulada por Einstein en 1905 e a curvatura da luz no espazo pola Teoría da Relatividade Xeral de 1915; é descubrimento da radiación cósmica de fondo por Arno Penzias e Robert Wilson en 1965 e os logros de Charles Kao ese mesmo ano, sobre a transmisión da luz por fibras para comunicación óptica.

O ano internacional conta co apoio de asociacións científicas internacionais e será administrado por un comité directivo en colaboración co programa Internacional de ciencias Básicas daUnesco e unha secretaría no Centro Internacional de Física TeóricaAbdus Salam (ICTP). Ademais, conta co apoio da Sociedade Europea de Física, a Sociedade Internacional para a Óptica e a Fotónica(SPIE), a Sociedade Óptica (OSA), a Sociedade de Fotónica (IEEE), a Sociedade Americana de Física e a rede lightsources.org.

FONTE: Xornal El País/Ciencia

Hoxe ingreseivos 365 días de boa sorte, alegría e felicidade nas vosas contas número 2014. Adminístrádeos ben, que non hai para máis.

Feliz ano! 

O ano 2013 foi o primeiro con dous papas e o último de Nelson Mandela. O ano, un máis, da crise económica, pero tamén do bosón de Higgs e da resurrección de Nadal.

Repasa os acontecementos máis importantes que sucederon nestes doce meses, as imaxes máis impactantes, os asuntos que espertaron maior atención nas redes sociais e os grandes personaxes que nos deixaron. Sen esquecer o mellor do cine, a música, a literatura e a moda: unha panorámica completa do ano que se esgota.

Para facelo preme AQUÍ.

FONTE:rtve.es

A todos e todas só vos desexo dúas cousas TODO e NADA. Todo o que vos faga felices e Nada que vos faga sufrir.  Bo Nadal a tod@s!

Victor

Imaxe:escuelainfantilelcarmen.blogspot.com

Chegou o día: VACACIOOÓNS!

Despois deste longo trimestre, uns días de descando veñen moi ben. Aínda por riba coas festas máis importantes do ano: O NADAL. Olvidarémonos dos libros ata o 9 de xaneiro, xoves, día no que toca a volta á rutina.

Bos vacións a tod@s!

O alumnado, de 6º de Educación Infantil, do Colexio Atlántida de Vigo presentan neste vídeo, onde emprega a linguaxe de signos, a canción do grupo murciano Maldita Nerea:"Hecho con tus seueños"

Unha fermosa mensaxe!

Parabéns para eles e os seus profesores.

Ola!, chámome Víctor,"teño 30 meses e vivo na Guarda,teño unha enfermidade "rara" chamada leucodistrofia sudanófila de Palizaeus-Merzbacher. Os meus amigos de Banta quérenme axudar porque necesito un bipedestador dinámico e desprazador M5 e  hidroterapia, por iso vanme dar 3000€, coa axuda de moitos amig@s xuntando tapóns. Grazas a tod@s!

Lugares de recollida de tapóns: Colexio S. Xerome Emiliani, Bar O Brétema, o noso IES, Estanco Altamar, Cristalería Vídrio e Fonoteca B&N.

Por certo, A Guarda e a súa bisbarra teñen unha cita solidaria na Alameda, o próximo 24 de novembro, dende as 15 horas. O obxectivo é conseguir que Victor mellore a súa calidade de vida e que o seu sorriso e as súas ganas de camiñar o leven aos mesmos espazos onde acudimos os que non temos dificultade para desprazarnos.

Colabora!

Noé Ferreira Rodríguez, membro de ANABAM,  e antigo alumno do noso IES, e o autor do libro "EXÓTICAS BAIXO MIÑO". Nel faise unha revisión breve do concernente ás especies exóticas de flora e fauna presentes no Baixo Miño.

A información aportada é o resultado da consulta de bibliografía e tamén dos datos que teñen recollidos en ANABAM ao longo de máis de 25 anos de traballo de campo.

Se estás interesado na información que contén este libro, podes facelo premendo AQUÍ.

Parabéns Noé!

Un ano máis, chega o vídeo-anuncio de GADIS. Coma sempre: sorprendente! Cada día supéranse, neste caso tendo como protagonista a muller.

A serie de video-anuncio "Vivamos como galegos" comezou ala polo 2007 e foi deada pola axencia de publicidade Bap&Conde.

Parabéns!

Na pasada ponte do 1º de novembro, viaxei Euskadi, concretamente a Bilbao, onde teño unha filla traballando. Facendo un chisco de turismo de natureza, visitamos unha cova espectacular: A cova de Pozalagua.

Atópase nas Penas de Ranero, dentro do Parque Natural de Armañón, no concello de Karrantza Harana en Bizkaia.

A visita foi moi fermosa, iso si, unha boa cola que nos levou a ter que comer alí para facer a visita ás 14:30 horas (a duración foi de 55 minutos), polo que se visistades nalgún momento ide cedo, pois só se pode pasar en grupos como máximo de 80. O máis chamativo: as estalactitas excéntricas (pois rompen o sentido de crecemento gravitatorio).

Como non se pode utilizar o vídeo nin a cámara fotográfica (prohibido), amósobola a través deste víeo no que se lle concedeu a estas covas, por parte da guía Repsol, o mellor recuncho 2013.

Se visitades Bizkaia non deixedes de ir. Merece a pena!

