POR QUE DEBEMOS ELIMNINAR O RUÍDO DAS CIDADES?

Ruído e vibracións / Imaxe:ingenieriapac.com

Os nosos oídos non ’’pechan’’ nunca, coma fan os ollos coas pestanas. Cando durmimos, os oídos seguen procesando os sinais auditivas, pero estes sinais non se procesan cara ao resto do cerebro.  Oímos constantemente e por iso podemos espertar en caso dun sinal que o cerebro recoñeza como urxente.

Pero o cerebro traballa os sinais constantemente. No caso do silencio, o proceso diminúe case a cero, no caso do ruído o cerebro traballa para interpretar e buscar algún sinal e no seu caso descartar o que oe. Posto que sabemos que o ’’cansazo’’ é o sinal que envían unhas partes do cerebro a outras para deixar de procesar sinais e empezar o proceso de memorización selectiva, a existencia de ruído durante a noite produce un cansazo esaxerado que non se compensa co soño.

Da mesma maneira, o ruído durante o traballo fai desaparecer a capacidade de concentración, de sincronización de neuronas nun proceso común, esixindo ao cerebro un traballo extra de análise e supresión dos sinais auditivas inconexas que, como dixen arriba, son o ruído.

A vida con ruído é, desta maneira, unha vida miserable, no canto dunha vida feliz e produtiva.

Nas cidades españolas (e non só nas españolas), e tamén nos campos co paso dos avións e mesmo nas montañas, hai salvaxes cuxa mellor diversión é lanzar gases apestosos e ruído mediante unhas motos sen redución de ruído, a praga esténdese día a día e os niveis sonoros aumentan de ano en ano ao redor de 1.5 decibeis (dB) por ano. Así, a Organización Mundial da Saúde propuxo en 1995 un nivel de ruído de 35 dB nos hospitais, e hoxe ese nivel é duns 75 dB durante o día e 60 dB durante a noite: Insoportable.

Como en moitos aspectos da vida, o ruído en cidades, campos e montañas deriva, por unha banda, da inacción dunhas autoridades que cobran os seus salarios dos impostos aos cidadáns para non devolver nada aos mesmos. Doutra banda, o aumento do ruído é un aspecto máis do funcionamento non lineal da sociedade, un funcionamento ignorado polas persoas que a forman.

Así, por exemplo, nun bar, unha persoa empeza a falar máis alto que outras, e estas, para comunicar elevan os seus niveis sonoros nun proceso de realimentación positiva, ata que se alcanza un nivel tal que as persoas racionais abandonan o recinto para non enfermar.

Un aspecto de coches e motos é o ansia animal de destacar na tribo. Unha forma de que lles miren é facer ruído que se introduce na esfera persoal dos individuos forzándoos a decatarse da existencia doutros, unha información que estes nin desexan nin necesitan.

Pódese eliminar o ruído?

Polo menos é posible reducilo a niveis que o cerebro pode descartar nas primeiras etapas do proceso, directamente nas neuronas conectadas aos oídos. Isto ocorre con sons de non máis de 35dB, que é o nivel ao que deberiamos aspirar nos nosos lugares de permanencia ou visita.

Unha boa parte do ruído que sufrimos deriva do tráfico a través de dúas fontes: O ruído dos motores e pneumáticos e o ruído da circulación sobre uns pavimentos absolutamente deteriorados debido á desidia dos concellos españois.

O primeiro destes ruídos xorde dos motores dos vehículos e dos seus tubos de escape. Un motor encerrado nunha carcasa con illantes acústicos pode reducir os seus decibeis a niveis tolerables mesmo a distancias de 1 metro. É evidente que os fabricantes de vehículos de combustión (Diésel) ou de explosión (Gasolina) prefiren aumentar as súas ganancias desprezando a saúde dos cidadáns. Pero as autoridades que viven do diñeiro destes cidadáns poden, se cumpren coa súa función, obrigar a eses fabricantes para reducir as súas ganancias para mellorar a saúde de quen lles paga. Só se necesita responsabilidade e decisión.  

Exactamente o mesmo pódese facer cos tubos de escape. Hoxe a técnica pode reducir o ruído de saída de gases a 35 dB a un metro de distancia sen maior problema. Falta decisión por parte das autoridades para impoñelo.

Nas cidades, os Concellos deben manter as rúas como rúas, e non como hoxe, camiños de cabras con fochancas e buracos, e pavimentalas con asfaltos que reducen o ruído en, polo menos, 20 dB.

Ocorre o mesmo coa limitación de velocidade en rúas e estradas. A obrigación de levar un chip de 10 euros nos motores pode impoñerse aos fabricantes e ese chip pode conseguir que os vehículos non superen as  velocidades autorizadas en cada tramo a pesar das animaladas dos condutores insolidarios.

Outra fonte de ruído intenso nas cidades son as maquinarias da obra de construción e obra pública, incluída a limpeza das rúas e o coidado dos xardíns. Impuxéronse ultimamente máquinas con motores de explosión para lanzar chorros de aire para mover follas secas e papeis das rúas. Estas mesmas máquinas poden funcionar con baterías eléctricas, reducindo o seu nivel de ruído en 20 dB. Nas obras de construción, se se precisa utilizar serras mecánicas (as ’’radiais’’) pódese fai dentro de cámaras acústicas que illan do ruído aos cidadáns. Non custan máis de 100 euros o que é unha cantidade despreciable comparada co custo da construción. Non se fai por falta de cultura cidadá e falta de autoridade dos administradores públicos.

Exactamente o mesmo pódese facer coas obras públicas. As taladradoras, por exemplo, deben funcionar dentro de cámaras acústicas illadas.

E o mesmo con outra fonte de ruído: Os aparellos de aire acondicionado, que ben construídos poden reducir os seus niveis de ruído en 30 dB.

Con respecto aos receptores de ruído, é dicir as habitacións dos edificios residenciais, escolas e oficinas, é posible e barato reducir o ruído que lles entra mediante xanelas de vidro dobre, pero de espesores distintos en cada un dos dous vidros, e pantallas de pladur con illantes acústicos. Non se fai, pero pódese facer e non resulta gravoso se se fai ao longo de varios anos.

O código técnico da edificación impón xa niveis de ruído transmitido entre vivendas razoablemente baixos. Os problemas xorden sempre, como non! no cumprimento das leis e a inspección, e evidentemente, nos edificios antigos construídos antes da aprobación dese código. Nestes, como digo, por unhas cantidades modestas de diñeiro, pode reducirse o ruído, tanto das rúas como dos veciños.

Hoxe, a tecnoloxía ofrece solucións para case todos os problemas vitais.  Pero non se usa esa tecnoloxía. Adóitase asignar á carestía a falta de aplicación de solucións tecnolóxicas.

Isto, como coa enerxía solar, é totalmente falso. Deriva a non aplicación da tecnoloxía aos problemas sociais moito máis da inercia cultural, da falta de ganas de enfrontarse aos problemas, da preguiza mental humana que tende a rexeitar a innovación fronte ás solucións existentes que dos custos de facelo.

Somos animais curiosos, os seres humanos. Expomos gastar miles de millóns de riqueza en enviar naves a Marte, en enviar chips a Alfa Centauri, dúas iniciativas totalmente inútiles mesmo desde o punto de vista da ciencia pura, pero rexeitamos por ’’caro’’ o facer as nosas vidas moito máis vivibles, sas e felices.

Raros somos!

FONTE: Antonio Ruiz de Elvira/Xornal El Mundo