A TECNOLOXÍA E O COIDADO DOS MAIORES

 

Cada vez somos máis vellos. Non individualmente (que tamén, pero iso é unha obviedad que todos ratificamos día a día), senón como sociedade global. Segundo datos das Nacións Unidas, actualmente no planeta hai ao redor dun 13% de persoas maiores de 60 anos, é dicir, uns 962 millóns de seres humanos alcanzaron esa idade na que, no mellor dos casos, empézase a pensar no retiro. Ese grupo crece ademais a un ritmo do 3% e en Europa xa representa un cuarto do total de poboación, unha porcentaxe que será similar no resto do mundo, fóra de África, para o 2050.

Se as previsións da ONU cúmprense, ao final deste século 3.100 millóns de persoas superarían os 80 anos. Con estes datos non é estraño que o envellecemento da poboación sexa un dos temas que Gobernos, institucións e empresas están a afrontar con maior interese. Porque as súas implicacións económicas e sociais serán moi relevantes nas próximas décadas.

Joseph Coughlin, director do AgeLab do MIT, no seu libro "The Longevity Economy" arroxa algunhas preguntas que seguramente todos deberiamos facernos cando esteamos preto da nosa xubilación. Cuestións aparentemente triviais como “Quen cambiará as miñas lámpadas?” ou “Como conseguirei un xeado?” ou “Con quen comerei?”. Nesas preguntas simples condénsase a clave do benestar, porque achegan ao ámbito do cotián algúns dos temas que máis preocupan aos anciáns: a soidade, a mobilidade, a saúde ou se as novas tecnoloxías son suficiente para manter a proximidade emotiva coa familia. E é aquí precisamente, na tecnoloxía, onde se poden atopar as solucións a moitos dos retos que, indefectiblemente, haberá que afrontar fronte ao envellecemento da sociedade.

As investigacións de Coughlin céntranse en como inflúen nos Gobernos e as empresas os cambios demográficos, as tendencias sociais e o comportamento dos consumidores. En especial as interaccións entre as distintas xeracións e a achega que poden facer as novas tecnoloxías como a intelixencia artificial ou a robótica para resolver o que el chama o paradoxo da lonxevidade: “Inventámonos unha nova fase da vida. E temos a tecnoloxía necesaria para vivir máis tempo e mellor”. A robótica está chamada a xogar un papel capital nesta etapa con proxectos como GrowMeUp, financiado pola Unión Europea, que busca desenvolver un tipo de robot asistencial que sirva como axuda e compañía aos anciáns.

O portugués Luís Santos, xefe de proxecto, fai referencia a unha das grandes necesidades dos maiores: “o problema principal seguramente é a soidade. O feito de ser capaces de conectar cun robot e mesmo manter unha conversación con el, faios moito máis atractivos e útiles”. Os robots solucionarán problemas de mobilidade, de coidado médico ou de comunicación. Pero, sobre todo, darannos compañía e apoio nunha etapa da vida na que resulta fundamental sentirse conectado coa sociedade para que as limitacións físicas non nos illen do mundo. Pero, como se fala cun robot? Como se consegue que nos entenda e faga exactamente o que necesitamos? Niso traballa actualmente o equipo de Santos: “o problema principal que observamos desde o punto de vista tecnolóxico é que todo o que funciona nun laboratorio pode non facelo nunha contorna real. Porque os anciáns teñen formas diferentes de falarlle ao robot, formas diferentes de interactuar con eles, diferentes capacidades para relacionarse coa tecnoloxía”. O que Santos expresa é que necesitamos robots dun aspecto amigable, que nos entendan e axuden, que nos fagan cómpraa pero tamén cos que conversar e rirnos. Ou, como sintetizaba nun artigo recente Coughlin para explicar o obxectivo do MIT AgeLab: “queremos construír un robot co que tomarnos unha cervexa”.

FONTE: José L. Álvarez Cedena/Xornal El País