POR QUE FEBREIRO SÓ TEN 28 DÍAS?

Hoxe parécenos que o calendario ten un sentido completo e de orde e que sempre foi así. Doce meses, con duracións similares, polas fases da Lúa e o Sol. Con todo, hai unha anomalía que comprobamos todos os anos. Febreiro ten só 28 días, e, cada catro anos, 29. Por que isto é así? Cal é a historia do mes que acabamos de comezar? A realidade é que tanto febreiro como xaneiro son dous meses relativamente novos. Os últimos que se incorporaron a calendario. E sumáronse para “encher” un oco do tempo que, hai moito tempo, nen sequera tíñase en conta.

Ata o século VIII a. C., na noite dos tempos, os romanos medían o tempo de acordo con o calendario de Romulus, un antigo almanaque que só recollía 10 meses de 31 días e que empezaba en marzo e terminaba en decembro. Só constaba de 304 días porque, naqueles tempos tan ligados ao campo e a agricultura, o período que agora contamos como xaneiro e febreiro, é dicir, a parte máis crúa do inverno, nin sequera se tíña en conta, porque non podían levar a cabo os labores do campo. Simplemente, non valía a pena contabilizar eses días.

Con todo, co tempo foron conscientes de que eses días debían rexistrarse por diferentes razóns prácticas e organizativas. De maneira que aliñaron o calendario coas fases lunares primeiro, e o ano pasou a ter 355 días repartidos en 12 meses. Foi nese momento no que xurdiron xaneiro e febreiro. Para evitar que os días do ano sumasen impares e axustar correctamente os días ás fases da Lúa, febreiro naceu con 28 días. Máis adiante, o criterio de organización cambiou: o Sol era quen debía rexer a duración do ano. Facían falta máis días no calendario, uns dez, e algunhas horas máis (seis, en concreto) para que o axuste fose perfecto.

No ano 45 de nosa era Xulio César encargou un calendario novo con 365 días e seis horas (exactamente o tempo que calcularan os exipcios) e por iso repartiron os dez días entre os meses, pero comezando en marzo que era, segundo a antiga tradición, o primeiro mes do ano, o do comezo dos labores agrarios. Por iso, os días fóronse sumando aos meses que tiñan 29 ou 30, para redondealos en 30 e 31 días. A repartición non lle chegou a febreiro, que quedou cos seus 28. Esas seis horas de máis que ou se contaban cada ano, sumaríanse cada catro nun día extra. Esa foi a “pedrea” que lle tocou a febreiro: os anos bisiestos terían 29 días parta febreiro.

Con todo, había un pequeno erro de cálculo no calendario romano, apenas por uns minutos e, co paso dos anos e dos séculos, algo fallaba. A Semana Santa cada vez atrasábase máis e en 1582 o Papa Gregorio XIII decidiu emendalo. Así xurdiu o calendario gregoriano, o que temos na actualidade. O equinoccio de primavera no hemisferio norte estableceuse o 21 de marzo no canto do día 11, pero para iso había que corrixir o desfasamento e eliminou 10 días da historia. O día seguinte ao 4 de outubro de 1582 foi o 15 de outubro. Facía falta introducir unha regra: os bisiestos non terían lugar nos anos que fosen divisibles por 100 a condición de que non sexan tamén divisibles por 400. Por iso, non serán bisiestos os anos 2100, 2200 nin 2300. Unha corrección que apenas se nota no curto prazo, pero que, a longo, tiña notables consecuencias.

FONTE: Sofía Campos/larazon.es