XOFRE E METANO, O "MENÚ" DESTA BACTERIA

Micrografía electrónica de transmisión de células de sección delgada da cepa HY1. Barra de escala: 0,1 μm / Sung-Keun Rhee

Os humidais son a principal fonte natural de metano, un importante gas de efecto invernadoiro. E tamén existen ciclos de xofre. Os ciclos de xofre e metano nos humidais están vinculados; por exemplo, un ciclo de xofre forte pode inhibir a metanoxénese. É dicir, o xofre ’contrarresta’ a produción de metano. A ciencia coñece varios tipos de bacterias que se alimentan de metano e outras cantas de xofre, polo que o equilibrio entre ambas regula a produción destes gases. Pero ata a data nunca se atopou ningunha que consumise ambas as substancias, incluso podéndoas inxerir á vez, o que achegaría unha nova visión sobre o que sabemos de como funcionan estes ciclos nos humidais. Os resultados acaban de publicarse na revista Proceedings of the National Academy of Sciences.

Ata a data non se demostrou que o consumo de xofre e o de metano eran metabólicamente compatibles; menos que poderían expresarse de maneira simultánea nun único organismo. "Estes achados suxiren que as bacterias mixotróficas oxidantes de metano/xofre son un compoñente previamente pasado por alto dos ciclos ambientais de metano e xofre", explican os autores no seu estudo.

Sung-Keun Rhee e os seus colegas describen unha cepa de bacterias chamada Methylovirgula thiovoransHY1, que medra en metano, alcois, ácidos orgánicos e alcanos de cadea curta. Con todo, esta bacteria deparoulles unha nova sorpresa: HY1 tamén creceu en compostos de xofre inorgánicos.

Cando o xofre é abundante nos sedimentos dos humidais, as bacterias que consomen xofre tenden a prosperar e redirixir o fluxo de electróns e carbono lonxe dos organismos que producen metano para obter enerxía, o que limita as emisións de metano do chan dos humidais. Por tanto, o descubrimento da cepa bacteriana, que anteriormente se pasou por alto no metabolismo ambiental, senta as bases para unha mellor comprensión dos ciclos do xofre e o metano en humidais naturais e artificiais.

Isto é importante porque os humidais poden ser contornas crave para loitar contra o cambio climático. Ao redor do 85% dos humidais presentes en 1700 perdéronse no ano 2000, moitos deles drenados para convertelos en zonas urbanizadas, agrícolas ou para outros usos «produtivos», segundo datos da Organización das Nacións Unidas. A súa desaparición, tres veces máis rápida que a dos bosques, supón unha ameaza existencial para centos de miles de especies animais e vexetais.

FONTE: Patricia Biosca/abc.es/ciencia