CONTO: CANDO DEUS CREOU O BURRO

Fomos facer unha visita técnica á viña de certa abadía do Miño lucense. Aló, o señor abade daquela parroquia coversou connosco de moitos e fermosos temas, e  quixo contarnos a "reliadade da vida" en termos de parodia litúrxica.

"... Deus creou o burro e díxolle: "Serás burro, e traballarás a cotio cargando feixes no lombo. Non terás intelixencia, comerás forraxe verde ou seca e mesmo recibirás algunha malleira. Vivirás cuarenta anos."

O animaliño, vendo a vida que lle agardaba, pedíu: "Señor, para vivir coma burro abóndame vinte anos". Deus, que era bo, entendeuno e concedeullo.

Logo creou o can e tamén lle dixo: "Serás can, e coidarás a casa dos homes sendo o seu amigo máis fiel. Darás xuda, cariño e compaña que poucas veces che devolverán. Comerás os ósos que che tiren e durmirás ó sereo ou no fondo da escaleira tanto de verán coma de inverno. Vivirás vinte anos."

"Señor, para este xeito de vida chégame coa metade dese tempo". Deus tamén llo concedeu.

Creou tamén a mona dicíndolle: "Serás mona, saltarás de póla en póla, farás pallasadas e divertirás á xente. Vivirás vintecinco anos".

Tamén a mona pensou que era abondo e pediulle a Deus que lle quitase quince anos, cousa que lle concedeu.

Dispois creou Deus aos outros animais e por último ao home, dicíndolle: "Serás home, o ser máis perfecto da creación, o único intelixente e racional sobre a face da Terra. Empregarás a túa mente para someter ás bestas, que estarán ao teu servizo e dominarás tamén o mundo, vivindo uns vinte anos."

O home escoitou pacientemente e ao final repuxo: "Señor, serei home, pero paréceme pouco tempo vinte anos. Por que non me dás os trinta que desprezou o burro, os dez que o can non quixo e máis os quince que a mona rexeitou?

Así o fixo Deus, e dende aquela o home vive vinte anos coma home. Despois casa e pasa trinta coma burro, traballando e cargando peso no lombo para sacar adiante a familia. Non soe recibir malleiras. Logo, os fillos vanse e vive coma un can coidando a casa durante alomenos dez anos. Ao final, chega a vello, xubílase, e vive dez anos de mona, de póla en póla ou de casa en casa facendo pallasadas para divertir aos seus netos.

Fonte: Almanaque Agrícola ZZ