NON BUSQUEDES MÁIS, ESTAMOS SÓS NO UNIVERSO!

A Terra no espazo / Imaxe:rolscience.net

Anders  Sandberg, Eric Drexler e Toby Ord, investigadores da Universidade de Oxford, acaban de publicar en  arxiv. org un demoledor artigo no que  reinterpretan con rigor matemático dous dos alicerces da  astrobiología: o Paradoxo de  Fermi e a Ecuación de  Drake. E as súas conclusións son que, por moito que as busquemos, xamais atoparemos outras civilizacións intelixentes. Por que? Porque, sinxelamente, non existen.

A maior parte dos  astrofísicos e  cosmólogos da actualidade están convencidos de que "aí arriba", en algures, deben existir formas de vida intelixente. É a conclusión lóxica de pensar na enormidade do Universo: miles de millóns de galaxias, con centos de miles de millóns de estrelas cada unha e billóns de planetas orbitando ao redor desas estrelas.

O avultado destas cifras, consideran eses científicos, convertería nunha auténtica "perversión estatística" a mera idea de que a intelixencia xurdise só unha vez nun sistema de tales proporcións. Pero que pasaría se a posibilidade máis inverosimil resultase ser a correcta e resultase que, a pesar de todo, estamos completamente sós?

Segundo os tres investigadores de Oxford, os cálculos feitos ata agora sobre a probabilidade de que exista vida intelixente fose da Terra baséanse en incertezas e suposicións, o que leva a que os seus resultados teñan marxes de erro de "múltiples ordes de magnitude" e, por tanto, inaceptables.

Por iso, Sandberg, Drexer e Ord trataron de reducir ao máximo ese enorme grao de incerteza, ciñéndose aos mecanismos químicos e xenéticos plausibles. E o resultado, afirman, é que "hai unha probabilidade substancial de que esteamos completamente sós".

Segundo o paradoxo de Fermi, formulada en 1950 polo físico italiano Enrico Fermi, só na nosa galaxia hai tantas estrelas que, tendo en conta a idade do Universo, incluso a máis pequena probabilidade de que xurda vida intelixente significaría que a Vía Láctea debería estar repleta de tales civilizacións, e que polo menos algunhas delas deberían ser xa detectadas pola Humanidade. Pero a pesar de todos os esforzos, non foi así. De aí o paradoxo.

En 1961, o astrónomo norteamericano Frank Drake tratou de encadrar o paradoxo de Fermi nun marco analítico e desenvolveu a famosa ecuación que leva o seu nome para estimar o número de civilizacións intelixentes que poderían existir na nosa Vía Láctea, independentemente do feito de que non podamos velas.

N sería o número de civilizacións con capacidade de comunicación dentro da nosa galaxia. Un número que Drake calculou tendo en conta factores como o ritmo actual de formación de estrelas "adecuadas" (R), a fracción de estrelas que teñen planetas (fp), o número de planetas dentro da "zona habitable" desas estrelas (ne), o número de mundos nos que xurdiu a vida (fl), desenvolveuse ata a intelixencia (fi) e foi capaz de fabricar tecnoloxía de comunicacións (fc). L, pola súa banda, é o tempo medio, en anos, durante o que unha civilización intelixente pode sobrevivir.

Asignando unha serie de valores a cada parámetro, Drake chegou á conclusión de que só na nosa galaxia, a Vía Láctea, debería haber un mínimo de dez civilizacións detectables polo home cada ano. Máis tarde, e á luz dos novos coñecementos astronómicos, os valores asignados por Drake a cada factor fóronse axustando, e un bo número de solucións á súa ecuación contemplan resultados moito máis modestos, con cifras de 0,0000000142162 (e mesmo menos) posibles civilizacións detectables ao ano. 

No seu artigo, os tres investigadores británicos fan súa a frase da astrónoma Jill Tarter, directora do Instituto SETI ata 2012, na que se refire á ecuación de Drake como a "unha marabillosa forma de organizar a nosa ignorancia". 

O problema coa ecuación, din os tres científicos, é que os valores asignados á maioría dos factores adoitan representar as mellores conxecturas posibles, que ademais dependen en gran medida da actitude optimista ou pesimista da persoa que as realiza en canto á posibilidade de que exista vida intelixente.

Parafraseando a Steven J. Dick, outro astrónomo norteamericano, os investigadores escriben no seu artigo: "Quizais nunca na historia da ciencia ideouse unha ecuación que arroxe valores que difiran en oito ordes de magnitude... Cada científico parece achegar os seus propios prexuízos e suposicións sobre o problema". E iso que Dick estaba a ser amable, indican os investigadores, xa que moitos resultados da ecuación de Drake difiren mesmo en centos de ordes de magnitude.

Entre as moitas solucións obtidas ata agora, Sandberg, Drexer e Ord valoran especialmente a conseguida recentemente polo cosmólogo Max Tegmark. Segundo este científico sueco, non existe razón algunha para que dúas civilizacións intelixentes atópense a unha distancia determinada. Polo que, e dado que a Vía Láctea só representa unha minúscula porción do Universo observable, que á súa vez só é unha pequena parte do Universo máis aló do que podemos ver, resulta pouco probable que xurdan dúas civilizacións intelixentes no mesmo Universo observable. Por tanto, para todos os efectos, o máis probable é que esteamos sós.

No seu modelo, os investigadores británicos utilizan un enfoque diferente, incorporando as incertezas científicas actuais que fan que os valores das diferentes partes da ecuación de Drake difiran en decenas (ou centos) de ordes de magnitude. Algunhas desas incertezas refírense a cuestións críticas, relacionadas coa aparición de vida a partir de materiais "non vivos", un proceso coñecido como abioxénese, e as probabilidades posteriores de que a vida temperá, similar ao ARN, termine por evolucionar cara a outra forma de vida máis adaptable, parecida ao ADN. 

Por non falar da cuestión de como esa vida similar ao ADN terminou por converterse nas complexas células eucariotas das que está feita calquera especie viva do noso planeta que sexa máis complexa que unha bacteria. Os resultados son, certamente, demoledores, e neles o paradoxo de Fermi disólvese ata desaparecer como un sobre de azucre na auga.

"Cando temos en conta as incertezas de forma realista -conclúen os investigadores- substituíndo as estimacións puntuais polas distribucións de probabilidade que reflicten a comprensión científica actual, non atopamos ningunha razón para soster que na galaxia, ou en todo o Universo observable, existan outras civilizacións". 

Moi ao contrario, o que si que atopan é "unha probabilidade substancial de que esteamos sós na nosa galaxia, e talvez mesmo no noso universo observable".

Onde están, entón todos os demais? Para os tres científicos de Oxford, "probablemente moi lonxe, máis aló do horizonte cosmológico que será, para sempre, inalcanzable para nós".

FONTE: José Manuel Nives/abc.es/ciencia