SOBRE A FORMACIÓN DA LÚA

Recreación da formación dun mundo por acreción / Nature

Probablemente desde que descubriu a Lúa no ceo, o ser humano preguntouse que forza levouna ata alí e como se formou. Na actualidade, existe unha teoría dominante respecto das súas orixes, que os sitúa hai uns 4.500 millóns de anos, cando un obxecto do tamaño de Marte bautizado como Theia chocou brutalmente contra a nova Terra. Os cascallos producidos pola colisión formaron unha densa e quente nube de residuos ao redor do noso mundo que, pola forza da gravidade, acabaron unidos dando forma ao noso satélite natural.

Pero este modelo ten algúns detractores. Entre eles, un equipo do Instituto Weizmann de Ciencias na Universidade de Rejovot (Israel), que publicou na revista «Nature Geoscience» a súa propia versión, prolongada, dos feitos. Ao seu xuízo, non foi unha única e colosal colisión nun instante xeolóxico, senón unha serie de distintos impactos (ao redor de vinte) durante moitos millóns de anos, os que provocaron a aparición do noso satélite natural.

O motivo polo que a explicación de Theia non satisfai aos autores do estudo é a composición da Lúa, que ten unha firma isotópica moi parecida á da Terra. Isto, simplemente, non debería ser así. O esperable, no caso dun único choque xigante, é que o corpo resultante fose unha mestura do impactador e a Terra. Podería suceder que todo o material que formou a Lúa chegase do noso planeta, ou que o impactador tivese casualmente unha composición idéntica, pero estes escenarios resultan moi pouco probables.

A idea dos múltiples impactos non é nova. Foi suxerida nos anos 80, pero non estaba claro se eses acontecementos sucesivos podían ser capaces de producir lúas suficientemente grandes para construír finalmente o sistema Lúa-Terra co momento angular apropiado.

Raluca Rufu, do Weizmann, e os seus colegas deron un novo alento a esta idea ao realizar mil simulacións numéricas de grandes corpos planetarios (pero non xigantescos) chocando contra a Terra. Nesas simulacións, os impactos produciron discos de cascallos, moitos dos cales estaban compostos no seu maior parte por material terrestre, non do impactador. Despois de cada golpetazo, os residuos uníanse para formar unha pequena lúa que, segundo os investigadores, migraba cara a fóra para fusionarse na crecente Lúa. Farían falta vinte destas colisións para armar o satélite.

Segundo os autores, os impactos entre grandes corpos e a prototierra que puideron formar pequenas lúas eran suficientemente comúns no interior do Sistema Solar cedo como para producir a Lúa final. Isto implica que se formou durante varios millóns de anos, e que posiblemente o seu interior garde un rexistro dese período de bombardeo. Gereth Collins, do Imperial College de Londres, advirte nun artigo que acompaña ao estudo en «Nature Geoscience» que deben buscarse máis evidencias para confirmar que esta hipótese é a correcta.

FONTE: Xornal abc/ciencia