LENDAS DE OURENSE: O HOME DAS BUBAS*, O TERROR DOS TELLADOS DE VERÍN

 

Uxía dobrou unha esquina e por fin puido respirar. Mentres recuperaba o aire entre respiracións anhelosas atropeladas, mirou as mans, cheas de cortes. Debeunos facer ao rodar polo chan, cando comezou a persecución. Mentres se fregaba as palmas no tecido do manto, asomouse por encima do muro de pedra, mirando o camiño que acababa de percorrer.

Aínda que era noite pechada, non había nubes, e Uxía logrou discernir o perfil da aldea contra a luz das estrelas. Non había animais á vista, e o vento quedara mudo. Nin rastro do chirrido babeante, nin dos golpes contra as tellas desas mans que parecían garras. Nada, só o repique tranquilo da auga contra as pas do muíño.

A pastora armouse de valor e decidiu abandonar o seu parapeto. Mentres avanzaba, buscando a sombra dos castiñeiros, non podía quitar da cabeza o ataque. Sabía que non debía achegarse ao muíño soa, e aínda menos cando o sol xa se escondeu. Lembraba ás vellas do lugar advertíndoa de que un sátiro roldaba os tellados, pero sempre crera que eran historias de medo para asustar ás nenas pequenas.

Nin sequera poñíanse de acordo no seu nome: para algunhas era o Busgoso; para outras, o Rabeno, ou o  Meco. A Uxía dáballe igual, porque agora sabía que existía, e que aquelas mulleres tiñan razón. O trasno sen nome asaltáraa de súpeto, precipitándose do tellado como unha estalactita furiosa, sen máis presentación que un bramido agudo e cheo de dor.

Por sorte, Uxía escoitouno antes de velo, e puido esquivar o primeiro ataque da criatura. Desde o chan, tremendo polo susto, viu como o demo se poñía en pé. Tiña o corpo  deforme, cheo de vultos asquerosos que sofren os enfermos de peste. A súa pel tiña a cor da area e os seus ollos brillaban como moedas relucentes. Cada movemento parecía supoñerlle unha dor infernal, pero aquilo non minguaba a súa velocidade.

Uxía lograra  escabullirse a duras penas, sacando forzas que non sabía que tiña. Tras o breve repouso xunto ao  muro, a rapariga xa estaba moi preto da súa casa. Viu a luz alaranxada que se coaba baixo a súa porta, e xa case podía cheirar o  pucheiro que deixara ao lume. Acelerou o paso, pensando na súa nai e na súa avoa -que parva fora ao non facerlle caso!-, e dispoñíase a agarrar o pomo… cando escoitou un renxido. Unha nota discordante, como dunha uña rabuñando unha tella. Uxía virouse, pero xa era tarde.

Un berro cernou o silencio nocturno durante un instante. O pucheiro seguiu borboteando. A auga golpeaba suavemente as pas do muíño.

*Pústula ou tumor pequeno de  pus.

FONTE: Guillermo Altarriba/laregion.es / Para escribir esta lenda, baseáronse na entrada relativa ao Home dás  Bubas no libro “Dicionario dous seres míticos  galegos”, de Xoán  R. Cuba, Antonio Reigosa e Xosé Miranda   Imaxe: Guillermo Altarriba