POR QUE OS ANIMAIS MARIÑOS NON DEIXAN DE COMER PLÁSTICOS?

 

Refugallos no mar / Imaxe: maeinv/consumer.es

O problema do plástico nos océanos é grave. Cada ano, oito millóns de toneladas son vertidas ao mar, segundo un estudo publicado na revista "Science". E o programa de seguimento de lixos mariños do Ministerio de Agricultura e Pesca, Alimentación e Medio Ambiente apunta que tres de cada catro residuos que se recollen nas praias españolas é plástico. Tanto lixo non só é unha  guarrería, senón que, ademais, mata aos animais. Case un millón de aves e 100.000 mamíferos e tartarugas mariñas morren cada ano por culpa dos plásticos, segundo os expertos. E o 90 % das especies inxeriu algunha vez produtos plásticos. Pero, por que os animais mariños abarrótanse de plástico?

"O plástico no mar fragméntase e, ao romper en anacos pequenos, xera un sinal químico similar á que produce o alimento das aves e outros animais mariños. O resultado é que o confunden e inxéreno", confesa Luís Francisco Ruiz- Orejón, investigador de contaminación mariña por plásticos do Centro de Estudos Avanzados de  Blanes, organismo pertencente ao Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC).

E o problema agrávase para o gran mamífero do mar: a balea. "Os cetáceos tamén inxeren unha cantidade de plástico enorme, sobre todo as grandes baleas que se alimentan por filtración, pois para comer toman grandes cantidades de auga con comida, pero tamén con plásticos que taponan os seus estómagos", di Ruiz- Orejón investigador do Consello Superior de Investigacións Científicas . A cuestión é que o plástico crea unha gran bóla no estómago, que lles impide alimentarse máis, polo que moitos destes animais morren de inanición. O plástico é en gran medida  indixerible, pode conducir a bloqueos intestinais, crear unha falsa sensación de saciedade ou reducir as reservas de enerxía do animal.

Resulta que o plástico cheira exactamente como a comida da que se alimentan as aves mariñas. Especies como  albatros,  petreles e  pardelas teñen un olfacto especializado en recoñecer o  sulfuro de  dimetilo do seu alimento, un composto  bioquímico que  segrega o fitoplancto cando se descompón e que advirte ás aves mariñas onde atopar comida.

Un grupo de científicos da da Universidade de  California en Davis (EE. UU.) resolveu o misterio: os plásticos máis comúns tamén liberan  sulfuro de  dimetilo tras pasar un mes flotando nas augas mariñas. E agora xa non sorprende que este composto sexa o culpable de que as aves mariñas abarrótense de plástico. O seu estudo foi publicado en "Science Advances".

E aínda hai máis. Unha investigación da Universidade de  Duke (EE. UU.) sobre a inxestión de plástico polos corais apunta que hai outro motivo. O plástico pode saber ben a moitas especies mariñas. "Os corais no noso experimento mostraron unha preferencia por comer  microplásticos -pezas de plástico de menos de cinco milímetros- non degradados, o que suxire que o plástico en si contén algo que o fai saboroso", afirma  Austin Allen, un dos científicos do estudo publicado na revista "Marine Pollution Bulletin".

O plástico ten centos de aditivos químicos que por si mesmos, ou combinados, podería ter a culpa de que sexa tan apetitoso para os corais. Mesmo é atractivo para o  zooplacton, diminutos animais que forman parte do plancto, o principal alimento de animais mariños como peces e crustáceos. "Os plásticos entran na cadea  trófica do océano a través do  zooplacton. E os animais mariños inxeren as partículas  filosas do plástico, que lles ocasionan feridas internas e  rasgan os seus tecidos internos. Ademais, os aditivos do plástico son perigosos, xa que poden provocar cancro, problemas hormonais e enfermidades no sistema nervioso central", advirte o investigador do CSIC.

Por iso, os científicos piden fabricar plástico que non guste ou sexa atractivo a estes animais, ata crealo para que teña un sabor intencionalmente malo. Este cambio diminuiría a ameaza que supón o plástico para os animais mariños.

FONTE: Eva San Martín/Revista Consumer