ARAÑAS NA CARA

Os "Demodex", na imaxe, son arácnidos que comen o sebo e as células mortas presentes na pel do rostro humano / Age Fotostock

Sabías que ti es o lugar onde miles e miles de arañiñas viven e morren sen parar? Chamounas “Demodex” un dos seus descubridores, un científico inglés chamado Richard Owen, 1841. Era a época dos primeiros microscopios serios e o mundo empezaba a ampliarse a toda máquina. Demodex vén de demo (que non só significa pobo, senón tamén graxa) e dex (verme): poderían ser os vermes do pobo, pero son os vermes da graxa.

Viven na nosa graxa que acumula na nosa pel. Os máis grandes, os folliculorum, refúxianse nos folículos de nosos pelos; os máis mozos, os brevis, viven nas nosas caras, afundidos cabeza abaixo nos nosos bulbos sebáceos.

Tecnicamente non son vermes, senón arácnidos. Os machos son máis estirados, as femias un pouco máis redondas, pero ambos grupos teñen un corpo longo, avermado, coas súas catro patas de cada lado terminadas en garriñas, a cabeza coa súa boca e os seus dentes; miden unha décima de milímetro, como moito dúas. Son 15.000 veces máis pequenos que un individuo medio. Non é, entón, de estrañar que vivan cómodos nas persoas onde viven. Teñen espazo, posibilidades: un Demodex é a un corpo humano como ese corpo é a toda a cidade de Bos Aires.

Non viven moito: o seu ciclo dura dúas semanas. Aprovéitanas para comer o noso sebo e as nosas células mortas cos seus dentes filosos; para buscalas móvense lentos, nocturnos. Témenlle á luz, que os conxela; as sombras devólvenlles o seu movemento lánguido. Poden avanzar ao redor dun centímetro por hora; non é moito, pero alcánzalles para percorrer o seu hábitat. E atopar, ao cabo, a súa parella.

Din que o seu fornicio non é particularmente encrespado e que, a diferenza doutros arácnidos, non o completan matándose ou coméndose. A femia, xa preñada, retírase a un bulbo sebáceo; unhas horas máis tarde pon os seus ovos, que maduran dous días. Entón nacen os pequenos, que á súa vez crecen, comen, collen, morren. Os científicos tranquilízannos: non cagan. Non teñen ano, así que gardan as sobras no seu corpo

E parece que todos os temos. Non nacen connosco: veñen, van chegando. Pero din os estudiosos que non hai humano que careza. É certo que ás veces temos demasiados “e enférmannos a pel”; en xeral nin sequera sabémolo.

Eu acábome de decatar: agora sei que hai miles de animais vivindo na miña fazula, e impresióname. Calculo que, como tantas outras cousas, aprenderei a soportalo. E ti tamén, supoño!

FONTE: Martín Caparrós/El País Semanal