REFLEXIÓN SOBRE A ENERXÍA NUCLEAR

 

Onte recibín un correo dun compañeiro no que me remitía un artigo, descoñecido por min, datado  no día 27 de xaneiro de 2010, mércores. A autoría é do columnista  Miguel Anxo Murado (Lugo, 1965), e foi publicado no xornal La Voz de Galicia, na sección de Opinión: Escrito en cafeterías.

Despois de lelo, e tendo en conta que foi escrito hai máis dun ano, coa temática que nestes momentos está en boca de todos, penso que debo de compartilo para que todos fagamos unha reflexión.

Ou debate sereno sobre a enerxía nuclear

Unha central nuclear é unha bomba atómica vixiada polo empregado dunha eléctrica para que non estoupe. Non é tan perigosa como a xente pensa pero, como pasa con todo, tampouco é tan segura como din vos que lle tiran beneficio. Prometer, en concreto, que é totalmente segura é mentir. Ou máis que se pode dicir é que é relativamente segura. Accidéntesvos son raros, porque por definición todos vos accidentes ou son. Pero, se ocorre un, ou dano é dun tipo moi especial: a radioactividade non só fere e mata non presente, senón que a través dous nosos xenes segue perseguindo á nosa familia durante xeracións, e non lugar do accidente ningunha forma de vida estará completamente san durante centos, quizais miles de anos.

Un cemiterio nuclear é outra cousa. Por dicilo así, é un accidente nuclear que xa sucedeu, pero que está acoutado nun espazo subvencionado. Unha vez decidido ou emprazamento, quedará aí por centos, milleiros de anos. Aquí a estatística é problemática. Ninguén pode garantir que durante tanto tempo non sucederá nada. En realidade, é ou contrario: nun período tan dilatado, as matemáticas advirten que antes ou despois darase un imprevisto. A cuestión é só cando. Sendo optimistas, podemos imaxinar que será dentro de tantas xeracións que afecte a persoas tan afastadas de nós que, aínda sendo vos nosos descendentes,  non impórtennos nada. Ou podemos fantasiar con que ou mundo acabará antes, ou que nos liberaría de toda culpa. Ou pode que ou accidente ocorra axiña, co que quizais non haberá descendentes. Cada quen pode escoller a opción que lle faga sentir mellor.

Din que hai que abrir un «debate sereno sobre a enerxía». É dicir: unha campaña para convencernos. Pero fíxese un pouco e verá ou truco. Se ou perigo non fose inmenso non apelaríase á solidariedade para albergar estas instalacións, nin tentaríase con millóns de euros aos alcaldes, nin vos partidos terían un dobre discurso. Se fose certo que as centrais desenvolven a economía do lugar, non estarían agora Ascó e Yebra, que posúen centrais, pedindo ou cemiterio nuclear precisamente porque teñen paro e débedas. É por todo isto, en fin, que ou «debate sereno sobre a enerxía» ábrese agora, cando xa pasaron algúns anos do último accidente grave e aínda non se produciu ou seguinte. Se se quere promover a enerxía nuclear, hai que aproveitar lestes parénteses. Nunca se sabe ou que poden durar.