UNHA LUZ MORADA NO CEO SEN EXPLICACIÓN, ATA AGORA
Unha das imaxes de Steve (a franxa morada da imaxe) recollida nun grupo de Facebook "Gallery of Steve" / PAUL ZIZKA
Durante séculos, os humanos viron as auroras boreais como unha especie de cortinas verdosas ou avermelladas. A ciencia explicou despois os fenómenos detrás do espectáculo. A orixe daquelas luces no ceo atopábase nas partículas cargadas que viaxan co vento solar. Ao chegar á atmosfera terrestre, ven redirixidas pola magnetosfera terrestre, que as concentra nas rexións polares. Alí, chocan contra os átomos e as moléculas atmosféricas e excitan aos electróns que os rodean. Como os electróns tenden a regresar ao seu estado normal, liberan a enerxía que lles transmitiron os mensaxeiros solares e fano emitindo luces de cores. O osíxeno emite a luz verde e a vermella e o nitróxeno a azul.
Dependendo da actividade solar e da intensidade e a cantidade de partículas que chocan contra o escudo magnético que nos protexe da radiación do Sol, as auroras son máis ou menos vistosas e pódense ver máis ao sur das rexións polares, o lugar onde son habituais. Actividades solares infrecuentes poden provocar auroras como a que se viu sobre Barcelona o 25 de xaneiro de 1938. Entón, no medio da guerra civil, o ceo tinguiuse de vermello e na cidade catalá pensouse que sobre eles cerníase un novo bombardeo.
Recentemente, empezouse a coñecer a observación do que algúns consideran un novo tipo de aurora. Desde hai anos, afeccionados á observación de auroras boreales fotografan un tipo de luces que non son exactamente como as auroras habituais. Trátase dunha especie de franxa morada máis ou menos inclinada que aparece en latitudes lixeiramente máis ao sur do habitual.
Tras o seu descubrimento, grupos de cidadáns afeccionados trataron de ofrecer algunha explicación ao que observaban. Unha das propostas foi que se tratase dun arco de protones. Con todo, esa opción foi descartada pronto polos científicos, xa que as emisións dun arco de protones quedan ocultas por outras máis brillantes.
Un profesor de astronomía da Universidade de Calgary, Eric Donovan, cotexou as imaxes dos afeccionados con datos dos satélites Swarm da Axencia Espacial Europea, unha constelación dedicada a analizar o campo magnético terrestre. Iso permitiu ao investigador canadense saber que a 300 quilómetros de altitude, a temperatura incrementábase ata os 3.000 graos e había unha franxa de gas de 25 quilómetros de ancho que flotaba cara ao oeste. Así se confirmou que non se trataba dun arco de protones. Ese coñecemento fixo bautizar ao fenómeno cun novo nome: Steve.
Dependendo da actividade solar e da intensidade e a cantidade de partículas que chocan contra o escudo magnético que nos protexe da radiación do Sol, as auroras son máis ou menos vistosas e pódense ver máis ao sur das rexións polares, o lugar onde son habituais. Actividades solares infrecuentes poden provocar auroras como a que se viu sobre Barcelona o 25 de xaneiro de 1938. Entón, no medio da guerra civil, o ceo tinguiuse de vermello e na cidade catalá pensouse que sobre eles cerníase un novo bombardeo.
Recentemente, empezouse a coñecer a observación do que algúns consideran un novo tipo de aurora. Desde hai anos, afeccionados á observación de auroras boreales fotografan un tipo de luces que non son exactamente como as auroras habituais. Trátase dunha especie de franxa morada máis ou menos inclinada que aparece en latitudes lixeiramente máis ao sur do habitual.
Tras o seu descubrimento, grupos de cidadáns afeccionados trataron de ofrecer algunha explicación ao que observaban. Unha das propostas foi que se tratase dun arco de protones. Con todo, esa opción foi descartada pronto polos científicos, xa que as emisións dun arco de protones quedan ocultas por outras máis brillantes.
Un profesor de astronomía da Universidade de Calgary, Eric Donovan, cotexou as imaxes dos afeccionados con datos dos satélites Swarm da Axencia Espacial Europea, unha constelación dedicada a analizar o campo magnético terrestre. Iso permitiu ao investigador canadense saber que a 300 quilómetros de altitude, a temperatura incrementábase ata os 3.000 graos e había unha franxa de gas de 25 quilómetros de ancho que flotaba cara ao oeste. Así se confirmou que non se trataba dun arco de protones. Ese coñecemento fixo bautizar ao fenómeno cun novo nome: Steve.
Os investigadores están a tratar agora de atopar unha boa explicación para Steve. "O que se ve co ollo é algo que leva moitos anos vendo con magnetómetros desde o chan e se é un novo tipo de aurora é porque non é a que se forma normalmente nos polos polo electrojet (a corrente eléctrica que percorre a atmosfera nos polos e xera as auroras)", apunta outro investigador.
Á falta de explicación científica oficial, Miguel Herraiz, profesor da Universidade Complutense de Madrid, sinala o detalle de que Steve non foi visto desde outubro do 2016 a febreiro de 2017, a época máis frecuente para as auroras, a pesar de que houbo actividade solar. "As auroras prodúcense na interacción entre o vento solar e a parte alta da atmosfera. As diferenzas neste caso poden deberse a un cambio na actividade solar, pero eu creo que a explicación se atopa máis na segunda parte, na interacción entre o vento solar, o campo magnético terrestre e a atmosfera".
Haberá que esperar!
FONTE; Xornal El País/Ciencia
0 comentarios