AS PROBAS DE QUE O HOME CHEGOU Á LÚA

En setembro de 2002, o astronauta Buzz Aldrin saía dun hotel en Beverly Hills (California) cando foi abordado por Bart Sibrel, un teórico da conspiración coñecido pola súa tese de que os seis aluaxes das misións Apolo foron montaxes orquestradas pola NASA e a CIA. “Vostede é o que dixo que pisou a Lúa cando non o fixo”, espetoulle Sibrel a Aldrin, para acusarlle a continuación de ser un “covarde” e un “mentirán”. A resposta do astronauta non foi precisamente diplomática: encaixoulle a Sibrel un dereitazo na mandíbula.

Cando Aldrin seguiu ao seu compañeiro Neil Armstrong ao exterior do módulo Eagle do Apolo 11 para hollar por primeira vez o chan lunar, aquel 21 de xullo de 1969, pouco podían imaxinar ambos os que o seu logro daría pé a unha das teorías da conspiración máis populares e duradeiras da historia moderna. As estimacións de prosélitos da chamada conspiración lunar varían en diferentes países. En Rusia, unha enquisa recente sitúa a cifra nun 57%. E iso a pesar de que, no seu momento, a potencia perdedora da carreira espacial non puxo en dúbida o éxito do seu rival, como corroboraba o cosmonauta ruso Georgy Grechko: “Cando recibiamos sinais desde a Lúa, estabamos a recibilas desde a Lúa, non desde Hollywood”.

O astronauta Edwin E.”Buzz” Aldrin Jr., piloto do Módulo Lunar, fotografado durante a actividade do Apollo 11 na Lúa / NASA

 O certo é que poucos fitos históricos de tal transcendencia están tan diversa e firmemente documentados como a chegada do ser humano á Lúa. E paradoxalmente, talvez este sexa un factor que alimentou as teorías da conspiración, na opinión persoal do científico planetario David Williams, que se ocupa do arquivo dos datos lunares, incluíndo os das misións Apolo, no Centro de Voos Espaciais Goddard da NASA: “Un feito tan abrumadoramente documentado ofrece máis oportunidades de buscar presuntas anomalías nas fotografías ou nos datos”, suxire.
Un sinal que procedía da Lúa

As comunicacións que citaba Grechko son só una das probas, da que tamén pode dar fe o español Carlos González Pintado, antigo xefe de operacións da Estación Apolo de Madrid (España). O control da misión no Centro Espacial Johnson en Houston contaba cunha rede de apoio para o seguimento formada por tres estaciones en Madrid, Goldstone (California) e Canberra (Australia); as tres separadas entre si por 120 graos de lonxitude, de modo que sempre algunha delas tivese liña visual coa Lúa para as comunicacións.

Durante a aluaxe do Apolo 11, a Lúa só era visible desde a estación de Madrid, polo que González e os seus compañeiros foron os primeiros en escoitar de beizos de Armstrong: “Houston, aquí base da Tranquilidade. O Eagle aluou”. E como Grechko, González certifica que o sinal procedía da Lúa: “As nosas antenas parabólicas son extraordinariamente direccionales. Unha desviación de tan só 0,15 graos da orixe do sinal faría que se perdese a mesma, e para poder recibir os sinais dos Apolo, as nosas antenas tiñan que apuntar á Luna”, explica.

Lugar da aluaxe do Apollo 11 / NASA/Goddard Space Flight Center/Arizona State University

 Mentres, en Houston, o enxeñeiro Jerry Woodfill era o responsable dos sistemas de alerta de todas as misións Apolo. Convén lembrar que, aínda que a conspiración lunar adoita centrarse no Apolo 11, cinco misións máis repetiron a mesma proeza –“se se consegue enganar ao mundo enteiro co Apolo 11, para que repetilo cinco veces máis?”, razoa González–. Só una delas fracasou, Apolo 13. Woodfill foi o primeiro que ás 21:08 do 13 de abril de 1970 viu acenderse na súa consola o indicador da alarma principal, xusto antes de que nos seus auriculares ecoasen as palabras dos astronautas: “Houston, tivemos un problema”. Aquela nave non conquistou a Lúa, pero puido devolver aos seus tres tripulantes sans e salvos á Terra.

