A ORIXE DOS SETE PLANETAS DE TRAPPIST-1

Ilustración dos sete planetas Trappist / NASA/R. Hurt/T. Pyle

O descubrimento dun sistema composto por sete planetas rochosos ao redor dunha pequena estrela, Trappist-1, a 40 anos luz da Terra, foi recibido con grande expectación o pasado febreiro. A razón principal é que polo menos tres deses mundos parecen estar en zona habitable, é dicir, á distancia adecuada da súa estrela como para manter auga líquida na súa superficie e, quizais, poder albergar vida. Pero ademais, a propia existencia de tantos mundos "apiñados" suscitou admiración, xa que parecía ir en contra das teorías predominantes acerca da formación planetaria.

Ata agora, había dúas teorías predominantes para a formación de planetas. A primeira asume que se forman máis ou menos no lugar onde se atopan. Para Trappist-1, isto é pouco probable, xa que o disco do cal se orixinaron os seus membros tería que ser moi denso. A segunda teoría asume que os planetas se forman moito máis lonxe no disco e migran cara ao interior despois. Esta teoría tamén causa problemas con Trappist-1, debido a que non explica por que os seus planetas son todos do mesmo tamaño que a Terra.

Pero un equipo de investigadores da Universidade de Amsterdam cre nunha terceira vía. No seu modelo non migran planetas enteiros senón rochas. Estas rochas, compostas maioritariamente de xeo, están a flotar nas rexións exteriores da estrela. Cando chegan preto da chamada liña de xeo, o punto suficientemente cálido para a auga líquida, reciben unha porción adicional de vapor de auga para procesar. Como resultado, xúntanse nun protoplaneta. A continuación, ese novo mundo móvese un pouco máis preto da estrela. No seu camiño arrastra máis pedras coma se fose unha aspiradora, ata que alcanza o tamaño da Terra. O planeta móvese entón un pouco máis aló e deixa espazo para a formación do seguinte planeta.

O quid da cuestión, segundo os investigadores, é a coagulación de rochas preto da liña de xeo. Ao cruzar a liña de xeo, as rochas perden o seu xeo de auga, pero esta é reutilizada pola seguinte carga de rochas que provén das rexións exteriores do disco de po. En Trappist-1, este proceso repetiuse ata que se formaron sete planetas.

Os investigadores queren refinar o seu modelo con simulacións por computador e esperan que a súa proposta suscite discusión entre os seus colegas astrónomos. Recoñecen que é bastante revolucionaria, xa que as rochas viaxan desde a parte exterior do disco á liña de xeo sen moita actividade polo medio.

Este traballo foi publicado na revista Astronomy & Astrophysics.

FONTE: Xornal abc/ciencia