O NAVEGANTE QUE QUERE SALVAR OS OCÉANOS

 

Como Marini, o personaxe da Illa ao mediodía de Julio Cortázar, miramos case sempre as illas desde o alto. Puntos apenas distinguibles a través de portelos de avións, suspendidos a miles de metros de altura. E como Marini preguntámonos tamén que será dá xente de alá abaixo, como serán as súas vidas neses pedazos de terra illados do resto do mundo. Nós, a maioría continental, temos a ilusión de que basta con botar a andar (ou a rodar) para ir a calquera lado e antóllallenos estraña e afastada a existencia rodeados de auga. Ese mesma auga desde onde partiu a vida no planeta e que agora se atopa ameazada pola acción depredadora dun sistema económico que parece disposto a inmolarse se non cambia de dirección.

Nainoa Thompson, en cambio, sabe o que é vivir nunha illa porque naceu nunha, en Oahu. Un recoñecido destino turístico non medio do Pacífico. A primeira das illas de Hawai que colonizou James Cook en 1778. Tamén é lugar onde se atopa a base naval de Pearl Harbor, bombardeada polos xaponeses en decembro de 1941 provocando que Estados Unidos entrase na Segunda Guerra Mundial. Thompson é un polinesio orgulloso das tradicións do seu pobo e unha das persoas que máis fixo para manter a súa cultura e os seus costumes, pero sobre todo é un navegante empeñado en que todos nos comprometamos co coidado dos mares porque, sen eles, a vida enteira non planeta está ameazada.

A cruzada de Thompson, que na actualidade é presidente dá Sociedade de Navegación Polinesia, levoulle a embarcarse nunha aventura incrible: dar a volta ao mundo nunha embarcación tradicional polinesia utilizando os métodos de navegación herdados dos seus antepasados. Durante dous anos a súa tripulación percorreu máis de 110.000 quilómetros, visitou 23 países e fixo escala en 150 portos.

Thompson comezou as súas expedicións en 1976 a bordo dá Hokule’a (nome que significa estrela da alegría), a primeira embarcación construída seguindo os métodos dous seus antepasados polinesios en 600 anos. Para Thompson esa mirada cara ao pasado representa tamén unha imaxe cara ao futuro, debido a que cada unha das súas expedicións estivo sempre orientada cara a un mesmo propósito: tender pontes entre as culturas e as xentes de cada lugar para, a través da colaboración e o entendemento, dar un xiro á dirección insustentable que leva o sistema actual. Por iso é polo que, nun artigo publicado non Huffington Post, describise as súas viaxes como algo que vai máis aló da mera aventura: “ Non exploramos só os océanos, senón os límites da graza, a compaixón e a coraxe humanos”.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El país