NEBULOSA BOLBORETA

Imaxe da Nebulosa NGC 6302 / NASA/ESA Hubble

Hai moitos obxectos celestes espectaculares, pero as escenas máis impactantes, segundo a ESA (Axencia espacial Europea), chegan co último alento das estrelas de masa media, co que emiten grandes nubes de gas a altas temperaturas. Estes estertores forman nebulosas planetarias como NGC 6302, máis coñecida como a Nebulosa do Insecto, ou Nebulosa Bolboreta.

A súa forma tan característica convértea nun bo exemplo dunha nebulosa bipolar, nas que o gas pode escapar máis doadamente dos polos que da rexión ecuatorial da estrela moribunda, creando unha estrutura lobular que recorda a un reloxo de area ou, neste caso, a unha gran bolboreta cósmica.

Esta complexa estrutura encóntrase a uns 3.800 anos luz da Terra, dentro da Vía Láctea. Formouse cando unha estrela cunha masa cinco veces superior á do Sol se transformou nun xigante vermello, desprendéndose das súas capas externas e volvéndose extremadamente quente.

Ademais do seu indiscutible valor estético, esta imaxe revela unha gran cantidade de información sobre as propiedades físicas da nebulosa.

O ton avermellado dos bordos das ás da bolboreta é produto da radiación emitida polo nitróxeno, e indica que esta rexión se encontra a unha temperatura relativamente baixa. En contraste, as manchas brancas preto do centro da estrutura son as emisións do xofre, que se corresponden coas zonas de máis alta temperatura, nas que as correntes de gas colisionar no ámbito da estrela central.

O gas quente expulsado pola estrela colisionar coa materia do seu ámbito, creando ondas de choque a través de toda a nebulosa. Un bo exemplo é a liña serpeante ben definida que atravesa a mancha branca na esquina superior dereita da imaxe. As outras tonalidades da nebulosa indican a presenza de osíxeno, helio e hidróxeno.

Fonte: Xornal El Mundo/Ciencia