A Lúa 'maquillou' a súa idade e é en realidade moito máis antiga do que criamos

Theia, un protoplaneta do tamaño de Marte, chocou coa Terra e dos seus entullos formouse a Lúa / NASA/JPL-Caltech

 

Hai ao redor de 4.000 millóns de anos, o Sistema Solar era un lugar extraordinariamente violento. Restos da recente formación do Sol chocaban entre si por todas partes, fusionábanse e medraban para dar lugar aos planetas, e todos disputaban as posicións orbitais que hoxe ocupan os escasos sobreviventes daqueles tempos convulsos.

A Terra, por suposto, non se librou desa época de colisións continuas. A maior de todas elas foi cun candidato a planeta que xa tiña o tamaño de Marte e ao que coñecemos como Theia. O impacto debeu de ser tremendo. A incipiente codia terrestre converteuse nun océano de lava, e enormes fragmentos de Theia afundíronse ata o máis profundo do manto, onde aínda se atopan na actualidade.

Tras a titánica colisión, o resto do protoplaneta esnaquizado ’rebotou’ de novo cara ao espazo, en forma dun sen número de entullos de todos os tamaños que, capturados pola gravidade terrestre, fusionáronse entre si e deron orixe á Lúa. Ese é, hoxe, o escenario que os científicos consideran máis probable para explicar a existencia do noso satélite. Pero o momento exacto dese impacto xigantesco non resulta fácil de determinar.

Ata o de agora, os científicos tentárono datando mostras de rochas lunares que se presume cristalizaron no océano de magma lunar que existía xusto despois do impacto, o que dá á Lúa unha idade aproximada de 4.350 millóns de anos. Pero eses cálculos non teñen en conta as discrepancias existentes co modelo térmico, nin tampouco outras probas, como o número de cráteres que hai na lúa (menor do que debería ser), ou a idade dalgúns minerais de circón obtidos da propia superficie lunar, que cos seus 4.530 millóns de anos suxiren que a Lúa podería ser considerablemente máis antiga do que se pensaba.

Agora, un equipo de investigadores liderado por Francis Nimmo, da Universidade de California en Santa Cruz, descubriu que a Lúa está ’a disimular’ a súa verdadeira idade, parecendo máis nova aos ollos dos científicos do que é en realidade. O traballo acábase de publicar en Nature.

Segundo Nimmo e os seus colegas, en efecto, a frecuente aparición de rochas lunares máis novas, de 4.350 millóns de anos de antigüidade, podería ser o indicativo dun segundo evento de fusión, impulsado pola evolución orbital da Lúa e varios centos de millóns de anos posterior ao que se produciu xusto despois do impacto con Theia. É dicir, que esas rochas ’novas’ non proceden da primeira solidificación do océano de magma lunar, senón doutra posterior.

Para chegar a esa conclusión, os autores utilizaron modelos informáticos que mostran que a Lúa puido experimentar suficiente quecemento por marea como para provocar esta nova ’refundición’ da súa superficie hai aproximadamente 4.350 millóns de anos, o que ’puxo a cero’ o contador da súa idade.

Ademais, esta segunda fusión da superficie da Lúa explicaría por que hai menos concas e cráteres de impacto do que cabería esperar, xa que serían borradas durante o evento de quecemento. Os autores, por tanto, sosteñen que a Lúa se formou antes do que se pensaba, hai entre 4,43 e 4,53 mil millóns de anos, moi pouco tempo despois da formación do propio Sol. Un achado que axudará a comprender mellor o proceso de formación dos planetas terrestres do noso sistema.

FONTE: José M. Nieves/abc.es/ciencia