CUMBRE DO CLIMA EN DURBAN

A cumbre do clima que comenzou onte en Durban (Sudáfrica) ten un obxectivo menor (ao menos se se ten en conta a tarefa de fondo desta negociación, que é reformar o sistema enerxético mundial): negociar como manter con vida o Protocolo de Kioto ata 2020.

Este primer tratado mundial contra o quentamento entrou en vigor en 2005, pero o seu primeiro periodo só cubría ata 2012. EE UU non o ratificou e o texto deixou sen compromisos aos grandes países emerxentes como China, Brasil e India. Aínda así, pensouse que era un bo paso que serviría para continuar máis adiante.

Con este esquema fluíron millóns dos países ricos aos países en deserolo para compensar as súas emisións (aínda que en moitos casos é dubidoso que realmente reduciran o impacto sobre o medio ambiente). Pese a que custou sangue aprobalo e poñelo en práctica, agora víuse que Kioto era o difícil. En 2007 en Bali, os países acordaron que en 2009 habería un novo instrumento. A cita foi en Copenhague, pero o fracaso dos máis de 150 xefes de Estado e de Goberno aínda colea. Dous anos despois, a ONU busca a saída.

Non é sinxelo porque as posturas seguen afastadas. EE UU non quere firmar nada. Aínda que quixera a Casa Branca, o Congreso ten demostrado a capacidade de bloqueo suficiente e a opinión pública cada vez é máis escéptica sobre a gravidade do cambio climático e de que o cause o home. Os países en desenrolo (e incúense aos que xa non o son tanto, como China ou Brasil) insisten en que a única fórmula válida é manter Kioto, que lles garantíu inversións sen comprometelos a reducir as súas emisións.

Así, Kioto só cubre a pequena porcentaxe das emisións mundiais e a negociación apenas avanza. Dese tren xa de baixaron Xapón -pese a ser o país anfitrión do acordo-, Rusia e Canadá. Só queda a UE, que mantén o seu obxectivo de reducir en 2020 as súas emisións un 20% respecto a 1990 e que anunciou que seguirá no tratado sempre que o resto de potencias acepten unirse ao redor de 2015. O compromiso é relevante, pero ten truco: Europa xa emite un 15,5% menos que en 1990, así que ao ritmo actual de reducción chegar ao 20% nunha década non supón gran esforzo.

Tal como anda o mundo en crise, o acordo e a solución vai ser moi difícil!

FONTE: Xornal El País.