“Se as misións Apolo fosen unha farsa, tamén o sería toda a misión Apolo 13, o accidente e o rescate”, di Woodfill. Con todo, a explosión do tanque de osíxeno do Apolo 13 foi observada e fotografada desde a Terra. “Ademais, hai incontables imaxes das naves Apolo reentrando na atmosfera terrestre como proxectís chameantes”, engade Woodfill. “Podes imaxinar que a NASA simulase tales reentradas para producir eses fenómenos falsos? Facer isto sería moito máis difícil que levar humanos á Lúa e devolvelos á Terra”.

Unha fotografía telescópica que mostra a nave espacial Apollo 13 inmediatamente despois da explosión no módulo de servizo / NASA

As imaxes son quizá as probas máis evidentes e accesibles das misións lunares. Infinidade de astrónomos profesionais e afeccionados en todo o mundo seguiron e fotografaron o percorrido das naves no firmamento. En décadas posteriores outras sondas recolleron valiosos testemuños fotográficos. Segundo sinala Steve Garber, analista e responsable da web da división de Historia da NASA, “a Lunar Reconnaissance Orbiter fotografou os lugares de aluaxe das Apolo”. Nas imaxes distínguense os artefactos e os rastros deixados polos astronautas e os rovers. A xaponesa SELENE/Kaguya, a india Chandrayaan-1 e a chinesa Chang’e 2 tamén captaron pegadas das misións e paisaxes lunares idénticos aos fotografados polos seus tripulantes.

Pero para Williams, “a proba en particular máis convincente de que realmente fomos á Lúa son as mostras lunares, centos de quilos de rocha e chan”. O científico argúe que sería imposible recoller tal cantidade de material con sondas robóticas. Así mesmo, todo o proceso de recolección foi fotografado. “Como isto podería falsificarse é algo que me supera, pero engade a iso o feito de que case inmediatamente demos mostras á Unión Soviética para que os seus científicos examinásenas”. E ningún deles protestou, a pesar de que, suxire Williams, “encantoulles dicir que eran falsas para alegar que non gañamos a carreira; estiveron de acordo en que procedían realmente da Lúa”.

A todo iso, Williams engade os máis de sete anos de datos científicos recolleitos da Lúa; datos auténticos e consistentes que non poderían enganar aos centos de investigadores de todo o mundo que desde entón utilizáronos nos seus estudos. Durante décadas, os científicos servíronse dos retrorreflectores depositados alí polos astronautas, espellos que serven para reflectir raios láser emitidos desde a Terra co fin de medir a distancia á Lúa. “A inmensa cantidade de xente con formación científica que tería que estar implicada en semellante engano sería algo abafador”, conclúe Williams.

O Apollo 16 LM Orion con John W. Young traballando no Rover lunar / NASA

Pola súa banda, Woodfill pon cifras a esta inmensa cantidade: “Medio millón de científicos, enxeñeiros, astronautas, controladores de voo e traballadores industriais que contribuíron ás aluaxes das Apolo”. “Unha mentira dese calibre podería sustentala unha soa persoa, pero non 400.000”, engade González. E non só trataríase de que esta inxente masa de conspiradores gardase celosamente o secreto durante cinco décadas sen unha soa filtración; innumerables científicos que hoxe traballan sobre os datos daquelas misións nin sequera naceran entón, polo que, chancea Woodfill, “terían que ser descendentes dos defraudadores orixinais, comprometidos a continuar unha saga ancestral de conspiradores”.

En definitiva, é difícil reprocharlle a Aldrin a súa reacción cara a Sibrel cando el e os seus compañeiros arriscaron as súas vidas para culminar aquel “xigantesco salto para a humanidade”, nas soadas palabras de Armstrong. Tres deles perdérona, os tripulantes do Apolo 1. E a pesar de todo, é improbable que a teoría da conspiración cese. “O meu pastor envioume un correo esta semana, quere que refute a un grupo que malinterpreta a Biblia e di que a Terra é plana”, comenta Woodfill. “Se é así, nunca chegariamos á Lúa, e eu non tiven emprego durante os últimos 53 anos”.

FONTE: Javier Yanes/bbvaopenmind.com/ciencia