MÚSICA E TECNOLOXÍA

 

Techno, house, transo, dubstep, ambient, minimal, progressive, dance... é imposible abarcar (e sobre todo distinguir) para un profano o gran número de xéneros, subxéneros e ramificacións da música electrónica. Desde a súa potente irrupción a finais dos setenta e, sobre todo, ao comezo dos oitenta coa cultura de clubs en lugares como Berlín, Detroit, Eivissa e Londres, ata alcanzar o éxito masivo que enche festivais e converte aos Djs en multimillonarios, a música electrónica estivo intimamente ligada ás novas tecnoloxías. Non en balde o principal elemento para o seu despegue naceu na universidade de Toronto da man dun enxeñeiro, Robert Moog, que probablemente xamais imaxinou que o seu invento sería capaz de poñer a bailar a millóns de mozos en todo o planeta. O sintetizador creado por Moog a comezos dos anos sesenta presentouse nunha conferencia científica, non na carpa dun festival, e ocupaba varios metros cúbicos. Un tamaño (e un prezo) inviable para que os músicos puidesen adoptalo. Con todo, a chegada dos microchips e os avances informáticos, xunto coa redución de custos, permitiron en moi pouco tempo que o invento de Moog terminase por seducir a compositores de todo o mundo.

Wendy Carlos, Isao Tomita, Vangelis, Jean Michelle Jarre ou Kraftwerk, entre outros pioneiros, ocupáronse de que a música electrónica alcanzase a categoría de popular, deron orixe aos diferentes estilos, e normalizaron a utilización de sintetizadores, vocoders, secuenciadores ou samplers, todos eles elementos imposibles de imaxinar fai un puñado de décadas. Á paixón do seu pai, enxeñeiro de robótica en xeral Motors, por algún destes intérpretes debe Richie Hawtin ser na actualidade uno dos referentes en música electrónica: "ao meu pai basicamente interesábanlle dúas cousas: a música e a tecnoloxía. Nunha esquina da habitación estaba el cos seus magnetófonos, a sseu tocadiscos e uns cascos enormes escoitando discos. Tiña centos de vinilos e se non os estaba escoitando cos seus cascos reproducíaos nos seus altofalantes novos. Escoitaba cousas como Tangerine Dream, Kraftwerk ou os New Order de principios dos oitenta".

Fascinado pola música e a tecnoloxía desde neno, Hawtin resolveu da mellor forma posible os inconvenientes de non contar coas ferramentas necesarias para expresar o que quería: inventounas. Así naceron unha mesa de mesturas deseñada por el mesmo, distintos softwares para picar, ou aplicacións móbiles que permiten saber ao instante que tema está a soar en cada momento durante unha das súas sesións (Twitter DJ). Hawtin está considerado non só un dos mellores Djs do mundo, senón tamén un dos máis innovadores grazas ao uso da tecnoloxía. Lonxe de considerar, como afirman algúns críticos, que a música electrónica atópase estancada (sobre todo coa aparición de artistas que buscan converterse en produtos mainstream), Hawtin cre que continuará evolucionando, a condición de que non se perda de vista que detrás de calquera máquina sempre hai unha persoa que as dota de intención: "é nun fino equilibrio entre o humano e o tecnolóxico. Cando está perfectamente cohesionada, é cando nace a maxia".

FONTE:José L. Álvarez Cedena/Xornal El País