A LENDA DO NIGROMANTE QUE ACABOU SENDO ABADE DE OSEIRA TRAS XOGAR COS MORTOS

 

Conta a lenda que, moito antes de ser prior e vivir unha vida recta e relixiosa no mosteiro de Oseira (Ourense), o abade Don Lorenzo era un rapaz cheo de enerxía, con ganas de comerse o mundo a bocados… e cunha afección pouco habitual: gozaba investigando formas de invocar os espíritos dos mortos. O obxectivo deste hobby tan particular (que os autores medievais chamaban nigromancia e relacionaban con chamar ás portas de Satanás) era adiviñar o futuro por boca dos defuntos.

Segundo din, Lorenzo e un amigo seu, ambos os estudantes en Toledo, chegaron á  nigromancia tras pasar por todos os vicios previos. Escondidos en cámaras profundas de pedra fría, buscaban a maneira de arrincar aos mortos do seu soño e traelos ao mundo dos vivos. Un día, con todo, o compañeiro sen nome caeu gravemente enfermo, e no medio das febres repasou a súa vida e (cristián, a pesar de todo) deuse conta de que non ía tocar as portas do Ceo.

Lorenzo, que nese momento viuse a si mesmo ao bordo do precipicio, fixo prometer ao seu amigo que volvería visitalo e contaríalle que hai máis aló do veo. Pouco despois, ocorreu o que tiña que ocorrer. O futuro abade, e xa non tan convencido nigromante, quedou nun estado de angustia, e comezou a rezar salmos pola alma do seu compañeiro, día si e día tamén, ata que un día, sentado nun banco fronte a unha imaxe da Virxe, pareceulle escoitar un xemido.

Inquieto, revolveuse no asento; os beizos movíanselle sós, balbuceando os versículos bíblicos case como un acto reflexo. Outro xemido. Levantouse, e mirou ao seu redor: de súpeto facía frío, ou era unha calor intensa? Volveu a súa mirada cara á Virxe de madeira, pero a talla caera ao chan. No seu lugar, o aire vibraba, como incómodo por ocupar un lugar que non lle era natural.

Lorenzo  entrepechou os ollos e viuno: espido e cos ollos desencaixados, flotaba no aire o seu compañeiro. Atemorizado, o mozo dispúxose a saír correndo da igrexa, pero o espectro alzou un brazo, convidándolle a achegarse. “Ven, Lorenzo, estende a túa man”, creu escoitar. Ao facelo, unha pinga de suor escorregou pola pel da pantasma e caeu sobre a palma aberta de Lorenzo.

O que pasou a continuación non o sabería explicar ata ao cabo de moito tempo, e aínda entón só acertaría a describilo a  fogonazos. Houbo unha dor intensa, coma se un ferro a lume vivo atravesáselle o músculo. Houbo berros,  chirridos e  aleteos. Un penetrante cheiro a xofre e carroña, e unha sensación de inmensa soidade. Unha porta que se pechaba a toda velocidade: o golpe contra o couzón fíxolle volver á realidade, ao chan de pedra, á tenue luz da capela.

“O que ti sentiches durante un instante, eu súfroo por toda a eternidade, Lorenzo”. O espectro non movera a boca, pero as palabras chegaron claramente ao mozo aterrorizado. Din que pouco despois, Lorenzo abandonou Toledo e buscou refuxio espiritual no Císter.

Mosteiro de Oseira / Imaxe: geocaching.com

Alí fixo moito ben, e aínda hoxe é lembrado nos anais da orde monacal, pero eses textos non recollen a verdade: que unha pinga de suor mostrou a Lorenzo o inferno, e que desde entón tivo claro cara a onde quería levar a súa vida.

FONTE: Guillermo Altarriba/laregión.es/basada na biografía de Lorenzo de Oseira recollida no portal da Real Academia da Historia; na publicación “Dom Lorenzo, abad de Osera y Claraval”, escrita por Fray Mª Damián Yañez Neira, no relato de Antonio Ceniza e na investigación "Mas querìa yr perdersse oua  uentura mudar: curiosidade intelectual e peregrinaxe no Libro De Apolonio”, de Fernando Riva.  Imaxes: laregion.es