QUE LLE PASA AO NOSO CORPO CANDO MORREMOS
Ao morrer o noso corpo non rematou a súa viaxe. Ao contrario, comezará un longo proceso de eliminación dos seus compoñentes. Pero, que sucede cando os corpos descompóñense e por que deberiamos aprender algo respecto diso?
Para a maioría de nós, o contacto cos corpos das persoas falecidas comeza e termina coa triste ocasión dun funeral. E mesmo entón, o que xeralmente obtemos é unha urna cos restos cremados da persoa ou un corpo disposto nun cadaleito, preparado coidadosamente para a ocasión.
Con todo, que lles sucede aos corpos de forma natural, despois de ter o encontro coa morte? Que pasa se non son incinerados ou elixen embalsamarse, a fin de atrasar o proceso de descomposición?
Baixo condicións naturais, por exemplo, se o corpo déixase fóra, nun ambiente natural, ou se coloca nunha tumba pouco profunda, o corpo sen vida comeza a desintegrarse lentamente, ata que só quedan os ósos (que poderían desenterrar algún día os arqueólogos).
Aínda que moitos de nós podemos pensar na descomposición como sinónimo de putrefacción, non o é. De feito, a descomposición dun corpo humano é un proceso moi longo con moitas etapas, das que a putrefacción é só unha parte.
A descomposición é un fenómeno a través do cal os complexos compoñentes orgánicos dun organismo previamente vivo sepáranse gradualmente en elementos cada vez máis simples. Segundo o científico forense M. Le Goff, é "un proceso continuo, que comeza no punto da morte e termina cando o corpo reduciuse a un esqueleto".
Hai varios sinais que indican que un corpo comezou o seu proceso de descomposición. As máis coñecidas son: livor mortis, rigor mortis e algor mortis.
O livor mortis, ou lividez, refírese ao momento no que o corpo dunha persoa falecida vólvese moi pálido, ou cincento, pouco despois da morte. Isto débese á perda da circulación sanguínea cando o corazón deixa de latexar. Este proceso pode comezar despois de aproximadamente unha hora despois da morte e pode continuar desenvolvéndose ata 9-12 horas despois.
No rigor mortis, o corpo vólvese ríxido e completamente indestructible, xa que todos os músculos ténsanse debido aos cambios que ocorren neles a nivel celular. O rigor mortis establécese entre 2 e 6 horas despois da morte e pode durar entre 24 e 84 horas. Despois disto, os músculos vólvense flácidos e flexibles unha vez máis.
O algor mortis ocorre cando o corpo arrefríase porque "deixa de regular a súa temperatura interna". O frío dun corpo dependerá en gran medida da temperatura ambiente, pero adoita establecerse nun período de aproximadamente 18-20 horas despois da morte.
Outros signos de descomposición inclúen que o corpo asuma unha tinguidura verdosa ou, por suposto, a putrefacción.
A cor verdosa do corpo débese ao feito de que os gases se acumulan dentro das súas cavidades (sulfuro de hidróxeno). Iste reacciona coa hemoglobina no sangue para formar sulfohemoglobina, o pigmento verdoso que dá aos corpos mortos esta estraña cor.
En canto á separación da pel do corpo, pode soar menos perturbador unha vez que lembremos que toda a capa protectora externa da nosa pel, de feito, está feita de células mortas. Esta capa despréndese constantemente e é substituída por epidermis subxacente. Tras a morte, en hábitats húmidos, a epidermis comeza a separarse da dermis e por iso pode eliminarse facilmente do corpo.
Finalmente, prodúcese a putrefacción, ese "proceso de reciclaxe da natureza", que se ve facilitado polas accións concertadas de axentes bacterianos, fúnxicos e de insectos ao longo do tempo, ata que se desposúe ao corpo de todos os tecidos brandos e só queda o esqueleto. A fin da viaxe.
FONTE: Sarah Romero/Revista Muy Interesante/Ciencia
0 comentarios