MÚSICA E TECNOLOXÍA

 

Os focos, os grandes titulares e sen dúbida os millóns de fans (cos suculentos ingresos que por suposto representan) lévanos as estrelas do pop máis recoñecidas. Mentres, Imogen Heap (Imogen Jennifer Jane Heap, Londres-1977), a pesar de que Paper Magazine cualificouna nun artigo como a “artista musical máis influente do século”, podería pasear tranquila por moitas cidades do mundo sen que ninguén se lle achegase a pedirlle unha foto. E iso que no mesmo texto, o xornalista aseguraba que ela “era o pegamento que conectaba Ariana Grande, Taylor Swift, Harry Potter, Garden State e The Orange County” ou, dito doutra forma, as súas cancións representaban unha boa parte da banda sonora dos  millennials.

Heap non é nin moito menos unha descoñecida. Cantante, multinstrumentista, compositora, produtora e enxeñeira de son, a británica ten máis de dúas décadas de carreira ás súas costas, nas que compuxo temas para algunhas das grandes do pop, gravou en solitario ou con diversas bandas, participou en varios dos festivais de música máis importantes do mundo, virou por todo o planeta e gañou dous  Grammys. Pero se hai algo que caracteriza a  Heap é a súa paixón pola innovación: “a música e a tecnoloxía representan un fermoso matrimonio na miña vida”, asegura. Tan fermoso posiblemente como os soños que o seu tema Happy Song axudan a conciliar aos bebés, debido a que se trata, segundo un estudo impulsado pola universidade de Londres, da canción perfecta para durmir aos máis pequenos.

Levantada á vangarda da creación e a produción desde que comezou a cantar e tocar nun grupo de pop experimental a mediados dos 90,  Heap atópase na actualidade embarcada nun ambicioso proxecto chamado Mycelia. Trátase dunha plataforma na que, ademais doutros proxectos, establécese o que Heap chama “pasaporte creativo”, unha ferramenta sustentada na tecnoloxía blockchain que permite comercializar e distribuír a música para que os artistas sexan os verdadeiros beneficiados. Se ata agora os creadores estiveron obrigados a xogar coas regras dunha industria opaca na que o seu talento era comercializado sen terlles en conta,  Heap cre que a través da tecnoloxía esta práctica pode reverterse procurando unha repartición máis xusta e transparente.

Se o ecosistema de Mycelia pode considerarse o lugar perfecto para que unha canción voe e expándase lonxe do seu creador, as luvas  hápticas a mi. mu  gloves, outra das ideas de  Imogen  Heap, son a ferramenta soñada por quen quere facer da creación musical unha experiencia total. Con eles é posible xerar música, mover as voces e, en definitiva, manipular o son coma se estivéselo realmente tocando. Unha auténtica revolución á que, segundo a británica, chegou “non buscando o control, senón a liberdade”.

FONTE: José  L. Álvarez  Cedena/elpais.es