O VALOR ANCESTRAL DO CONTO

 

“Lémbrome, entre os catro ou catro anos e medio, sabendo que ía ser escritor, pero non sabendo ler nin escribir”. Para Rodrigo Fresán nunca houbo plan B porque sempre soñou con escribir, máis que con ser escritor. A súa receita? Ler con fervor, boa música de fondo e debaixo de todo iso: un desexo de soidade. “Hai unha cousa moi atávica e primitiva, que mesmo antecede a todo o tema literario, e que é que me gusta estar só. O ler e o escribir seguen sendo unha das poucas formas respectables da soidade para segundos e terceiros sen que pensen que che estás volvendo tolo. Se dis ‘estou a ler, estou a escribir’, aínda che deixan un pouco en paz”, reflexiona.

Fresán non tivo a conciencia de facerse escritor porque sentía que era parte do seu destino, e a súa historia foise acomodando ou desacomodando para que non puidese facer outra cousa que refuxiarse nos libros durante a súa infancia e adolescencia. Épocas nas que coñeceu todo tipo de mundos a través da lectura, que doutra maneira non chegasen para transformarlle. Un camiño que considera indispensable para coñecer as motivacións que hai detrás do proceso narrativo dunha historia, no que se atopan os tres movementos principais de todo escritor: inventar, soñar e lembrar, e do que naceu a súa triloxía ‘A parte inventada’, ‘A parte soñada’ e ‘A parte lembrada’.

Xornalista, tradutor e escritor, pon en valor o papel ancestral do conto como ferramenta terapéutica e social dos seres humanos: “A literatura non é unha ciencia exacta, é unha vocación infantil na que hai que divertirse”. Autor de novelas de ficción, actualmente é considerado un dos escritores contemporáneos máis prometedores destacando obras como ‘Vidas de santos’, ‘A velocidade das cousas’ ou ‘O fondo do ceo’ entre as súas publicacións.