A NOSA GALAXÍA É MÁIS GRANDE DO QUE SE PENSABA

A rexión do disco galáctico que se  conociá ata agora. A investigación estende os seus límites exteriores ata moito máis lonxe, cunha probabilidade do 99,7% ou 95,4% de que haxa estrelas en rexións fóra dos círculos. O punto amarelo sinala a posición do Sol -/ R. Hurt, SSC- Caltech, NASA/JPL- Caltech/Roadmap  to  the  Milky  Way

Imaxine por un momento que tivésemos unha nave espacial tan potente que nos permitise viaxar á velocidade da luz. E imaxine que embarcámonos nun cruceiro sen escalas pola nosa galaxia, a Vía Láctea. Pois ben, nós, pobres mortais, non seriamos capaces de chegar moi lonxe. Porque vivimos nunha galaxia enorme que, segundo calcularon investigadores españois, alcanza uns arrepiantes 200.000 anos luz de diámetro. É dicir, as súas fronteiras está moito máis lonxe do que se cría.

As galaxias espirais, como a nosa, caracterízanse por posuír un disco de escaso grosor onde se atopan a maior parte das estrelas. Estes discos teñen un tamaño limitado e, a partir de certa distancia, xa case non hai estrelas.

Na Vía Láctea, non se tiña constancia de que houbese estrelas de disco a distancias do centro maiores que dúas veces a do Sol. É dicir, pensábase que a nosa estrela máis próxima atopábase situada á metade do radio galáctico. Con todo, se as hai e bastante máis lonxe, a máis do triplo desa distancia. Mesmo, como indican os autores do estudo, é probable que algunhas superen o cuádruplo desa distancia. 

"O disco da nosa galaxia é enorme: dun 200 mil anos-luz de diámetro", sinala un investigador do Instituto de  Astrofísica de Canarias (IAC) e primeiro autor do artigo, publicado recentemente na revista Astronomy & Astrophysics.

A grandes liñas, as galaxias como a Vía Láctea están compostas por un disco, no que viran uns brazos espirais, e un  halo, con forma esférica, que o envolve. Na elaboración desta investigación comparáronse as abundancias de metais nas estrelas no plano galáctico coas do  halo, para atopar que hai mestura de  halo e disco ata as grandes distancias indicadas.

Os investigadores alcanzaron estas conclusións tras realizar unha análise estatística de datos  cartografiados de  APOGEE e  LAMOST, dous proxectos que obteñen espectros de estrelas, é dicir, información sobre a súa velocidade e composición química. "Usando o contido en metais das estrelas dos catálogos, coa combinación de atlas  espectrales de alta calidade como  APOGEE e  LAMOST, e a distancia á que sitúan os obxectos, comprobamos que hai unha fracción apreciable de estrelas máis aló de onde se supoñía que acaba o disco da Vía Láctea", explica outro investigador do  IAC e coautor desa publicación.

FONTE:abc.es/ciencia