O CONFLITO IESRAELÍ-PALESTINO

O conflito israelí-palestino é o conflito social e armado en curso entre israelís e palestinos polo control da terra de Palestina, que se remonta a principios do século XX. O conflito, de gran envergadura, forma parte importante do conflito árabe-israelí.

En resposta ao crecente antisemitismo que se vivía en Europa, a finais do século XIX xurdiu un movemento sionista que defendía o establecemento dunha Patria para o pobo xudeu en Palestina. Moitos xudeus emigraron alí desde entón e masivamente ao termo da Segunda Guerra Mundial, por mor do Holocausto Nazi.

Debido ao incremento masivo de poboación xudía en Palestina, apareceron brotes de violencia cada vez máis intensa entre as poboacións xudías e árabes. Como intento de solución, Nacións Unidas aprobou a partición do que fora o mandato británico en Palestina en dúas: Unha parte xudía e unha parte árabe.

 

O Estado xudeu supoñería un 55% do territorio do Mandato, incluído o deserto do Néguev, e a súa poboación estaría formada por 500.000 xudeus e 400.000 árabes palestinos. Nese momento, os xudeus só posuían o 7% das terras de Palestina.

O Estado árabe palestino tería o 44% do territorio do Mandato e unha poboación de 725.000 árabes palestinos cunha minoría duns 10.000 xudeus.​

Os xudeus aceptaron o plan mentres que os árabes rexeitárono. Estalou entón unha guerra civil no mandato entre xudeus e palestinos que desencadeou a expulsión ou fuxida de dous terzos da poboación palestina. O 14 de maio de 1948, coincidindo coa declaración de independencia de Israel, os Estados árabes veciños declararon a guerra ao recentemente creado estado de Israel, aínda que finalmente foron derrotados polos israelís. Á conclusión da guerra, Israel negouse a aceptar o retorno dos máis de 700.000 refuxiados palestinos, que viviron desde entón en campamentos de refuxiados e cidades de Líbano, Siria, Xordania, a Franxa de Gaza e Cisxordania, entre outros lugares.

O termo utilízase tamén en referencia ás primeiras fases do mesmo, que enfrontou ás poboacións xudías (Yishuv) e árabes que vivían en Palestina baixo o Imperio otomán6​ e posteriormente o Mandato británico de Palestina, como parte da partición do Imperio otomán.

Tradicionalmente identificáronse catro escollos principais para a resolución do conflito: o establecemento de fronteiras seguras e definidas, o control de Xerusalén, os asentamentos israelís e o dereito de retorno dos refuxiados palestinos, aos que deben sumarse outras claves como o recoñecemento mutuo, a dereitos da auga, os asasinatos de civís palestinos (incluídos nenos e mulleres), o terrorismo palestino, a liberdade de movemento palestino, a seguridade israelí e outros problemas de dereitos humanos. A violencia resultante do conflito levou a diversas posturas internacionais en torno ao conflito.

Fixéronse moitos intentos para negociar unha solución de dous Estados, o que implicaría a creación dun Estado de Palestina independente xunto ao Estado de Israel, concibido na súa orixe como un Estado xudeu.

Dentro das sociedades israelí e palestina, o conflito xera unha gran variedade de puntos de vista e opinións. Isto pon de relevo as profundas divisións que existen non só entre israelís e palestinos, senón tamén dentro de cada sociedade. Un selo distintivo do conflito foi o nivel de violencia que o protagonizou durante case toda a súa duración. Houbo enfrontamentos entre exércitos regulares, grupos paramilitares, células terroristas e cidadáns independentes. Estes enfrontamentos non se limitaron estritamente ao campo militar e causaron un gran número de vítimas mortais na poboación civil de ambas as partes.

Hai importantes actores internacionais involucrados no conflito. As dúas partes que participarían nas conversacións directas de paz no caso de que as houber serían o Goberno de Israel, actualmente liderado por Benjamín Netanyahu, e o Estado de Palestina, actualmente presidido por Mahmud Abbas. O Cuarteto sobre Oriente Medio, composto por un enviado especial dos Estados Unidos, outro de Rusia, un terceiro da Unión Europea e un das Nacións Unidas, media nas negociacións oficiais. A liga Árabe é outro actor importante que propuxo un plan de paz alternativo. Exipto, membro fundador da liga Árabe, foi historicamente un factor importante.

Por mor da vitoria de Hamás nas eleccións parlamentarias de 2006 e da súa toma do poder na Franxa de Gaza en xuño de 2007, o control real de Palestina dividiuse en dúas. Por unha banda Fatah (compoñente principal da OLP e da Autoridade Nacional Palestina) que predomina en Cisxordania. Por outra banda, Hamás controla a Franxa de Gaza. Esta división provocou o colapso do goberno palestino. Desde entón non se convocaron novas eleccións en Palestina. Outra consecuencia foi que a Franxa de Gaza está sometida, desde entón, a bloqueo económico e comercial por parte do estado de Israel e o de Exipto, que provocou unha crise humanitaria na zona.

Desde 2011, o estado de palestina obtivo certo recoñecemento internacional, ao ser aceptado, en 2011 na UNESCO e en 2012, como Estado observador na ONU. En 2014 obtivo o apoio da Unión Europea para ser aceptado como Estado, e o mesmo ano Palestina recoñeceu á Corte Penal Internacional.

Tres conflitos recentes produciron gran número de vítimas civís, durante o Conflito de Gaza de 2014, o Conflito de Gaza de 2021 e o actual de 2023 co ataque de Hamás a Israel coa toma de reféns e a prominente invasión de Israel sobre a franxa de Gaza e as posibles implicacións dos países limítrofes.

A cousa non pinta ben, pois ante o dereito a defenderse de Israel, planea un ánimo de vinganza e invasión de Gaza por parte de Israel e os danos de persoas e materias do pobo palestino.

Xa veremos como remata esto, se é que remata no tempo!

FONTE: es.wikipedia.org e opinión propia         Imaxe: europapres.es e laxesta.com