O HUBBLE ATOPA UN MUNDO QUE SE COMPORTACOMO O PLANETA 9

Representación artística de HD106906 b, o exoplaneta de órbita inclinada e alongada / ESA/Hubble, M. Kornmesser

No últimos cinco anos varios astrónomos suxeriron unha opción que cambiaría a nosa concepción do sistema solar: que aí arriba, nos arredores, existe un noveno e xigantesco planeta, demasiado afastado como para detectalo ata o de agora: o «Planeta 9». As órbitas dalgúns obxectos transneptunianos, corpos situados máis aló de Neptuno, poden encaixar co esperado se un mundo cun tamaño comparable ao de Neptuno estivese a exercer a súa influencia gravitacional sobre eles. Ademais, algúns astrónomos cren que na veciñanza do Sol hai planetas máis grandes ca Xúpiter, ás veces considerados como ananas marróns e algo así como estrelas que non brillan, tamén ocultos na escuridade.

Agora, unha investigación que se centrou nun punto moi afastado ao sistema solar, a 336 anos luz da Terra, fixo algunhas investigacións que poden ser interesantes para desentrañar o misterio do Planeta 9. Un equipo de astrónomos da universidade de California en Berkeley (EE UU.), puido medir a órbita dun exoplaneta xigantesco, 11 veces máis masivo que Xúpiter, e de nome HD106906 b. Ademais, a novidade é que esta foi a primeira vez en que se estudou o movemento dun planeta gasoso tan afastado da súa estrela. As súas conclusións publicáronse en The Astronomical Journal.

HD106906 b é o nome dun mundo descuberto en 2013 polo Telescopio Magallanes, no Observatorio das Campás, en Chile. Grazas á presenza dun peculiar disco de residuos e gas na contorna da súa estrela, varios astrónomos centraron a súa atención na zona e acabaron descubrindo a presenza dun exoplaneta polo método de imaxe directa. Con todo, ao principio non se sabía nada sobre a súa órbita.

Tras 14 anos de medidas moi precisas, recompiladas polo lendario telescopio espacial Hubble, da NASA, esta situación cambiou. Agora sabemos que HD106906 b está moi lonxe da súa estrela hospedadora, un sistema binario (ou sexa, unha estrela dobre), situado a 730 Unidades Astronómicas (UAs), cando unha  UA é a distancia que separa a Terra do Sol, e equivale a preto de 150 millóns de quilómetros. A distancia é tal, que o planeta necesita 15.000 anos para percorrer a súa órbita, a unha velocidade moi baixa e moi lonxe da influencia gravitacional das súas estrelas.

O máis sorprendente para os astrónomos é que a órbita deste afastado mundo está moi inclinada e é moi alongada, estendéndose moito máis alá do disco de residuos que rodea ás súas dúas estrelas.

A explicación que consideran máis probable é que HD106906 b formouse a só 3  UAs das súas estrelas, pero que o rozamento co disco de gas e residuos fíxolle perder velocidade e aproximarse aos poucos cara aos seus soles. Entón, chegou un momento en que as forzas gravitacionais lanzárono cara á inmensidade do espazo.

Este mundo podería acabar convertido nun planeta errante, sen ningún sol atraéndoo coa súa gravidade, pero algunha estrela próxima estabilizouno e evitou que así fóra. De feito, os datos da gran sondaxe do satélite Gaia, da Axencia Espacial Europea (ESA), xa proporcionaron varias estrelas candidatas.

Algo así podería pasar no sistema solar. O Planeta 9 poderíase formar no sistema solar interior, pero ser expulsado nos arredores, máis aló de Plutón, polas súas interaccións co xigantesco planeta Xúpiter. De novo, a interacción doutras estrelas veciñas habería evitado que este planeta 9 converteuse nun vagabundo.
O pasado do sistema solar

Ata o de agora, con todo, as evidencias sobre a existencia dun Planeta 9 limítanse á presenza de obxectos transneptunianos con órbitas difíciles de explicar e inusuais en comparación co resto do sistema solar. Apuntan na dirección de que acabaron así tras recibir o tirón gravitacional dun xigantesco planeta, pero ata que non se descubra non se poderá saber se así foi.

Os autores deste traballo esperan que o telescopio espacial James Webb, sucesor do  Hubble con incribles capacidades, poida recoller máis datos sobre HD106906 b para saber máis sobre como e onde se formou, así como para mellorar as estimacións sobre a súa órbita.

FONTE: abc.es/ciencia