A historia de Benxamina ou o amor fosilizado

Licenciado en Bioloxía Evolutiva e Antropoloxía, cunha incansable curiosidade por desentrañar as orixes do ser humano, o paleontólogo Ignacio Martínez Mendizábal foi peza crave no descubrimento de fósiles que redefiniron a nosa comprensión das primeiras migracións e do comportamento do Homo antecessor. Catedrático de Antropoloxía Física na Universidade de Alcalá (Madrid), o seu nome está estreitamente vinculado aos achados nos xacementos de Atapuerca (Burgos), desde 1984.

Entre os seus descubrimentos destacan restos óseos que evidencian o desenvolvemento temperán do pensamento simbólico, a colaboración e a vida prehistórica en comunidade, que o levou a recibir xunto ao seu equipo o Premio Príncipe de Asturias de Investigación Científica e Técnica en 1997. O chamados "Cranio 4", "Cranio 5" e "Benxamina" foron algúns dos grandes fitos do seu traballo, que contribuíron a entender mellor aos nosos devanceiros. "Nunca pensei, na miña carreira como paleontólogo, que me ía a atopar o amor fosilizado, porque iso é o que é Benxamina, o amor fosilizado, que fala do mellor das persoas. Algo que cientificamente é moi interesante porque Darwin pensaba que o amor fora un dos motores da evolución humana", describe.

Martínez Mendizábal é autor de obras como O primate que quería voar, unha reflexión sobre a evolución humana narrada de maneira accesible e cativadora, e coautor dos libros A especie elixida e Amalur, en colaboración con Juan Luis Arsuaga, que ofrecen unha mirada divulgativa sobre a evolución e a relación do ser humano coa natureza.

O compromiso coa vocación científica do paleontólogo contribuíu non só ao avance do coñecemento antropolóxico, senón tamén a inspirar o interese pola ciencia nas novas xeracións, a quen aspira a deixar o seu exemplo como legado.