NOMES PROPIOS: HAWKING
Stephen Hawking foi un das iconas da ciencia das últimas décadas. O seu nome, á altura dos de Newton ou Einstein, e a súa característica aparencia, cadeira de rodas e sintetizador de voz, chegaron a ser perfectamente coñecidos polo gran público.
É moi improbable que un físico teórico transcenda ao mundo académico e chegue a aparecer en episodios de Big Bang Theory ou Os Simpson, pero razóns non faltan. Porque a súa vida foi todo menos corrente. Sendo alumno de Cambridge, onde acabaría cursando unha carreira tan exitosa como meteórica, diagnosticóuselle esclerose lateral amiotrófica. O prognóstico: dous anos de vida. Para ben ou para mal, este foi o inicio da súa lenda, pois pasou de ser un bo estudante pero sen motivación, a converterse nun dos principais referentes no estudo dos buracos negros, esas trampas cósmicas das que nada pode saír. Ou quizais si? Entre os resultados que labraron o seu recoñecemento, áchase a predición de que os buracos negros tiñan que emitir radiación (a chamada radiación de Hawking).
Hawking deuse conta de que estas entidades obrigaban a combinar a relatividade e a física cuántica, os dous marcos teóricos que describen todas as interaccións no universo e cuxa síntese é un dos grandes desafíos da física actual. Esta intensa actividade académica propiciou que remata ocupando a cátedra lucasiana de Cambridge en 1979 (do mesmo xeito que Newton uns 300 anos antes).
Tras o éxito na universidade, chegaba a quenda do gran público, ao que conquistou grazas a ese libro rebosante de optimismo e dun humor marabilloso titulado "Historia do tempo", un éxito editorial sen precedentes grazas ao cal se converteu nunha figura mediática. Está escrito ademais cunha gran claridade e economía expresiva: a parálise apenas lle deixaba mover un dedo e quedou sen voz por unha pneumonía que obrigou a que lle extirpasen a traquea. Un computador instalado na súa cadeira e controlado co dedo, xunto a un sintetizador de voz, permitíronlle compoñer o libro letra a letra. Un esforzo titánico que non podía desperdiciarse en palabras vas.
A gran fama alcanzada co libro abriulle as portas da televisión, onde chegou a presentar varias series, e mesmo o chegamos a ver flotando nunha nave nunha misión da NASA. Esta exposición pública distorsiounou sen dúbida a valoración que merecen os seus estudos: en ningún caso revolucionou a física, pero as súas contribucións permitíronnos comprender mellor o noso universo, e merece que non se lle xulgue inxustamente.
Sexa como sexa, Hawking aproveitou a atención mediática para acometer unha entusiasta defensa da ciencia e combater a irracionalidad. A súa vida foi unha loita constante contra a fatalidade da que, o pasado día 14, sempre saíu vitorioso. Hawking morreu, curiosamente, o mesmo día en que se rendeu homenaxe, desde hai 30 anos, ao número pi (o formato estadounidense da data, 3/14, evoca a aproximación de tres díxitos de pi: 3,14), e que coincide, ademais, co natalicio de Albert Einstein.
O seu funeral celebrarase o sábado 31 na igrexa Great St Mary’s da Universidade de Cambridge e as cinzas descansarán na abadía de Westminster, en Londres, preto da tumba do físico e matemático inglés Isaac Newton.
FONTE: Teresa Giménez Barbat/Xornal El Mundo/Ciencia
0 comentarios