Hoxe, celébrase o DÍA DA BIBLIOTECA, creado en 1997 pola Asociación Española de Amigos do Libro Infantil e Xuvenil , co patrocinio do Ministerio de Educación, Cultura e Deporte co fin de concienciar á nosa sociedade da importancia da lectura, especialmente entre os nenos e mozos e para agradecer e potenciar o extraordinario labor dos bibliotecarios e bibliotecarias.

Neste día reivindícase o papel que xogan as bibliotecas como institución cultural básica e imprescindible, centro de proximidade á cidadanía e de espazo de socialización e de intercambio de ideas, que busca facilitar o acceso á información e ao coñecemento a todos e todas sen exclusións.

Quedádevos con esta frase do escritor irlandés Richard Steele (1672-1729): "A lectura é á intelixencia o que o exercicio é ao corpo".

Boa lectura! 

Caída das follas / Imaxe:astrologosdelmundo.ning.com

O outono comeza hoxe, domingo, 22 de setembro ás 22 horas e 44 minutos, hora oficial peninsular. Esta estación durará 89 días e 20 horas, e rematará o 21 de decembro co comezo do inverno.

O inicio astronómico do outono vén dado, por convenio, como o instante no que o centro do Sol, visto dende a Terra, cruza o ecuador celeste no seu movemento aparente cara ao sur. Cando isto sucede, a duración do día e a noite practicamente coinciden, e por iso, a esta circunstancia chámaselle tamén equinoccio de outono. Neste instante no hemisferio sur iníciase a primavera.

Esta é a época do ano na que a lonxitude do día se acurta máis rapidamente. O Sol sae polas mañás cada día un pouco máis tarde que o día anterior e pola tarde ponse antes, sendo o acurtamento do día especialmente apreciable polas tardes. En definitiva, nestes días o tempo en que o Sol está por enriba do horizonte redúcese en case tres minutos cada día.

Tempo de cores variadas nos campos e montes, baixada de temperaturas, chuvia, recollida de froitos e da chegada dos cogomelos!

FONTE: fomento.es 

Como xa comentei o pasado venres, a VOLTA 2013 é algo máis que unha volta ciclista a España, pois para nós ten algo especial: dar a coñecer o noso PAÍS, e en concreto a bisbarra na que eu levo 30 anos vivindo.

Este vídeo aéreo, da etapa do pasado domingo, axuda a ilustrar con imaxes especiais ese percorrido, que seguro chamará a atención de moitos...

A min, coma sempre, xa ma chamou!

A Volta a España 2013 disputarase dende mañá, sábado 24 de agosto, ao domingo 15 de setembro de 2013 e contará con 21 etapas, cun percorrido total de ao redor de 3.319,1 quilómetros.

Ata aquí, sería a información de calquera outra volta, pero esta ten algo especial, relacionado con Galicia, comeza en Galicia, concretamente en Vilanova de Arousa e das 21 etapas as 4 primeiras teñen percorrido completo no noso territorio e unha (a quinta) comezo en Galicia e remate xa fóra da nosa Comunidade.

Pero aínha hai máis, a segunda etapa, a do domingo, pasará pola nosa vila (Rúa Galicia e Puerto Rico, dirección Baiona), ao redor das 16:15 horas, cun sprint especial bonificado.

Se queres coñecer polo miúdo todos os datos sobre esta proba so te que premer AQUÍ.

Cumpre este blog 6 anos de vida. Comenzou alá polo 5 de agosto de 2007 e dende aquela pasaron moitas cousas que se resumen nos seguintes datos:

Visitas ata hoxe: 117.568

Visitas no último ano: 27.588                        

Promedio mensual: 2.299 visistas/mes

Nº artigos publicados no último ano: 360

Promedio mensual: 30 artigos/mes

Visitas ata agosto de 2012: 89.980

Visitas ata agosto de 2011: 56.615

Visitas ata agosto de 2010: 20.746

Visitas ata agosto de 2009: 13.780  

Visitas ata agosto de 2008:   5.588  

A todos e todas moitas grazas, pois sen vós esto non tería ningún sentido. Seguirei traballando sempre que estedes detrás.

Outra proposta para ler neste verán, neste caso en galego: "A cidade dos desexos" do escritor lucense Agustín Fernández Paz .

Sinopse: Os protagonistas deste relato son unha panda de tres nenas e dous nenos. O seu lugar de reunión, o Refuxio, é o baixo dunha casa deshabitada. Nuns días instalan no Refuxio unha oficina chamada CPIF, Centro de Promoción de Iniciativas Fantásticas. Decidense a chamar. Ábrelles Ana, invítaos a pasar e explícalles que o seu traballo é procurar que se fagan realidade os desexos da xente. Os da panda cren que a muller está burlándose deles. De repente Ana comeza a elevarse e queda flotando no aire, á altura do teito. Así, os cinco acaban crendo nos poderes daquela muller. De alí a uns días, Ana dilles que lles vai cumprir tres desexos. Eles, despois de pensalos, pídenlle que na cidade volva haber árbores, que regresen os paxaros e que nunca máis sexan negras nin grises as palabras da xente. Coa intervención de Ana, a panda consegue que volvan medra-las árbores mesmo por riba do asfalto, que os paxaros veñan á cidade atraídos pola grande cantidade de árbores que hai nela e o terceiro desexo xa se cumpre sen a intervención de Ana, porque a xente comeza a estar alegre e feliz naquelas rúas cheas de árbores e paxaros.

Boa lectura!