AS MALAS HERBAS DAS BEIRARÚAS

No asfalto gris das urbes, entre o bulicio de coches e peóns, líbrase unha batalla silenciosa pero constante: a guerrilla botánica. Protagonizada por un exército de plantas rebeldes, as malas herbas, estas tenaces guerreiras da natureza desafían as leis da xardinería e álzanse con orgullo nas gretas do formigón

As malas herbas asoman entre as baldosas da beirarrúa e polos sumidoiros. A miúdo vistas como intrusas molestas que afean a paisaxe urbana, estas plantas tenaces esconden un mundo fascinante cheo de historias, curiosidades e, nalgúns casos, mesmo utilidades.

As malas herbas son como pequenos guerreiros da natureza. Posúen unha incrible capacidade de adaptación, colonizando os recunchos máis inhóspitos da cidade. Soportan a seca, a contaminación e o piso constante dos peóns, demostrando unha resistencia envexable.

Para sobrevivir na hostil contorna urbana, as malas herbas desenvolveron un arsenal de estratexias. Algunhas, como o dente de león, posúen sementes provistas dun paracaídas natural que lles permite viaxar longas distancias en busca dun novo fogar. Outras, como a herba cana, teñen raíces profundas que lles permiten acceder á humidade do subsolo. E non faltan as que, como as verbenáceas, desprenden un aroma intenso que escorrenta aos seus competidores.

A pesar da súa mala fama, as malas herbas non son só intrusas molestas. Algunhas delas, como a chantaxe maior, teñen propiedades medicinais e utilizáronse tradicionalmente para tratar feridas, aliviar picaduras de insectos ou acougar a tose. Outras, como a ortiga, poden ser un ingrediente delicioso en ensaladas ou sopas, sabéndoas preparar adecuadamente.

As malas herbas tamén están ligadas a unha infinidade de historias e lendas. Dise que a herba gateira atrae aos gatos polo seu aroma irresistible, mentres que a madreselva simboliza o amor eterno. Incluso algunhas culturas considéranas plantas sacras con poderes curativos ou protectores.

No medio do asfalto e o cemento, as malas herbas lémbrannos a presenza constante da natureza. Son un recordatorio de que a vida atopa un camiño mesmo nos lugares máis inhóspitos, e que a beleza pode brotar nos recunchos máis inesperados.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia