O SUPER GLUE E A SÚA CURIOSA RELACIÓN COA SEGUNDA GUERRA MUNDIAL

A historia do Super Glue remóntase a un momento de gran tensión: o ano 1942. A finais do ano anterior produciuse o ataque xaponés a Pearl Harbor e librábase unha demoledora guerra no Océano Pacífico.

No medio do vórtice o científico Harry Coover Jr (1917-2011), que naqueles momentos estaba a traballar para a xigante Eastman Kodak, buscaba desesperadamente aplicacións militares para un novo composto chamado cianoacrilato, patentado meses atrás pola Goodrich Corporation.

Recibira a orde de mellorar, coa axuda do éster de ácido 2-cianocrílico, as mirillas das armas. Con todo, o destino tíñalle reservado outros plans.

E é que, nun xiro inesperado do guion, o equipo de Coover descubriu que o cianoacrilato non só era ineficaz para as mirillas, senón que ademais posuía unha característica moi peculiar: todo o que entraba en contacto con el quedaba irremediablemente pegado, agora chamariámolo un adhesivo de secado rápido.

O que nun principio parecía un contratempo converteuse nunha oportunidade, sendo a faísca que deu orixe ao Super Glue, coñecido inicialmente como Eastman 910. Os científicos empezaron a utilizar o seu poder adhesivo para reparar equipos militares e unir pezas de metal en cuestión de segundos. Cando rematou o conflito, o Super Glue liberouse dos seus grilletes militares e lanzouse a colonizar o mundo civil, e aí foi onde triunfou realmente.

A clave da adhesión rápida e forte radica na súa capacidade para reaccionar coa humidade presente no aire e na superficie para pegar. Cando aplicamos o Super Glue, as moléculas de cianoacrilato entran en contacto con estas moléculas de auga, iniciando unha reacción de polimerización.

Durante a polimerización, as moléculas de cianoacrilato únense entre si formando cadeas longas e resistentes, que se estenden e entrelazan, creando unha rede polimérica tridimensional que envolve as superficies para pegar, formada por ligazóns covalentes entre as moléculas de cianoacrilato e as superficies para pegar.

Foi usado por electricistas, artistas, fontaneiros, reparacións domésticas… e sanitarios. Os primeiros usos médicos do Super Glue xurdiron noutra guerra: a do Vietnam. Alí, na crueza da selva asiática, onde a atención médica inmediata resultaba crucial, o Super Glue ofrecía unha alternativa cunha aplicación rápida e sinxela, mesmo en condicións precarias e con mans temblorosas. Grazas ao seu poder adhesivo os médicos puideron suturar feridas no campo de batalla ou en ambulancias en movemento

O seu uso, a pesar dos seus beneficios, tampouco estivo exento de controversia. Algúns médicos expresaron preocupación polos posibles efectos secundarios que se podían derivar, como podía ser a irritación dos tecidos, a reacción alérxica e a dificultade para eliminar o pegamento. Ademais, existían algúns interrogantes éticos sobre o consentimento informado, xa que a aplicación do Super Glue podía ser irreversible nalgúns casos.

Hoxe en día, o Super Glue segue sendo un dos pegamentos máis populares do mundo e séguese utilizando nunha gran variedade de aplicacións, que van desde a medicina ata a industria aeroespacial. E quen sabe cal será o seu futuro, talvez un día sorpréndanos e o Super Glue axúdenos a construír casas en Marte.

FONTE: Pedro Gargantilla/abc.es/ciencia