A RA MÁIS ANTIGA CONSERVADA EN ÁMBAR

Imaxe dos catro fósiles de Electrorana limoae / LIDA XING/UNIVERSIDADE DE XEOCIENCIAS DA CHINA 

Catro fósiles de ras perfectamente conservadas en ámbar representan a evidencia máis antiga atopada da presenza de  anuros (grupo de anfibios ao que pertencen as ras e os sapos) nun bosque tropical, cuxo ambiente húmido impide a  fosilización.

Trátase da especie extinta  Electrorana  limoae, que viviu no que hoxe é Birmania hai aproximadamente 99 millóns de anos, a mediados do  Cretácico, mentres os dinosauros aínda dominaban a Terra. Xunto a ela permanece  inmortalizado tamén un pequeno escaravello que probablemente ía ser o seu xantar cando lles sorprendeu a savia dunha árbore  cretácico.

O descubrimento, publicado en Scientific Reports, foi dirixido por  Lida  Xing, doutorado en paleontoloxía e investigador da Universidade de  Geociencias de China. Os catro fósiles estudados, que se converteron nos exemplares máis antigos de ras conservadas en ámbar, son clave para establecer desde que período hai presenza de  anuros en bosques tropicais húmidos.

O achado destes anfibios "atrapados" en resina  fosilizada é pouco común, os descubrimentos anteriores datan de hai só uns 40 millóns e 25 millóns de anos e atopáronse na República Dominicana e México respectivamente. Estes fósiles son fundamentais para axudar aos investigadores comprender a historia evolutiva das ras.

Estímase que as ras existiron desde hai polo menos 200 millóns de anos pero observar os vestixios máis antigos entraña diversas dificultades. Non se conservan ben debido ao seu pequeno tamaño e constitución lixeira, ademais, a humidade propicia a súa temperá descomposición deixando apenas material fósil.

A maior parte dos rexistros destes anfibios pertencen a exemplares de especies máis  robustas que habitaron climas áridos, posto que o hábitat e a propia constitución do animal facilitaron a súa conservación ata a actualidade.

O fósil máis antigo pertencente ao grupo dos  anuros é  Prosalirus bitis, descuberto en 1995 na Formación  Kayenta,  Arizona, que viviu a principios do  Xurásico (hai entre 199 e 175 millóns de anos). A considerada primeira ra verdadeira é a  Vieraella herbsti, do  Jurásico Temperán (hai entre 188 e 213 millóns de anos), da que se coñece só por impresións da dorsal e  ventral dun único animal. Estímase que a evolución da  Anura moderna completouse durante o  Xurásico.

O exemplar mellor conservado da mostra ten unha lonxitude de 2,5 centímetros, e como observaron os científicos non se trata dunha ra adulta, sumado ao feito de que algunhas dos seus partes non soportaron o paso do tempo, as incógnitas que expón son tantas como os achados que supón.

Na mostra de ámbar máis grande son visibles as extremidades anteriores, o cranio e parte da columna vertebral da ra (xunto ao escaravello). No resto consérvanse dúas mans e unha sombra do corpo dunha ra que, segundo revelou a  tomografía  computarizada de raios X, non contén material  esquelético no seu interior. Probablemente ese espécime podrecese dentro do ámbar.

A investigación específica que moitas partes como "os ósos da boneca, a  pelvis, os ósos da cadeira, o oído interno e a parte superior da columna vertebral, non se atopan nos fósiles descubertos". Estas partes, cruciais para determinar a relación con outras especies de ras, non se conservaron, debido á descomposición ou pola mocidade da ra no momento da súa morte.

Grazas aos ósos que se se conservaron os científicos puideron buscar similitudes entre as especies actuais para determinar os seus parentes actuais. Entre os que se atopan os sapos  parteiros e os de ventre de lume, especies  eurasiáticas que non viven en climas tropicais (como  Electrorana  limoae) senón tépedos.

FONTE: Raquel Díaz/elmundo.es/ciencia