Morre Antonio García-Bellido, o biólogo que explicou como se desenvolven os seres vivos

"Abriu a perspectiva para entender a lóxica do desenvolvemento". Con estas palabras, o Premio Nobel británico Francis Crick, famoso por ser un dos descubridores da estrutura do ADN xunto con James Watson, recoñecía o traballo de Antonio García-Bellido (Madrid, 1936-2025) , un dos científicos españois máis destacados e valorados internacionalmente. O biólogo madrileño faleceu o pasado luns aos 89 anos, deixando tras de si un valioso legado na investigación sobre como os seres vivos acaban sendo o que son grazas á xenética e a diferenciación celular.

Amigo de Severo Ochoa e recoñecido mundialmente, García-Bellido conseguiu explicar como a partir dunha soa célula, o ovo ou cigoto, fórmanse outras en sucesivas divisións que se van diferenciando e posteriormente dan lugar aos tecidos e órganos dun ser vivo. O seu traballo foi pioneiro ao mostrar que o desenvolvemento non era aleatorio, senón que había unha lóxica interna, un plan xenético que o guía.

Os xenes que descubriu, responsables da diferenciación de neuronas e células gliales, seguen sendo referencia en medicina, neurobiología e evolución, e utilízanse na actualidade como indicadores moleculares en estudos de enfermidades humanas como o cancro.

O investigador foi especialmente coñecido polos seus traballos na mosca da froita Drosophila melanogaster, un modelo clásico de estudo en xenética. As súas investigacións axudaron a descubrir como os xenes controlan o desenvolvemento dos órganos durante a embrioxénese. Desenvolveu a teoría da «organización xenética», que propón que os xenes non só determinan as características individuais, senón que tamén xogan un papel crucial na organización espacial dos tecidos durante o desenvolvemento.

Unha das súas investigacións máis importantes foi no campo dos xenes homeóticos, que controlan a formación de estruturas corporais durante o desenvolvemento embrionario. Descubriu que as mutacións en certos xenes de Drosophila podían provocar o desenvolvemento anómalo de partes do corpo da mosca, como a formación de patas en lugar de antenas, o que abriu unha nova liña de investigación na bioloxía do desenvolvemento. Estes descubrimentos axudaron a establecer a base da bioloxía moderna e a xenética como a entendemos hoxe en día e influíu en xeracións de xenetistas e biólogos.

Licenciado en Ciencias Biolóxicas pola Universidade Complutense de Madrid en 1958, doutorouse en Ciencias con premio extraordinario en 1962. Posteriormente ampliou os seus coñecementos nas Universidades de Cambridge e Zúric, así como no Instituto Tecnolóxico de California. Profesor do CSIC desde 1974, máis tarde ocupou os cargos de director do Instituto de Xenética e do Centro de Bioloxía Molecular, desde 1980 ata 1981. Foi profesor vinculado ad honorem do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), e desenvolveu o seu traballo no Centro de Bioloxía Molecular Severo Ochoa de Madrid.

Descanse en paz!

FONTE: abc.es/ciencia     Imaxe: lasexta.com