A TECNOLOXÍA PARA REMATAR A SAGRADA FAMILIA

Antoni Gaudí non require presentacións. Iste catalán é un dos arquitectos máis populares da historia,  unánimente recoñecido como un visionario, de xenialidade arrebatada, precoz nos seus logros e enorme nas súas ambicións. Todo nel resulta excesivo: desde a súa fama de mocidade ata a súa morte de película atropelado por un tranvía na Gran Vía das Cortes Catalás de Barcelona. Sete das súas obras están hoxe consideradas Patrimonio da Humanidade pola UNESCO, pero sen dúbida a máis famosa, a que máis visitantes atrae, é o seu gran proxecto inacabado, o templo da Sagrada Familia de Barcelona. Segundo datos da Xunta Construtora, máis de catro millóns e medio de persoas accederon ao edificio o ano pasado, aínda que o concello calcula que ata 20 millóns achegáronse para admiralo desde o exterior.

Ao redor da personalidade  superlativa de Gaudí, do mesmo xeito que ocorre coas figuras doutros grandes creadores, levántanse multitude de mitos e historias. Dotado de gran talento, del cóntase que era capaz de imaxinar os seus edificios por completo sen necesidade de plasmalos primeiro en planos, aínda que lle gustaba traballar con maquetas. No seu estilo, agora inconfundible e imitado, mesturaba as formas da natureza coa perfección técnica, bebendo de innumerables influencias anteriores para alumar obras  eclécticas e únicas.

Gaudí aceptou o encargo de rematar a Sagrada Familia en 1883 cando tiña 31 anos (a primeira pedra do templo colocouse o 19 de marzo de 1882, pero o arquitecto orixinal renunciou ao traballo) e esperaba acabala nun prazo razoable, a pesar da grandiosidade que as súas ideas ían imprimindo á basílica. Morreu sen vela terminada. Durante 43 anos dedicou gran parte das súas enerxías a esta obra, os últimos 15 da súa vida fíxoo de forma exclusiva sen aceptar outros encargos. Aínda que as estadas e as obras intermitentes chegáronse a converter nunha parte importante do mito do templo, hoxe é posible poñer data tentativa de finalización das obras grazas ás novas tecnoloxías. Para iso os arquitectos encargados de levar a termo o soño de  Gaudí utilizan no seu traballo software de enxeñería aeronáutica, impresoras 3D e mesmo recreacións de realidade virtual. E están convencidos de que o artista catalán, que xa foi un innovador en técnicas de construción, estaría feliz de ver tanta tecnoloxía aplicada no seu proxecto.

O 1 de marzo de 1886 Josep María  Bocabella, editor e  filántropo, impulsor da construción da basílica, dirixiuse aos fieis para tranquilizarlles polo que moitos temían ía ser unha obra eterna: “Todos vós, queridos irmáns, estades ansiosos de ver concluído o Templo  expiatorio da Sagrada Familia, e ata algúns vos queixastes porque se facía tan grandioso, que sería obra dun século. A fin de tranquilizarvos, (…) o Director da obra, para satisfacer os vosos desexos, comprométese a deixar o templo concluído aos dez anos, con tal de que non veñan sucesos ou circunstancias extraordinarias, e recádense uns seis mil duros mensuais”. Se todo vai segundo o previsto, o  piadoso  Bocabella só erraría nos seus cálculos 130 anos, porque grazas ás novas tecnoloxías as obras poderán estar terminadas exactamente un século despois da morte de  Gaudí. Pero, que son os anos humanos se os comparamos coa eternidade divina… como chancea Jordi  Faulí, o arquitecto director da Sacra Familia: “ Gaudí unha vez dixo que o seu cliente non ten présa. E é verdade”.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.es