BOSQUES VERTICAIS

 

Conta Stefano Boeri (Milán-Italia, 1956) que, a comezos dos anos setenta, cando era un estudante de bacharelato que soñaba coa revolución e participaba activamente nos movementos xuvenís de Milán, rexeitaba como algo burgués a preocupación ecolóxica. Para el, comprometido coa esquerda política e reivindicativo coas necesidades das clases menos favorecidas, dedicarse á defensa dos ecosistemas era cousa de hippies, xente que vivía allea aos verdadeiros problemas. En 1972, mentres el percorría as rúas da súa cidade en manifestacións, un curioso personaxe plantábase fronte á Gran Ópera de Milán cun pequeno carballo nas súas mans, declamando a necesidade dunha arquitectura ecolóxica e respectuosa co medio ambiente. Predicaba, en realidade, para case ninguén, porque o seu era un discurso pouco apreciado entón (e coas probas na man, tampouco cambiou tanto a situación). O orador, amante de provocadoras performances (nunha ocasión chegou a espirse para presentar un inodoro ecolóxico da súa invención), era Friedensreich Hundertwasser, un polifacético artista vienés, pintor, escultor e arquitecto, que terminaría por converterse nunha referencia para os movementos máis vangardistas. Entre as súas ocorrencias estivo a de construír casas con tellados de terra recubertos de vexetación e habitacións onde crecían grandes árbores cuxas ramas asomaban polas xanelas. Por entón Boeri non coñecía estas obras nin a filosofía de Hundertwasser, hoxe con todo cita os seus deseños como unha das súas grandes inspiracións para realizar os bosques verticais que lle deron fama mundial.

A idea de construír rañaceos cubertos de vexetación comezou a tomar forma na imaxinación do arquitecto italiano durante unha visita a Dubai en 2007, observando os fríos,e pouco sustentables, recubrimientos de aceiro e cristal predominantes nos edificios. Despois de varios estudos de viabilidade, os seus soños comezaron a construírse no centro de Milán en 2009 e cinco anos despois inaugurábanse ambas as torres. Un auténtico ecosistema de 900 árbores e 20.000 plantas, o que representa o equivalente a dúas hectáreas de bosque, habitadas por distintas especies animais. O Bosco Verticale de Boari proporciona innumerables beneficios, posto que reduce a contaminación da contorna urbana ao absorber ou dispersar as partículas de CO₂, axuda a reducir o consumo enerxético, limita os ruídos no interior das vivendas e multiplica a biodiversidade das cidades. O italiano está orgulloso de que a súa obra, replicada noutras cidades, sirva de inspiración para outros proxectos: "Hai arquitectos por todo o mundo que están a copiar e reinterpretando, ás veces con gran innovación, esta idea. Estamos contentos porque queremos que isto non se converta na nosa marca rexistrada, se non nun concepto que se repita e cambie. Esperamos que haxa arquitectos urbanos que saiban mellorar as nosas ideas".

Como o seu admirado Hundertwasser, o que Boeri quere transmitir cos seus edificios é a idea que tamén comparte Norman Foster ao afirmar que "a arquitectura debe transmitir valores". No caso do Bosco Verticale eses valores son os de humanizar as cidades, converténdoas en contornas máis habitables e respectuosos cun medio ambiente xa case exhausto. Nestes tempos tan acelerados, nos que urxe tomar decisións valentes para presevar o planeta, o italiano cre que debemos "imaxinar bosques e arquitecturas que sexan verdadeiros ecosistemas nos que os seres humanos, plantas e outros seres vivos convivan. Creo que xa non é soamente un soño, senón case unha necesidade".

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País