DIOGO REÚNE AS TAPAS PARA A SÚA MAN

Diogo sorrí entre varias bolsas cheas do plástico que custeará a prótese da súa man / Imaxe:www.lavoz.es

O pequeno luso que se presentou hai dous meses a Galicia explicando que coleccionaba envases de plástico porque llos ían a cambiar por unha man, acaba de completar o álbum. «Non hai palabras». É o salvoconducto de Diogo Farinhoto e a primeira expresión dunha nai á que lle acaban de confirmar que pagou o soño da súa familia.

«É un milagre, imposible sen todas e cada unha das persoas de Portugal e Galicia que nos axudan», afirma. Coñece os nomes propios dos concellos, persoas e entidades tanto públicas como privadas que na ribeira galega debuxan unha rede solidaria desde Ferrol e Burela ata a desembocadura na Guarda e que saltou xa a Murcia ou a Almería. «Espectacular, unha marca, unha carreira de todos», manifesta.

Desde A Guarda partiu onte, pouco despois do mediodía, o ferri de Santa Rita de Cassia coas dúas toneladas de envases e tapas procedentes de Galicia coas que se completan as 19 necesarias para obter a prótese.

O edil de Servizos, Paulino Rodríguez, destacou ao pé do embarcadoiro a implicación da vila. «Estamos orgullosos do pobo, de tanta xente implicada na Guarda, da colaboración con Caminha e tamén do apoio dunha empresaria de Baiona, á que mañá iremos recoller outro camión». Ata esta última vila acudirá tamén Diogo en canto colóquenlle a prótese porque se comprometeu a tomar el só un iogur na xeadería Gamela, onde lle axudaron coa súa particular colección.

Pero a nai quere agradecer tamén aos anónimos porque a campaña está a estenderse a unha velocidade sen precedentes. «Creo que é un premio para todos», afirma.

Hai noventa días que ela mesma botou as redes á ribeira galega. Entón gardaba catro toneladas en casa. Todos eses anónimos fixeron que a cooperativa Dar e Sorrir teña xa pagada a factura dos 9.000 euros nos que está valorada a prótese.

Antes de empezar o colexio Diogo disporá xa da man estética deseñada en Matosinhos. «Con esta prótese inténtase que se vaia afacendo ao seu novo corpo», afirma a nai. En quince días, Diogo acudirá de novo ao centro médico, pero esta vez para que se lle coloque a man mioeléctrica traída para el desde Alemaña. Con ela poderá agarrar obxectos e, polo tanto, aprender a escribir como os demais nenos do colexio, que tamén estreará en setembro.

A alegría do pequeno e a súa familia é tan «indescritible» que xa non se atreven a pedir máis. Pero Diogo volverá necesitar coleccionar tapas e a solidariedade galega. A man á que accederá nunhas tres semanas ten caducidade. En dous anos, cando o pequeno cumpra catro, haberá que dispor dun dispositivo máis avanzado, «o que lle permitirá ata sentir frío ou calor». A partir de entón xa só serán pequenos axustes bianuais. Pero de novo terá que dispor das tapas suficientes para o «premio».

O seguinte chanzo é máis alto. Diogo non é consciente aínda, pero entón necesitará outras 36 toneladas. O Concello da Guarda xa confirmou que manterán o apoio ata que o pequeno salde a conta. «Diogo conta con todos e cada un dos que o acompañaron ata aquí», recoñece timidamente a nai, confiada en que o ánimo non decaerá.

FONTE: Artigo de Mónica Torres. LA Voz de Galicia /23/08/2011