ISTE PAXARO PIDE SOCORRO: ESCRIBENTA DAS CANAVEIRAS

Escribano palustre iberoccidental en Galicia / Imaxe: Álvaro Rodríguez Pomares-SGHN

Comen sementes, arañas e insectos que buscan en labradíos e pastos próximos, en campos en barbeito e nos humidais que habitan. As femias constrúen os seus niños a uns 10 centímetros de altura, nos bordos de  xunqueras e  carrizais. Case sempre son monógamos, aínda que non do todo fieis. Porque só a metade dos pitos son fillos do pai que axuda, a intres, á nai coa crianza dos catro ou cinco ovos que pon e que  incuba case medio mes antes de que nazan as crías, a principios de xuño. Viven todo o ano nos seus territorios ao oeste da península Ibérica, mentres reciben a visita dos seus curmáns no estranxeiro, outras  subespecies máis viaxeiras que veñen de paso, procedentes de distintas partes de Europa. O último censo revela que xa só quedan 110 parellas de escribanos palustres iberoccidentais (Emberiza schoeniclus lusitanica) sobre a face da terra, o 18% en Galicia e o resto en Portugal, despois de ir desaparecendo das demais comunidades da cornixa Cantábrica.

Hai tempo que os grupos ecoloxistas anuncian o final que lle espera a esta pequena ave de non máis de 15 centímetros. Os  ornitólogos advirten de que desde 2005 perdéronse cinco de cada seis deses matrimonios de paxaros cantores, e calculan que a este ritmo o seu trino, ás veces vigoroso, ás veces melancólico, deixará de oírse definitivamente en 2023.

A revista científica Braña, publicada pola Sociedade Galega de Historia Natural (SGHN), difundiu un censo exhaustivo realizado por sete ornitólogos que revelan que nos últimos 13 anos o  escribano palustre iberoccidental "perdeu o 71% da súa poboación", e esfumouse totalmente de localidades de cría tradicionais. As conclusións do informe son alarmantes ata o punto de que xa non sobreviven máis de 20 parellas reprodutoras en toda Galicia, repartidas por cinco enclaves da provincia da Coruña e un de Pontevedra.

Os  ornitólogos lembran que a sorte do pequeno escribano, coñecido en Galicia como "escribenta das canaveiras", en Cataluña como "repicatalons" e en Euskadi como "Zingira-berdantza", vai ligada á conservación (ou destrución) de humidais, porque é nos  cañaverales onde cría, pero tamén ás prácticas agrícolas. A intensificación e o uso de praguicidas déixano sen alimento.

Ante a situación crítica que atravesa o  escribano palustre  iberoccidental, a Dirección  Xeral de Patrimonio Natural da Xunta contratou a unha empresa para elaborar un novo censo que deberá estar listo a mediados de setembro.

Para conseguir a recuperación da especie simplemente hai que seguir as recomendacións que reiteradamente citan os expertos: Dotar de medios económicos e humanos o propio plan de recuperación da Xunta, que nunca se chegou a aplicar, incrementar a protección efectiva dos humidais, coordinar a súa xestión con Portugal e iniciar a súa cría en catividade.

Unha verdadeira pena!

FONTE: Sivia R. Pontevedra/elpaís.com