NOVA FALLA NO MAR DE ALBORÁN

Esquema das estruturas activas que orixinaron a serie  sísmica de 2016-17 no Mar de  Alborán. a,  sismicidade, principais estruturas activas, esforzos e  acortamento.  b, Esquema das principais estruturas  tectónicas.  c, seccións transversais interpretativas e  sismicidade  ortogonal ás principais aliñacións  sísmicas. 1, falla  sinistra. 2, falla normal. 3, falla normal recente. 4, epicentro do evento principal ( Mw = 6.3, 25 de xaneiro de 2016). 5, cabalgamento cego. 6, 7, 8, segmentos de fallas relacionados coas crises  sísmicas de 2016, 1994 e 2004. 9, Desprazamento ao oeste da deformación. 10, Converxencia estimada con datos de  GPS. 11, Converxencia de placas. 12, Esforzos. FP, monte submarino  Francesc  Pagès.  MTD, depósitos de transporte en masa./ CSI

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Un equipo internacional de científicos liderado polo Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) identificou unha nova falla no mar de  Alborán. Os resultados desta investigación, que aparecen publicados na revista Tectonics, permiten establecer potenciais riscos xeolóxicos nesa zona.

O traballo forma parte dos estudos desenvolvidos nunha campaña de xeoloxía e  xeofísica mariña levada a cabo a bordo do buque Hespérides en maio de 2016 e sitúa a nova falla nos límites entre as placas  tectónicas  euroasiática e africana no mar de  Alborán, a parte máis occidental do Mediterráneo. Ata agora, a principal falla coñecida nesta zona era a da o-Idrisi.

A falla produce escasa deformación no fondo mariño, aínda que si "terremotos de magnitudes relativamente altas", segundo indicaron investigadores do estudo, como o de magnitude 6,3 na escala Richter que afectou a Melilla e varias zonas de Andalucía o 25 de xaneiro de 2016. Entre as principais conclusións do estudo, destaca que continúa a formación do arco de Xibraltar entre a Iberia e África coa migración da deformación  tectónica cara ao oeste. En canto á  sismicidade, esta esténdese tamén cara ao norte, afectando á rexión do Campo de  Dalias, en Almería.

A nova zona de falla localizada, que se estende cara a Marrocos, foi a causante doutros dous terremotos rexistrados en 1994 e en 2004. Este último, de magnitude entre 6,1 e 6,3 graos na escala de Richter, afectou principalmente á rexión de Lavandas, no norte de Marrocos, e causou máis de 600 mortes. Durante a campaña, os científicos delimitaron a zona afectada polo terremoto principal e a  sismicidad posterior ata a falla da o-Idrisi. Para coñecer a morfoloxía do fondo mariño e a estrutura do  subfondo, empregaron instrumentos  xeofísicos, como a sonda  multihaz, a sonda  paramétrica, o  gravímetro e o  magnetómetro. Tamén empregaron os datos de  sismicidad do Instituto Xeográfico Nacional para coñecer a localización dos terremotos e os mecanismos  focales. Ademais, tivéronse en conta as investigacións en terra de fállalas que produciron os terremotos do 1994 e 2004.

Esta investigación é froito da coordinación e colaboración do CSIC, a Universidade de Granada, a Universidade de Xaén, o Real Instituto e Observatorio da Armada-San Fernando, o Instituto Xeolóxico e Mineiro de España, o Instituto Español de Oceanografía, o Instituto  Hidrográfico da Mariña,  Université  Sorbonne de París,  Université  Mohammed  Premier  Oujda,  Université  Mohammed V- Agdal-Rabat e  Université  Abdelmalek  Essaadi- Tetouan.

FONTE: csic.es